maj 3, 1985

Nienawidził jej równy dzień, nie pojmując jak kobieta tak rozsądna, stateczna przecież, mogłaby odwrócić się od Lucyfera i zechcieć przeszkodzić w jego misji. Faktem było, że o tej misji nie miała pojęcia, ale kowen, do którego przynależała, nawet jeśli jeszcze dwa tygodnie temu nieznany Frankowi na taką skalę, wyznawał Matkę. Widzieli ją wszyscy. Widział Lilith, jak wyłania się z ciemności, jak zabiera swoich wyznawców, tuż po tym, gdy tak mocno utrudnili im sprawę. Może gdyby nie walka z Zuge, Gorsou miałby więcej siły. Może gdyby padły trzy czary więcej, nie miałby jej wcale. Gdzie byliby dzisiaj?
Siedział więc na ławce, wpatrzony w grób rodziców. Zmarli przed 40 laty. Ojciec nieco wcześniej, matce kilka lat później pękło serce. To on nie przyjął Lucyfera do swojego serca, nie pojmował prawdy i świata, który go otaczał; matka była inna, chciała szczęścia młodego chłopaka, który dopiero poznawał prawdziwą wiarę. Prawdziwą, bo jedyną i słuszną. Zimna ławka i ciepły wieczór — prosta sztruksowa marynarka odpowiednio osłaniała od wiatru, który hulał na pustym o tej porze cmentarzu.
Nienawidził jej równy dzień, a potem ochłonął. Tamta walka — tamta niepotrzebna, zbędna i wycieńczająca walka, w której musiał podjąć słuszne decyzje, osłabiając pozycję wroga. Przecież, do cholery, nie był żołnierzem. Był ledwie pionkiem, ale wiernym swojemu Panu. Człowiekiem, który w imię Jedynego Stwórcy był w stanie poświęcić wiele. Nawet przyjaźń, przez którą jego szóstka dzieci nazywała tę kobietę ciotką. Wspólne ciasteczka i sernik — Esther przecież przepadała za panią Bloodworth, jej rodzina nie bez powodu chowała też niemagicznych. Byli dobrzy i mieli dobre dusze. Wierzył w to, dopóki nie zobaczył Penelope z mordem w oczach. A może wcale go tam nie było? Próbował tłumaczyć sobie te wszystkie rzeczy, dokładając własne emocje i rozterki, aby tylko usprawiedliwić działania.
Carter by go obśmiała.
— To abominacja! Idiotyzm! — krzyczał Walter Marwood, gdy na progu zjawiła się Czarna Gwardia.
Młody wtenczas Frank patrzył z uwielbieniem w oczach na nową wiedzę. Ojciec nigdy jej nie rozumiał. Nie spojrzał w bok, przyglądając się nagrobkowi ojca. Matka — która przyjęła słuszną wiarę — spoczywała po drugiej stronie magicznego muru, daleko na cmentarzu dla magicznych. To nad nazwiskiem Marwood widniał krzyż, tuż obok daty śmierci. Stukot obcasów, które rozpoznałby z odległości, zbliżał się, a on wciąż patrzył w przód.
— Wiesz, czemu go tu pochowaliśmy, Penelope? — był pewien, że to ona stanęła obok. — Wyznawał Gabriela. Zwracał się modlitwą do tych, którzy nas gnębili. Poznał prawdę o Kościele i stworzeniu i nie przyjął Lucyfera do swojej duszy — westchnął cicho, składając obie dłonie na zgiętych kolanach. — Był stracony, nim jeszcze umarł. Moja matka nie. Ona zrozumiała sens Księgi Bestii, chociaż sama nie miała w sobie magicznego pierwiastka. Czasem się zastanawiam, co powiedzieliby o mnie dzisiaj. Ojciec nazwałby mnie szumowiną, matka pewnie byłaby dumna z tego, co osiągnąłem... — skończył monolog, podnosząc się ciężko, by w końcu spojrzeć na kobietę, którą jeszcze tydzień temu był w stanie zaatakować. — To byłaś ty, prawda? Tamta pijawka? — magia natury, sprawdził to w księgach. Rytuał nie leżał w tych podstawowych, a pozostała dwójka nie parała się takimi czarami.

