First topic message reminder :

Opal w końcu zaczął współpracować na tyle, że powoli, drobnymi kroczkami udało jej się go osadzić w wybranym miejscu. Odetchnęła z ulgą, na myśl, że nie będzie musiała szlifować kolejnego kamienia, aby wpasował się w zawieszkę. Naprawdę wolała zostawić tę pracę komuś innemu. Sama zaś dużo chętniej zajmowała się tworzeniem biżuterii. Każdy miał przecież jakiegoś swojego konika i jakąś czynność w swojej pracy, za którą nie przepadał, prawda? Przyjrzała się wisiorkowi, sprawdzając, czy na pewno wszystko jest tak, jak sobie umyśliła, projektując tę zawieszkę. Czy grekowi się spodoba ten jego "miętus" otoczony srebrem? Cóż, nie jej było decydować o tym. Było oczywiste, że nie będzie obiektywna wobec swojego dzieła. Odłożyła wykonaną biżuterię do odpowiedniego koszyczka, aby później ją wysłać. Z drugiego zaś wyciągnęła złoty pierścionek i akwamaryn, który miała w nim osadzić. Niezwykłe zamówienie. Jeśli dobrze podejrzewała, miała właśnie zamówienie dla syreny. Która notabene, miała u niej właśnie dług. Nie była pewna, czy kiedykolwiek będzie jej potrzebna pomoc Vanderbergówny, jednak przysługi zwykle kiedyś się przydają. A syrenie przysługi tym bardziej mogły się przydać. Nawet jeśli miałaby poprosić o zwykłe wyłowienie koralu z oceanu, bo przecież mogła oddychać pod wodą i zapewne dostać się do rzeczonego surowca całkiem sprawnie i łatwo. O ile w ogóle faktycznie dobrze zakładała, że Lyra jest syreną, bo równie dobrze mógł to być ślepy strzał. W każdym razie skupiła się ponownie na zadaniu, odpychając myśli na bok i starając się prześledzić w pamięci proces, jaki powinna przejść, aby osadzić akwamaryn. Ujęła narzędzia i nauczona błędami na opalu, zaczęła powolną pracę nad osadzeniem, nie śpiesząc się, a starając się wszystko wykonać powoli i z dokładnością co do milimetra.
____________________
Osadzam akwamaryn w pierścionku
używam: Biżuteria złota x1; Akwamaryn x1
(k100+20; Próg: 70)
k60-15 (10 z siły woli i 5 za modlitwę) + bransoletka z jadeitu

The member 'Elianne L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 10

--------------------------------

#2 'k60' : 59

Nie była pewna, co się stało. Czy coś ją rozproszyło, czy może jeden z szeptów był bardziej natarczywy niż zwykle, a może po prostu zwykły, ludzki błąd, przy osadzaniu o raz pierwszy awkamarynu. W końcu, to nie tak, że miała pełno zamówień od syren. Akwamaryn, chociaż piękny, to jego magiczne właściwości były zywkle nieprzydatne większości czarowników. Nic więc dziwnego, że zamiast poczuć, jak magia delikatnie oplata akwamaryn i zostaje wchłonięta przez kamień, odczuła jedynie nagłą słabość wywołaną okropnym bólem i zawrotami głowy. Osunęła się na fotel, w duchu szczęśliwa, że go wstawiła do pracowni, zamiast niewygodnego krzesła, z którego łatwo byłoby spaść i się poobijać. Dłonie odruchowo odszukały głowę, by objąć ją, jakby chciała jakoś powstrzymać tym ból rozsadzający tę tak ważną część ciała. Ciche przekleństwo wypadło z jej ust, kiedy zamknęła oczy, próbując ograniczyć bodźce. Wirujący przed oczami świat bywał naprawdę słabą opcją, jeśli nie chciało się czasem zwrócić tego, co pozostało w żołądku po ostatnim posiłku. Próbowała oddychać głęboko, kiedy robiło jej się jeszcze bardziej słabo, a żołądek fikał koziołki. Wiedziała, czego może się spodziewać, to nie był przecież pierwszy raz,kiedy coś skopała z osadzaniem. Czuła już, jak krew w jej żyłach nagrzewa się nieprzyjemnie krążąc po jej organiźmie. Potrzebowała pomocy, żeby dotrzeć do domu, do bezpiecznego łóżka, by odchorować swoje i móc znowu przysiąść do pracy. Nienawidziła skutków ubocznych osadzania cięższych kamieni, zawsze były nieprzyjemne, kiedy uderzały już z prawie całą swoją siłą. Odczekała trochę, aż jej organizm odrobinę się uspokoi i powoli sięgnęla po karteczkę z już wcześniej zapisanym hasłem. Mieli w rodzinie ustaloną procedurę, jeśli komuś się powinie noga i będzie potrzebował pomocy, więc miała wszystko przygotowane pod ręką, tak samo jak i skrzyneczkę do wysłania wiadomości do domu. Wysilając się do tego, żeby sięgnąć do skrzyneczki wyslała wiadomość do rodziny i opadła z powrotem na fotel, próbując przeczekać do pojawienia się kogoś, kto miał jej pomóc.

z/t

6 stycznia 1985

Zamównienie od Pana Verity zaskoczyło ją. Początkowo wahała się, czy w ogóle je przyjmować, biorąc pod uwagę to, jak ich rodziny się ze sobą dogadują, jednak już na początku, kiedy dostała pozwolenie na otworzenie własnej pracowni, uznała przecież, że nie będzie patrzeć na politykę, jeśli nie będzie to konieczne. Oczywiście, gdyby głowa rodu zakazała jej komuś przygotowywać biżuterię, czy zaklinać dla nich przedmioty, trzymałaby się tego. Jednak póki co nie dostała żadnych zleceń względem tego, kogo może obsługiwać, a kogo nie. Uznała więc, że gorzej z relacjami między rodami pewnie nie będzie, a być może jej dobra wola i gest przyjaźni w postaci wykonania zamówienia od Verity zostanie doceniony i wpłynie chociaż odrobinę na powrót chociaż do neutralnych relacji. Chociażby i zabarwionych ostrożnością i szczyptą nieufności, jednak neutralnych.
Do pracowni przyszła już z projektami biżuterii. Miała kilka pomysłów już wcześniej zarysowanych w swoim szkicowniku, jednak po liście od Benjamina naszkicowała kilka kolejnych, próbując ująć w nich to, czego oczekiwał. Opis był odrobinę nieprecyzyjny, jednak dawało jej to tylko pole do użycia swojej kreatywności i wykazania pełni swoich umiejętności. Nie pozwalała sobie na lekkie potraktowanie tego zlecenia, wkładała w nie wszystko, co wiedziała i potrafiła, w nadziei, że jej styl spodoba się zarówno Panu Verity, jak i jego żonie. Zaczęła od przygotowania złota do obróbki termicznej. Potrzebowała odlać dwa kawałki bransolety. Póki co zostawiła odmierzoną ilość złota obok piecyka, zaś sama zajęła się przygotowaniem woskowych form dla obu części. Spokojnie, pewną ręką wykrawała delikatne kształty bransolety, mając obok swój szkic, na wzór którego tworzyła daną biżuterię. Po przejrzeniu wzorów, które miała, uznała, że ten jeden będzie najlepiej pasował do zamówienia złożonego przez Pana Verity. Starannie przygotowała formę, aby móc bezpiecznie odlać obie części bransoletki i wstawiła złoto do piecyka, aby stopiło się. Po odczekaniu, aż złoto nabierze czerwonego koloru i stanie się płynne, przystępiła do przelania stopionego kruszcu do przygotowanych wcześniej form i odstawiła je do wystudzenia. Ostukała je przy tym delikatnie, pozbywając się z nich nadmiaru powietrza, które mogłoby zostawić po sobie niepożądany ślad. Sama zaś zajęła się póki co przygotowaniem agatu oraz reszty kamieni, które zamierzła osadzić w bransoletce. Co prawda, magiczne właściwości miał mieć tylko jeden kamień, jednak bransoletka wymagała ich jeszcze kilka, aby w pełni wykorzystać swój potencjał. Czekając, aż złoto się ostudzi, wyciągnęła również swoje notatki odnośnie osadzania kamieni i magiczneg jubilerstwa, aby przestudiować ponownie, jak osadza się agat i przebyć procedurę w głowie kilka razy, zanim usiądzie do bransoletki wraz z kamieniem.
__________________
Rzut na tworzenie biżuterii ze złota > k100 + 17 (talenty) + 20 (Jubilestwo II)

The member 'Elianne L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 4

Kiedy części bransoletki już ostygły, ostrożnie wydobyła je z formy i oczyściła pod wodą. Potrzebowała czystych części, aby móc je złożyć w całość i mieć pewność, że wszystko będzie działało tak, jak powinno. Usiadła do stolika warsztatowego, aby zająć się złączeniem mechanizmu i zapięcia bransoletki. Drobne części drutu ze złota, który miała pod ręką, zajęły swoje miejsce, łącząc części bransoletki. Przetestowała, jak się sprawuje, kiedy próbuje się ją założyć i zapiąć, w końcu nie mogła przekazać komukolwiek wybrakowanego produktu, a już szczególnie kiedy zamawiającym był Verity. Wszystko musiało działać na tip-top, dlatego upewniała się, że złożone części działały płynnie i bez wszelkich możliwych problemów technicznych, oraz że łączenie nie jest w żaden sposób ostre, bądź nieprzyjemne, kiedy bransoletka znajduje się na nadgarstku. Dopiero wtedy zaczęła ostrożną pracę z drobnymi kamieniami, które musiała osadzić w ich miejscach w bransolecie. Po kolei, ostrożnie wstawiała oszlifowane kamienie w ich miejsca, zaraz zaciskając drobne ząbki mające utrzymać je w miejscu i szlifując je specjalnym narzędziem, aby zanadto nie wystawały i nie haczyły o nic krawędziami. Była to monotonna i drobiazgowa praca, jednak dla efektu, jaki miało to stworzyć, było warto cierpliwie działać i wstawiać je w miejsca. Dopiero kiedy skończyła drobnicę, zabrała się za agat. Sprawdziła, czy nie zapomniała założyć na nadgarstek bransoletki z jadeitem i po zarejestrowaniu jej obecności, odetchnęła głęboko, wyciszając myśli i skupiając się na swoim zadaniu. Z ostrożnością wstawiła kamień w odpowiednie miejsce, które do tej pory czekało na swoją kolej i zaczęła nasycać kamień magią, aby nabrał pożądanych właściwości. Ostrożnie pilnowała całego procesu, przechodząc przez niego krok po kroku i starając się nie spieszyć zanadto, ale też nie działać zbyt wolno. Każdy kamień miał inny rytm pracy, dlatego starała się dopasować do tego, jaki miał agat, by osadzić go w prawidłowy sposób.
_________________
Osadzam agat w bransoletce ze złota
Zużywam: bransoletka ze złota x1; Agat x1
(k100+20; Próg: 60)

The member 'Elianne L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 18

--------------------------------

#2 'k60' : 55

Agat okazał się jednak bardziej uparty, niż zakładała i odwinął jej się nagle, sprawiając, że zasłabła. Ból rozsadził jej nagle głowę, przez co skuliła się i zakwiliła cichutko, wiedząc, że jeśli pozwoli sobie na głośniejszy dźwięk, to ten wwierci się jej w głowę. Wydawało jej się, że świat faluje, jakby była na łodzi, zamiast półleżeć na fotelu we własnej pracowni. Przekleństwo prawie stoczyło się z jej języka. Nie spodziewała się tego, że próba osadzenia agatu skończy się w tak nieprzyjemny sposób. Przytrafiało jej się to dalej co jakiś czas, jednak nigdy nie potrafiła się do tego przyzwyczaić. Czy w ogóle dało się przyzwyczaić do tego, że ból rozsadza głowę i ma się ochotę spopielić nawet muchę tłukącą się o okno, bo jest ona zbyt głośna i sprawia, że ból tylko narasta? Podejrzewała od dawna, że tak mógł objawiać się również słynny kac, szkoda jednak, że u niej ten magiczny "kac" miał potrwać pewnie zdecydowanie dłużej. Czuła w kościach, że nie przejdzie jej to tak szybko, może jedynie uda jej się stłumić trochę ból przy pomocy przyziemnych leków, ale też, ile będzie można się nimi truć? Pewnie użyje leków tylko w ostateczności, kiedy będzie musiała faktycznie ich użyć, bo nie wytrzyma dłużej. Wiedziała, że zapewne zaraz uderzy w nią również gorączka. Czuła, jak krew w jej żyłach zaczyna być coraz cieplejsza, nieprzyjemna, jakby zastąpiono ją czymś o wiele zbyt ciepłym. Ostrożnie podniosła się ze stołu, na który opadła i odstawiła bransoletkę na bok. Przymknęła oczy, próbując zapanować nad bólem i zawrotami głowy przyprawiającymi o mdłości. Przeklinała w duchu skutki uboczne osadzania kamieni. Gdyby och nie było, to chyba żaden magiczny jubiler by za nimi nie tęsknił. Kiedyś na pewno dotrze do poziomu, gdzie większość kamieni będzie osadzała bardzo sprawnie i bez takich wpadek, jednak teraz, kiedy jest dopiero na poziomie średniozaawansowanym, takie wpadki zapewne będą się zdarzać cyklicznie, co jakiś czas. Powoli, ostrożnie zebrała się w sobie, żeby wstać i wrócić do domu. Na pewno teraz nie da rady dokończyć tego zamówienia, jednak była pewna, że będzie musiała wrócić do pracowni w ciągu kilku najbliższych dni, aby ponownie spróbować osadzić agat. Nie mogła przecież zawieść, nie w kwestii tego konkretnego zamówienia.

z/t

8 stycznia 1985

Chociaż skutki uboczne poprzedniej próby osadzenia agatu dalej utrzymywały się, nie mogła za długo odpoczywać. Przezwyciężając ból i zawroty głowy, które przyszpilały ją do łóżka, podążyła do pracowni, uparcie chcąc skończyć zleconą jej bransoletkę. Ambicja nie pozwalała jej poprosić o pomoc któregoś z członków rodziny, aby osadzili kamień za nią i wysłali gotową bransoletkę do Verity. To ona musiała ją skończyć, więc dowlokła się do pomieszczenia, zamykając za sobą część wystawową. Nie miała tego dnia zamiaru walczyć o przeżycie dnia z klientami zadającymi ogrom pytań. Chciała tylko osadzić kamień, przygotować bransoletkę do wysyłki i przekazać ją do Verity. Tylko i aż tyle. Swoje kroki skierowała od razu do fotela przy stole warsztatowym, by opaść na niego z westchnięciem. Gorączka dalej trawiła jej ciało, szczególnie upierdliwie koncentrując się na żyłach. Nieprzyjemne odczucie dalej jej towarzyszyło, jednak nic nie mogła na nie poradzić. Samo w końcu przejdzie, tak samo jak zwykle. Przyciągnęła do siebie bransoletkę, aby przyjrzeć jej się, czy po ostatniej próbie osadzenia kamienia nie została ona jakoś uszkodzona. Byłoby to zdecydowanie upierdliwe, gdyby i w tej kwestii los był złośliwy i dołożył jej pracy. Chyba musiałaby to już wtedy odczytać jako gniew przodków na to, że wykonuje zlecenie dla Verity, wiedząc, co się stało poprzednim razem, kiedy L'Orfevre podjął się wykonania projektu dla nich. Przeciągnęła się przed pracą, poprawiając się na siedzisku i starając się nie zwracać uwagi na ból. Prawie jakby był on jednym z upierdliwych szeptów, które czasami słyszała. Nie, żeby to faktycznie działało jakoś bardzo, jednak próbowała. Tak samo jak starała skupić się na tym, aby tym razem osadzić piękny, różnobarwny agat. Wstęgowe ubarwienie było przyjemne dla oka. Wstawiła kamień w odpowiednie miejsce na bransolecie i zaczęła krok po kroku procedurę osadzania. Powoli, płynnym strumieniem starała się przelewać magię do kamienia, aby nabrał on swoich magicznych właściwości. Starała się skupiać tylko na tym, nie pozwalając myślom zbytnio błądzić i śledząc w nich postępy, jak i to, co powinna krok po kroku wykonać, aby osadzenie się udało.
_________________
Osadzam agat w bransoletce ze złota
Zużywam: bransoletka ze złota x1; Agat x1
(k100+20; Próg: 60)

