Retrospekcje

W domu została sama, zapewniając rodziców, że zjawi się na dożynkach nieco później. Spoglądając w milczeniu na zegarek dochodziła z wolna do wniosku, że decyzja ta była błędem. Od godziny już czekała wystrojona w sukienkę z drobnym, kwiatowym motywem. Zakręcone przez noc na wałkach włosy nie układały się tak piękne, jakby sobie tego życzyła. Z ciężkim westchnieniem co rusz przeczesywała ciemne kosmyki, niezadowolona z lustrzanego odbicia. Czy Frank zwróci na nie uwagę?

Sny

Trzęsącą się pod stopami ziemię wyczuwa niemal od razu, chwytając się dłońmi blatu. Widząc nieodgadniony wyraz twarzy dziennikarki, Esther ściąga brwi w zaniepokojeniu. Dopiero wtedy odwraca się przez ramię i wybałusza zaraz oczy na widok gnających w ich kierunku kosmitów. Jeszcze tego brakowało.
 
 

Styczeń

- Jestem zachwycona twoją wytrwałością, Winnie - chwali córkę ze szczerego serca. - To niezwykle wymagający zawód, ale wierzę, że świetnie dasz sobie radę. Bardzo dużo pracujesz, mam nadzieję, że pamiętasz o odpoczynku. - Nie chcąc spuszczać drogi z oczu, przelotnie spogląda na dziewczynę z ukosa.
Ciepły blask otaczających ją zewsząd płomieni tańczył na ścianach z gęsto tkanego materiału. Kobieta przystanęła obok jednego z niższych postumentów w samym centrum namiotu. Ujęła świecę w obie dłonie i obejrzała się dyskretnie przez ramię, by sięgnąć wzrokiem kroczącego nieopodal mężczyzny. To on był intencją Esther, jego radość, bezpieczeństwo i spokój ducha, jakiego tak bardzo mu teraz brakowało.
Wiedz, że pokorni stajemy przed twoim tronem, byś objął nas swym żarliwym płomieniem. W twoim świetle odnajdujemy sens, więc prowadź nas ku prawdzie, byśmy nie błądzili w ciemnościach. Byśmy zdobywali cuda, które nasze serca i dusze uleczą.
- Dobrze cię widzieć, Caine. - Do wszystkich swoich uczniów zwracała się po imieniu, także tych, którzy swoją edukację zakończyli już lata temu. Padmore może i nie należał do grona najbystrzejszych, ale nadrabiał entuzjazmem, ciepłym usposobieniem, jak i głęboką wiarą w Trójcę. - List, do mnie? - zdziwiła się, ściągając brwi w zastanowieniu. - A to ciekawe. Wypadki chodzą po ludziach, rzeczywiście poczta mogła się gdzieś zapodziać.

Luty

Poza wyznawaniem przyświecających Kowenowi Dnia zasad, łączyło je także zamiłowanie do lasu i mieszkających weń istot. Esther ze zdumieniem dostrzegła, iż Carter nie do końca wpasowuje się w wyobrażenie bezmyślnego myśliwego, przemierzającego gęstwinę zieleni w poszukiwaniu zwierza do odstrzału. Naturę traktowała z szacunkiem - szorstkim, ale szacunkiem.
 
 

Marzec

Towarzyszy Frankowi w nieprzespanych nocach.  Sama myśl, że mogła go przed kilkoma dniami stracić, już nigdy więcej nie zobaczyć, przytulić, ucałować, rozrywała serce, jakoby była prawdą. Nie chciała go unikać, lecz przybrana pozycja obronna zmuszała do głębszego zamyślenia, w jakim pogrążali się oboje, trwając obok siebie.  
Z uwagą i zainteresowaniem słucha słów kolejnych sprzymierzeńców, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Budzą w niej trwogę, czuje się, jakby sama była w samym sercu wydarzeń. Ze zdumieniem orientuje się, że Frank ściska jej dłoń, zwraca więc ku niemu swoją twarz, czekając czy może zechce jej coś przekazać, lecz kiedy to nie następuje, posyła mu pocieszający uśmiech.  

- Spójrz, widziałeś kiedyś drzewca? - Nie było łatwo go dostrzec, wyrytą w korze twarz ma zwróconą w kierunku gęstwiny, zaś ze ścieżki można byłoby dostrzec wyłącznie drgający kącik ust. - Są na wpół zwierzętami, pół roślinami. Nie zostały nigdy dokładnie zbadane. Powstają w miejscu, w którym pochowano zbezczeszczone zwłoki, przejawiając osobowość osoby, na czyim grobie zostały posiane - wyjaśnia, podchodząc bliżej. Wyjmuje z kieszeni spodni scyzoryk i ostrożnie nacina korę, odłamując niewielki kawałek. To rzadki okaz i z całą pewnością przyda się w jej pracy. Na twarzy drzewca pojawia się grymas. - Biorąc pod uwagę, że wyrośnięcie do wysokości dwóch-trzech metrów zajmuje mu kilka lat, pomyśl, jak stary musi być pod nim grób. Już cię leczę - zwraca się do drzewca i przesuwa otwartą dłonią po krwawiącej ranie, wypowiadając słowa inkantacji.

Kwiecień

Niedyspozycja nie sprawia jednak, że Marwood zapomina o obowiązkach. Wróciwszy do domu, przewiesza torbę pełną wypracowań na oparciu krzesła i wygląda na zewnątrz ku ogrodowi. Cała przestrzeń nabiera urokliwej zieleni, zachęcając do spędzania czasu na świeżym powietrzu. Z uśmiechem na twarzy wzdycha ciężko i spogląda na zegarek. Na wspólną pracę umówiona była z Aurorą, jednak ta nie stawia się w kuchni pełna werwy, co nasuwa tylko jeden wniosek — zapomniała. Wspina się więc po wąskich schodach prowadzących na piętro i zagląda na do pokoju córki.  
Frank? - odzywa się niepewnie, przekraczając próg i podchodzi bliżej męża. - Co się stało? - Oczywiście, że coś się stało. Dawno (a może nigdy?) nie widziała Franka w podobnym stanie. Wygląda na okrutnie pokrzywdzonego przez los. Co wydarzyło się podczas spotkania Kowenu? Dostrzega stos zgaszonych w popielniczce petów i rozsypany po kraciastym obrusie popiół. Stojąca na stole pusta butelka po bimbrze nie zwiastuje niczego dobrego. Kobieta przykuca obok Franka i kładzie dłoń na jego kolanie, zawieszając zaniepokojone spojrzenie na męskiej twarzy.  
 

Maj

Kowen Dnia musi nadal trwać. Pomimo braku Gorsou, będącego ich najsilniejszym spoiwem, nie mogą złamać się w chwili kryzysu, on by tego nie chciał. Oddanie Lucyferian składane jest bowiem nie w swoim przewodniku, a w samym Lucyferze. Nawet mimo iż okoliczności ich dzisiejszego spotkania do najłatwiejszych nie należą, muszą wziąć ten ciężar na własne barki.
Zdecydowanie potrzebuje odetchnąć od panującej w domu gęstej atmosfery. Wszyscy domownicy zdążyli już wyczuć, że pomimo usilnych prób utrzymywania stanu normalności, między nią a Frankiem wisi ciężkie widmo. Nikt nie mówi o tym otwarcie, nikt nie próbuje niczego tłumaczyć ani wyjaśniać, ale sytuacja ta zdecydowanie do zwyczajnych nie należy. Czarownica potrzebuje oczyścić głowę, zająć czymś innym, a problem Wendy, nawet jeśli nie jest najłatwiejszy, staje się odskocznią, której potrzebuje.

Czerwiec