nie rzucam kością zmroków, bo jesteśmy na terenie zamkniętym

Wśród trzasków ognia, okrzyków innych, w skowycie bólu widziała twarz rozmazaną przez ból i strach. Tamtego dnia stanęli po przeciwnych stronach i zrozumiała, że miał stać się jej wrogiem. Wypełniał wolę Lucyfera, pana kłamstwa i matactwa, tak jak ona wypełniała wolę Matki.
Nie wiedziała o istnieniu tej drugiej strony, nie wiedziała, że ma w swoich szeregach tak wielu - znanych i silnych. Nie dostrzegła wszystkich, może to i lepiej. Wystarczy, że jej serce pękło dwa razy - wtedy kiedy dostrzegła twarz Imani oraz Franka.
Po powrocie, kiedy zrozumiała, że żyje i złożyła przysięgę Lilith zapłakała - gorzko i cicho tak, że jedynie ściany jej pokoju słyszały skowyt wydobywający się z przepełnionej bólem piersi.
Całe życie chciała postępować zgodnie z własnym sumieniem, zgodnie z własnymi przekonaniami. Nie nienawidziła ludzi, uważała, że potrzebują wskazania kierunku, potrzebuję przewodników jakimi mogli być, a matka każdego obejmie swymi ramionami. Pokaże czym jest miłość, troska i opieka, jaką tylko prawdziwa matka może podarować. Nie miała możliwości stania się matką. Nie doczekała dnia, kiedy obok niej stanął mąż oraz dzieci. Całe swoje uczucie przelewała na dzieci rodzeństwa oraz na tych młodych gniewnych w kowenie. Byli rodziną, poskładaną z różnych jednostek, zszytą nie raz krzywym splotem, ale pozostawali rodziną.
Tamtego dnia zrozumiała, że miała ich więcej niż tylko dwie. Była jeszcze ta trzecia. I to właśnie wtedy pojęła, że ta rodzina właśnie się rozpada.
Otrzymując list nie spodziewała się, że zostanie zaproszona na spotkanie, a temu nie potrafiła odmówić. Bo chociaż stali po dwóch stronach - należało mu się wyjaśnienie.
Ubrana w zestaw w kolorze czerwonego wina wkroczyła na cmentarz. Kroczyła po alejce tak dobrze jej znanej poprawiając od niechcenia jedwabną chustę zasłaniającą szyję przed wiosennym wiatrem. Z oddali dostrzegła sylwetkę mężczyzny siedzącego przed grobem swojego ojca. Jakże trafne. Pan Marwood nie rozumiał wyborów syna, nie akceptował ich, kiedy matka doskonale je zrozumiała. Zwolniła kroku chcąc jeszcze przez parę sekund skupić się wyłącznie na jego mowie ciała nim ostatecznie podeszła na tyle blisko, aby ją usłyszał i podjął rozmowę nawet nie patrząc w jej stronę.
Powoli zajęła miejsce obok na ławce.
-Wolałam, abyś padł osłabiony, niż ktoś miałby cię bardziej zranić. - Odpowiedziała zgodnie z prawdą; taki był jej cel i zamiar. Nie chciała, aby ktoś inny z kowenu sprawił, że będzie bardziej cierpiał, że odniesie obrażenia wymagające dłuższego leczenia. Była przekonana, że umrze tamtego dnia, że już nigdy więcej nie spotka swojej rodziny. Kładąc torebkę na ziemi wyciągnęła papierosa, którego zaraz odpaliła. -Dziękuję, że ich oszczędziłeś. - Wiedziała, że za łagodną twarzą i spokojnym wzrokiem kryje się utalentowany czarownik. Osoba, która potrafiła biegle władać magią i znała tajniki, o których większość członków jej kowenu mogła na razie pomarzyć, mogli aspirować i stać się tak wprawni jak Frank. -Zadaj pytania Frank, choć odpowiedzi mogą cię bardzo zranić.

Ciche westchnięcie miesza się z zapachem cmentarnej ziemi. Wszędzie wokół trupy — kilka cali pod ziemią zaczynał się inny świat. Przyglądał się tej ledwie wstającej trawie obok kamiennych krzyży. Tej brzydkiej, tej niosącej za sobą przepowiednię, że oto każdy z pochowanych patrzył twarzą w górę. Mijał wzrokiem Ziemię i wypatrywał Niebios, gdzie nie było już Boga. Nawet on zajrzał tam na chwilę, próbując między ciemnymi nocnymi chmurami dostrzec jakiś znak, że zmarły kilkadziesiąt lat temu ojciec żałuje za swe grzechy.
Nie było znaku.
Był stukot obcasa i przypomnienie, że nawet jeśli pochowają cię gębą w dół, to i tak tu trafisz. Jedynie paręnaście kroków dalej do ukrytej przed wzrokiem niemagicznych bramy.
Kilka cali pod ziemią zaczynała się śmierć. Przyzwyczaił się do niej, gdy 26 kwietnia był pewien, że umiera i za ledwie parę chwil będzie klęczeć przed samym Lucyferem, błagając go o zdrowie i spokój dla dzieci i żony. Parę godzin później sam go zachwiał, rozmył wszystko to, co zbudowali z Esther przez lata. Wypłoszył z siebie jedyną i ostatnią tajemnicę, wpuszczając inne.
Otworzyliśmy Piekło. Powinnaś się cieszyć, Esther. To radosny dzień.
Żaden miał już taki nie być.
Przypowieść starego wędrowca uderzyła w płytę nagrobną. Puenta została wypowiedziana, a towarzystwo zabawione. Nic nieznaczący wstęp niemający związku z pytaniami, które miał i chciał zadać. Spodziewała się tego — przecież widział, przecież słyszał. Chciała je usłyszeć i wiedziała, że nie odpowie tak, jakby tego pragnął. Jeśli Marwooda i Bloodworth czegokolwiek nauczyło to dorosłe życie, to to, że nigdy nie jest takie, jak się chce.
— Przejdziemy się? — zaproponował, lecz nie ruszył nim nie zrobiła tego sama Penelope. Nie przygotowywał przecież wielkiej mowy, bo i nie znał się na tym. Chciał tylko zrozumieć. To wtedy dostrzegł własne palce, które zajęły się czarną mazią. Tak jak wtedy. Jak wtedy, gdy... Nie omieszkał schować ich do kieszeni, niepewien czy to zauważyła. Było zbyt wiele pytań, by poruszać jeszcze to. — Kim jesteście? — proste. Banalne wręcz. Nie dostrzegł przecież, że jego język jest teraz czarny, czując tylko nieprzyjemny metaliczny posmak gdzieś na podniebieniu. — W jaki sposób się tam znaleźliście?

