Skrzynka pocztowaSwoją korespondencję trzyma w metalowym pudełku schowaną w szafce nocnej — starsze listy, które nie mają dla niej wartości sentymentalnej, a jedynie zagracają miejsce, regularnie spala. Te ważniejsze i droższe jej sercu trzyma nadal bezpiecznie ukryte. [ukryjedycje]
Ostatnio zmieniony przez Lyra Vandenberg dnia Pon Gru 18, 2023 6:22 pm, w całości zmieniany 15 razy |
16 stycznia 1985 Ładnie Ci się upiekło. Wczoraj w nocy ktoś rozkopał grób Aarona. Pamiętasz go jeszcze? Nie martw się, nie chodziło tylko o niego... A może? Ograbili 5 grobów. Ciała i kosztowności zniknęły. Miał w kieszeni Twoje zdjęcie, gdy go kładli? Wątpię. Jeśli miałaś z tym coś wspólnego - lepiej wiej. Czarna Gwardia w końcu dojdzie do prawdy. Jeśli nie - śpij spokojnie z myślą co stanie się z jego truchłem. List przyszedł bez adresu zwrotnego. Sytuację opisaną przez anonimowego przyjaciela możesz wykorzystać fabularnie na dowolny sposób. Twoje akcje mogą mieć konsekwencje fabularne. |
23 stycznia 1985 Szanowna Panno Vandenberg, miło czytać, że wieści o moich usługach docierają tak daleko. Stała się Panna posiadaczką naprawdę pięknego okazu akwamarynu. Znając Panny sytuację, jestem skłonna wykonać swoją usługę za Panny przysługę. Oczywiście, nie jestem okropną osobą, więc jeśli moja prośba o wykonanie rzeczonej przysługi będzie naruszała Panny granice, będzie Panna miała jak najbardziej prawo do omówienia mi, a przysługa pozostanie w takim przypadku dalej niewykorzystana. Czy przystaje Panna na to? Jeśli tak, za kilka dni prześlę Pannie z powrotem pierścionek z osadzonym kamieniem. Élianne L'Orfevre |
19 lutego, 1985 Niedawno natknąłem się na zapomniany, wyblakły, pokryty kurzem plakat; Hamlet w Teatrze Overtone, krzyczała czcionka, której nie wybrałbym nawet, gdyby ofiarowano mi koronę brytyjskiej monarchii. Na dole zwiniętego w ciasny rulon afisza widniało nazwisko — tuż pod nim znalazła się odgrywana rola. Lyra Vanderberg; Ofelia. Pierwsze poważne angaże nigdy nie opuszczają pamięci; żyją we krwi artystów dłużej niż wspomnienie nastoletniej miłości. Liczę, że dawna Ofelia nie upodobniła do tego plakatu — nie lubię tracić czasu, zwłaszcza, jeśli to czas tracony na zapomniane, wyblakłe i pokryte kurzem aktorki. Znam historię rozstania panny Vanderberg z teatrem mojej rodziny, ale ostatnia dekada to niezbity dowód, że przywykłem do robienia rzeczy po swojemu; wierzę też w drugie szanse i długi zobowiązań, a reszta? Reszta jest milczeniem. Zegar właśnie wskazał godzinę osiemnastą — za dokładnie dwanaście godzin rozpocznę przesłuchanie do głównej, żeńskiej roli w reżyserowanym przez siebie spektaklu. Nie zdradzę więcej szczegółów; spróbujmy zaskoczyć się nawzajem pod doskonale znanym pannie adresem w North Hoatlilp. Spóźnienie będzie oznaczać, że Ofelia utonęła na dobre. |
[quote="Thibalt Overtone"] 19 lutego, 1985 Liczę, że z odgadywaniem życzeń reżysera radzi sobie panna równie dobrze, co z nazwiskami. Proszę nie przynosić kawy, szczególnie z mlekiem; teatr otrzymał niedawno ekspres od hojnego darczyńcy (mnie) — kawiarnie w niemagicznej części Saint Fall mogą poszczycić się czwartym miejscem w czołówce knajp serwujących najmniej pijalne napoje kawopodobne. P.S. Pierwsza, bezpłatna lekcja: sukces zaczyna się tam, gdzie wiara aktora we własną sławę. |
luty 27, 1985 nadszedł czas, byś poznała prawdę nieskrojoną pod miary powszechnego świata, a przekazaną ci ustami naszej Matki. Przed tobą krok, którego wykonanie odmieni Twoje życie. Jeśli go zrobisz, już nigdy nie będziesz sama. Nadszedł czas, byś została wtajemniczona w gnozę naszego kowenu i otworzyła serce na magię, której już ci nie braknie. Ta decyzja nie wymaga rozwagi, a prawdziwego uczucia. Zgoda należy jednak do Ciebie. Będę czekać na twoją odpowiedź do końca dnia. List przyszedł do ciebie wcześnie rano. Termin odpowiedzi: 1 lipca (sobota) do 22:00. Po tym czasie, w przypadku wyrażenia zgody na wtajemniczenie, zostaną przesłane do ciebie dodatkowe instrukcje. |
27.02.1985 A więc zgoda. Zjaw się dziś o północy przy latarni morskiej w Maywater. Mnie tam nie będzie, ale znajdziesz drogę. Wskaże Ci ją Księżyc. Swój następny post powinnaś napisać w latarni morskiej w Maywater. W wątku będzie towarzyszyć ci Terence Forger. Otoczenie, pogodę, ewentualnych zagubionych spacerowiczów i wszelkie podobne kwestie możecie nakreślić samodzielnie, uwzględniając dość ciemną noc i rozpoczynającą się dzisiaj pierwszą kwadrę księżyca. Wejście do środka na ten moment będzie zablokowane. Mistrz Gry pojawi się w lokacji po waszych postach. W razie pytań zapraszam do Franka. Termin: 3.07 (poniedziałek) do 22:00. Następnie czas na odpis będzie wynosić 48h. |
luty 28, 1985 Ej pipo. Żyjesz? Przedwczoraj to była jakaś katastrofa! Serio. Najpierw Carlos zesikał mi się na pościel, którą przebrałam dzień wcześniej, więc zupełnie nie była do prania. Potem okazało się, że muszę szukać nowej współlokatorki, a póki jej nie znajdę to mam sama bulić za czynsz? A w tym kraju nie ma pracy dla ludzi takich jak ja. Ale Ty pewnie nie zrozumiesz, bo jesteś za ładna. Ładne dziewczyny mają łatwiej. Ja też jestem ładna, ale nie na te wasze białe standardy. Nie obrażaj się, to komplement. Potem poszłam do Cripple Rock, bo wiesz, robię czasem takie spontaniczne rzeczy, jak na przykład poruszanie się, bo jak miałam tamten wypadek kilka lat temu, co wiesz, co Stella się ten, to wtedy mnie potrzaskało i teraz czasem muszę chodzić. No i jak poszłam do Cripple Rock, to była katastrofa. Słyszałaś już? Jestem w szpitalu, możesz mnie odwiedzić (sala po lewej, przy oknie), tylko przynieś mi jakieś grejpfruty i nowe Zwierciadło, bo się strasznie nudzę, a nie będę czytać książek, bo bez przesady, są strasznie nudne. Telewizor tutaj jest, ale cały czas oglądają programy kulinaryjne, a ja nie lubię takich. No bo w Cripple Rock była katastrofa i jestem poszkodowana, ale może napiszą o mnie i będę sławna. Leży też ze mną dziewczyna, która też tam była ze mną i było jeszcze jakichś dwóch facetów, ale ich tu nie ma. To przyjdziesz? |
14 lutego 1985 oczywiście, że nie. Właśnie wróciłem do domu ze szpitala i udawałem, że panierowany kurczak na wynos to był świetny pomysł na obiad (glutaminian trochę to uratował), ale na szczęście whisky zamaskowało nieprzyjemny posmak. Tak właśnie wyglądają moje tegoroczne Walentynki. Mam nadzieję, że Ty możesz się pochwalić czymś lepszym. Do meritum! Prawdę mówiąc to jedyne, co słucham od czasu jak przyjechaliśmy z Portland. Ba, nawet przed chwilą przerzucałem na stronę B kasetę. Miałem duże oczekiwania i mógłbym tutaj się wysmętniać, próbować szukać minusów na siłę, ale jaki to ma sens, gdy po prostu uwielbiam ten album. Od wyjścia Juju nie byłem tak zachwycony. I doskonale rozumiem Twoje odczucia względem I Want the One I Can't Have, urzekł mnie ten tekst. Mam swoich faworytów, jeśli mówimy już o naszych ulubionych piosenkach! W sztuce uwielbia się idealizować opisywaną kobietę, a tym czasem w What She Said dostajesz dziewczynę, która mówi o tym jak bardzo chciałaby umrzeć przedwcześnie i przez to pali lub próbuje znaleźć odpowiednie słowa mogące ująć jej uczucia w literaturze. Bardzo ludzka perspektywa. Well I Wonder z kolei uderza podobnie jak I Want..., aż wynotowałem sobie linijkę – Gasping, dying; but somehow still alive. This is the final stand of all I am. Niby tak proste, a wciąż robiące wrażenie. Ale nie byłbym sobą, gdybym nie wspomniał o Barbarism Begins at Home. Sama partia instrumentalna, zwłaszcza ten riff tak słyszalny w intro... Wspaniałe! Najważniejszy jest oczywiście tekst o tym, że niezależnie, co dzieci robią, dla pewnych osób wciąż nie robią wystarczająco, jeśli chcą koniecznie podkreślić swój autorytet. Czuję, że już za dużo się napisałem (może to za dużo whisky). Możesz być pewna, że się podobał. W każdym razie jutro z chęcią porozmawiam o tym dłużej! Dziękuję za list, poprawił mi bardzo humor. |
23.01.1985 Niestety nie jestem mistrzem robienia kadzideł czy nawet mistrzem, ale udało mi się zrobić 2 z 3, czyli 66%. W ramach zadość uczynienia, oddaje jedną z roślin (doceń, że z prywatnych zapasów) oraz daje Ci bezcenny kupon do wykorzystania u mnie, osobiście. Zważ, że mogę odmówić lub będę wymagał kilku, aby odwalić jakiś szajs. Baw się dobrze na urodzinach i żyj dobrze. Arczi Koperta była przyklejona do kartonu po papierosach, który krył w sobie 2 kadzidła oraz jedną roślinę. W samej kopercie znajdował się też kawałek wyciętej kartki oraz kilka, luźnych płatków śniadaniowych  |
02 lutego 1985 List odnalazł mnie dziś rano, innymi słowy (niemal) idealnie. Wiem, że dobrze zdajesz sobie sprawę, iż od obsypywania mnie prezentami, bardziej cenie sobie pamięć. Dlatego też, w pierwszej kolejności, chcę podziękować za niepuszczenie tego dnia w niepamięć. Niemniej, serdecznie dziękuję Ci również za kadzidło. Możesz być pewna, że zrobię z niego dobry użytek. Jak tylko znajdziesz wolną chwilę, zapraszam do siebie do Deadberry - w lodówce już schładza się wino i kilka zgrzewek piwa. Poinformuj też bliźniaków. Bez was, urodziny nie są dla mnie powodem do świętowania. T. |
01.03.1985 Szanowna Panno Vandenberg, Przepraszam za długi czas oczekiwania. Skończyłam pracę nad osadzaniem kamienia w pierścionku. Załączam go do tego listu i mam nadzieję, że będzie Pannie dobrze służył. Jeśli nie będzie Panna korzystać z biżuterii, rekomenduję trzymanie pierścionka w pudełku, aby akwamaryn nie stracił blasku przez ewentualny kurz, albo nie nabył on przebarwień przez ingerencję słońca. Élianne L'Orfevre Do listu zostało dołączone pudełeczko ze złotym pierścionkiem z akwamarynem |
01.03.1985 z okazji zbliżającego się święta ku czci Męczeństwa Aradii chciałabym Cię zaprosić na kolację 30 marca, która odbędzie się w moim mieszkaniu, w Little Poppy Crest. Na kolacji będą jedynie członkowie Kowenu, więc będziemy w swoim własnym, dobrze znanym gronie. Oczywiście wiem, że Męczeństwo Aradii to przede wszystkim święto spędzane w gronie rodziny i najbliższych, dlatego zrozumiem, jeśli na ten dzień masz już inne plany. Kamakshi |
02 Marca 1985 Chciałabym podkreślić, że piszę do Ciebie o bardzo wczesnej porze, po wielu kubkach niesłodzonej kawy i przy niemal przygasającym świetle. Oszczędzę nam elaboratów na temat ogromu pracy, jaki przytłoczył mnie po wydarzeniach z końca lutego i zwyczajnie przeproszę, jeśli moje pismo wydaje się jeszcze mniej czytelne niż zwykle. Po wczorajszym wywieszeniu ogłoszenia, skontaktowały się ze mną dwie osoby—jedna napomknęła coś o samochodach rutynowo nachodzących cmentarz w środku nocy, druga o zastanym niedaleko rozkopanego grobu demonie i przygarniętych przez ciotkę fantach. Obu tym sprawom zamierzam dokładniej przyjrzeć się w wolnej chwili. A na chwilę obecną, przesyłam Ci treściwszy z otrzymanych przeze mnie listów, byś mogła przeanalizować jego treść na własną rękę. Uprzedzam, że (jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli...) będzie potrzebna nam pomoc słuchacza. Przez tą całą detektywistyczną paplaninę, czuję się trochę jak w Blade Runnerze. Ale to chyba dlatego, że zalegam z oddaniem kasety. W końcu, w naszej historii brakuje androidów. P.S. ...Wiesz może, jaka jest różnica między kolorem mlecznym a białym? Do listu załączono otrzymaną tego dnia wiadomość. |
4.03.1985 dziękuję bardzo za troskę. Na szczęście udało mi się przetrwać tamten dzień bez szwanku i mam nadzieję, że pisząc to również jesteś cała i zdrowa w swoim mieszkaniu. Z moim zdrowiem również nie najgorzej, liczę u Ciebie w tym względzie także nie ma powodów do zmartwień. Bardzo miło mi, że zwracasz się z tym pytaniem do mnie. Interesujące, bo dość niedawno sam próbowałem odnaleźć rytuał lub czar podobny do Commissum lub Effingo. Nie wiem, czy słyszałaś o tym zaklęciu. Jest to bliźniaczy dla tego pierwszego czar; przypuszczam, że jego twórca inspirował się Commissum, ale wymaga większego doświadczenia u iluzjonisty. W każdym razie ciężko mi jest coś podobnego znaleźć. Zgaduję, że może nie istnieć na ten moment, jednak nie jest o nic pewnego. Jeśli nie masz żadnych planów na najbliższy tydzień, poza piątkiem jestem do Twojej dyspozycji. Zapraszam Cię na Broken Alley 12 celem omówienia nurtujących kwestii. Oczywiście, możesz przyjść z własnymi materiałami! |
