Dzień leci szybko i nie ma nawet czasu pomyśleć o tym, co wydarzyło się w jego życiu prywatnym. Obecny okres to nie jest czas na rozmyślania – w kazamacie wrze, wszyscy biegają, przekrzykują się, rozkaz pada za rozkazem, jedno przesłuchanie goni drugie, a patrol zlecany jest za patrolem. Pół dnia spędził na obrzeżach miasta i zaliczył pacyfikowanie gówniarza, który wyrwał skądś podrasowany magicznie motocykl. Dzień jak co dzień.
Do kazamaty wrócił w porze obiadowej i choć na stołówce był w locie, to udało mu się dosiąść do Judith i chwilę z nią porozmawiać. Oczywiście w towarzystwie innych gwardzistów, którym też akurat udało się wyrwać na świeży obiad. Często jedli po prostu odgrzewane resztki, przekładając jedzenie tak, że nim się orientowali, nadchodził wieczór. Ale nie tym razem.
W pewnym momencie ich rozmowa zeszła na użycie broni i od słowa do słowa ustalają, że wyjdą dziś z pracy razem i pojadą do siedziby Carterów, żeby trochę poćwiczyć. To znaczy, żeby Sebastian mógł poćwiczyć pod okiem kogoś bardziej doświadczonego, a tym kimś zdecydowanie w kwestii strzelectwa jest Judith.
Ma co prawda złe wspomnienia ze strzelania pod jej okiem, ale teraz przecież jest inaczej… Prawda?
Sięga po broń na tyle często, że nie może oddać powodzenia łutowi szczęścia. Nie jest co prawda kompletną nogą w celowaniu, ale zdecydowanie pewniej by się czuł, podnosząc te umiejętności. A Carter z pewnością jest w stanie podzielić się jakimiś wskazówkami i nieznanymi powszechnie trikami, aby wynieść tę umiejętność na wyższy poziom.
Niedługo mogą walczyć z istotą, której moc najpewniej nawet nie mieści im się we łbach. Może pistolet nie zda się na nią, ale zdecydowanie będzie skuteczną bronią przeciwko czarownikom, którzy mają na tyle nasrane we łbie, by chcieć przeszkodzić im w uwolnieniu Surtra. O ile to jest ich cel. Trzeba być przygotowanym.

Dojeżdżają do kwatery i Sebastian wyciąga swoją broń. Widzi, że Carterowie mają cały arsenał, ale ostatecznie to tą, którą ma teraz w ręku, będzie się posługiwać, gdy przyjdzie co do czego.
— No dobrze, pani Carter, proszę mnie olśnić swoją wiedzą. Nie dam ci drugiej takiej szansy — rzuca zaczepnie, domyślając się, że Judith wykorzysta ten czas w pełni, aby trochę sobie z niego poszydzić i uszczypnąć gdzieniegdzie w wybujałe ego. Może nie tak wybujałe jak dawniej, ale wciąż w formie. Tym razem jednak Sebastian jest gotów uznać jej autorytet w tej kwestii, podczas gdy dwadzieścia lat temu postanowił go wyśmiać i obrazić się, gdy w istocie okazało się, że dziewczyna strzela lepiej od niego. Wtedy nie brał pod uwagę tego, że ona trzymała broń pewnie już w kołysce, podczas gdy on oswoił się z nią dopiero w latach nastoletnich.

— Nie możesz beze mnie żyć, co? – zaczepny komentarz ginie za moment w salwie śmiechu Gwardzistów, którzy nie są świadomi, jak szczery i mało ironiczny był to tekst skierowany prosto do przysiadającego się Sebastiana.
Część z nich już wiedziała, że przyjechaliśmy do roboty razem. Czy się zdziwili – niespecjalnie, bo wczoraj razem byliśmy też i na misji, kto wie, kiedy mogliśmy skończyć pracę. W tym urokliwym początku romansu najważniejsze było to, że jeszcze nikt niczego nie podejrzewał.
I oby było tak przez jeszcze długi czas.
Najlepiej do emerytury któregoś z nas.
Możliwe, że przejdziemy na nią szybciej, jeśli za słabo przygotujemy się do uwolnienia Surtra.
Jeśli już o tym mowa, możliwe, że Verity wyczytał intencję w moich myślach (a ja wyczytałam z jego), bo podrzucił propozycję poćwiczenia strzelectwa. Czy też strzału do celu, wątpię, że chciałby się nauczyć czegoś więcej odnośnie broni palnej. Byłam zdziwiona na tyle, że się zgodziłam.
Gdybym była mniej zdziwiona, też bym się zgodziła.

Zajechaliśmy do Cripple Rock, tylko trochę dalej niż leżało Red Bear Stronghold. Przy okazji to ja miałam luksus przebrania się w wygodniejsze ciuchy, idealne do ćwiczenia strzału do celu. Związałam włosy (Sebastian miał ten luksus, że nie musiał), wciągnęłam na dupę bojówki i udaliśmy się do kwatery myśliwych. Trzeba było wygonić jakichś młokosów, ale już wiedzieli, że ze mną się nie dyskutuje. Przyjdą później. Albo jutro.
— Jestem w głębokim szoku, że pakujesz się w to samo już drugi raz – rzucam czysto złośliwie, wspierając dłonie o biodra. Z uśmieszkiem przyglądałam się, jak stawał po drugiej stronie, w pewnej odległości od tarczy. – Tylko nie obrażaj się jak znowu dostaniesz kosza. – Mrugam do niego zaczepnie, po czym sama sięgam po pistolet. Z jakiegoś względu Sebastian nie lubił strzelb. Fakt, były ciężkie i wymagały większego skupienia, a przy tym większych umiejętności, ale siła rażenia była znacznie mocniejsza.
Ustawiam się obok niego, w pozycji odpowiedniej, podnosząc pistolet.
— Wzrok skupiasz na muszce. Nie rozpraszasz się, nie patrzysz za dupami jeleni, nie patrzysz na szczerbinę, nie patrzysz na cel. Wzrok skupiasz przede wszystkim na muszce. Cel i szczerbina mają być lekko rozmazane, ale górną krawędź muszki próbujesz zgrać z krawędzią szczerbiny. Łapiesz? Próbuj – obniżam broń i pozostawiam mu pole do popisu.


Mała mechanika dla urozmaicenia naszych ćwiczeń:
k100 + statystyka talentu + bonus celności
Interpretacja wyników:
>45 - trafiasz obok tarczy
45-64 - trafienie na tarczy między 1 a 3
65-84 - trafienie na tarczy między 4 a 6
85-99 - trafienie na tarczy między 7 a 9
100 - trafiona 10 na tarczy
Im bliżej wyższego progu, tym wyższy wynik na tarczy

Był pewien, że Carter sobie nie odpuści i oczywiście się nie pomylił. Tym razem jednak może się zwyczajnie uśmiechnąć, a zaczepki Judith bynajmniej go nie irytują. Ich relacja jest na zupełnie innym poziomie niż lata temu, chyba obydwoje zdziwiliby się, gdyby te słowa go obruszyły. Parska więc krótko, słysząc o tym nieszczęsny koszu, którego to on dał jej. Jedyna prawdziwa i prawidłowa wersja!
— Już, już. Kiedyś zaakceptujesz prawdę.
Ustawia się przed tarczą i odbezpiecza broń. Pistolet dobrze leży w jego dłoni, w przeciwieństwie do wszelkiego rodzaju strzelb. Uważa je za nieporęczne i często niepraktyczne. Nie wie, jak Judith może nosić to ustrojstwo codziennie na plecach. Strzelba nadaje się do polowania na zwierzynę, ale nie do walki z ludźmi — odstrzelona głowa tworzy za duży bałagan i nadaje bardziej krwawego wydźwięku, niż zazwyczaj wymaga tego sytuacja. A Sebastian nie poluje na zwierzynę. Jeśli ma przed sobą ofiarę, to niestety zwykle jest to człowiek.
Słucha jej, ale gdy Judith jest tak blisko, nagle odkrywa, że nie potrafi znaleźć w sobie tyle skupienia, ile ma zazwyczaj. „Nie rozpraszasz się, nie patrzysz za dupami, na szczerbinę, na cel”…
— A na ciebie mogę? — Ucieka wzrokiem od pistoletu, by zerknąć przelotnie na Carter z łobuzerskim uśmiechem. Coś nowego, znów. Nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak niecodzienny jest ten uśmiech w jego wykonaniu. Zwykle mimo wszystko jest poważniejszy, nawet jeśli sobie ironizuje czy droczy się z kimś. Nie wygląda jak dziecko, które nie potrafi przestać flirtować z koleżanką.
Wraca spojrzeniem tam, gdzie wskazuje mu Carter, starając się rzeczywiście nie uciekać nim nigdzie indziej. Nie zwleka, nie zastanawia się dwa razy, oddaje strzał.

Rzucam K100, modyfikator + 19 (14 talent + 5 celność)

Ostatnio zmieniony przez Sebastian Verity dnia Nie Paź 08, 2023 6:39 pm, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Sebastian Verity' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 41

Prawdę? Prawdę, że ja dałam kosza jemu? Oczywiście, że tą prawdę zaakceptowałam, to on tutaj miał jakieś wątpliwości i problemy z przyjęciem na klatę prawdy.
— Chyba Ty – rzucam więc wymyślną ripostą, nim przechodzimy w końcu do lekcji.
Specjalnie go nie dotykałam, a on i tak się na mnie gapi. Nie, żeby mi to nie schlebiało, ale specjalnie starałam się zachować dystans, żeby się przypadkiem nie rozproszył. I co? I jajco. Ech, Verity…
Wygląda na to, że muszę to zaakceptować. Taki już mój mizerny los, muszę przyjąć na siebie brzemię atrakcyjności, którą zobaczył we mnie Sebastian.
Wciąż nie wiem, jakim sposobem, bo nie wyglądam jak modelka z okładki Zwierciadła czy innego Playboya, nie dbam specjalnie o własny wygląd, jestem jaka jestem – ale trudno. Nie będę go o to pytać, jeszcze wyjdzie, że mam zaniżone poczucie własnej wartości.
A nie mam.
Może mam co najwyżej zaniżone poczucie kobiecości.
Czego, przepraszam?
Skup, się Judith!
— Nie – odpowiadam mu więc, chociaż widzę, że sprzeciw niewiele dał. Po chwili oboje obserwujemy, jak na tarczy pojawia się piękna dziura dokładnie na polu numer cztery.
Niezły strzał, jak na pięciolatka.
Spoglądam na niego i wzdycham krótko.
— Ale zobacz, jak Ty stoisz. Niby stabilnie, ale – tym razem podchodzę i kopię go w piętę – za bardzo przenosisz ciężar ciała w tył. Kolana lekko zgięte, ciężar na śródstopiu. I tak, jak Ci mówiłam. Bez rozpraszania się. – To będzie trudne. – Jeszcze raz. Plecy proste. Nie mrugaj jak strzelasz, przez to możesz podnosić lekko lufę i trafiać w inne miejsce.
To nie jest głupi komentarz, z tym mają problem nawet doświadczeni strzelcy. Co dopiero Sebastian, który z bronią się nie wychował.

Jego uśmiech tylko trochę gaśnie, gdy słyszy surowe „nie” i już posłusznie skupia się na tym, co ma przed sobą, a nie obok. Szykuje się do następnego strzału, poprawiając palce na broni, kiedy nagle czuje kopnięcie w nogę i gwałtownie obraca głowę w stronę Judith z miną, która musi wyglądać dość groteskowo.
Jak panicz, którego ktoś z gminu śmiał trzepnąć po głowie.
To… To coś, czego już nie pamięta. To traktowanie. Teraz to on szkoli innych, to on kopie ich po kostkach, podcina kolana, popycha i powala dla motywacji. Szorstkie treningi i brak litości to coś, do czego muszą nawyknąć szeregowi. Ale nie jest szeregowym od bardzo, bardzo dawna, a nikt nie odważyłby się tak lekceważąco poprawić postawy oficera Czarnej Gwardii.
Szok szybko przeradza się w bezbrzeżne rozbawienie i wysoko uniesione brwi. Patrzy na nią, jakby właśnie powiedziała coś zupełnie absurdalnego, aż w końcu, pokręciwszy krótko dla rozluźnienia ramionami, wraca spojrzeniem do tarczy, wciąż z błądzącym na buzi uśmiechem. Musi odkaszlnąć, żeby się nie roześmiać.
— Brutalnie, pani oficer. — Nie może narzekać, sam się o to prosił.
Ciężar ciała na środek, zgięte kolana, proste plecy.
Nie mrugaj.
Sebastian mruga kilka razy, jak każdy normalny człowiek, gdy ktoś mu mówi, żeby nie mrugał.
Poprawia postawę i wymrugany za wsze czasy jeszcze raz lokuje spojrzenie w miejscu wskazanym wcześniej przez Judith, przyzwyczajając dominujące oko do właściwej pozycji. Spłyca oddech, zanim usłyszy o kontroli oddechu od Carter – w tym temacie akurat nie trzeba go edukować.
Jeszcze raz upewnia się co do właściwości swojej postawy i skupia się, a uśmiech schodzi z jego twarzy. Czas trochę spoważnieć, jakby nie było, jest tu po to, żeby rzeczywiście się czegoś nauczyć.

Rzucam K100, modyfikator + 19 (14 talent + 5 celność)

The member 'Sebastian Verity' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 68

Patrząc po jego minie, trochę go ostudziłam. Uśmiech trochę przygasł, skupienie nieco bardziej wpełzło na twarz. Z jednej strony – to dobrze. Nie przyszliśmy tu na randkę (szkoda). Z drugiej, schlebiał mi. Ale jak już wspomniałam, nie przyszliśmy tu na randkę.
Trochę tylko żałuję, że nie mam ze sobą aparatu, bo minę, jaką mnie obdarzył tuż po tym, jak go kopnęłam (lekko!) w piętę warto zapamiętać. Parskam krótko i głucho. Nie zapomnę jej nigdy.
Na szczęście w Sebastianie zaszły zmiany już dawno i przestał być rozkapryszonym gówniarzem z wybujałym ego. Całe szczęście. Nie mogłabym być z kimś takim. (być, Judith? Od kiedy jesteście formalnie w związku?)
Kącik ust drga tylko pod wpływem komentarza. Mój wypływa cichutko, jeszcze zanim zdążę zasznurować wargi:
— Tak jak pan lubi, panie Verity.
Całe szczęście, że wokół jest za głośno, aby ktokolwiek mógł nas usłyszeć.
Odchodzę tylko na moment, czekając, aż dostosuje się do uwag. Mruga jak naćpany, bo oczywiście, trudno jest zrealizować proste polecenie nie mrugaj, no ale trudno. Za moment się skupia. Widzę, że poprawia postawę. Dobrze. Huk wystrzału. Tarcza. Siódemka.
— Lepiej – mówię. Nigdy nie byłam wylewna w komplementach.
Podchodzę z powrotem. Jednym ruchem podnoszę na nowo jego łokcie, wymuszając, aby przyjął pozycję. Potem dłonią przytrzymuję nieco jego podbródek.
— W ostatniej fazie, tuż przed strzałem, trochę opuściłeś głowę. Przez to cel Ci się omsknął w dół, na siódemkę. Nie jest źle, ale możesz lepiej. – Tym razem już bez kopania. Za to zdecydowanie z dotykaniem. Czy robię to specjalnie? Może trochę.
Jak będziemy uwalniać Surtra, będzie musiał się skupić nawet wtedy, kiedy będę obok niego. Nawet wtedy, kiedy będę ranna, a on nie będzie mógł mi pomóc.
— Jeszcze raz – informuję tylko i wycofuję się, zostawiając mu przestrzeń do strzału.

Dreszcz przebiega po kręgosłupie Sebastiana, gdy słyszy szept Judith, a jego grdyka dra lekko, gdy zaciska szczękę, jakby to miało mu pomóc utrzymać skupienie.
Wiele rzeczy może być rozproszeniem podczas misji i przez te wszystkie lata Sebastian pilnie uczył się, jak je zwalczać. Tego typu rozpraszacza zdecydowanie nie przewidział i wcale mu się nie podoba to, że okazuje się wcale nie tak łatwym do zwalczenia.
Wciąż wyraźnie widzi w pamięci Judith na swoim łóżku, Judith proszącą „weź mnie”, patrzącą na niego rozpalonym wzrokiem, wbijającą paznokcie w plecy, kiedy spełnia jej życzenie. Słyszy jej niewstrzymane jęki, czuje ciepło jej ciała.
Odchrząkuje, poprawiając się w miejscu, bo zaczyna się robić niebezpiecznie.
Nie jesteśmy tu sami, Verity, nie jesteśmy tu sami, upomina się w myślach i sądzi, że opanowanie się wyszło mu całkiem nieźle, gdy nagle Judith znów znajduje się obok, a jej palce nawiązują kontakt z jego ciałem.
Przełyka ślinę, choć na chwilę zaschło mu w gardle i zerka na nią z ukosa, wcale się nie uśmiechając. Jego wzrok wypełnia rosnące pożądanie i wyraźnie to widać.
Ona robi to specjalnie.
— Prosisz się o lanie, Carter — szepcze bardzo cicho, mrukliwie, patrząc na nią tym wzrokiem, ale za chwilę spokojnie odwraca spojrzenie od Judith i raz jeszcze poprawia swoją postawę, wymierzając cel. Czuje, że wzrosło mu tętno, więc poświęca chwilę na kilka spokojnych wdechów i dopiero wtedy poprawia uchwyt na broni, gotów do oddania strzału. Stara się skupić na tym, by ani nie mrugnąć, ani nie opuścić głowy. Huk broni przebija powietrze, a Sebastian już za moment ma się przekonać, czy zagrywki Judith podziałały, czy jednak ma wystarczająco dużo lat na karku, by nie rozproszyła go spódniczka.
Carter w spódniczce. Dobry żart.

Rzucam K100, modyfikator + 19 (14 talent + 5 celność)

The member 'Sebastian Verity' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 98

Widzę, czuję, jak na mnie reaguje i sprawia mi to o wiele za dużą satysfakcję niż powinno. Przyszliśmy tutaj się podszkolić, nie bezczelnie flirtować i łapać się mentalnie za pośladki. Gdybyśmy byli tutaj całkiem sami, z pewnością bym go złapała. Ale nie jesteśmy. I o ile łatwiej jest wytłumaczyć dotyk przy szkoleniu, tak łapanie się za dupę już niekoniecznie.
Uśmiecham się z satysfakcją, słysząc tę cichutką groźbę niknącą wśród huków wystrzałów broni na innych torach, gdzie trenują pozostałe młokosy. Niknie w salwie śmiechu i okrzyków satysfakcji, bo jeden najwidoczniej trafił lepiej niż wszyscy inni. A ja patrzę jeszcze przez krótką chwilę na twarz Verity’ego. Gdybym mogła, zabrałabym mu z ust pocałunek, teraz, w tej chwili. Ale nie mogę.
Dlatego pozostawiam tą groźbę zawisłą między nami i odsuwam się, by oddał strzał.
Widocznie moja bliskość zmotywowała go bardziej niż bym przypuszczała, bo za chwilę do tabeli wyników dołącza piękna przestrzelona dziesiątka. Krzyżuję ramiona pod biustem, uśmiechając się kącikiem ust ze satysfakcją.
— Mówiłam, że możesz lepiej. – Ten komplement musi mu wystarczyć. I tak jest większym niż ktokolwiek inny by usłyszał. Niż usłyszałby sam Verity przed tym, jak…
Tak.
Jeden sukces jeszcze strzelca nie czyni.
— Ale jedna dziesiątka to trochę mało, nie uważasz? Jeszcze raz. Jak trafisz w sam środek, wiszę Ci nagrodę. – Lanie, na przykład. – Jak nie, cóż… będziesz musiał tutaj do mnie wrócić i ćwiczyć aż do skutku. Ja bym się przyłożyła – mrużę oczy nieznacznie i kiwam głową w stronę tarczy. Jeszcze raz, dla zwieńczenia. Zobaczymy, czy mu się uda tym razem. Z niewielką dawką motywacji z tyłu głowy.