zapomniałam w poprzednim poście, więc dorzucam poeventowe i mam czarny język i palce

Cmentarz był jej dobrze znany. Ostatnio wiele pogrzebów miało miejsce. Z oddali widoczni byli pracownicy przygotowujący kolejny grobowiec. W domu pogrzebowym codziennie byli żałobnicy - żegnając zmarłego lub planujący ostatnie pożegnanie. W kwiaciarni leżały naręcza chryzantem, orchidei i lilii. Najczęściej wybieranych na wieńce i wiązanki. Rozkopana ziemia miała charakterystyczny zapach mieszając się z aromatem kadzideł. Zapach Śmierci - jeden z wielu.
Człowiek myśli, że jest pogodny ze świadomością umierania, ale wszystko się zmienia kiedy nagłe zakończenie życia przychodzi. Każdy chciałaby umrzeć jak najpóźniej - na starość, w domu, w otoczeniu rodziny, w spokoju. Nie zaś w płomieniach, bólu i ze spojrzeniem, które nienawidzi. Dwudziestego szóstego kwietnia sądziła, że to były jej ostatnie dni. Oddech bolał, ciało odmówiło współpracy - była ciężka, słaba i sądziła, że pokłoni się Matce. Zrobiła to, nadal żywa.
Cisza przeszywająca brzmiała głośniej niż tysiąc słów, kiedy patrzyli przed siebie świadomi ciężaru jaki nosili na swoich barkach. Wiek odznaczył się dzisiaj na ich twarzach. Spojrzenia zgaszone, przepełnione doświadczeniem, a przecież mieli jeszcze wiele lat przed sobą. Będą zbierać kolejne blizny, znaczyć nimi już i tak poranione dusze.
Wstała powoli, czekając aż do niej dołączy. W ruchu łatwiej było o ciężkie rozmowy. Każdy krok pomagał zebrać rozbiegane myśli. Nie uszło jej uwadze jak nagle schował dłonie. Czy zdawało się jej, że palce miał zaznaczone czernią. Tak samo jak jej się zdarzyło. Nie skomentowała, nie wyciągnęła na wierzch przykrej dolegliwości.
-A wy? - Odpowiedziała pytaniem na pytanie. Mogła się domyślać, na podstawie tego co mówiła im Zuge. Byli inni, ci którzy wspierali Lucyfera. Ci, którzy chcieli otworzyć Wrota Piekieł. -Wezwała nas do siebie Matka. Lilith. - Dodała po chwili. Po trzech kolejnych krokach. -Działamy w jej imieniu i w jej sprawie. Dążymy do tego, aby świat był lepszy. Aby kolejne pokolenia żyły w rzeczywistości innej niż my. - Przeniosła wzrok na idącego obok niej czarownika. Starannie dobierała słowa. Nie chciała atakować. Lilith nigdy nie nawoływała do rozlewu krwi, nie chciała jej. Niczym kropla drąży skałę - to było jej działanie. Wiele się zmieniło do lutego, zrozumieli, że walka jest nieunikniona. Stanęli do niej, wiedząc, że przemoc będzie konieczna. -Staramy się przygotować na zbliżające się wydarzenia. - Skoro tam był musiał wiedzieć o apokalipsie, o tym co nadchodzi. Działał w imieniu Lucyfera. Człowiek, który uchodził za prawego wspierał tego, który parał się wiecznie kłamstwem i nie przejrzał jego oszustw. Kim byłeś Frank? Czy przez ostatnie lata obydwoje zakopywali się sekretach, które teraz wyszły na światło dzienne i musieli z nimi się zmierzyć?

|Zapomniałam na początku rzucić na poeventowe, nic się nie dzieje - dorzucone