Myślami tłumaczyła sobie, że może to wszystko stało się po coś. Z jakiegoś nieznanego im powodu Pani Owson tego samego dnia z listy rzeczy do zrobienia skreślić mogła dwie najważniejsze emeryckie destynacje—pogrzeb i wizytę na SORze (do odbębnienia pozostało jej jedynie sanatorium). W jakimś chorym celu majtki Lyry zostały skradzione gdy ta niczego nieświadoma zagłębiała się w morskiej toni, akumulator w jej aucie wysiadł, a w jedynym dysponującym bielizną sklepie całodobowym jakiś masochista zapętlił Footloose akurat, kiedy weszła do niego Thea. Fanatycznie wmawiała sobie, że to wszystko musiało mieć jakąś głębszą przyczynę, bo wokół wiało osowiałą, wieczorną pustką, a jej samochód właśnie, o zgrozo, zgasł.

Zatopioną w zgniliźnie śmierci podświadomością, szukała jedności z wołającymi ją zaświatami. Nie znalazła jej w cmentarnych obrysach grobów, kaplic i mauzoleów, a w obskurnym splocie wspomnień o szesnastych urodzinach i rdzeniu swojego jestestwa. W niej.

Przez krótką chwilę nie czuła nic.
Jedynie zakleszczającą kurczowo jej duszę ulgę, mimo niekwestionowanej, kłującej w dumę klęski w wezwaniu Helen Cook. Konsolacja tak ujmująca, iż mogłoby wydawać się, że w łonie blamażu i kompromitacji, ponadto gdzieś równolegle sformował się też mały triumf.
Jedynie szum rześkiego wiatru i cichy lament kruka.

Opowiadanie | Pierwszy lutego dotychczas rozłupywała na dwie równe połówki—wczesne godziny świętowane z ojcem i nasycającym jedzeniem, wieczór ze znajomymi i tanim alkoholem. Tegoroczne urodziny miały być odstępstwem od tradycji, co zawdzięczać mogła jedynie niespodziewanemu prezentowi od linii kolejowej Portland - Hellridge.

Przypomina sobie jednak wyraźnie podchodzącą do niej tamtego ranka zagubioną pierwszoklasistkę i pamięta, w całym swoim porannym mentalnym zmętnieniu, pierwotne poprowadzenie jej pod złą salę. Czerwieniąc się i podśmiechując z własnego nierozgarnięcia, proponując powtórzenie przechadzki uniwersyteckim korytarzem aż te, ostatecznie i zwycięsko, wylądowały pod drzwiami oznaczonymi szukanym przez Blair numerkiem. Było w tym momencie coś na tyle uroczego w swoim katastrofizmie, że wybaczywszy samej sobie ową niezręczną gafę, była w stanie wspominać spotkanie z cieniem uśmiechu na ustach. Niemniej nie wybijało się na tyle fundamentalnie, by permanentnie wwierciło się w jej pamięć.
Aż przypomina sobie wyraźnie swoje zakłopotanie, kiedy jeszcze tego samego dnia wpadała na świadka swojego wygłupu w tymże antykwariacie.

Upadek był jakby nieskończony. Nienaturalnie długi, momentami nawet męczący. Thea zacisnęła oczy, czując jak bicie jej serca przyspiesza na myśl o rozbiciu się o ziemię. Momentalnie wróciła myślami do Lyry. Do Teresy i Cecila. Do swojego ojca daleko w Portland. Do głuchej ciszy, z jaką ich wszystkich zostawiła. Uświadomiła sobie, że zaraz odejdzie. Umrze w okrutny i bolesny sposób. A najokrutniejszy w tym całym “okrutnym” nie było roztrzaskanie sobie głowy o grunt. Najgorszy był brak możliwości pożegnania z którymkolwiek z nich.

Ciemności nie było już w pobliżu. Zostawiła za sobą jedynie przygasłe odcienie i drażniący zapach najbezbronniejszej z ludzkich chwil.
Tak właśnie myślała o śmierci.
Letargiczny, mimozowaty moment kompletnej bezsilności. Obnażenie tłumionych za życia słabości.
Może właśnie dlatego tak teraz ją otaczała.

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

Z ostatnim łykiem parodiującego pobudzającą kawę Bombastica, potrzeba pomocy w uprzątnięciu Deadberry nie była już tląca się w skacowanej głowie ideą, a pragmatycznym planem umocnionym świstkiem zawisłym na kościelnej tablicy [...]. Styrane spirytusem podniebienie nie piekło w połowie tak intensywnie jak palące się do działania istnienie.

Biorąc pod uwagę zamiłowanie Włocha do dźwięku własnego głosu, wątpiła by ów miłość przeminęła wraz z żywotem, którego kres dzwoniłby w uszach równie natarczywie co każde wypowiadane przez niego zdanie. Na tym etapie napastliwych nieuprzejmości, wyrazy najszczerszych kondolencji kierować należałoby łopatowemu trzonowi, zmuszanemu znosić zaciskające się na nim do bieli palce. Ostatkami siły zdołała powstrzymać się od ujęcia nimi włoskiego gardła.

Na szczęście, harmonia między rozwagą a nieostrożnością była wiodącą esencją, trwale wplecioną w jej naturę. W tym wypadku, rozwagą było milczenie. Nieostrożnością—oczy, które mimowiednie zawsze zatrzymywały się na Vittorii.

Opowiadanie | Musiała być pracoholikiem.
Bo nawet rozwścieczone duchy nie są w stanie odciągnąć jej od roboty.

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU