Czy na pewno byłaby to ulubiona speluna Kennedy'ego? Tego Charlie nie był pewien. Pewien był  za to tego, że nikt się tego nie dowie. Sam odwiedził za to pub już kilkanaście razy i tak zrobił również tego wieczoru, wracając z pracy.

Dzień chylił się ku upadkowi, ostatnie promienie słońca przeciskały się przez okno gabinetu oświetlając jego wnętrze. Choć w istocie były na tyle nikłe by wyostrzać jedynie kontury poustawianych mebli w tym niewielkim pomieszczeniu.

Judith Carter potrafiła wzbudzić respekt. Kiedy ja poznał, od razu zwrócił na to uwagę. Otoczona w Gwardii przez mężczyzn radziła sobie nieraz lepiej niż niejeden z nich. Z trudem ukrył więc zdziwienie gdy dowiedział się, że nie miała prawa jazdy. W wyobrażeniu Orlovsky'ego Judith Carter miała słabość do przekraczania prędkości i łamania niektórych przepisów drogowych. Nic bardziej mylnego.

POMOŻECIE? POMOŻEMY!
Długo wyczekiwany marzec nadciągnął nad Hellridge w akompaniamencie wciąż rozlegającego się echa tragicznych wydarzeń; dwudziesty szósty lutego 1985 roku miał odcisnąć na historii magicznej społeczności trwałe piętno. Seria katastrof, które nawiedziły Saint Fall, nadeszła gwałtownie — Maywater, Cripple Rock, lokalny uniwersytet i perła w koronie miasta — Deadberry — przed niespełna dwoma tygodniami poddały się kataklizmom, których skutki nie zniknęły z godziny na godzinę.

Dzień po wiecu wyborczym w Chyżym Ghoulu było znacznie spokojniej. Ósmy dzień marca zapełniał głównie restauracje i kwiaciarnie, pozostawiając bary w pubach w stopniu mniej obleganym niż zwykle w piątki o tej godzinie. Dzień Kobiet...

Osiem puszek złocistego pszenicznego to wystarczająco dobry początek późnego popołudnia, a telefoniczna wymiana myśli i niejasne plany dotyczące małego sparingu — Marvin, weź pentakl — to końcówka dnia absolutnie wymarzona.
Spadłeś mi z piekła, Charlie.

Echo kroków nie rozbrzmiewa — w kazamacie nawet dźwięki boją się wychodzić przed szereg. Pokój służbowy tkwi w półmroku, a chłód grubych murów czuć nawet pod warstwami odzieży. Wchodząc do środka, możecie jednak bez trudu rozpoznać stojącego przy prostokątnym stole mężczyznę. Dopalający się w jego ustach papieros, tworzy dookoła niego delikatną mgłę ze złotą poświatą żarówki za jego plecami.

Poranna pobudka zawsze wyglądała tak samo - odkąd był na wojskowej emeryturze wstawał jednak co najmniej godzinę później - siódma rano, ubrania równo złożone czekały już na krześle. Szybki prysznic i proste śniadanie. Własna, domowa, poranna musztra. Być może bez tych przyzwyczajeń nie potrafił już żyć.

NA RANY ARADII: LEŚNA PIELGRZYMKA
Rytmiczny dźwięk dziobów, uderzających o korę drzewa, wywołuje chroniczny ból głowy, a zapach igliwia i liściastych drzew drażni go do tego stopnia, że ma ochotę wyrwać sosnę, o którą opiera się ramieniem, wraz z korzeniami z ziemi.