Rzut kością k6 w trakcie każdego wątku w mieszkaniu. W przypadku wyrzucenia 1, wszyscy przebywający w pomieszczeniu nie są w stanie z niego się wydostać. Możliwość złamania rytuału [moc 54] po konsultacji z postacią posiadającą wiedzę z dziedziny teorii magii na co najmniej II poziomie.

Ręka gwardzisty poderwała się z lepkiego blatu i runęła na tył nachylonej nad ladą głowy; palce zacisnęły się na twardej jak dwudniowa kajzerka czaszce barmana i wykonały jedyny słuszny w tych okolicznościach gest.
Z pełnym impetem pchnęły jego łeb w kierunku lepkiego drewna.

— Zawsze masz wybór, Vandenberg — nie powinien jej podpowiadać; przecież osiągnął to, czego chciał, właśnie dlatego, że nie wierzyła w wybory. — Niekoniecznie rozsądny i zwykle ciągnący za sobą smród przykrych konsekwencji, ale wciąż — wybór.

Porządek na blacie był wprost proporcjonalny do chaosu rozsianego dookoła. Sześć ksiąg różnych rozmiarów, grubości i stanu sfatygowania zaściełało przypadkowe elementy podłogi — poruszanie się po salonie przypominałoby przeprawę przez pole minowe, gdyby tylko po mieszkaniu krzątał się ktoś poza właścicielem.

Barnaby nie był czarnym rycerzem bez białego ogiera, Judith nie była damą w opałach — od lat przypominała mu za to jeden z silników Forda: surowa, kanciasta, bezkompromisowa. Nie miała grama zbędnego ciała, nie nosiła żadnych zbędnych ozdób i z całą pewnością nie żywiła zbędnych sentymentów.
Zwłaszcza wobec niego.

Ostatni łyk kawy przypomniał o posmaku krwi w ustach i rozepchanym w płucach ciężarze. Niektórzy wierzyli, że sny to przestroga; ostrzeżenie ze świata zmarłych; błogosławieństwo demona, któremu przypadło się do gustu. Williamson wierzył, że sny to bękarcie dzieci przemęczonych umysłów.

Najtrudniejszy etap już za nimi; bańka podejrzeń pękła, prawda ujrzała światło warsztatu, nawet wątpliwości — czy za naukowym bełkotem siewca nie próbuje ukryć niewygodnych faktów? — rozmyły się pod spojrzeniem, które cierpliwie odkrywało tajemnice zagraconego wnętrza.

Innym razem; powtarzając te słowa, wcale nie czuje się lepiej. Kłamstwo krzepiło, chociaż pod nim rozciągała się pozbawiona dna studnia — wrzucał w nią śliskie kamyki słów, wszystkie te innym razem, dziś nie mogę, nocna zmiana.  Innym razem; po czterech podwójnych whisky zastanawiał się, co powiedzą chłopcy, kiedy pewnego dnia Barnaby po prostu zniknie — Gwardia nie lubiła zostawiać po sobie ciał.

Znowu pustka, zwarcie, ułamek sekundy, podczas którego jest niczym, nie pamięta nawet, jak się nazywa. Szczerość bywa trudna; zwłaszcza ta wobec samego siebie, w kącie kościoła, gdzie chłód wieczoru, woń nadtopionego wosku i dym płomieni scalają się w jedno.

Chyba nie rozumiem; gdyby dostawał dolara za każdym razem, kiedy te słowa docierały do uszu każdego z jego wcieleń — policjanta, gwardzisty, starszego brata, sąsiada skarżącego się na hałas, czy pan musi tak napierdalać od rana tym młotkiem? — miałby garść banknotów i udany wieczór w lokalnym klubie z amatorkami tańca.

Posmak alkoholu w ustach i jego przyjemne mrowienie we krwi łagodziło obyczaje; wiele wskazywało na to, że panna Collingwood nie wypiła dość, żeby wybrać ścieżkę pokoju — na naprawienie tego błędu jeszcze przyjdzie czas. W tym momencie liczyły się kroki, oddechy, gesty i liczba przeciwników — siedem, pięć, dwa, jeden.

Przedstawienie czy tradycja?
Wetknięta w kieszeń płaszcza dłoń drży nerwowo; trochę jak myśliwski pies, który złapał trop, ale nadal nie usłyszał rozkazu — bierz go.
Odprawiany pod publiczkę rytuał czy faktyczna wiara?

Zmieniłeś się, bracie; powtarza sześć lat później i tym razem Barnaby nie ma w sobie wiele poza jeszcze głębszym zmęczeniem i jeszcze groźniejszym gniewem. W co dokładnie się zmienił? W samca alfa, zapatrzonego we własne, rozdęte ego? W potwora  z bagien? W kogoś, kto nie działa według zasad Charlotte — nie tak, jak Charlotte sobie życzy — więc siłą rzeczy zajmuje pionierskie miejsce na liście jej rozczarowań?