The member 'Elianne L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 70

--------------------------------

#2 'k60' : 27

Osadzanie było czasochłonne. Musiała bardzo się skupić, aby wszystko wyszło tak, jak to sobie umyśliła. Zdecydowanie nie pomagał jej w tym ból głowy, dlatego wszystko trwało dłużej, niżby chciała, jednak w końcu wszystko trafiło na swoje miejsce, a po inspekcji bransoletka wydawała się ukończona, a kamień osadzony prawidłowo z pełną mocą. Jedne co, to poczuła nieprzyjemne mrowienie w palcach dłoni, jakby strzelił ją w nie lekko prąd, albo ktoś wbijał jej w nie niewielkie igiełki. Strzepnęła wolną dłonią, jakby chciała pozbyć się nieprzyjemnego uczucia, chociaż wiedziała, że nie zadziała to zbytnio. Musiało samo przejść, a czas, z jakim to się działo, bywał różny. Raz trwało to dłużej, raz krócej, jednak zawsze było upierdliwe. No cóż, przynajmniej tym razem mogła już skończyć swoje zadanie, spakować paczkę i w drodze do domu nadać ją pocztą, aby dotarło do Benjamina Verity na następny dzień. Wyciągnęła jeszcze zestaw papeterii listowej oraz kopertę i pióro, aby nakreślić do Verity list, który miała zamiar załączyć do bransoletki. Miała cichą nadzieję, że bransoletka nie będzie wymagała żadnych poprawek, obawiała się w duchu, że coś mogłoby przy nich pójść nie do końca tak, jak powinno, przyprawiając ją o jeszcze potężniejszy ból głowy, niż ten, którego już się nabawiła. Kiedy skończyła kreślić list, wsunęła kartkę do koperty i wstała, aby ubrać się i móc wyjść na zimno, które czekało ją poza nagrzanymi ścianami pracowni. Spojrzała jeszcze po pracowni, upewniając się, że piec jubilerski jest wyłączony, a pracownia jest w miarę ogarnięta. Dopiero wtedy wyszła, zamykając za sobą drzwi na klucze i kierując się do samochodu z kierowcą. Poleciła mu jechać do domu i zatrzymać się po drodze na poczcie. Przesyłkę musiał przecież ktoś dostarczyć, a nie zamierzała sama pojawiać się z nią na progu Veritych.

