PRAWO KOŚCIELNE

Społeczeństwo magiczne wyróżnia się własnym zestawem reguł, narzucanych przez instytucje takie jak Kościół Piekieł oraz Krąg (Magiczną Radę). Ten ostatni pełni systemową funkcję ustawodawczą, będąc ciałem składającym się z przedstawicieli najznamienitszych rodów, które zamieszkują region. Kościół Piekieł służący jako rada doradcza dla Kręgu ustanawia również swoje własne prawa, nazywane dalej dogmatami kościelnymi. Należy pamiętać o rozdzieleniu tych dwóch współpracujących organów. Podczas gdy Krąg decyduje o kwestiach ściśle społecznych, finansowych i prawnych, tak Kościół ustanawia prawo religijne, obowiązujące wszystkich wyznawców wiary Piekieł.

Przywileje społeczeństwa magicznego wymagają pewnych restrykcji. Najważniejszą z nich jest konieczność ukrywania swojej magii przed niemagicznym światem, a łamanie tego zakazu grozi nawet karą pozbawienia wolności. Wszelkie ujawnienie magii, niezależnie czy było ono intencjonalne, czy przypadkowe, prowadzi do postawienia przed sądem. W ramach prawa, które obowiązuje wśród magicznego społeczeństwa, czarownice nie są związane prawem niemagicznym, co oznacza, że zbrodnie dokonane na osobach niemagicznych nie są rozstrzygane przez sądy kościelne, a powszechnie. W przypadku przestępstw wyrządzonych przeciwko Kościołowi lub członkom społeczeństwa magicznego oskarżony jest stawiany przed sądem kościelnym, składającym się z wybranych kapłanów. W wyniku zbrodni dokonywanych na czarownikach przez osoby niemagiczne, taki człowiek również może zostać postawiony przed sądem kościelnym, co wielokrotnie miało miejsce, zwłaszcza w czasach łowców czarownic i inkwizycji.
Egzekucję prawa kościelnego nadzoruje Czarna Gwardia, elitarna siła wykonawcza działająca pod bezpośrednim nadzorem Kościoła. Jej działalność i poniekąd tajemniczość budzą słuszny postrach i nieufność w społeczeństwie. W przypadku skazania przez sąd kościelny, czarownicy i czarownice odbywają kary w podziemiach kościoła, które roztaczają się pod jego gmachem. Najważniejszymi takimi placówkami są kazamata w Hellridge oraz katakumby w Salem. Podziemia są specjalnie przygotowane do ograniczenia magicznych zdolności więźniów.

Czarownicy oprócz dogmatów, które muszą przestrzegać, mają również obowiązki i prawa, które nie mogą zostać rozsądzone przez powszechne urzędy niemagiczne. W tym celu pod zwierzchnictwem Kręgu utworzono specjalne komisje, działające w ramach ratuszy w miastach. Referaty magiczne działają w każdym większym mieście, obejmując dany region. Pracujący w nich urzędnicy magiczni zajmują się sprawami ściśle administracyjnymi, takimi jak wydawanie pozwoleń na hodowlę magicznych zwierząt, pobieranie podatków za wywóz magicznych odpadów, czy zatwierdzanie dokumentów dotyczących magicznych przedsiębiorstw.

SYSTEM PRAWNY

Prawo kościelne to unikalny i skomplikowany system reguł, który kształtował się na przestrzeni wieków, mając na celu utrzymanie ładu i porządku w społeczności czarowników i czarownic. Ma on na celu unormowanie wszystkich zasad i praktyk obowiązujących wśród magicznych społeczności.

Pierwotnie prawo kościelne było prostym zestawem nakazów i zakazów, które regulowały praktyki magiczne i kultu. Z czasem, w miarę rozwijania się społeczności czarowników, prawo to zaczęło się rozwijać, obejmując coraz szerszy zakres aspektów życia członków Kościoła. Przykładowo, zasady dotyczące praktykowania czarów, kontaktów z niemagicznymi czy norm moralnych stały się kluczowymi elementami tego nurtu. We współtworzeniu dogmatów razem z Kościołem na przestrzeni wieków uczestniczyli przedstawiciele rodu Verity, który do tej pory pozostają symbolem sprawiedliwości i niesprawiedliwości w tym skomplikowanym świecie.
Na przestrzeni lat, prawo kościelne przeszło wiele rewizji i zmian. Niewątpliwie najważniejsza z nich nastąpiła w na początku XVIII wieku, niedługo po wprowadzeniu instytucji Czarnej Gwardii, elitarnej grupy wykonawczej działającej pod kierownictwem Kościoła. Wprowadzenie tej komórki przyniosło wiele zmian, w tym skodyfikowanie procedur sądowych, wzmocnienie roli kapłanów jako mediatorów i sędziów w konfliktach oraz egzekwowanie ustalonych norm.

Obecnie prawo kościelne ma ogromny wpływ na społeczeństwo Kościoła Piekieł. Reguluje ono relacje między członkami społeczności, a także między czarownikami a niemagicznymi. Kolejną z ważnych kwestii zawartych w tym prawie, są normy społeczne i moralne, zwłaszcza w kwestii obcowania z przedstawicielami kościołów chrześcijańskich oraz kultu Piekieł. W zależności od charakteru przestępstwa, czarownik może zostać pociągnięty do odpowiedzialności przed sądem kościelnym, a kary mogą obejmować wszystko - od publicznej nagany, przez pozbawienie wolności, a w skrajnych przypadkach nawet karę śmierci. Chociaż prawo kościelne jest surowe i niełatwe do interpretacji, odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu ładu i spokoju. Działa niczym kodeks moralny, który kieruje zachowaniami członków Kościoła, pomagając utrzymać stabilność i spójność społeczności.

KANONY KOŚCIELNE

Do najważniejszych dokumentów kościelnych należy Pryncypium Piekieł. Ten dokument został spisany w 1696 roku przez George'a Verity, już na łożu jego śmierci. Określił on wtedy 6 głównych zasad, którymi powinni kierować się wszyscy czarownicy. Według legendy zostały mu one podyktowane przez samego Lucyfera. Do tej pory Pryncypium Piekieł pozostaje kluczowym zbiorem podstawowych obowiązków i praw czarownic. To na jego bazie systemy były rozbudowywane w kolejnych latach. Stanowi on również podstawę do odwołań od wyroków sądów, jeśli oskarżony lub jego obrońca uznają, że wyrok jest sprzeczny z Pryncypium.

Pryncypium Piekieł:
1. Czcij Lucyfera, Lilith i Aradię ponad wszystkich innych. Oddawaj cześć siłom Piekieł w szacunkiem i pokorą. Pamiętaj o ich mocy i wpływie.
2. Strzeż tajemnicy czarownictwa i ukrywaj swoje praktyki przed światem niemagicznym.
3. Wyrzekaj się wszelkiego rodzaju herezji i błędnych nauk.
4. Szanuj tradycje i dziedzictwo przodków pod postacią swoich kapłanów. Uznawaj ich mądrość i doświadczenie w praktykach magicznych i moralnych.
5. Dąż do jedności i współpracy z innymi czarownikami i czarownicami w myśl, że rozdźwięki i konflikty osłabiają wspólnotę.
6. Przestrzegaj prawa kościelnego w każdym aspekcie swojego życia.

Oprócz Pryncypium Piekieł, na przestrzeni wieków powstała też mnoga ilość dogmatów kościelnych, często wynikających z precedensów, z których następnie czerpano wiedzę i doświadczenie. Te ewoluowały w odpowiedzi na konkretne przypadki. Oto niektóre z nich:

Dogmat ochrony tajemnicy: Ten dogmat został szczególnie wzmocniony po historycznym procesie z 1723 roku, gdy Eliphalet Dewmoon został oskarżony o zdradę tajemnic czarownictwa niemagicznym. Miał on na ulicach Saint Fall odprawiać rytuały w obecności niemagicznych, wywołując tym miejscową panikę. Kara była surowa - został skazany na dwudziestoletnią izolację w lochu w kazamacie oraz dożywotne zablokowanie dostępu do wszelkiej formy magii.
Obecnie ten dogmat jest podstawą egzystencji czarowników, wytyczając granicę między światem magicznym i niemagicznym. Brzmi: „Przechowuj tajemnicę, jak przechowujesz duszę, za każdym razem, kiedy jej zdradzasz, tracisz część swojej esencji”.

Dogmat o posłuszeństwie: W 1801 roku doszło do procesu, gdzie młody Rufus Faulkner stanął przeciwko Arcykapłanowi, próbując podważyć jego autorytet. Miał on rzec, że "Arcykapłan jest równie oświecony co jego jaśnie dupa". Oskarżony został skazany na 15 lat przymusowej służby w Kościele, podczas której miał nauczyć się szacunku i pokory. Od tamtej pory jedynie wzrósł nacisk na posłuszeństwo wobec hierarchii kościelnej.
Obecny dogmat głosi: „Posłuszeństwo jest cnotą, nie jest ślepym podążaniem, ale głębokim zrozumieniem i zaakceptowaniem piekielnej woli przekazywanej przez naszych kapłanów”.

Dogmat o stosowaniu magii: Ten dogmat powstał po dramatycznym procesie w 1866 roku, kiedy to rodzeństwo Samuel i Selah Hewlett zostało oskarżone o nieodpowiednie użycie magii, co doprowadziło do zniszczeń i strat w społeczności. Według historycznych dokumentów mieli oni dokonać serii wyjątkowo paskudnych rytuałów, których ofiarami byli znajdujący się na długiej liście niemagiczni. Według twierdzeń rodzeństwa, przez całe ich życie owi niemagiczni mieli dopuszczać się wyśmiewania i gnębienia Hewlettów. Wyrok był srogi - zablokowanie dostępu do magii przez 25 lat i izolacja w katakumbach Salem. Co ciekawe, jeden z niemagicznych, który wcześniej padł ofiarą rodzeństwa, również został skazany i to na surową karę spalenia żywcem, za podpalenie i nieodwracalne oszpecenie, jakiego dopuścił się na kilkunastoletniej wtedy Selah Hewlett.
Dzisiaj ten dogmat mówi: „Magia to dar, nie narzędzie zniszczenia. Używaj jej z szacunkiem i rozwagą, przekształcając świat, a nie rujnując go”.

Dogmat o braterstwie: W 1912 roku w Salem, Asahel McCalmont został oskarżony o zdradę i skrzywdzenie innej czarownicy. Dopuścił się on wielokrotnych ataków, ostatecznie skutkujących nieodwracalnymi bólami stawów i zatruciem magicznym, z jakimi musiała mierzyć się ofiara. Miało to wynikać z faktu, że owa kobieta posiadała kochanka, którego darzyła wielkim uczuciem, czego nie mógł znieść zazdrosny McCalmont. W ramach kary został zmuszony do życia w samotności jako pustelnik przez okres 7 lat, a w tym czasie był pozbawiony prawa do uczestnictwa w jakiejkolwiek aktywności kościelnej, a także odebrano mu pentakl i rytualne athame. Po tym czasie Asahel wrócił do życia w społeczeństwie, jako dowód odpowiedniej resocjalizacji.
Od tamtej pory dogmat brzmi: „Jesteśmy jednością, społecznością złączoną siłą magii. Zdrada jednego jest zdradą wszystkich”.

Należy pamiętać, że chociaż Pryncypium Piekieł jest dość skrótowe i pozostawia wiele miejsca na interpretacje, są to główne zasady, których stosują się wszyscy czarownicy i czarownice na świecie.

EGZEKWOWANIE PRAWA

Podstawową komórką zajmującą się egzekwowaniem prawa kościelnego wśród czarowników oraz zapobieganiem naruszenia go jest Czarna Gwardia, działająca od 1692 roku. Pracując w dyskrecji, prowadzi regularne patrole, monitorując społeczność magiczną. W razie poważniejszych przestępstw przeprowadza śledztwa, korzystając z magii, wiedzy i oczywiście informatorów. Gwardziści są także odpowiedzialni za egzekucję wyroków kościelnych, niezależnie od ich surowości. Bezkompromisowość, lojalność wobec kościoła oraz surowa samodyscyplina tworzą z tych ludzi oddziały słusznie budzące pewien postrach wśród czarowników, którzy dopuszczają się łamania prawa. Więcej na temat hierarchii i struktur Czarnej Gwardii przeczytasz w tym miejscu.

---

SPOSOBY DZIAŁANIA

Czarna Gwardia, chociaż jest podstawowym oddziałem kościelnym do walki ze wszelkimi naruszeniami i niebezpieczeństwami dla magicznej społeczności, ma dość skomplikowaną formę działania, która oparta jest na kilku czynnikach: system informowania, patrole, śledztwa i egzekucje kar wymierzonych przez sądy kościelne.

SYSTEM INFORMOWANIA

Czarna Gwardia wykorzystuje system monitorowania magicznych nadużyć zwany Cartographia Maleficarum. Jest to mapa, na której pulsujące aury sygnalizują różne rodzaje zagrożeń. Rzecznicy interpretują te sygnały i korzystają z Arcanum Postale, miniaturowych skrzynek pocztowych, do przekazywania informacji do odpowiednich gwardzistów. Poza tym Gwardia posiada również dedykowany telefon alarmowy, a petenci mogą zgłaszać przypadki bezpośrednio w siedzibach Czarnej Gwardii.

Cartographia Meleficarum

To podstawowy system informowania o nadużyciach magicznych. Cartographia Maleficarum to nic innego jak szeroka mapa danego regionu, za który odpowiada konkretna komórka, która jest starannie zakodowana z pomocą skomplikowanych czarów i rytuałów.
Poszczególne regiony na mapie są monitorowane przez oddział rzeczników, specjalnie wyszkolonych do interpretacji i reagowania na sygnały wysyłane przez mapę. W przypadku nadużyć magicznych mapa emituje pulsującą aurę w różnych kolorach i intensywnościach w zależności od rodzaju zagrożenia - od subtelnej, białej po intensywną, czerwoną aurę, symbolizującą poważne zagrożenie.

Po zidentyfikowaniu problemu rzecznicy korzystają ze specjalnych skrzyneczek pocztowych - Arcanum Postale, które przesyłają informacje bezpośrednio do odpowiednich gwardzistów. Skrzynki te działają na zasadzie zwykłych skrzyneczek pocztowych, ale są dodatkowo pomniejszane do rozmiaru pudełka zapałek i umożliwiają łatwy transport w kieszeni płaszcza, wykorzystują translokację i można z ich pomocą wysłać wiadomości na dowolną odległość w mgnieniu oka. Każda zawiera szczegółowe informacje o lokalizacji, rodzaju nadużycia i potrzebnej reakcji.
Na przykład, jeśli na mapie pojawi się błękitna aura, oznacza to, że doszło do niewielkiego naruszenia, jak np. użycie magii w celu zakłócenia porządku publicznego. W przypadku poważniejszych zagrożeń, jak czerwona aura sygnalizująca rozprzestrzenianie się magii na większym obszarze, proces jest bardziej skomplikowany. Rzecznik przekazuje informacje do dowództwa Czarnej Gwardii, które decyduje o podjęciu działań. W takich sytuacjach często zaangażowani są gwardziści z różnych oddziałów, nierzadko bardzo doświadczeni i zdolni.

Warto wspomnieć, że chociaż Cartographia Maleficarum jest w stanie z 74% dokładnością zidentyfikować nie tylko obszar, ale też poziom zagrożenia, białe światło którym emituje w przypadku użycia pojedynczego czaru, jest na tyle krótkie i niezauważalne, że nie jest brane pod uwagę w interwencji. Podobnie ma się sprawa z delikatną żółcią, odpowiadającą za rytuały na danym obszarze. Jest ona tak marginalna, że nawet kilkukrotne wykonanie rytuału na tej samej przestrzeni zwyczajnie nie zasługuje na reakcje.

Telefon alarmowy

Wraz z rozwojem sieci telefonicznej na terenie całego kraju, w 1966 roku zdecydowano się na wprowadzenie telefonu alarmowego dla wszystkich czarowników, który łączy bezpośrednio z dedykowaną biurokratyczną komórką gwardii. W takim dziale najczęściej pracują szeregowi, młodsi oficerowie różnych oddziałów lub ci najstarsi wiekiem, którzy od lat nie pracują w terenie. Pomysł telefonu alarmowego miał swoje wady i zalety. Do głównych wad należała swoista moda na informowanie gwardii o wszelkich naruszeniach sąsiadów, które nierzadko były zwyczajnie absurdalne, jak np. fakt, że sąsiad z domu naprzeciwko kupił nowe auto i na pewno pochodzi ono z pieniędzy skradzionych z Kościoła albo że synowa gotuje zbyt dobrze i planuje zatrucie męża. Oddzielane tak niedorzecznych spraw od prawdziwych zagrożeń wymagało uzbrojenia się w cierpliwość i zastosowanie odpowiednich kwestionariuszy, które umożliwiają prostą identyfikację problemów dla obsługujących sieć. W trakcie zgłoszenia zadawane są pytania między innymi o nazwisko zgłaszającego, czy dokładne objaśnienie zajścia.
Telefon alarmowy jest darmowy i w regionie północno-wschodniego wybrzeża działa pod numerem (351) 000-6661.

Zgłoszenia bezpośrednie

Oprócz zgłoszenia sprawy z pomocą telefonu alarmowego istnieje też stary, sprawdzony sposób, jakim jest wizyta w siedzibie Czarnej Gwardii w danym regionie. W przypadku północno-wschodniego wybrzeża USA będzie to kazamata w Hellridge oraz katakumby w Salem. W obydwu tych przypadkach należy odczekać swoje w małej i często nieprzyjemnej poczekalni, tuż przy wejściu, a następnie po zaproszeniu do reprezentacyjnej części pomieszczeń, zgłosić swój problem dedykowanemu funkcjonariuszowi. Niestety taki gwardzista często w mniej lub bardziej przyjemny sposób informuje petenta, że ma ważniejsze sprawy na głowie i radzi zgłosić sprawę bezpośrednio do sądów kościelnych. W przypadku zgłoszenia poważniejszych naruszeń niż osobowe, sprawa jest brana bardziej na poważnie i rozpoczyna serię przesłuchań, a w ostateczności też pełnoprawne śledztwo.

PATROLE

Czarna Gwardia regularnie patroluje obszary o wysokim zagęszczeniu czarowników, aby monitorować sytuację i zapobiegać naruszeniom prawa kościelnego. Najczęściej w ten sposób w terenie pracują czyściciele, protektorzy oraz sumienni, zwykle w mieszanych składach, aby zrównoważyć unikalne umiejętności i doświadczenie. W przypadku większych zgromadzeń takich jak sabaty, czarne msze, czy nawet ważne wydarzenia niemagiczne, patrole Czarnej Gwardii są nawet bardziej rozbudowane.
Gwardziści w tych sytuacjach noszą ubrania cywilne, aby nie wzbudzać podejrzeń i łatwiej wmieszać się w tłum. Przebrani za zwykłych śmiertelników, dyskretnie monitorują sytuację, zawsze gotowi do działania. Mają prawo do interwencji w dowolnym momencie i na dowolny sposób, nawet jeśli to oznacza zabicie. W praktyce jednak gwardziści zawsze starają się unikać niewinnych ofiar i skupiają na neutralizacji bezpośredniego zagrożenia.

ŚLEDZTWA

Śledztwa prowadzone przez Czarną Gwardie są intensywne, metodyczne i niezwykle szczegółowe. Wszystko zaczyna się w momencie przekazania im odpowiedniego zgłoszenia, które może zostać zarejestrowane przez Cartographia Meleficarum, osobisty patrol bądź zgłoszenie od zewnętrznej osoby.
Następnie odpowiednie zespoły śledcze zostają przydzielane do sprawy. Skład takiego zespołu może różnić się w zależności od natury przestępstwa.
Czarna Gwardia skupia się na przestępstwach magicznych, takich jak zbrodnie dokonane na czarownikach (od drobnych spraw, po przemoc i morderstwa), ale w szczególności działa w kwestiach egzekwowania kanonów kościelnych i poważnych naruszeń związanych z ujawnieniem magii. Co do zasady, śledztwa nie są przeprowadzane, gdy ofiarami padły osoby niemagiczne chyba, że doszło do nadużycia magii i zostawienia w ten sposób śladu jej bytności w społeczeństwie niemagicznym. W takim wypadku jest to traktowane jak poważne przestępstwo i może wiązać się z poważnymi konsekwencjami. W razie potrzeby mogą jednak zająć się dowolnym przestępstwem, jeżeli ma ono wpływ na bezpieczeństwo społeczności magicznej.
Podczas śledztwa, zespół zbiera dowody, przesłuchuje świadków i podejrzanych oraz rekonstruuje przebieg zdarzeń. Każda informacja jest dokładnie analizowana i skrupulatnie analizowana. Po zebraniu dowodów i ustaleniu faktów sprawa jest przekazywana do sądów kościelnych, gdzie z kolei następuje ich rozstrzygnięcie.

EGZEKUCJA WYROKÓW

Chociaż Czarna Gwardia nie ma wpływu na decyzje sądu, jest odpowiedzialna za wykonanie wyroku. To oni pilnują, by skazani na kary odebrania dostępu do magii, pozbawienia wolności lub śmierć, zostali właściwie ukarani. Przy tym zadaniu nie obowiązuje ich żadna litość ani pobłażliwość.

Konfiskacja pentakli i athame

Podstawową karą stosowaną wobec skazańców jest odebranie im możliwości korzystania z magii, co polega na tymczasowej lub dożywotniej konfiskacie pentakla oraz athame, powierzonego im przez Kościół przy chrzcie. Niestety ten sposób rzadko kiedy przynosi efekty, jako że tego typu przedmioty są dostępne na czarnym rynku, jeśli tylko wie się jak ich szukać.

Więzienie

W regionie północno-wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych są znane dwa magiczne więzienia. Obydwa są położone na najniższych poziomach siedzib Gwardii w danym regionie i są miejscami, w których życie jest surowe, pełne przemocy i upokorzeń. Są to miejsca zaprojektowane aby złamać ducha i zmusić więźniów do poddania się surowemu rygorowi. Sprawa wydaje się o tyle przerażająca, że większość osadzonych tam osób odsiaduje kary dożywocia, a wizyty i przepustki nie są możliwe. Jedynym wyjątkiem są wizyty adwokatów diabła w przypadku apelacji.

Katakumby pod Katedrą w Salem: to prawdziwy labirynt mroku i cierpienia. Położone głęboko pod ziemią katakumby są miejscem, które sprawia, że nawet najbardziej twardzi czarownicy drżą ze strachu. Cele są małe i wilgotne, wykute bezpośrednio w skalnej podłodze, z jedynym oświetleniem wpadającym przez małe, zamknięte kratami otwory w stropie. Łóżka to nie więcej niż cienkie materace. Osadzeni żywieni są raczej skąpymi racjami jedzenia, które są niewystarczające. Katakumby są strzeżone przez służby więzienne, którzy patrolują korytarze. Systemy zabezpieczeń są skomplikowane i brutalne. Oprócz konfiskacji pentakli i athame każdy więzień ma na nadgarstku magiczny kajdan, który uniemożliwia korzystanie z wewnętrznej magii, takiej jak odmienność. W przypadku próby zrzucenia bransolety, osadzony odczuwa ogromny ból, a ta zaciska się nawet mocniej.

Kazamata pod Kościołem Piekieł w Hellridge: to miejsce, w którym warunki są równie złe, jeśli nie gorsze. Położone pod ziemią są pogrążone w ciągłej, przerażającej ciemności. Cele są jeszcze bardziej klaustrofobiczne niż te w katakumbach, z niskimi sufitami i ścianami, które zdają się zamykać na osadzonym. Każda cela jest otoczona mocnym polem magicznym, które uniemożliwia więźniom na korzystanie z magii lub ich odmienności. Próby czarowania skutkują silnym wstrząsem elektrycznym. Służby więzienne w tym miejscu słyną ze swojej brutalności i często korzystają z przemocy, aby utrzymać porządek i dyscyplinę.

Egzekucje

Chociaż ostatnia kara śmierci w świetle niemagicznego prawa cywilnego została w tym regionie wykonana w 1947 (w Massachusetts), czarowników zdaje się to nie obejmować. Egzekucja, często surowa i bezlitosna, należy do najostrzejszego i najbardziej beznamiętnego wyroku, jaki spotyka najgroźniejszych przestępców bez skrupułów. Najczęściej stosowaną metodą jest egzekucja przez wzmocnioną formę Rytuału świętego ognia, który pali tylko czarownice. W takich przypadkach następuje również ekskomunika, którą jest wykreślenie więźnia z Księgi Bestii, co ma uniemożliwić mu wstąpienie do Piekieł po śmierci. Obecnie zwłaszcza wśród reformatorów coraz więcej mówi się o zaprzestaniu takich egzekucji, ale na razie bezskutecznie.

SĄDY KAPŁAŃSKIE

Podobnie jak system sądowniczy na całym północno-wschodnim wybrzeżu USA w 1985, satanistyczny sąd kapłański jest oparty na zasadach prawa, aczkolwiek prawa kościelnego, a nie stanowego czy federalnego. Sądy kościelne rozpatrują dwa typy spraw: konfliktowe, toczące się pomiędzy członkami kościoła (np. naruszenie zasad społecznych, nieodpowiednie zachowanie, spory majątkowe), oraz sprawy blasfemii, które naruszają kanony kościelne. W sprawach konfliktowych obie strony reprezentowane są przez prywatnie opłacanych adwokatów, a karą może być duchowe odszkodowanie, zadośćuczynienie finansowe, pozbawienie wolności, a nawet kara śmierci. W sprawach blasfemii oskarżonemu przysługuje obrońca z urzędu, choć może bronić się samodzielnie lub za pomocą prywatnego adwokata. Kara za przestępstwa w sprawach blasfemii jest surowsza i może obejmować ekskomunikę, pozbawienie wolności, albo egzekucję. Niezadowolone ze wyroku strony mogą odwoływać się do sądu katedralnego, a w sprawach blasfemii, również do Najwyższego Sądu Kapłańskiego.

---

PODZIAŁ SĄDÓW KAPŁAŃSKICH

W zależności od rangi i powagi sprawy, procesy prowadzone są przez dwa typy sądów kapłańskich: niższy sąd kościelny oraz apelacyjny sąd katedralny. W historycznej hierarchii wyróżniamy jeszcze jeden typ sądu i jest to Kardynalski Sąd Ostateczny, ale skierowanie do niego sprawy wiąże się z tyloma dodatkowymi zasadami, że precedens ten jest niepraktykowany od 1885 roku, od znanego procesu Hellridge vs Fogarty.

NIŻSZY SĄD KOŚCIELNY

Jest to pierwsza instancja w kościelnej hierarchii sądowej. Zajmuje się rozpatrywaniem wszystkich podstawowych spraw, które dotyczą członków kościoła. W tym sądzie pojedynczy sędzia rozpatruje dowody, wysłuchuje argumentu obu stron i wydaje wyroki. Niższy sąd kościelny pełni ważną funkcję w ochronie praw i wolności czarowników, a także w utrzymaniu porządku i dyscypliny w społeczności kościelnej. Przyjmuje zarówno sprawy konfliktowe, jak i samodzielnie wytacza sprawy blasfemii.

APELACYJNY SĄD KATEDRALNY

To druga instancja w hierarchii sądowej. Sąd apelacyjny rozpatruje apelacje od wyroków wydanych przez niższe sądy kościelne. W przeciwieństwie do tych, na skład sądu katedralnego może wchodzić Ława Kapłanów Przysięgłych. Ich celem jest zapewnienie, że prawo kościelne zostało zinterpretowane i zastosowane prawidłowo. Może on unieważnić albo zmienić wyrok niższych sądów, jeśli uzna, że doszło do błędu, ale historycznie takie przypadki bardzo rzadko mają miejsce, a skazani liczą się z tym, że ich sprawa może nie tylko utknąć na wiele lat, ale też wyrok może zostać zaostrzony.

KARDYNALSKI SĄD OSTATECZNY

Bardzo rzadko stosowany Kardynalski Sąd Ostateczny jest najwyższą instancją w hierarchii. Zajmuje się tylko najważniejszymi i najbardziej skomplikowanymi sprawami blasfemii. W jego skład wchodzi jedynie Kardynał, którego wyroki sąd ostateczne i niepodważalne, jako że reprezentuje on Piekło na Ziemi. Ponadto Kardynał, wraz z pomocą doświadczonych sędziów z sądu katedralnego, ma prawo do interpretowana i definiowania nowego prawa kościelnego, co czyni go najbardziej wpływowym organem w satanistycznym systemie sądowym.

---

TYPY SPRAW

Wyróżniamy dwa typy spraw, jakie najczęściej trafiają do sądów kościelnych. Są to sprawy konfliktowe, które toczą się pomiędzy czarownikiem a czarownikiem i nie naruszają dogmatów kościelnych oraz sprawy blasfemii, które wpływają na dobro kościoła i mają sprzeczność z określonymi kanonami.