Jego obecne życie też nie przypominało tego sprzed dziesięciu lat — nie musiał w tym celu znikać z miasta; wystarczyło pochować parę bliskich osób, stracić kilka nadziei na przyszłość i przekreślić własny los jednym podpisem. Yadriel po przeciwnej stronie stołu nie był tym, który odkrywał przed Williamsonem sekrety komisariatu; Williamson nie był tym, który bez słowa sprzeciwu wykonywał jego najdurniejsze polecenia.

Bardziej nieoczekiwane były tylko dietetyczne porady w miejscu, które opływało cukrem — zerknięcie na gablotę ze słodkimi wypiekami to prosty przepis na wizytę u dentysty; zajrzenie do zakupów zrobionych przez Williamsona to jeszcze szybsza wyprawa do diabetyka. Przez dokładnie cztery sekundy — zegar może i był faszystowski, ale uczciwie odmierzał czas — Barnaby milczał.

Gdyby działało to w drugą stronę, Barnaby mógłby powiedzieć: Ores, ja cię bardzo przepraszam, ale jestem zmęczony. Mam dość tego dnia i zimy, i tych ciągłych przepychanek. Bardzo cię przepraszam, ale mam za sobą gówniany tydzień, dwie migreny, jedno splunięcie w twarz na patrolu i muszę się napić.

Ostatni raz młodzieńcem nazwano go pięć miesięcy temu; było ciemno, lał deszcz, a autor tych słów właśnie kończył butelkę taniego wina i poszukiwał sponsora, żeby kupić kolejną. Williamson najpierw zapytał, co to za marka — wino marki wino, panie kierowniku — później wyłowił z kieszeni pięć dolarów i kilka ćwierćdolarówek, wykupując tym kolejną falę podziękowań.

Będzie brzydko.
Dwa słowa, jeden domysł, ilość sylab, których nie miał siły liczyć. Będzie brzydko, bo brzydko być musi; będzie paskudnie, bo czasami paskudztwo wypełza z zasypanego grobu przewinień i domaga się konsekwencji za popełniane przez lata błędy.

Chłodne ściany zazdrośnie strzegły sekretów ukrytych w podziemiach Kościoła — nieostrożne muśnięcie zimnego kamienia przypominało wyładowanie elektryczne; pstryknięcie prądu na opuszkach palców, kiedy magia ścierała się z magią, a wplecione w mury rytuały sprawdzały, czy posiadasz prawo do oddychania powietrzem Kazamaty.

Z obrzydliwą kawą na języku i opanowaną do perfekcji obojętnością obserwował zbyt dobrze znany rytuał poprawiania, wygładzania, rozcierania, niwelowania szkód — włosy trochę bardziej wygładzone, makijaż wciąż tak samo rozmazany, buta nie uratuje już nic. Trupie światło jarzeniówek nie działało na korzyść Valentiny, optycznie nadając jej niebieskawy, chory odcień.

Wąski, sterylny stół, mikroskop i formularz — oddzielała ich przestrzeń złożona z abstrakcyjnych elementów i wciąż wybrzmiewająca echem równie abstrakcyjnych słów. Dla niego; dla niej miały cały sens świata.

Gra na zwłokę przesuwała w czasie grę w zwłoki; już za moment ciało Valerio zamieni się w bezwładną masę kości, mięsa, krwi i flaków. Już za kilkanaście sekund uśmiech zniknie, oczy zapadną się w głąb, świadomość opuści pustą puszkę łba; zostanie jedynie pusta skorupa, której można wyrządzić całą krzywdę świata.

Na nadgarstku nosił czerwoną recepturkę; podobno odganiała uroki. Podrażnienie po kolejnym pstryknięciu — bo znów o mało nie powiedział dormi zamiast po prostu przesunąć regał — zdążyło już zniknąć; kiedy sięgał po notes, spod rękawa swetra wysunął się skrawek złowieszczej gumki.

Zegarek na nadgarstku wskazywał jedenastą; jedenasta oznaczała, że Perseus spóźnia się tylko kwadrans, chociaż od drzwi antykwariatu oddzielało go półpiętro i kilkanaście schodów. Jedenasta była ostatnią, stabilną godziną ich życia — jeszcze o tym nie wiedzieli, jeszcze niczego nie przeczuwali.

Suchość w ustach zamieniła język w kołek; przymknął powieki, na oślep łapiąc za zimny filar wiaty. Czuł dotyk obcej dłoni na odsłoniętym fragmencie skóry — rozsadzona puszka, w którą zamienił się jego łeb, uznała, że to ten uścisk ściągnął go z powrotem.

Kakofonia krzyków i echo własnych wątpliwości; metaliczna woń krwi i znacznie dosadniejsza obecność kościelnych kadzideł; ciche dudnienie serca i zdecydowanie głośniejszy wniosek.
Obłęd.

Droga do Kazamaty z przejścia na granicy Starego Miasta i Deadberry nie była długa; w zwyczajny, niepozorny dzień trwałaby siedem minut. W dzień obłędu trwała trzy.

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU