Gradient kolorów rozświetlił błękit niemal bezchmurnego nieba jaśniejszymi smugami światła w odcieniu żółci, pomarańczy i czerwieni - blask słońca, znajdujący się blisko linii horyzontu, stopniowo dogasał, otulając skrawki objętej wzrokiem przestrzeni półmrokiem. Wynurzały się  z niego utkane z cieni podłużne, karykaturalne, rozbudzające wyobraźnie  kształty.
Bardziej od zachodów, wolał wschody słońca - moment brzasku, kiedy krawędzie horyzontu rozświetlała łuna w odcieniu soczystej czerwieni; wówczas objęty nim fragment nieba wyglądały tak, jakby płonęły żywym ogniem. Podobnie jak końcem lutego skrawek sklepienia nad Deadberry. Żałował, że nie mógł tam być. Doświadczyć tego na własnej skórze. Pomóc. Tętniący życiem Boston złapał go wówczas w swoje sidła i nie chciał wypuścić. Dopiero płaczliwy list od matki, oraz piętrzące się na oficerskim biurko niemożliwe do zignorowania obowiązki sprowadziły go z powrotem do Saint Fall.
Podobny żar, co ten na firmamencie, palił się w jego spojrzeniu, kiedy, bez dreszczu lęku przenikającego głęboko pod skórą, zjawił się w Rezerwacie. Skrawki przestrzeni, które znalazły się w zasięgu jego wzroku, o tej porze roku, wyglądały jak ze snu. Czasem miał wrażenie, że nawet czas płynie tu inaczej, wolniej, synchronizowany był z powolną pracą serca w piersi i cichym, spokojnym oddechem.
Zarys samotnych skał zamajaczył w zasięgu spojrzenia. Ukradkowe spojrzenie rzucił partnerowi policyjnemu, który mu towarzyszył. Przez całą drogę milczał, jakby wyczerpał mu się asortyment przekleństw. Nie pytał dlaczego, by nie prowokować go do dalszej demonstracji swojego rozdrażnienia. Ich znajomość, zapoczątkowana w na komisariacie, koncertowała się głównie na pracy i rzadko wychodziła poza nią, więc nie testował jego sampoczucia, ani nie próbował go przekonywać,  że znaleziony przez niego trop może doprowadzić ich do rozwikłania jednej z zagadek zamieszczonych na stroach piętrzących się na biurku aktach.
- To tu Vance był widziany ostatni raz - pewnością wybrzmiewającą z tembru głosu przełamał ciszę, jaka ich opatuliła.
To on dowiedział o tym miejscu z ust jednego ze swoich informatorów. To on był inicjatorem tego spotkania, pracy po godzinach, która Venoirowi nie była na rękę,  ale tym razem uległ jego namowom, chociaż Arlo nie sądził,  że zaraził go swoim entuzjazmem.
Odkąd Stella pojawiła się w jego życiu, rzadziej zapuszczał się na teren Rezerwatu, wybierał bezpieczniejsze trasy ich wspólnych spacerów, gdyż nie chciał narażać jej lękliwej natury na zbędną konfrontacje ze magicznymi stworzeniami. Między innymi przez to jego świadomość o anomaliach, jakie nawiedziły Cripple Rock postać miały mglistą, pozbawioną konkretów, podobnie jak kłębiące się pod sklepieniem czaszki refleksje – był zbyt zakopany w obowiązkach i prowadzeniem życia na torbie podróżnej, między jednym stanem a drugim. Jednak, skoro temat, przewinął się podczas ich rozmowy, nie mógł odpuścić tego tematu. Kierowała nim zawodowa ciekawość - jedna i druga. Jako śledczego i jako demonologa.
W piętnastu krokach znalazł się w sąsiedztwie skalnego masywu. Tu, mając na wyciągnięcie ręki chropowatą powierzchnie skał, nie słyszał nawet trelu ptaków, czy szumu drzew. Już wcześniej miał wrażenie, że im bliżej znajdował się osobliwej budowli, tym zamierała coraz głębsza cisza. Jakby coś próbowała ich odciąć od źródła tętniącego w lesie życia. Podobno po zapadnięciu nocy, nie każdy, kto zabłąkał się między skały, potrafił odnaleźć wyjście z tego labiryntu i już nigdy nie doczekał spotkania ze świtem. Niebawem będą mieć okazje zdemontować te pogłoski. Intuicja podpowiadała, że wkrótce zostaną włożone między mity.
Wchodząc między skały, ostrożnie stawiał kroki, jakby w obawie, że podłoże pod naporem ciężaru jego kroków osunie mu się spod nóg.
Nasunął na dłoń jedną z dwóch rękawiczek, które zawsze miał przy sobie, wciśnięte w kieszeń kurtki - kwestia przyzwyczajenia tudzież zawodowego spaczenia. Zanurzył chronione cienkim materiałem palce w substancji wyciekającej spomiędzy szczelin. Miała konsystencje oleju. Zapoznał się z jej wonią, łudząc się, że być może, przez wzgląd na doświadczenie, jakie zdobył od lat zaklinając demony w przedmiotach, ją rozpozna.
- Może w cieniu samotnych skał naprawdę ukrywa się demon – skonsultował pierwsza kłębiąca się w umyśle myśl z Yadrielem, która jednocześnie na przestrzeni czasu urosła do rozmiaru miejskiej legendy. Chociaż ta perspektywa wywoływała u niego spływający wzdłuż linii kręgosłupa dreszcz ekscytacji, na ustach Arlo nie zawisł subtelny grymas uśmiechu. Nadal, ignorując złowrogą aurę otoczenia, silił się na spokój. Mógł rozpocząć swoje śledztwo. Odkryć czemu rzekomo znikali w tym miejscu ludzie. – Quidhic - Liczył skrycie, ale szczerze, że czar zdemaskuje ślady magicznej obecności.

Quidhic (60), k100 + 5
ekwipunek: pentakl z zatrzaśniętym Ordinatio, latarka, pistolet, Kumtael zaklęty w nieśmiertelniku, rękawiczki, notatnik w zestawie z długopisem

Ostatnio zmieniony przez Arlo Havillard dnia Czw Maj 02, 2024 12:23 pm, w całości zmieniany 2 razy (Reason for editing : edycja, uzgodniona z MG, obejmowała literówki i zarys sytuacji)

The member 'Arlo Havillard' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 26

ekwipunek: cierpliwość na wyczerpaniu, pentakl, athame, paczka chusteczek, paczka papierosów i zapalniczka

Swoiste to było źródełko, kiedy spośród skał wytryskał i lał się olej zamiast wody. Arlo, widziałeś go bardzo dokładnie i jako doświadczony zaklinacz potrafiłeś rozpoznać w nim substancję, którą niejednokrotnie wlewałeś do misy, gdy przywoływałeś i zamykałeś demona w przedmiocie konsekrowanym. Co ciekawsze, po dotknięciu go, miałeś całkiem dużą zagadkę – substancja sącząca się ze skał w dotyku była dość niezidentyfikowana, a po samej woni mogłeś wyłonić co najmniej kilka olejów, które mogły wchodzić w jej skład. Nie spotykałeś się jeszcze z tym, żeby oleje dało się ze sobą wymieszać – te jednak zdecydowanie na takie wyglądały, co najmniej jakby ze skały tryskało źródło kilku z nich.
O ile pamiętasz, również nie w ten sposób powstawały oleje do zaklinania.

Traf jednak chciał, że tuż po dotknięciu skały, tuż po zanurzeniu dłoni w oleju, ten zdecydowanie zmienił swoją barwę. Teraz przezroczysty płyn zajął się czerwienią. Był gęsty, zupełnie jakby Twój dotyk zranił źródło – wyglądał jak krew sącząca się prosto ze skał.
Co więcej, krew zdawała się płynąć z pędem znacznie większym. Nie wiecie nawet, jak to możliwe, ale za moment podeszwy Waszych butów oblepiała czerwona maź. Jeżeli jednak myśleliście, że to koniec nieszczęść, mogliście się solidnie zdziwić – z bezchmurnego nieba zaczął lecieć swoisty opad doskonale komponujący się z tym, co mieliście pod stopami – krople krwi spadały na Wasze głowy, oblewając twarze i ubrania. Czy to była iluzja? A może bardziej forma zabezpieczenia?

Pomiędzy kroplami krwistego deszczu czarna chmura przemknęła gdzieś z jednego kąta w drugi kąt, kryjąc się za innymi skałami. Wynikiem rzutu wykonanego przez Mistrza Gry dostrzegliście ją obaj i obaj nie macie pojęcia, co to może być, choć, Arlo, możesz się domyślać, że to istota, znacznie potężniejsza niż Wy, która zaadoptowała sobie to miejsce na swój dom.

Z dwóch stron zalewa Was krew – wylewa się ze skały, którą przed chwilą dotknął Arlo, a także sączy się z nieba. Możecie przypuszczać, że są to rytualne zabezpieczenia przed intruzami. Ze względu na krwawy opad, oboje otrzymujecie jednorazowe obrażenia -5M, a także, dopóki się go nie pozbędziecie, będziecie mieli trudności z czarami celowanymi, otrzymując stały modyfikator -40 (nie dotyczy zaklęć obszarowych).

Możecie spróbować pozbyć się uruchomionych rytuałów. Moc krwawego deszczu jest równa 100, natomiast moc krwawego źródła – 85. Tak długo, jak z dwóch stron leje się deszcz, poziom krwi pod Waszymi stopami będzie się podnosił i z czasem może utrudniać Wam poruszanie się.

Możecie również podjąć się prób identyfikacji czarnej chmury, która obecnie pozostaje poza zasięgiem Waszego wzroku. Aby to zrobić, należy rzucić kością k100, do której należy dodać modyfikatory odpowiadające za zaklinanie oraz talent, bądź religioznawstwo i wiedzę. Próg identyfikacji zjawiska wynosi 500. Wasze rzuty i statystyki sumują się ze sobą.

Niezależnie od tego, czy uda Wam się zdjąć rytuały bądź poznać tożsamość czarnej chmury, należy zgłosić się do Mistrza Gry po dwóch turach na ingerencję.
Możecie również spróbować napić się krwi ze źródła – w takiej sytuacji niezbędna będzie ingerencja Mistrza Gry.

Przypominam, że na jedną osobę podczas jednej tury przypadają maksymalnie dwie akcje. Próba identyfikacji chmury akcją nie jest.

Punkty życia:
Arlo: 164/169 (-5M)
Yadriel: 163/168 (-5M)

Czarna chmura: ???/???

Mistrz Gry pozostaje z Wami w kontakcie. W razie potrzeby ingerencji – proszę o powiadomienie mnie prywatnie poprzez discorda, albo oznaczenie w powiadomieniach. W razie pytań – również zapraszam do siebie (Judith). Przypominam, że czas na odpis jest ograniczony i wynosi 48h od momentu pojawienia się tego posta.[ukryjedycje]

Przywykł do wiązanek przekleństw sączących się z ust Venoira, jak i również do jego cynizmu. Przywykł, że po godzinach pracy. nie odbierał telefonów, nie odpisywał na listy, zbywał go milczeniem. Przywykł, ale jednak długo pielęgnował do niego urazę po niefortunnym sformułowaniu, które pojawiło się w nadesłanej do niego siódmego dnia maja korespondencji, co mężczyzna odczuł, skoro sam zainicjował rozmowę. Teraz musiał dźwigać na swoich barkach konsekwencje swoich słów, gdy w ramach ostatecznej rekompensaty zdecydował sie Havillardowi towarzyszyć w trakcie leśnej ekspedycji.
Nie mylił się co do substancji wyciekającej ze skał, choć jej konsystencja oraz zapach były nieoczywiste, niecodzienne, specyficzne, osobliwe; żaden epitet nie wydawał się odpowiedni, by dobrze zobrazować to zjawisko. Nigdy nie spotkał się z czymś podobnym. Ani w praktyce, ani w teorii. Do tej pory łączenie olejków wydawała się demonologowi czystą abstrakcją, ale teraz ta perspektywa rozbudziła w nim oczywistą, pierwotną ciekawość – jak mało wiedział o sztuce, którą studiował i praktykował od dawna, której poświecił kilka godzin dziennie?
Swoich wniosków nie skonsultował z Yadrielem, wydał swój własny werdykt, brzmiał – niepoczytalność.
- Szczęście tam nie znajdziesz – uprzedził, gdy znajome polecenie opuściło wargi, a Venoir, nie czekając na nic, a już na pewno nie na akt protestu ze strony Arlo, zaraz od słów przeszedł do czynu.
W oparciu o zawodowe doświadczenie, a także znany na komisariacie upór swojego partnera policyjnego, Havillard pozwolił jego dłonią zabłądził do kieszeni, gdzie znalazł wszystko, co niezbędne, poza papierosami. Właśnie teraz uświadomił sobie, że nie zebrał ich ze samochodu. Aspiryny też - szczęśliwym trafem - nie miał dzisiaj przy sobie, chociaż zazwyczaj nigdy się z nią nie rozstawał; była niebywale pomocna, by przegonić skutki uboczne drugiej profesji.
– Rewizja osobista po godzinach pracy może zostać błędnie zrozumiana, Venoir - upomniał go. – Na ten przykład mógłbym... - słowa zatrzymały się w wąskim tunelu krtani; Yadriel nie dowiedział się, że Arlo mógłby oskarżyć go o molestowanie, nie usłyszał też dowcipu, który cisnął się demonologowi na usta; nie usłyszał nic poza krótkim, ale równie stanowczym: - Na rany Aradii!
Tam, gdzie jeszcze przed chwilą ze skał wyciekał olej, wartkim potokiem płynęła czerwona substancja do złudzenia przypominająca krew. Jakby nie do końca przemyślany, podyktowany spontanicznością, odruch Haviego, rozdrapał stare, kryjące się głęboko pod skałami rany.
Spojrzał na swojego towarzysza; w piwnych oczach nie kryl się strach, obawa, żadna emocja adekwatna do sytuacji, za to paliły się w nich iskry fascynacji; czasem wydawało mu się, że mógłby spopielić nimi świat.
Na granicy widoczności dostrzegł ruch. Odwrócił głową w tamtym kierunku, ledwie o kilka stopni. W zasięgu jego spojrzenia pojawił się ciemny obok, tym razem uśmiech wykrzywił jego wargi. Obecnie mógł wyłącznie podejrzewać, co kryło się za tym osobliwym zjawiskiem.  
- Suchar na dzisiaj: krew zalała cię dosłownie i w przenośni - znowu przełamał ciszę, komentując krwawy deszcz i przebiegające wzdłuż linii kręgosłupa dreszcze.  
Tym razem nie czekał na owacje na stojąco. Tym razem, czując jak pięść zdenerwowania zakleszcza się na jego przeponie, pozwolił sobie na kolejny śmiały krok, choć, by plan wcielić w życie, najpierw swoje zamiary skonsultować postanowił z nadal dyszącym mu w kark Venoirem, który, być może w równym stopniu co on, nie wiedział, co tu się właśnie odczynia.
- Dobry jesteś w magii anatomicznej? - nie był, obaj nie byli, ich asortyment zaklęć z tego zakresu ograniczał się przede wszystkim do prostego, niezbyt pomocnego w takich sytuacjach, jak ta, Fascia. – Musimy zatamować te krwawienie - Chmura, niestety, która zniknęła zza skałami, musiała odczekać swoje, chociaż Arlo naturalnie próbował sobie przypomnieć cokolwiek na temat związku demonów z chmurami.
Pierwsza myśl, z reguły najtrafniejsza - wkładając palce tam, gdzie nie trzeba, bez braku zrozumienia sytuacji, naruszył rytuał ochronny. Quidhic, nieudolnie rzucony przed kilkoma minutami, mógłby rozwijać jego wątpliwości, ale nie chciał ryzykować kolejną, dziecinną porażką.
- Nie mam zbyt dużo czasu. Spróbuję złamać rytuał krwawego źródła. - Pod warunkiem, że to rytuał. Nie miał pewności. Strzelał na oślep i zwykle nie pudłował. Musiał spróbować, inaczej zaleje ich czerwień.
Nie uległ panice. Zachował spokój, ten sam, który towarzyszył mu zawsze, gdy przywoływał demony. Spojrzał Yadrielowi w oczy; szukał tam zrozumienia, a potem, nie przedłużając, skupił się na tym, na czym skupić się powinien - krwi skapującej ze skał. Skoncentrował wokół tego obszaru swoje myśli. Wyrzucił z głowy zbędny balast. Wziął głęboki oddech, a potem wydech.  
- Frangere ritus solvo - cicho opuściło jego usta.  
Dopóki nie zbada tego miejsca, nie mógł stąd odejść.

Rzut #1 – Próbuję przypomnieć sobie, jaki związek demony mają z czarną chmurą, k100 + 50 + 24
Rzut #2 - Próbuję złamać rytuał krwawego źródła, k100 + 20

The member 'Arlo Havillard' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 92, 87

Rzut 1 — religioznawstwo i wiedza (k100 + 5 + 2).
Rzut 2 — rzut na Mutoreverso (k100 + 5).

The member 'Yadriel Venoir' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 52

--------------------------------

#2 'k100' : 62

Arlo, Twoja determinacja okazała się wyjątkowa. Niezależnie od tego, jak często musiałeś w swoim życiu łamać rytuały – teraz Twoja wiedza i umiejętności okazały się szalenie przydatne. Jakikolwiek rytuał przed chwilą uruchomiłeś, teraz dostrzegałeś, jak krew zaczyna tracić na gęstości. Jest coraz rzadsza i coraz bledsza, jest jej coraz mniej, aż w końcu wraca do swojej pierwotnej formy – ze skał na nowo sączył się dokładnie ten sam olej, który przed momentem badałeś.

Yadrielu, byłeś przekonany, że czar rzuciłeś poprawnie i powinien nabrać na mocy, jednakże gołym okiem dostrzec mogłeś, że nic się nie zmieniło, poza rytuałem złamanym przez Arlo.

Krew wciąż siąpiła z nieba, oblewając Wasze ubrania i dezorientując w przestrzeni, widok przez niego był tragicznie ograniczony. Na Waszą korzyść działało, że poziom krwi przy Waszych kostkach zdawał się podnosić jakby wolniej. Obecnie kałuże zmieniały się powoli w niewielki, krwisty zbiornik. Jak jednak długo?
Wciąż macie jeszcze jedną turę na rozpoznanie zjawisk i/lub poradzenie sobie z zabezpieczeniami strzegącymi tej lokacji.