SPRAWY KONFLIKTOWE

W takich sprawach konflikt rozgrywa się pomiędzy minimum dwoma członkami kościoła, a jego przedmiotem mogą być różne kwestie, takie jak naruszenie zasad pożycia społecznego, nieodpowiednie zachowanie, spór dotyczący własności, a nawet wyrządzenie krzywdy i przemoc.
Na początku sprawa zgłaszana jest do niższego sądu kościelnego. Obie strony mogą reprezentować adwokaci diabła, którzy zgłaszają ich argumenty i dowody do rozpatrzenia przez sędziego. W przypadku tych spraw oskarżonemu ani oskarżycielowi nie przysługuje adwokat z urzędu i jeśli chcą go uzyskać, muszą prywatnie za niego zapłacić lub muszą bronić się sami. W trakcie trwania sprawy sędzia rozpatruje zgłaszane argumenty i dowody, a następnie ocenia je w kontekście prawa kościelnego oraz ludzkiego, z należytym uwzględnieniem dogmatów i interpretacji.
Kary w sprawach konfliktowych są różne, poczynając od duchowego odszkodowania i nakazu modlitw na określony temat na rzecz poszkodowanego, przez finansowe zadośćuczynienie lub karę pozbawienia wolności, a kończąc na ostatecznej karze śmierci. Te ostatnie rzadko kiedy wydawane są przez sądy kościelne, częściej przez sądy katedralne, ale i od tego odchodzi się w ostatnich latach.
Jeśli jedna ze stron nie zgadza się z wyrokiem, ma prawo do apelacji do sądu katedralnego.

SPRAWY BLASFEMII

W sprawach blasfemii oskarżony odpowiada za przestępstwo przeciwko kościołowi jako całości. Może to obejmować herezję, bluźnierstwo lub inne poważne naruszenia kanonów kościelnych. Proces jest podobny do spraw konfliktowych, ale w tym wypadku oskarżonemu przysługuje obrońca z urzędu (przydzielany przez Komitet ds. Praw Czarowników w Międzystanowym Magicznym Ratuszu). Ze względu na mnogość takich spraw na terenie całego kraju i szeroki zakres działalności komitetu, najczęściej zdarza się, że adwokat nie jest najbardziej wykwalifikowany do danego typu sprawy. Oskarżony może też bronić się sam lub powołać prywatnego i samodzielnie opłaconego adwokata, który ma zadanie bronić go przez całym kościołem.
Kara za przestępstwa w sprawach blasfemii jest zazwyczaj surowsza i może obejmować duchowe odszkodowanie, ekskomunikę, karę pozbawienia wolności, a w skrajnych przypadkach nawet karę śmierci.
Jeśli jedna ze stron nie zgadza się z wyrokiem, ma prawo do apelacji do sądu katedralnego, a następnie Najwyższego Sądu Kapłańskiego, chociaż ten ostatni przyjmuje jedynie sprawy najwyższej państwowej wagi.

---

ROLE W SĄDZIE

Najważniejszymi podmiotami pracującymi w sądach kapłańskich są adwokaci diabła oraz sędziowie (nierzadko działający w ramach ławy przysięgłych kapłanów).

ADWOKACI DIABŁA

Adwokaci diabła to wykwalifikowani prawnicy, którzy odgrywają rolę obrońców lub oskarżycieli (w przypadku spraw konfliktowych). Ich zadaniem jest prezentowanie argumentów swojej strony, z wykorzystaniem dogmatów i interpretacji prawa kościelnego, a w trakcie procesów powołują się też na precedensy i reinterpretacje kanonów. Można ich porównać do adwokatów obrony w amerykańskim systemie prawnym. Adwokaci diabła oprócz stawiennictwa w trakcie procesów, zajmują się też przygotowaniem do nich, poszukiwaniem świadków zdarzenia, gromadzeniem dowodów na winę lub niewinność strony, a nierzadko negocjowaniem rozejmów, ugód lub (w przypadku spraw blasfemii) odpustów.
Wymagania minimalne: prawo II, religioznawstwo I
Status majątkowy: przeciętny lub zamożny

SĘDZIOWIE

Sędziami zawsze są kapłani, najczęściej należący do tradycjonalistów w Kościele Piekieł. Ich obowiązki są podobne do tych pełnionych przez sędziów w tradycyjnym systemie prawnym, ale obejmują unikalne aspekty kontekstu kościelnego. Na co dzień zajmują się interpretacją prawa, poprzez głębokie zrozumienie dogmatu kościelnego, a także zdolności do jego zastosowania. Sędzia zawsze przewodniczy procesom sądowym, zapewniając, że są one przeprowadzone zgodnie z procedurami. Taki kapłan ostatecznie wydaje werdykt, oceniając argumenty obu stron, takich jak wiarygodność świadków, zgodność zeznań czy dowody fizyczne.
Wymagania minimalne*: prawo III, religioznawstwo II, stopień diakoński w Kościele Piekieł
Status majątkowy: zamożny
* sędzią sądu katedralnego można zostać tylko w przypadku rozwoju fabularnego postaci w wyniku awansu od Mistrza Gry.

ŁAWA KAPŁANÓW PRZYSIĘGŁYCH

To specyficzna komórka, na którą składa się od 3 do 8 wykwalifikowanych i doświadczonych sędziów i/lub kapłanów-znawców w danej dziedzinie. Ława Kapłanów Przysięgłych działa tylko w ramach sądu katedralnego i tylko w przypadku poważnych i głośnych spraw, najczęściej bardzo medialnych. Ława wspólnie dyskutuje, a następnie niejawnie głosuje nad wyrokiem, powołując się na opatrzność Piekieł.

Procesy sądowe w kościele piekieł zmieniały się na przestrzeni lat. Wcześniejsze jego formy były mniej sformalizowane i bardziej skupiane na reinterpretacjach niż prawie kościelnym. W miarę upływu czasu i rozwoju kościoła system stał się bardziej zorganizowany i złożony. Aby zrozumieć, jak przebiega proces sądowy, należy podzielić go na kilka etapów. Poniższy schemat może różnic się w zależności od konkretnego przypadku, ale ogólne reguły pozostają jednakowe dla wszystkich sądów i typów spraw.

