Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Wto Kwi 02, 2024 12:47 am, w całości zmieniany 2 razy

3 III 1985, poranek

— Lucas? — Echo odpowiedziało ciszą. Świt w Maywater nie przypominał już tego świtu, jaki znała, przybiegając tu jeszcze jakichś –naście lat temu, by przywitać się ze starym Erniem z wypożyczalni jachtów — te niby cumowały tam, gdzie zawsze, tylko molo od tamtego czasu skróciło się o jakąś połowę. Wszystkiemu winien był dwudziesty szósty lutego. Już od ponad tygodnia Ernie na czas nieokreślony pożegnał się ze stabilnym dochodem. Podobnie, jak Annika ze zdrowym snem i spokojem ducha.
Dziś jednak to pierwsze miało priorytet — drugie było mrzonką, dziecięcym wspomnieniem. Dorośli nie śnią, życie dorosłych w całości składa się wyłącznie z rozwiązywania problemów i unikania rozmów o traumach, które nie pozwalają im spać.
A Annika miała czarny pas w unikaniu. Jednym z niewielu wyjątków była praca — od tej akurat nie zwykła stronić. To gwarant jej bezpieczeństwa — tego mentalnego i finansowego.
Drugim gwarantem był rodzinny dom.
Rodzina van der Decken robiła, co w ich mocy, by zmobilizować środki na odbudowę portu i miasteczka tak szybko, by wynikłe z zamknięcia straty ograniczyć do minimum — to było również w ich interesie. Mieszkańcy nie mogli pozostać bez pomocy i gdy jedna część rodziny wyliczała koszty przedsięwzięcia, inna część — w tym Annika — zakasała rękawy, zabierając się do pracy terenowej. W imię budowania relacji ze wspólnotą, dobrej prasy, własnej satysfakcji… wszystko jedno. Van der Decken pracy się nie boi. A już na pewno ten o imieniu Annika.
Bo tym była w pierwszej kolejności. Van der Deckenem. Dlatego dźwignęła się dziś z łóżka o piątej rano. Droga ze Starego Miasta do Maywater okryła się w jej głowie całunem niepamięci. Była dokładnie taka sama, jak wcześniejsze sześćset sześćdziesiąt sześć — tylko z większym ładunkiem nieznośnego ciężaru na barkach. A wszystko to mimo faktu, że wiosenny poranek szczypał policzki jak najmniej lubiana z ciotek — ta, co zawsze troskliwie pyta, czy łono nadal puste, czy jednak usłyszymy dziś w końcu jakieś dobre wieści. Słony wiatr dla odmiany nie pytał o nic, wręcz zagłuszył szepczące zjawy, dając wybrzmieć echom kroków na drewnianym podeście i skrzypieniu masztu, na którym wciąż dumnie powiewała flaga.
— Tutaj! — Zza budynku wypożyczalni Erniego pomachała do niej ręka w znajomej, służbowej kurtce i w roboczych rękawicach. Wilson nigdy nie zawodził — wczorajszy telefon odebrał po drugim sygnale, a ledwo skończyła zdanie, z drugiej strony odpowiedziało jej rzeczowe będę.
Znali się, jak łyse konie — jeszcze z Bostonu i wcześniej — od szkoły podstawowej, gdzie Lucas stał się jednym z pierwszych antyfanów Anniki. Jak pies — i to nie ten na baby — wyczuł jej słabość i eksploatował ją tak długo, aż nie wybiegła z płaczem do toalety. I to właśnie jemu Johan wybił kiedyś kilka mleczaków w rewanżu za dręczenie ulubionego obiektu jego własnych nadużyć. Lata mijały, a do dziś Annika i Lucas wypili wspólnie więcej — i kawy, i alkoholu — niż mieścił największy basen w części badawczej działu biologii i środowiska. Zaś plan ich porannego spotkania zakładał wspólne uprzątnięcie portu i ulicy.
Zmusiła oporne mięśnie twarzy do promiennego uśmiechu — ten mówił: ”Wilson, jesteś bohaterem tego poranka. Masz u mnie bajgla.” Nie to jednak wypowiedziały jej usta. Jeszcze by mu się od tego poprzewracało w tyłku — zamiast wylewnego powitania, usłyszał—
— Kawałek dalej zaparkowałam wóz z przyczepą, mam sadzonki. Odgruzowywanie musimy zacząć od początku ulicy, tędy nie przejadę. Wy zajmiecie się sprzątaniem, ja będę sadzić. Gdzie reszta? — Zimno z kolejnym podmuchem wiatru przedarło się przez materiał kurtki — bliźniaczej do tej noszonej przez Wilsona, obie z logo Flying Dutchman na piersi. Zadrżała. A on w mgnieniu oka to zauważył.
— Załatwiają sprzęt. Głupia jesteś, na szczęście ja byłem mądrzejszy i wziąłem drugą parę rękawic, chcesz? — Wiedziała, że nie da ich od razu, jak Annika po nie sięgnie. Utarty schemat, rytuał niemalże — dwie próby ich pochwycenia, dwa tygrysie susy, jedno odepchnięcie, pół kopnięcia w kostkę i jedno wyszarpnięcie rękawic.
Dziś nie miała na to wszystko najmniejszej ochoty. Z beznamiętnym wyrazem twarzy obróciła się na pięcie, by za chwilę poczuć ciężar cudzego ramienia na swoich barkach. Nie odtrąciła go — było miłą odmianą. I dobrze wiedziała, że nic nie oznacza.
— Nie w sosie, co? Jeśli chcesz wiedzieć, to mnie też to nie wygląda na jakieś zwykłe pęknięcie rury. Tu się coś srogo odjeb—
Zaczął, po drodze napotykając spojrzenie Anniki. Nie chciała o tym mówić — ani o swoim samopoczuciu, ani o kondycji samego Maywater. Te były podejrzanie ze sobą zbieżne, jakby wioska była nią, a ona wioską.
Choć w rzeczywistości, Annika była tunelem. Długim, ciągnącym się w nieskończoność, zasnutym mgłą. Z kątów — czy tunel mógł mieć kąty? — dociera szloch, błaganie, odgłosy, jakie wydaje ktoś, kto nie może nabrać powietrza w płuca. Węchem wyczuwa dym.
Noc w noc to samo. I tak od czterech dni.
Piąty zaś był tym snem. Cały spędziła na kanapie, obserwując jeden punkt na podłodze. Nigdy wcześniej, ani nigdy później Moriarty nie widział jej w takim stanie.
— Po prostu zabierzmy się do pracy. Od twojego gadania zaraz zwiędną ostatnie krzaki i będę miała jeszcze więcej pracy — westchnęła, zmuszając twarz do wątłego uśmiechu. Ten powiększył się, gdy dostała wreszcie — bez walki — rękawice.
W ciągu godziny zebrała się dwudziestoosobowa ekipa. Zaczęli od udrożniania przejazdu — do tego miejscami rzeczywiście potrzebowali nie tylko magii, ale i ciężkiego sprzętu. Annika tymczasem oznaczała miejsca, w których posadzi jesiony. Później wspomoże ich wzrost rytuałem — Lucas zobowiązał się rzucić drugi. Po chwili zresztą do niej dołączył. Z łopatą.
— Na pewno nie chcesz zawołać prasy, żeby popatrzyli jak ładnie pracujesz? — Akurat pochylała się przy gruncie, dociskała stopą spulchniałą glebę dookoła pnia. Z początku wyglądała tak, jakby przytyku nie dosłyszała.
— Napatrzą się na mnie na wiecu. Kop tam dalej, nie mamy całego dnia — Wilson mógł wyzłośliwiać się, ile tylko chciał, ale wiedziała dobrze, że tego widowiska na pewno nie odpuści. Pewnie nie spotkają się wtedy, ba. Nie zamienią nawet słowa. Ale wiedziała, że pojawi się tam choćby po to, żeby spróbować gulaszu Cavanaghów.
Minęły kolejne dwie godziny i jedna piętnastominutowa przerwa — wszystkie sadzonki znalazły swoje miejsce, a Annika wyciągnęła z torby dwa słoiki — jeden wręczyła przyjacielowi.
— Ja po jednej, ty po drugiej stronie. Masz świece? — Gdy przytaknął, oddaliła się na koniec skwerku i rozsypała rytualny proch w kształt pentagramu. Ustawiła świece.
Przyroda Maywater im sprzyjała, ograniczając podmuchy wiatru do ledwie delikatnej bryzy. Gdy wyjęła athame, od świeżo wyczyszczonej powierzchni klingi, odbiły się pierwsze promienie porannego słońca.
Naprawdę nie mogła dziś zmrużyć oka.
— Terra ferax, plus mihi dabit fructum — jeden obrót, pięć świec, oszczędne ruchy. Magicznym rytuałem wspólnie pobłogosławili tę ziemię, teraz pozostanie trzymać ją z daleka od kolejnych najazdów… Czego? Kurwa, czegokolwiek.
Wspólnie oczyścili miejsce przeprowadzenia rytuałów, usunęli świece. Dzień dopiero się zaczynał, ale jutro…
Jutro przynajmniej część gruzu zniknie z ulicy portowej.

Zużyto komplet świec zielonych na rytuał urodzaju — próg: 10 (k100 + 12) — nie przewiduję fuckupów.

/jeśli rytuał się udał, z tematu

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 90

   Rzadko zdarzało się jej wychodzić z domu w celach innych niż do pracy, bądź by wykonywać czynności z pracą ściśle niezwiązane. Kilka dni temu jednak, w jakimś północnym widzie pomiędzy dwiema wyjątkowo dłużącymi się zmianami na oddziale ratunkowym, pół śpiąc, pół sącząc zimną kawę, przygotowaną osiem godzin wcześniej, czytała bezmyślnie gazetę, która wpadła jej w ręce podczas obchodu. Z jakiegoś powodu w głowie zakodowała się jej myśl o tym, że trzeba pomóc, o zniszczeniach, o biednym, pięknym Maywater, po którego uliczkach przechadzała się, młodą sarną będąc, jeszcze bez całego tego bagażu, który spadł jej na ramiona ciemnym i ciężkim całunem powinności.
   Zarejestrowało się w jej myślach to ogłoszenie. Zaproszenie? Intencja? By w granicach swoich możliwości pomóc mieszkańcom nadwodnej dzielnicy. Co ona mogła? W dresie, niezręcznie całkiem, poranną przebieżkę wykonać w stronę portu w ramach rozgrzewki i tam też, w tym porcie, rąk użyczyć do jakiejkolwiek przyjdzie ją przydzielić pracy. Wiedziała, że nie może tu spędzić całego dnia, czekała ją jeszcze popołudniowo-nocno-poranna zmiana w Szpitalu, niemniej wiedziała też, że jeśli w końcu nie przyjdzie nad wodę, to będzie ją ta myśl zakorzeniona w ośrodku zobowiązania, męczyć do końca świata. I jeden dzień dłużej pewnie.
   Zatrzymała się, łapiąc oddech, na nabrzeżu. Miała wrażenie, że zmierzenie się z widokiem na wielką wodę było trudniejsze, niż walczenie z dawnymi demonami. Wspomnienia i skojarzenia, które od lat tkwiły uwiązane bezpiecznie gdzieś za granicą jej świadomości, pobudziły się wraz z zapachem słonej wody, więc odwróciła szybko wzrok, próbując nim zlokalizować miejsce jakiejś zbiórki, gdzie kto wie, może ktoś bardziej rozgarnięty od niej w tym temacie rozporządza chętnymi do pracy rękoma i kieruje ku odpowiednim zadaniom.