14 kwietnia 1985 roku

Szczęśliwie udało im się pokonać strachy z nie tak wielkimi obrażeniami. Dokonali tego, czego wymagała sprawa ich kowenu, więc teraz mogli spocząć i nacieszyć się czymś dobrym. Cóż, większość z nich, bowiem Judith musiała wracać do siebie w jakichś ważnych sprawach. Imani nie dopytywała. Podejrzewała, że Carter nie chciała się tłumaczyć z takich rzeczy. Wydawała jej się osobą, która jak chce coś powiedzieć, to to powie.
Ale ilość osób się zgadzała. Po drodze zgarnęli Franka, który również miał potem pomóc, nakładając rytuał na zagajnik. W ten sposób ich czworo wkrótce znalazło się na terenie Tary, a dokładniej w jadalni, do której kobieta zaprowadziła swoich gości. Nie mieli jednak od razu spokoju. Chociaż Joe akurat pracował, dzieci kręciły się po domu, zaaferowane gośćmi i szczęśliwe na widok matki, od razu opowiadając jak jedna z cioć akurat przed chwilą wyszła i zdążyła dać im jeść. Padmore wiedziała, że musi ich czymś zająć, bo się nie skupi na gościach. - Dzieciaczki, już jadłyście, więc macie po muffince - rozdała im po czekoladowym wypieku, łącznie z dwuipółletnim Falco. Jej brązowookie pociechy spojrzały na nią przeszczęśliwe. - I chodźcie się pobawić na dworzu. Tylko zaopiekujcie się bratem! - krzyknęła za nimi, kiedy jej potomstwo wybiegło na dwór. Wiedziała, że nic im się nie stanie. W końcu będzie na nie zerkać z kuchennego okna, z którego miała naprawdę dobry widok.
Potem znowu zwróciła uwagę na gości. - Wybaczcie, musiałam czymś zająć dzieci. Co chcecie do picia? Kompot? Herbatę? - spytała z uśmiechem godnym prawdziwej gospodyni domowej, nim wyszła do kuchni, nastawiając czajnik i szykując napoje. W międzyczasie zaczęła podgrzewać zupę i wyjrzała przez okno na podwórko. Widziała, że dzieci znalazły jakieś patyki i zaczęły coś rysować na ziemi. Chyba sobie znalazły zajęcie.

Sebastian rzuca Judith krótkie pożegnalne spojrzenie, nie siląc się na zawarcie w nim pytania. Na to przyjdzie czas później, choć tak po prawdzie kwestia nieuczestniczenia w obiedzie Imani nie powinna być niczym niepokojącym czy wymagającym wyjaśnienia. Sebastian sam najlepiej wie, że oboje z Carter są zajętymi ludźmi i być może Judith zwyczajnie nie ma dziś czasu, by skorzystać z gościnności gospodyni. W kwestii tego co wypada, a co nie, również nie muszą się babrać – w tym towarzystwie wszyscy wiedzą, że Judith wypada dokładnie to, co uzna za stosowne.
W domu Padmore’ów bywa wcale nie tak rzadko, toteż zdążył już zapoznać się z wszystkimi dziećmi Imani, a te nie wiedzieć kiedy zaczęły wołać „wujek” i zaganiać do wspólnej zabawy. I tym razem radośnie wita się z wszystkimi maluchami, jednakże nim te zdołają wyciągnąć go na dwór, by bawić się w berki, chowańce czy inne wymyślne zabawy, pani domu zarządza zabawę w ich własnym gronie.
Sebastian z lekkim uśmiechem – ten sam ciśnie się na usta w gospodarstwie Padmore’ów – odwiesza okrycie wierzchnie, nim siada przy stole, orientując się  w międzyczasie, że męża Imani nie ma w domu.
Trzeba przyznać, że wygląda to raczej niekonwencjonalnie, by nie powiedzieć nieprzyzwoicie – żona samotnie podejmująca na obiedzie trzech mężczyzn, a w tym kawalera i wdowca pod nieobecność męża. Ratuje ich to, że są w wąskim, zaufanym – Sebastian bardzo chce w to wierzyć – gronie.
— Kompot, jeśli to nie problem. — Oczywiście, że to nie problem. W domu Imani problemem byłoby, gdyby ktokolwiek śmiał wzgardzić zaoferowanym napojem, obiadem bądź – o zgrozo – deserem. Sebastian już raz próbował i nigdy więcej nie ponowił próby.