1. Składanie skargi/zawiadomienie o przestępstwie: Proces rozpoczyna się, gdy członek kościoła złoży zawiadomienie o naruszeniu prawa kościelnego lub cywilnego. Skarga może dotyczyć zarówno spraw konfliktowych, jak i blasfemii. Zawiadomienie może też wpłynąć od Czarnej Gwardii, dowolnego dostojnika kościelnego, referatu magicznego lub ratusza, a także samych kapłanów.

2. Przygotowanie do procesu: Po złożeniu skargi, obie strony przygotowują się do procesu. Powołani lub zatrudnieni prywatnie adwokaci gromadzą dowody i tworzą strategię obrony, oskarżyciele - winy, a sędziowie przygotowują się do przewodniczenia procesowi. Na tym etapie w przypadku spraw konfliktowych i bardzo rzadko spraw blasfemii, może dojść do podpisania ugody.

3. Przebieg rozprawy: Rozprawa rozpoczyna się od oficjalnego otwarcia przez sędziego, który wygłasza krótkie przemówienie. Najczęściej obejmuje to też modlitwę i odczytanie odpowiednich fragmentów świętych tekstów. Następnie obie strony są formalnie przedstawione sądowi. Każda ze stron ma możliwość krótkiego oświadczenia otwierającego. Następnie każda ze stron (poczynając od oskarżyciela), ma możliwość przedstawienia dowodów i argumentów na swoją korzyść. Sędzia lub adwokaci, mogą zadawać pytania obu stronom, przesłuchiwać świadków. Mają oni pełną swobodę w badaniu dowodów i poszukiwaniu prawdy. W przypadku, w którym świadek należy do służb Czarnej Gwardii, jego przesłuchanie odbywa się bez publiczności, a często nawet samych stron, jedynie w obecności sędziego i zaprzysiężonych do tajemnicy adwokatów diabła, aby uniknąć ujawnienia danych osobowych gwardzisty. W szczególnych przypadkach (zwłaszcza w przypadku wywiadowców) zdarza się, że pytania są przekazywane listownie, a odpowiedź świadka następnie odczytywana w sądzie przez sędziego.
Po przedstawieniu dowodów obie strony mają możliwość wygłoszenia oświadczeń końcowych, co jest szansą na podsumowanie argumentów i zwrócenie się bezpośrednio do sędziego lub Ławy Przysięgłych Kapłanów. Następnie sędzia lub ława przechodzą do deliberacji, czyli dyskusji. Po jej zakończeniu zostanie ogłoszony werdykt i ewentualna kara.
Rozprawa kończy się formalnym oświadczeniem sędziego, często wzbogaconym o nauki moralne.

4. Apelacja: Jeśli którakolwiek ze stron nie jest zadowolona z wyroku, może złożyć apelacje do sądu katedralnego, który może unieważnić lub zmienić wyrok niższego sądu kościelnego. Takie przypadki rzadko kiedy mają miejsce w rzeczywistości i najczęściej w wyniku apelacji dochodzi nawet do zaostrzenia kary.

---

HISTORYCZNE ROZPRAWY

Początki procesów sądowych w Kościele Piekieł sięgają końca XVII wieku, kiedy to odbywały procesy o używanie magii w Salem. Wczesne etapy rozwoju sądownictwa kościelnego były zdominowane przez indywidualne rozstrzygnięcia, gdzie kapłani sądzili na podstawie osobistych interpretacji. Były one raczej nieformalne i opierały się na autorytecie, a nie kodeksie. W miarę wzrostu Kościoła Piekieł i jego struktur potrzeba formalizacji stała się oczywista. W ciągu ostatnich 300 lat system ten mocno ewoluował i zyskał na skomplikowaniu, tworząc hierarchię sądów kościelnych. Role adwokatów diabla i sędziów zaczęły się kształtować, dając stronom możliwość reprezentacji przez wykwalifikowanych ekspertów. W ostatnich dekadach Kościół Piekieł doświadczył znacznej modernizacji, wprowadzając bardziej złożone i szczegółowe procedury, a nawet uznając pewne formy praw człowieka niemagicznego.
Niestety patrząc z boku, ciężko jest mówić o sprawiedliwym i godnym procesie, zwłaszcza w sprawach blasfemii albo oskarżeniach płynących z ust Kręgu. Ze względu na bliskość z Kościołem i stałe, wysokie datki płynące od najbogatszych, sądy znacznie przychylniej traktują takie strony, nierzadko dopuszczając się błędów i uchyleń.

HELLRIDGE VS FOGARTY

Jednym z najważniejszych procesów na północno-wschodnim wybrzeżu USA jest proces Hellridge vs Fogarty z 1885 roku. Fogarty dopuścili się w tym roku serii działań destabilizujących społeczność, co doprowadziło do wielu tragicznych incydentów. Do tej pory ten rok znany jest jako "Wykreślony Rok" dlatego, że zakończył się amnestią dla wielu z członków zamieszania (więcej na temat dokładnych zdarzeń Wykreślonego Roku i jego następstw przeczytasz w tym miejscu).
W wyniku dochodzenia Roberta Williamsona, znamienitego wywiadowcy Czarnej Gwardii, do ataku na Titusa Verity'ego ostatecznie przyznał się Pierre L'Orfevre. Jego zeznanie było kluczowym elementem śledztwa, a potem też procesu, jako że Pierre zdecydował się na współpracę z Kościołem. Dzięki nim udało się zrozumieć skomplikowaną sieć spisków, jakie utworzyli Fogarty, a także pozwoliły na identyfikację głównych prowodyrów, w tym Lemuela i Igraine Fogarty, ówczesnego nestora i jego małżonki. Kolejnym wartym wspomnienia są zeznania Rowana McClaina, który w zamian za amnestię, wydał Daniela Devalla i kilku innych pomocników w buncie.
Ciekawostką związaną z tym procesem była rola sędziującego kapłana, Cyrusa Cabota. Cabot znany był z wyjątkowej inteligencji oraz umiejętności prowadzenia procesów i miał duży wpływ na kształt postępowania. Jego decyzja o udzieleniu amnestii McClainowi była wówczas kontrowersyjna, ale dzięki temu proces przebiegł sprawnie i pomyślnie.
Ostatecznie nigdy nie doszło do apelacji. Po długim i burzliwym procesie Lemuel i Igraine Fogarty, Pierre L'Orfevre, Daniel Devall oraz kilku mniej znaczących pomocników w tych zbrodniach, zostało skazanych na śmierć, a rodzina Fogarty straciła wszystkie uprawnienia i zasoby. Imiona i nazwiska skazanych zostały przed śmiercią wykreślone z Księgi Bestii, przez co ich dusze nigdy miały nie zaznać spokoju w Piekle. Dzień egzekucji, 31 grudnia 1885, stał się symbolicznym dniem końca ery chaosu i początku nowego, bardziej rygorystycznego systemu prawa.

