I. Urodzona w cichą noc

Była cicha, bezgwiezdna noc gdy na świat przyszła Penelope Agatha Bloodworth, na rękach akuszerki złapała pierwszy oddech, który wraz z krzykiem niemowlęcia przeszył okolicę, niczym błyskawica nocne niebo. Zaraz potem rozesłano wieści, że o kolejnym potomku rodu. Mała dziewczynka dorastała wraz z rodzeństwem w rodowej wilii, która mieściła się w miasteczku Saint Fall, a dom ten pochodzący z okresu królowej Wiktorii skrywał wiele sekretów. Niemal każdego dnia Penny, ponieważ tak była nazywana przez najbliższych, odkrywała nowe tajemnice jakie posiadał budynek. Tajne przejścia, ukryte pomieszczenia, zapomniane skrzynie z zapiskami rodowymi. Codziennie ruszała na nową przygodę, z której wracała z nowymi opowieściami i historiami jakie snuła wieczorną porą przy kominku w salonie.

Uczęszczała do lokalnej szkoły Sunset w Starym Mieście, gdzie panował dość surowy rygor, a dziewczęta miały być pilne i zdobywać najlepsze oceny. Penny wychowywana w poczuciu powinności i odpowiedzialności stawała na wysokości zadania. Codziennie ubrana w czarną sukienkę w koronkowym kołnierzykiem zmierzała do szkoły z zaciętą miną i przekonaniem, że musi przynieść dumę swojej rodzinie. Najbardziej zafascynowała ją biologia i wszystko co z nią związane od roślin po człowieka i jego anatomię, co nie było niczym dziwnym, ponieważ rodzina posiadała dom pogrzebowy, a w tym biznesie zawsze jest ruch i nie mogli narzekać na brak klientów. Wychowana w świecie pełnym magii wyczekiwała dnia kiedy będzie mogła przystąpić do szkółki niedzielnej. W lokalnej szkole nie miała zbyt wielu znajomych choć nie stroniła od niemagicznych. W domu mówiono, że powinno ich lepiej poznać, zrozumieć jak działają, czym żyją, by łatwiej nimi kierować. Tak zawsze powtarzał ojciec gdy matka pochylała się nad kolejnym kociołkiem eliksirów.
Dlatego też Penny zapisała się do kółka teatralnego. Odnalazła w sobie zacięcie aktorskie gdy wypowiadała kwestie na scenie, gdy mogła mówić do publiczności, a na sam koniec kąpać się w oklaskach zachwytu. Codzienne próby do różnych występów mocno ją wciągały, sprawiały, że uśmiechała się coraz częściej i w pokoju przygotowywała kolejne stroje. Zresztą, nie była w tym sama, ponieważ matka i inne członkinie rodu chętnie wspierały ją swoimi zdolnościami krawieckimi. Przygoda z teatrem okazała się przydatna w dalszym życiu, kiedy okazało się, że wyuczone zdolności aktorskie ułatwiały przełamywanie barier międzyludzkich i nawiązywanie znajomości, przemawianie do innych. A niedługo później miała przecież rozpocząć dodatkową edukację.
To właśnie w szkółce zawiązała pierwsze prawdziwe przyjaźnie, gdzie mogła dzielić się swoimi myślami, odkrywać świat magii, zaczynać go rozumieć, bo życie wraz z magią nie oznaczało, że potrafiła pojąć jej istnienie. Odkryła, że magia natury, magia przyrodnicza było tym co pochłonęło ją w całości. Odnalazła się w rzeczonej tematyce od razu, choć dużo zadawała pytań na temat śmierci i jej istoty. W końcu nie kto inny, a Herbert Bloodworth był podejrzewany, że oszukał Śmierć i poznał jej sekrety. Tej, Penelope nigdy się nie bała. Od zawsze obecna w jej życiu stanowiła starą znajomą, a zachodzenie do gabinetu ojca w domu pogrzebowym, aby pomagać przy ozdabianiu trumny i sali pożegnań było stałym elementem jej codzienności.
Wraz z ukończeniem wieku szesnastu lat przeszła swój chrzest i bez wahania wpisała swoje imię do Księgi Bestii, wtedy zrozumiała i pojęła jak wielkie moce otrzymała, które wcześniej jedynie w niej drzemały, a wraz z podpisem otrzymała klucz do kłódki. Stała się prawdziwą czarownicą i nie miała zamiaru się zatrzymywać.

II. Krocząca mroczną ścieżką

Nie było dla nikogo niczym dziwnym fakt, że młoda Penelope chciała uczęszczać na Tajne Komplety. Pragnęła zgłębić istnienie natury, jej żywotność a także śmierć. Chciała posiąść wiedzę, a przecież już teraz rośliny ulegały jej woli i nie miały przed nią żadnych tajemnic. Podobnie zwierzęta, do których miała rękę. Natura była jej żywiołem, tak samo jak dzika była sama użytkowniczka magii.
Oprócz tego w domu rodzinnym matka i ciotki przekazywały jej wiedzę poprzednich pokoleń. Nauka na Tajnych Kompletach poszerzała horyzonty, otwierała umysł, ale to wiedza zdobyta w domu należała do tych praktycznych. Nad buchającym kociołkiem tworzyła eliksiry zgodnie z przepisami, by później być zachęcaną do tworzenia własnych mikstur. Niejednokrotnie kończyło się to spaleniem kociołka lub też przypaleniem jego zwartości, co sprawiało, że musiała zaczynać od nowa, ale nigdy się nie poddała. Nie dało się jednak ukryć, że choć miała rękę do tej dziedziny, to właśnie rośliny stały się jej największą pasją.

Pewna siebie, dumna i ładna, młoda kobieta przyciągała spojrzenia męskich uczestników Tajnych Kompletów. Nie ukrywała, że była z tego zadowolona i korzystała często z zauroczenia jakim była obdarzona. Umiejętności nabyte w klubie teatralnym szlifowała w kontaktach społecznych, w trakcie rozmów i spotkań towarzyskich. Wiedziała jak mówić, jak modulować głos, aby był bardziej zmysłowy, jak spoglądać, aby przyciągać spojrzenia. Z czasem zaczęła do niej przylegać opinia, że jest łamaczką męskich serc. Nie kryła się z tym, widywana co jakiś czas innym czarnoksiężnikiem u boku. Zarażała śmiechem, uwodziła spojrzeniem i wzbudzała zazdrość innych. Zawiść zaś powodowała, że inne kobiety bywały wobec niej złośliwe i małostkowe, ale Penelope nie sprawiała zbytnio zarażonej takim rozwojem. Kiedy porzucała studiowanie ksiąg większość dnia spędzała w oranżerii gdzie zajmowała się roślinami i sprawiała, że pięknie rozkwitały. Poszerzyła domowe przepisy o kolejne eliksiry i dekokty oraz własne wypieki, które robiła w każdą niedzielę ku radości członków rodziny. Z czasem zaczęła zabiegać o to, aby pracować w rodzinnej kwiaciarni, tej samej którą założyła jej babka, a w której odnajdywała się coraz lepiej. Nie minęło wiele czasu jak wieńce oraz bukiety Penelope stały się znane i powszechnie pożądane. Ona sama zaś znajdowała w tej pracy wiele radości i przyjemności. Jej wiedza o roślinach, znaczeniu kwiatów była bezcenna, a tą chętnie się dzieliła.
Zgłębiała wraz z rodzeństwem tajemnicę śmierci, prowadziła z nimi długie dyskusje i starała się odkryć tajemnicę ich przodka. Imię Herbert pojawiało się często w wieczornych rozmowach, gdy dywagowali nad tym czy rzeczywiście mógł oszukać śmierć. Zaraz po magii natury to był temat, który pochłaniał ją bez reszty. Księgi, rozpiski, mapy - sięgali po wszystko co mogło im pomóc. Badali nawet ziemię, na której stoi ich dom czy przypadkiem nie ma magicznych właściwości. Sprawdzali niemal każdą plotkę i pogłoskę na temat długowieczności, choć nadal nie odkryli odpowiedzi, to nie spoczęli w poszukiwaniach. Robili to z czystej fascynacji i ciekawości niż wielkich, naukowych pragnień. Odkrywanie sekretów własnej rodziny było wystarczającym powodem.