Uśmiecha się pod nosem, widząc przestrzelony środek tarczy. Nie jest młokosem, toteż nie triumfuje przesadnie i nie skacze, to przecież nie tak, że pierwszy raz ustrzelił dziesiątkę, czy trafił komuś nabojem równo między oczy. Ale satysfakcję czuję, bo Judith, wnioskując po jej żartach, zapewne zapamiętała go jako młodzieńca, który okropnie radził sobie ze strzelaniem. Teraz zdecydowanie nie radzi sobie okropnie, ale Carter przyda się aktualizacja poglądu na Sebastiana z bronią w ręku. Tyle dobrego, że żarty o celności oficjalnie mogą się skończyć. Zresztą teraz sama najlepiej wie, że wcale podobnych problemów nie ma. Czy to dosłownie, czy też w przenośni.
Judith Carter oczywiście nie wystarczy jeden celny strzał i Sebastian podziela jej zdanie. Chodzi o to, by trafiał dziesiątkę za każdym razem, by nie musiał zastanawiać się podczas misji, czy z nawyku nie opuści głowy, czy nie spojrzy w zły punkt albo nie drgnie mu ręka przez złą postawę. Trening czyni mistrza, dlatego planuje tu zostać co najmniej godzinę, aż ustrzeli środek tyle razy, że będzie usatysfakcjonowany. A potem mogą jechać na jakąś kolację. Może i im nie po drodze, w końcu Carter ma kilka kroków do swojego domu, ale co za różnica? Na rodzinną wieczerzę przecież go nie zaprosi. To byłoby… To byłoby dziwne, gdyby teraz usiedli do jednego stołu z jej rodzicami i dziećmi. To byłby zły pomysł.
Otrzymuje zachętę, by dalej przykładać się równie mocno, co do ostatniego strzału i uśmiecha się lekko, bo dwa razy nie trzeba mu powtarzać. Choć nie wątpi, że nagrodę otrzyma tak czy inaczej. Tego jednego może być pewien.

Rzucam K100, modyfikator + 19 (14 talent + 5 celność)

The member 'Sebastian Verity' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 5

Mam rację – jedna dziesiątka strzelca nie czyni i za moment Sebastian mi to potwierdza, wspaniale pudłując.
Tak myślałam, że moja motywacja go nie zmotywuje, a zdekoncentruje. Trudno. Będzie musiał się mierzyć z różnymi warunkami – również z takimi jak ten dzisiejszy, kiedy coś lub ktoś go rozprasza. Nie sądzę wprawdzie, że Frejr będzie chciał go przelecieć (a może?), albo że Sebastian będzie chciał przelecieć Frejra (prawdopodobieństwo jest równe zeru, chyba że płeć zmieni), ale może dysponować cięższą bronią niż tylko cycki i kawałek tyłka. Jeszcze w dodatku w bojówkach.
Parskam krótko, nim zdołam się powstrzymać i przywołać do porządku – ale przy pięknym strzale w dziesiątkę Sebastian pięknie spudłował. No cóż. Grunt, że nikogo obok nie było.
— Nie strzelaj tak więcej, bo Ci sprawię okulary w ramach tej nagrody – rzucam z rozbawieniem i klepię go lekko po ramieniu. – Nie będę Ci już przeszkadzać jak chcesz jeszcze poćwiczyć. Ale ułóż sobie w głowie to, co Ci powiedziałam. To nie przychodzi od razu, do tego potrzebna jest praktyka.
Zostawiam go tam, samego. Znaczy, niezupełnie. Odchodzę po prostu kawałek dalej, na bok, staję pod ścianą i wspieram się o nią, krzyżując ramiona. I tak ładnie stosował się do moich wskazówek, mogłabym być z niego dumna. Jak jeszcze trochę poćwiczy i się przyłoży, będą z niego ludzie.
Szkoda tylko, że w wieku pięćdziesięciu lat, nie dwudziestu pięciu.
Po kilku chwilach oboje rezygnujemy z obecności w tym miejscu. Sebastian zabiera broń, ja zabieram swoją. Rzucam jeszcze okiem na ćwiczących chłopaków, zerkam na tego, którego przegoniliśmy przed chwilą i kiwam mu głową, że już może wracać na tor. Ten kiwa mi, może na powitanie, ale grunt, że rozumie, o co mi chodziło.
Oboje w końcu opuszczamy tor strzelecki, a cisza aż dzwoni mi w uszach.