Piekło nie pozostało obojętne na jego słowa; wraz z ulatującą się z ust inkantacją poczuł magię; poczuł ją w splotach skóry, jak uformowała się w ciepłe dreszcze spływające wzdłuż dłoni, jak skumulowała się w opuszkach palców  i przekształciła w strumień niewidzialnej energii, który, w ułamki sekund, wprawiając niewielki odcinek przestrzeni w lekkie drgania, spotykał się fontanną krwawych łez wyciekających spomiędzy skał.
W dziesięciu uderzeniach serca obserwował, jak gęstej, czerwonej substancji było coraz mniej, jak z sekundy na sekundę zmniejszyła się jej obojętność i kolor zbladł, aż w końcu jej konsystencja wróciła do stanu sprzed chwili, kiedy badał olej między placami, ledwie chronionymi przez cienki materiał rękawiczki. Doświadczenie i wiedza nie wywiodły go na manowce - miał do czynienia z rytuałem, wystarczającym silnym, by poczuć  duszący podmuch powietrza na skórze.
Spojrzał na Yadriela, który podobnie jak on, podjął próbę rozwiązania ich tymczasowego problemu na własną rękę, chociaż po Mutoreverso pozostało zaledwie ciche echo wybrzmiewające między skalnym masywnym.  
- Ktoś - ktoś było sporym kredytem zaufania do istot, których materialne, nie zawsze humanoidalne, cielesne formy zależała zazwyczaj od chochliczego charakteru prowokowanego przez kaprys, a nawet czystą złośliwość – zabezpieczył ten obszar rytuałami ochronnymi - liczba mnoga, bo najprawdopodobniej deszcz zawierał podobne przeslanie co strumień; te miejsce przesiąkło magią; te miejsce nie życzyło sobie gości; idzie sobie, nikt was tu nie zapraszał. - Widziałeś chmurę, która schowała się za skałami?
Tożsamość unoszącego się kilka metrów nad ziemią obiektu, który ledwie przez sekundy znalazł się w zasięgu wzroku Havillarda, chociaż nadal była owiana mgłą tajemnicy, została stopniowo rozwiewana  przez kiełkujące w nim przeczucie - w końcu do tej pory nie spotkał na swojej drodze chmury, która zawieszone byłaby tak nisko i uciekała przed kontaktem wzrokowym, nie spotkał też na swojej drodze demona skazanego na życie w odosobnieniu.
Ciekawość paliła go w ściany przełyku, ale nie mógł bagatelizować nadal lejącego się  z nieba krwawego deszczu; kotara tłustych kropel skutecznie utrudniała widoczność, przez co uchwycenie spojrzeniem czarnego obiektu graniczyło z niemożliwym. Plamy czerwieni były wszędzie – we włosach, na ubraniu, na skórze, czuł metaliczny, słony posmak posoki w ustach, gdy nabrał do nich kolejną, ale tym razem oszczędną dawkę powietrza; resztkami zdrowego rozsądku powstrzymał się przed zlizaniem go z warg.
Ominął płytką, stojącą mu na drodze kałużę, chociaż gleba pod twardą podeszwą butów przesiąkła krwią, przemieścił się ledwie kilka metrów dalej. Zbliżywszy się do miejsca, gdzie chmura zniknęła mu z oczu, skoncentrował myśli wokół rozciągniętego nad ich głowami rytuału.
- Frangere ritus solvo – na ustach, w chwili kontemplacji, zamarły te same słowa, które opuściły jego gardło ponad dwie minuty wcześniej; nie silił się na finezyjne rozwiązanie, skoro te praktyczne i skutecznie mial w zasięgu dłoni, skoro i tym razem mógł zawierzyć magii.

Próbuję przełamać rytuał krwawego deszczu  (st 100), 100 + 20
Próba identyfikacji chmury nastąpiła w poprzednim poście; ze względu na to, że w ekwipunku eventowym Arlo znajduje się zaklęty w nieśmiertelniku Kumteal jego PŻ jest wyższe o 20 pkt, co wcześniej umknęło naszej wspólnej uwadze

The member 'Arlo Havillard' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 57

Dorzucam na identyfikację zjawiska, k100 + 50 + 24

The member 'Arlo Havillard' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 43