Jego również. Słuchał wypowiadanych słów, wdawał się w dyskusje i zachęcał do tego, aby dalej się rozwijała. Jej serce zabiło mocniej, kiedy wcześniej zwyczajnie się bawiła innymi, niczym kot kłębkiem wełny, tak nim nie chciała. Zabiegała o jego uwagę, wypatrywałą wzroku, szukała spojrzenia tak jak igła kompasu szuka północy. Gdyby poprosił, aby za nim ruszyła, była gotowa to zrobić. Nie poprosił, zamiast tego zniknął z jej życia. Depcząc serce, które mu podarowała, odszedł równie gwałtownie jak się zjawił, był burzą, zamiecią - zostawił za sobą ruiny, całkowite zniszczenie oraz wiele przepłakanych nocy.
Siostry wychodziły za mąż, bracia zakładali rodziny, przychodziło na świat nowe pokolenie, a Penny nadal pozostawała przy nazwisku Bloodworth. Odrzucała każde oświadczyny doprowadzając tym samym do skandalu, gdy o jej rękę poprosili Overtonowie. Taki związek mógł stworzyć silny sojusz pomiędzy rodzinami, mógł sprawić, że Krąg będzie jeszcze silniejszy. Odmowa młodej czarownicy odbiła się szerokim echem wśród rodów, nikt nie mógł zrozumieć dlaczego ojciec nie zmusił dziewczyny, ale do ślubu nie doszło. Prawda była taka, że w domu doszło do wielkiej kłótni, w której musiała bronić samej siebie. Była młoda i naiwna, uważała, że czarownica nie powinna być zmuszana do ślubu, bo przecież jej najważniejszym zadaniem jest dbać o sabat i jego członków, a nie tylko o własne potrzeby. Zasłaniała się tym, ponieważ naiwnie wierzyła w to, że on kiedyś powróci, przeprosi i oznajmi, że chce spędzić z nią resztę swojego życia.
Ojciec z matką postawili ultimatum, jeśli chce nadal pozostać panną, to musi przyda się lepiej rodzinie. Ma mieć chowańca, udowodnić, że jej umiejętności i zdolności rzeczywiście się przydadzą oraz ma zacząć pracować na pełen etat w rodzinnym przedsiębiorstwie. Koniec z Tajnymi Kompletami i nauką, miała przydać się rodzinie.

Tego też dnia ruszyła w las, aby przywołać swojego chowańca, towarzysza, który będzie ją chronił i stanie się powiernikiem wielu sekretów. Niedługo potem w swojej sypialni spotkała kunę, która siedząc na łóżku bez problemu nawiązała kontakt z czarownicą. Imię Frezja nasunęło się od razu kiedy spojrzała przez okno, aby dostrzec wiosnę w pełnym rozkwicie. Sprawdziła symbolikę kuny, która dotyczyła nieumiarkowania w życiu, namiętności i pasji, która była cały czas obecna w życiu Penelope.
Oprócz tego rozpoczęła pracę w kwiaciarni, od teraz zajmowała się hodowlą roślin w oranżerii oraz obsługiwała klientów. Tworzyła wieńce, bukiety i wszelkie inne ozdoby na święta związanego z Kościołem. Odnalazła się w tej pracy, oddała jej całe swoje serce.
Matka nie zaniedbywała też dobrego wychowania córki, uczyła ją odpowiedniego zachowania się w towarzystwie, tańców, czy ogólnie przyjętego savoir-vivre, ponieważ jako przedstawicielka jednego z rodów w kręgu musiała się godnie prezentować, nawet jeżeli pozostawała starą panną i nie miała zamiaru zmieniać nazwiska.

III. Czarna Dalia

Zgłębiając kolejne tajniki magii nadal roztaczała wokół siebie czar, który towarzyszy jej nawet teraz, pomimo ukończenia pięćdziesięciu lat ma w sobie pewien urok choć ten znacznie dojrzał i mniej rzuca się w oczy. Penelope nadal pracuje w kwiaciarni, w której stworzyła całe katalogi wieńców i bukietów oraz ozdób kwiatowych na wszelkie uroczystości jakie mają miejsce w magicznej społeczności. Jednak już teraz nią zarządza, zatrudnia pracowników i pilnuje obsługi klientów. Oprócz tego zajmuje się wraz z innymi członkami rodziny prowadzeniem Domu Pogrzebowego. Nie posiadając męża ani własnych dzieci całą swoją miłość przelewa na dzieci sióstr i braci. Ci zawsze znajdą u ciotki pełne wsparcie i zrozumienie, choć nie zawsze pochwala ich decyzje, tak nigdy nimi nie steruje wbrew ich woli, raczej wskazując kierunek działań.
Kobieta jest w pełni oddana Kościołowi i angażuje się we wszystkie wydarzenia jakie mają miejsce z nim związane. Konwen nocy przedstawiła jej matka, która pochodziła z Overtonów. W wieku 23 lat wprowadziła córkę w jego szeregi, pokazała drogę jaką się kierują i słowa Lilith o roli czarownic bardzo przemówiły do młodej Penelope, tak przez to, że żyje blisko niemagicznych przez wzgląd na pracę nie potrafi być wobec nich tak drastyczna w swoich poglądach.
Nie angażuje się przesadnie więc w działa konwenu, ale wspiera go jak potrafi i nigdy nie odmówi pomocy innemu członkowi.

Pannę Bloodworth można spotkać w Domu Pogrzebowym, w kwiaciarni lub też na mieście gdzie ubrana w elegancki kostium i sznur pereł na szyi, przemierza uliczki starego miasta za sprawunkami lub też spotyka się z innymi w kawiarniach. Z nieodłącznym papierosem, popija małą czarną i rozsiewa wokół siebie zapach perfum o aromacie kwiatu lotosu.