Wallow. Cichy kąt samotności gdzie dochodzi woda, radio i prąd. Parę domów na krzyż, gościniec na głównym placu i zapach świeżego mleka o 5 rano, kiedy mleczarz z dostawą przemierza zipiącym wrakiem całą wieś. Wiatr zgina pąki na drzewach w wymyślonej bajce, którą śni każdy z mieszkających tu.
Wallow. Wśród dymu palonych traw i rozgniatanych pod kaloszem jabłek, co za późno spadły na ziemię, mieszają się pokolenia.
Kto chciał więcej coś znaczyć, już dawno uciekł do miasta, które, choć niezbyt wielkie, tak przyciąga do siebie spragnionych władzy i ambicji, a ci, którym los oszczędził tych chlubnych cech, zostają tutaj. W Wallow.U

W lutym, gdy ziemia wciąż drży z zimowego mrozu, droga skrajem lasu przy polach kukurydzy przypominała ciemną żyłę przecinającą płaską powierzchnię ziemi. Jak uwięziony w labiryncie, przemierzał ten zaciszny prosty korytarz, omijając gnijące pnie drzew i ostre kamienie, które wyrastały ze zmarzniętej gleby. W oddali widać było wieże drzew przycięte przez lodowy wiatr. Kukurydza, która kiedyś trzymała się twardo swoich łodyg, styczniową porą walczyła z siłami natury, a zaledwie kilka osmalonych kłosów przypominało o tym, co kiedyś było.

Gdy cały świat mknął do przodu, nawet Saint Fall zmieniało się niczym w kalejdoskopie, gdy kolejne elementy układanki zazębiały się ze sobą i ponownie rozplątywały, rozrzedzały i zamieniały w pył. Najbardziej nowoczesne dzielnice tego miasta świeciły pożółkłymi, różowymi i fioletowymi neonami, ogłaszającymi to promocje, to nowo otwarty klub towarzyski, albo kręgielnie. Centra handlowe kusiły przepychem i rozpylanymi w powietrzu drobinkami mającymi nakłonić młodzież do wydawania tam pieniędzy i przesiadywania w kafeteriach.

Chłód i cisza. Cmentarze mają to do siebie, że choć jest na nich tłok — tak nie uświadczysz tam żywego ducha. Frank uśmiechnął się pod wąsem na swój własny niewypowiedziany głośno żart, zapewne niezadowalający poległych, spoczywających teraz wiele stóp pod ziemią. Ta pachniała śniegiem — choć na ogół śnieg nie miał swojego własnego zapachu. Być może kobiety w ciąży były w stanie go wyczuć. Nauczył się tego bardzo dokładnie z każdym kolejnym dzieckiem, które jego żona nosiła pod sercem. W tym stanie mogła określić, kiedy kasza się ugotuje albo kiedy dojrzewają truskawki — i to wszystko tylko węchem!

— Jeśli złożymy do kupy wszystkie oszczędności, to na pewno wystarczy — skończył myśl Marwood, zanurzając się w ciszy namiotu wypełnionego światłem.
Problemy finansowe rodziny spoczywały na jego barkach - przynajmniej według zdania głowy tego rodu, która osadzona była na smukłej szyi jego żony.

Coś syknęło, jakby gwizdek czajnika gdzieś w tle rozpoczynał właśnie wojnę o przetrwanie. Uleciał dym taki jak z odpalonego papierosa. Jedna nitka ledwo, szaroniebieska z migoczącymi w niej iskierkami magii. Krótkie puknięcie, gdy metalowa obręcz uderzała akurat w blat stołu, odbita niewidzialną siłą. I tyle.
Frank siedział zadumany na krześle, mrużąc oczy ukryte pod szerokimi okularami. Wszystko zaczęło się blisko czterdzieści lat temu, ale opowieść o życiu i dokonaniach młodego naukowca, przerabiana po raz kolejny w głowie starego człowieka, nie miała już sensu. Zostanie na inną okazję.

Cały dzisiejszy dzień był niepotrzebny. Gdyby nie coraz bardziej zadręczające na starość zapominalstwo, gapiostwo, ale rozproszenie uwagi — z czym Frank borykał się od tak dawna, że weszło mu to w krew — do drzwi nie zapukałaby Gwardia, a skok ciśnienia czy zwykłe stres, zostałyby spisane na starty. Kolacja w rodzinnym gronie, jakie zwykli jeść delektując się pysznościami z rąk Esther, przebiegła dostatecznie spokojnie, choć ojciec rodziny, zamiast skupionym być na dzieciach i rozmowach, zamyślał się, wzrokiem odlatując gdzieś w stronę szopy.

— I pamiętasz, wtedy przewróciłaś się na nos i rozdrapałaś sobie kolana — ze spokojem skończył historię tamtego wrześniowego poranka, gdy wspólnie z resztą familii wybrali się na grzyby do pobliskiego zagajnika. Było wietrznie, zawiewało wtedy od południa, to Frank pamiętał doskonale, bo, młodszy o nieco mniej niż dwadzieścia lat udał się w pogoń za serwetką, którą wyłożony był wiklinowy koszyk. Pamiętał też dokładnie, że Winnie miała wtedy na sobie sukienkę w kwiatki, a Joy na coś się obraziła i za żadne skarby nie planowała się uśmiechać, dopóki jej młodsza siostra nie przewróciła o wystający z ziemi konar.

Pole ognia obserwował z drugiej strony placu, w oddali dostrzegając tylko sylwetkę własnej żony, rozkładającej upieczone wcześniej ciasto aby poczęstować zebranych. Kącikiem ust jedynie, pod wąsem Frank uśmiechnął się na samą myśl o niej, agresywnie we własnej głowie zaszczepiając myśl, że gdyby kobieta jego życia nie była tak wierną Lucyferowi, jaką ją widział, to czy naprawdę byłaby kobietą jego życia? Opierał się o jedno z drzew, spokojnie pozwalając, by mróz ginął gdzieś niedaleko ognisk, zaczarowany i odpychany przez zebranych tu dzisiaj.

Ostatnia wichura złamała drzewo. Tamta stara jodła albo brzoza, albo klon. Frank nie znał się zupełnie na drzewach, chociaż w ich otoczeniu we wsi Wallow mieszkał całe życie, w tym samym murowanym domu, co jakiś czas na nowo malowanym białą farmą, schodzącą i kruszącą się najczęściej od południa. Powinien zerwać ją całą, porządnie wykruszyć ten piach, który dawno temu ktoś poupychał pomiędzy cegłami, na nowo położyć elewację, ale nigdy nie było czasu. Zawsze coś innego wymagało natychmiastowej naprawy, przesuwało wszystko inne w czasie, aż w końcu farba dalej odchodziła ze słońcem, a piach dalej tkwił między cegłówkami.

Punktualność była cechą uprzywilejowanych — tak wmawiał sobie Frank za każdym razem, gdy leciał na złamanie karku samochodem ledwo pamiętającym czasy swojej świetności. Droga z Wallow do Saint Fall nie była długa, ale auto należało zostawić przed Deadberry, potem przejść spacerem aż do Placu Aradii, minąć kościół, skręcić w prawo, wejść do budynku szkółki kościelnej, na pierwsze piętro, a to wszystko zazwyczaj w czasie 5 minut przed zajęciami.

Frank dzisiejszego dnia zajęcia w szkółce miał zacząć nieco wcześniej. Grupa ostatnioroczniaków, przygotowująca się do zakończenia swojej edukacji przygotowywała właśnie projekt, który musiał ocenić, a taka ocena wymagała nie tylko obecności, ale i odpowiedniego przygotowania, rozpisania zadań oraz, co najważniejsze, sprawdzenia ewentualnych niuansów, młodzież uwielbiała przecież nowe technologie i interpretacje starych zdarzeń. Przyzwyczaił się już do tego faktu, ba!

Ogolił się na gładko, zostawiając tylko wąs. Ten sam co zawsze, w tym samym kształcie, każdy siwy włosek odstawał dokładnie w ten sam sposób. Kiedyś śmiał się, że rosną mu na wschód. Potem Emma pytała, co się dzieje, gdy stoi twarzą do zachodu. „Wtedy rosną mi na głowie” — odpowiadał ze śmiechem, przeczesując zgrubiałymi palcami resztki włosów na czubku głowy.
— Szybciej. Winnifred, pospiesz się — poganiał córkę w przedsionku domu, aby włożyła buty.

Apokalipsa. A więc stało się, miało się stać. Frank ciężko usiadł na krześle w swoim warsztacie w starej szopie, gdy drzwi zatrzasnęły się, a zimne marcowe powietrze powoli mieszało się z ciepłym i dusznym. Zamknięte okna. Nieszczelności dawno temu zatkał starymi ręcznikami, zwiniętymi w rulon na parapetach. Miał dokręcić zawiasy albo wymienić szyby — nie znał się na tym, ale co to za sztuka? Perseus na pewno by pomógł. Teraz jednak chłód nie miał znaczenia, Marwood wpatrywał się w południową ścianę, na której stał jeden z regałów, a na jednej z jego półek kilka zdjęć.

Buszujący w Zbożu to doskonały symbol młodzieńczego buntu wobec świata dojrzałego. Buszujący w zbożu to natomiast metafora uciekającego z domu przed odpowiedzialnością siewcy. Krążył po polach Padmorów i innych okolicznych, aby zachować w sobie namiastkę spokoju, gdy rozkrzyczane stadko córek wymagało więcej uwagi, niż sobie wyobrażał. Esther nigdy nie narzekała, chwaliła Lucyfera za każde błogosławieństwo. Frank nigdy nie narzekał, za każdym razem umierał w środku trochę bardziej, by w końcu w powłoce naprawdę dumnego ojca — bo i było z czego być dumnym — została pusta mgła wspomnień.

Czterdzieści jeden kroków od Kolekcji Faustów do bram Deadberry. Potem szesnaście prosto, dwadzieścia trzy w lewo i jedenaście znów prosto, tylko po to, aby zejść osiem stopni w dół, potem przejść dziewięć kroków po skosie w prawo, następnie przez wyżłobioną w ścianie dziurę wielkości dwuskrzydłowych drzwi i usiąść przy jednym z dalszych stolików w cichym saloniku pubu Cavanagh. Każdy krok był milczeniem.

Na początku był chaos. Frank podciągnął się na łokciach, wyplątując ze sznurów. Potem także był chaos, gdy spoglądał z grymasem na twarzy na swoje przedramiona i brzuch, kompletnie popalony od nieprzyjemnego czaru Sebastiana, jaki w niego trafił. Nie wiedział nawet, czy ten pojedynek wygrał. Jeśli tak — było to osiągnięcie na skalę światową. Prawda jednak potrafiła spłatać figla i jeśli tylko popełniłby jeszcze jeden błąd (a tych w trakcie przyjacielskiej potyczki było wiele), tak mógłby teraz leżeć nie na łokciach, a na gębie wbitej w podeptane wcześniej siano.

w trakcie

Z niewymuszoną nostalgią Frank spojrzał na kalendarz wiszący nad biurkiem warsztatu. Ten do połowy przykryty był kurzem. Dwanaście miesięcy układających się w spójną całość wisiało tam od lutego. Oczywiście kupił go na targu już w grudniu zeszłego roku, ale zapomniał powiesić — normalna sprawa. Roztargnienie było logicznym wytłumaczeniem, bo jakżeby śmiał przyznać, że to starość? Starość z kolei nie była jeszcze aż tak postępująca. Powoli prószyła włosy śniegiem, a zarost czyniła twardszym, odpornym na brzytwę.

w trakcie

Stary i pierdzący z rury wydechowej Ford wjechał do Eaglecrest tak jak do siebie. Miejsce parkingowe jakby tam na niego czekało, niedaleko głównego wejścia do gmachu Starej Biblioteki. Dobrze — nie będzie musiał daleko chodzić, nawet jeśli ciężar podręczników dzisiaj spoczywał na Abernathych i wszystkim tym, co zebrali w swojej pokaźnej kolekcji. Frank bywał tu wcześniej niezliczoną ilość razy. Przede wszystkim na studiach — Tajne Komplety mieściły się przecież niedaleko.

Blaszany gruchot na czterech kółkach zajechał pod Gniazdko późną porą. Esther zdążyła pozmywać naczynia, Junior czterokrotnie odmówić pójścia do łóżka, żeby oglądać straszne filmy w telewizji, a Emma obrazić na Aurorę o byle bzdurę, której Frank za żadne skarby nie chciał zrozumieć. Patrzył na nich przez krótki moment. Kolacja upłynęła w spokojnej atmosferze, choć dzisiaj był jakby bardziej wycofany. Nawet bardziej niż zwykle. Powody były proste:
po pierwsze — przy jedzeniu się nie gada;
po drugie — spotkanie z Sebastianem i cel ich dzisiejszej podróży wykręcał żołądek na drugą stronę.