INNE PROCESY

Sprawa Fidelity Grimaldi (1703 rok, Hellridge): To jeden z najbardziej znanych procesów sądowych, przypominający o ważności formalizacji i modernizacji prawa. Fidelity Grimaldi została oskarżona o tworzenie nielegalnych rytuałów, które do tej pory są w użyciu (jak np. Rytuał zagrzybiałego jabłka albo Rytuał wrednej wiedźmy). Pomimo braku bezpośrednich dowodów, świadectwo osoby, która rzekomo była jej uczniem, doprowadziło do skazania na dożywotnie pozbawienie wolności. Ciekawostką jest fakt, że Grimaldi w swojej obronie twierdziła, że była tylko badaczką i nie miała złych zamiarów.

Sprawa Dominica Vertigo (1750 rok, Salem): Vertigo był znanym czarownikiem, którego domniemane umiejętności hipnotyczne doprowadziły do serii incydentów w społeczności czarowników. Najgłośniejszym takim incydentem było manipulowanie przedstawicielami rodziny Abernathy, co nie mogło przejść obojętnie. Ostatecznie został postawiony przed sądem kościelnym pod zarzutem nieodpowiedniego wykorzystania umiejętności do manipulacji. Sąd uznał go za winnego, a karą było pozbawienie możliwości używania magii na okres 10 lat, odebranie i dożywotni zakaz posiadania athame oraz wyrok 3 lat w kościelnych katakumbach.

Proces Dimitriosa Vasilisa (1801 rok, Salem): Był to czarownik znany z przekraczania granic moralności w celu zdobycia wiedzy. Został oskarżony o eksperymenty na stworzeniach magicznych, które były przeciwne do kodeksu etyki. Został skazany na trzydzieści lat pozbawienia wolności, ale złożył apelację, co doprowadziło sformalizowania sądu katedralnego. Ten odrzucił jego wniosek, zaostrzając wyrok do dożywocia. Ciekawostką jest to, że pomimo zarzutów, Vasilis dalej był szanowany w środowisku za swoje wkłady w dziedzinę magii natury.

Proces Ysabel Blake (1883 rok, Hellridge): Czarownica została oskarżona o serię tajemniczych śmierci mężczyzn, których ciała odkrywano w pobliżu jej domu w Maywater. Wszystkie ofiary zostały znalezione utopione, z wyraźnymi oznakami, jakby były ujęte w trans. Co ciekawe, każdemu z 13 zabitych mężczyzn brakowało serca, które według biegłych zostały wygryzione z ich ciał. Na podstawie dowodów, Kościół oskarżył Ysabel o wykorzystywanie syrenich mocy do uwodzenia mężczyzn, a następnie ich morderstw. Ysabel, chociaż utrzymywała swoją niewinność przez cały proces i twierdząc, że była tylko ofiarą swojej natury, została skazana na 3-letnie wysuszenie w postaci braku dostępu do akwenów wodnych w podziemiach kościoła, a następnie śmierć, o którą co ciekawe, kobieta pod koniec tortur sama błagała.

Sprawa Eustachego Theodorusa (1889 rok, Hellridge): Eustachy był cenionym botanikiem, znanym z odkrywania i hodowli magicznych roślin. W jednym z jego eksperymentów stworzył nieznaną dzisiaj roślinę o potężnej i niekontrolowanej trującej mocy, która spowodowała miejscową epidemię. Postawiony przed sądem został skazany na 5 lat pozbawienia wolności oraz nadzór jego badań przez wyznaczonych kapłanów i Komitet ds. Badań Magicznych.

Sprawa Elizabeth Shadowend (1901 rok, Salem): Elizabeth była cenioną akuszerką, która została oskarżona o zabójstwo swojego męża z wykorzystaniem zaawansowanych czarów z zakresu magii anatomicznej. Co ciekawe, jedynym dowodem w sprawie było ciało jej męża i sekcja zwłok, która wykazała użycie zaklęcia Satisvitae. Natychmiast powiązano to z szerokimi umiejętnościami w zakresie magii anatomicznej jego żony. Kobieta została skazana na śmierć przez wykorzystanie tego samego czaru. Do tej pory mówi się, że sekcja została przeprowadzona niepoprawnie, a mężczyznę mógł spotkać zwykły zawał serca.

Sprawa Amelii Dusk (1956 rok, Salem): Amelia była młodą i buntowniczą czarownicą, która publicznie kwestionowała dogmaty Kościoła Piekieł. Sąd kościelny postawił ją w stan oskarżenia za herezję i bluźnierstwo. Została skazana na publiczne przeproszenie społeczności, 12 lat pozbawienia wolności, a następnie 7 lat służby w Kościele, które miały na celu nauczenie jej pokory i szacunku dla tradycji.

Sprawa Lucasa Serpenteye (1978 rok, Hellridge): Czarownik ten był szaleńcem, który próbując zyskać większą moc zamierzał zwrócić się bezpośrednio do Gabriela, z zamiarem wydania magicznego świata. Popełnił jednak serię błędów, a jednym z nich było rozpowiadanie na ten temat swoim znajomym. Ostatecznie został postawiony przed sądem pod zarzutem zdrady. Wina została mu udowodniona, a karą było dożywotnie pozbawienie wolności.