z/t

26 stycznia 1985

Wiedziała, że może jej brakować czasu, jeśli nie przyjdzie tego dnia zrobić pierścionka z akwamarynem. Początek lutego miała obłożony zamówieniami na walentynki, a na drugą część miesiąca również znalazło się kilka absorbujących zleceń, więc wciśnięcie gdzieś zajęcia się pierścionkiem dla panny Vandenberg byłoby ciężkie. Nawet jeśli czuła się nie najlepiej przez skutki uboczne próby osadzenia kamienia z poprzedniego dnia, to teraz był jedyny dzień, kiedy mogła ponowić próbę. Na nadgarstek założyła bransoletkę z jadeitem oraz bransoletkę z lepidolitem. Obie miały jej pomóc z tym nieszczęsnym akwamarynem. Nie miała zbyt wiele doświadczenia z tym kamieniem, rzadko kiedy go osadzała, ponieważ nie było też chętnych na niego. W końcu jego magiczne właściwości były przydatne jedynie syrenom, a te nie bardzo były skłonne, żeby wystawiać się na ocenę opinii publicznej. Elianne nie miała nic do syren, była nastawiona do nich neutralnie, starając się oceniać je pod kątem jednostek, a nie całej grupy. Jedno zgniłe jabłko nie oznaczało, że wszystkie syreny były złe, ale też nie znaczyło, że może całkiem ignorować to, że syreny są niebezpieczne. Zapewne gdyby Lyra pojawiła się teraz przed nią, Elianne byłaby spięta i ostrożna. Gdyby to było umówione spotkanie, zapewne najpierw zajęłaby się małym projektem zaklinania w czymś demona, który miał przeszkadzać syrenom w używaniu ich zdolności. Ot, dla samej asekuracji, aby mieć trochę większe szanse, gdyby jednak sytuacja obróciła się na jej niekorzyść. Wolała dmuchać na zimne, niż potem obudzić się z ręką w nocniku.
W każdym razie Elianne weszła do pracowni i jak zwykle najpierw odwiesiła kurtkę na wieszak, aby skierować swoje kroki do stołu warsztatowego. Skoro nie musiała bawić się w tworzenie biżuterii, w której osadzony będzie kamień, mogła od razu przejść do prób osadzenia go. Usiadła wygodnie na fotelu i z koszyczka wyciągnęła akwamaryn. Przyjrzała mu się, oceniając jego wygląd i wielkość i kiedy uznała, że kamień się nadaje i będzie pasował do pierścionka, wstawiła go w przygotowane już dzień wcześniej miejsce i przeszła do przypomnienia sobie kroków, jakie musi podjąć, aby osadzić ten konkretny kamień. Wolała przypomnieć sobie wszystko przed podjęciem faktycznej próby osadzenia, aby nie zaciąć się w połowie i nie skopać czegoś. Po chwili, kiedy była już pewna, że wszystko dobrze pamięta, podjęła się próby osadzenia kamienia. Spokojnie starała się przejść przez każdy krok, od ustawienia kamienia w gnieździe, przez nasycenie go magią i po osadzenie go faktycznie na stałe w jego miejscu. Krok po kroku, starając się nie spieszyć i zachować jednostajny rytm, odpowiadający osadzeniu akwamarynu.
_________
Osadzam akwamaryn w biżuterii ze złota (pierścionek)
używam: złota biżuteria; akwamaryn
(k100+20; Próg: 70)
k60-15 (10 z siły woli i 5 za modlitwę) + bransoletka z jadeitu

The member 'Elianne L'Orfevre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 67

--------------------------------

#2 'k60' : 34

Osadzenie poszło całkiem sprawnie, chociaż sama Elianne do końca nie miała pewności, czy coś czasem nie schrzani na samej końcówce. Akwamaryn bywał kapryśny, a ona nie miała na tyle doświadczenia z tym kamieniem, żeby czuć się nadmiernie pewnie w osadzaniu go. Wszystko jednak wyszło i mogła podziwiać pierścionek z osadzonym akwamarynem. Wyglądał całkiem ładnie i może gdyby miał bardziej przydatne dla niej właściwości, sama by sobie zrobiła jakiś, jednak skoro nie miało jej to nic przynieść, to nie sądziła, aby to był dobry pomysł. Kto wiedział, za co odpowiada magicznie osadzony akwamaryn, ten mógł wziąć ją za nie tego odmieńca, jakim była. A to pewnie by skutkowało niezłym bałaganem. Wolała więc trzymać się bezpiecznej biżuterii i pewnie najszybciej przy następnej okazji osadzi dla siebie turkus. Z pewnym niecierpliwym zapałem zerkała również na trudniejsze do osadzenia kamienia, jak diamenty, czy onyksy, wiedziała jednak, że jeszcze nie może porwać się na tak wysoki poziom. Będzie musiała zająć się doszkoleniem w zakresie jubilerstwa, żeby móc faktycznie próbować podjąć się tak ciężkich osadzeń. Póki co więc przełożyła gotowy pierścionek do czyszczenia i po chwili włożyła go w pudełeczko na biżuterię, aby móc wysłać go z powrotem do Vanderbergówny. Pewnie z niecierpliwością czekała na rezultat tej pracy. Elianne była ciekawa, czy faktycznie była ona syreną, czy może po prostu zakładała za dużo, a akwamaryn po prostu się Lyrze podobał. Jakakolwiek nie byłaby odpowiedź, skończyła zlecenie i Lyra miała u niej dług do spłacenia. Może nie teraz, zaraz, jednak kiedyś pewnie się o niego upomni, kiedy będzie tego bardzo potrzebować.

z/t