Po pierwsze, to nie kwestia zmęczenia. Frank zadyszał ciężko, próbując na siłę wsunąć buty na nogi bez użycia palca lub łyżki. To wymagałoby zbędnego wysiłku, a przeliczając taką pracę na dżule, było kompletnie nieopłacalne. Oczywiście na prędko wyliczone wartości w głowie były absolutnie nieskuteczne w zestawieniu z najgorszym wrogiem każdego dojrzałego mężczyzny — tym materiałem na pięcie, co się zahacza i podwija.

To byłoby idealne miejsce, aby pozbyć się kogoś. Świat by o nim zapomniał, został porzucony na pastwę losu, kukurydzy i dzikich koni, raz na sto lat przemierzających tę dolinę. Frank wziął głębszy wdech, wpatrując się w horyzont, niezainteresowany tymczasowo horyzontem zdarzeń. Szare niebo i stopniowe ocieplenie klimatu pozwoliło rozpiąć kurtkę, ręce wsadzić do kieszeni i oddychać tak, chłonąc świat. Świat zmienił się miesiąc temu, gdy na Ziemię spadł Eros.

Ostatnimi tygodniami bywał w bibliotece częściej niż przez ostatni rok. I dobrze. Frank wyjątkowo lubił to miejsce, kojarzące się z zamierzchłymi czasami studiów i beztroski; kojarzące z momentem, gdy jeszcze wierzył we własne przeznaczenie. Dzisiaj przeznaczenie nosiło sześć różnych imion, siódme — jak klejnot koronny — tkwiło w jego głowie.
Był jednak cel, którego nie zamierzał odpuszczać, tak jak wieki temu odpuścił samego siebie. Misja, którą nadał sobie przez wzgląd na Lucyfera, aby odnalezienie Surtra miało ziścić się na ich korzyść.

Kuchnia Esther należała do tych bardziej doskonałych. Oczywiście był to efekt przyzwyczajenia i zwykłego faktu, że kojarzyła się z domem. Żona zawsze gotowała najlepiej, a jeśli nie gotowała najlepiej, to i tak należało mówić, że właśnie tak jest. Ale Dominic? On z tego żył. Jeśli komuś płacą za gotowanie, znak to, że potrafi więcej niż przeciętna kura (kurka) domowa.

Wieczorowa pora jakby snuła się nad Wallow. Cieplejsze powietrze skumulowało się w jednym miejscu, ostatecznie kończąc zimę. Frank nie patrzył nawet na termometr, na siebie zakładając tylko grubszy brązowy sweter i wychodzone robocze buty, po to, aby pełnią sił (jak na swój wiek) pozbierać chrust z okolicy. Porąbane przez Orlovsky'ego drewno leżało równo ułożone w kupce obok, a pierwsze gwiazdy wychylały się na jeszcze półgrantowym niebie. Słońce nie patrzyło na nich z góry, chowając się powoli za horyzontem, a pan domu, jakby od niechcenia przyglądał mu się z pewnym sentymentem.

w trakcie

Drzwi samochodu zamknął bez trzasku, pomagając pani Padmore wyjść, jeśli tylko takiej pomocy potrzebowała. Przez krótki moment patrzył jeszcze na kosz piknikowy kobiety, ale ostatecznie odpuścił sobie, gdy oddalona mgła i towarzysze, z którymi mieli się tu spotkać, znaleźli się w zasięgu wzroku. Kurę trzymał pod pachą. Gdyby zostawił Xandera w aucie, tak ten zasrałby całe siedzenie, a pranie tego... Jeśli wypuści go w lesie — kura przeżyje najdłużej 3 minuty.

w trakcie

Stare auto wypuściło z siebie chmurę siwego dymu, obijając się o krzywizny dróg. Cripple Rock — miejsce, w którym spełniają się koszmary, stan ducha zakrawa na pomstę do Piekła, a ręce same drżą na myśl o zdarzeniach sprzed ledwie trzech dni. Nie wypatrywał przez okna rejonów, w których wypadli z tunelu, ani granicy białej mgły — niczego co mogłoby skojarzyć się z tamtym wrażeniem, że świat się skończył. Na szczęście Frank znów miał rację. Świat się nie skończył, za to on umarł gdzieś tam w podziemiu i niewiele zostało z człowieka.