Ostatnio zmieniony przez Zagreus Zafeiriou dnia Sro Lis 22, 2023 2:11 pm, w całości zmieniany 1 raz

18 marca 1985 r.

Dzień zleciał nie wiadomo kiedy. Zag wrócił do swojego mieszkania po kilku godzinach pomocy kuzynom w antykwariacie. Była to dla niego mila odmiana, moze nie tak ciekawa jak tropienie piekielnych bestii, czy egzorcyzmowanie duchów, ale było w tym coś, co sprawiało mu wiele przyjemności. Zafeiriou złapał się na tym, że antykwariat przypomina mu ojca i jakoś tam łapał go sentyment, kiedy tam przesiadywał. Jednak nie było nic już tam dla niego do roboty, więc póki było jasno wrócił do siebie. Po drodze zahaczył o knajpę z burgerami i zjadł późny obiad, na wyjściu wziął paczkę frytek do filmu. W lodowce powinno znaleźć się jeszcze kilka piw. Idealnie na samotny wieczór z Van Damme'm albo Stalone'm.
Po wejściu do salonu zawiesił kurtkę na haczyku, rzucił torbę z frytkami na blat stołu. Na stole zawsze leżało pudełko z tytoniem, wyjął z kieszeni papierośnicę i zerknął, czy nie należy dorobić trochę zapasu. Wypalił prawie polowe paczki, wiec odpalił telewizor i nastawił kanał z wiadomościami. W akompaniamencie głosu spikera usiadł przy stole i zaczął niemal mechanicznymi gestami zawijać tytoń w bibułki. Zerknął co jakiś czas na ekran, kiedy usłyszał jakieś słowa klucze, nie było dnia, kiedy kogoś nie zabito, nie było wypadkow albo jakiś afer w rządzie czy na giełdzie. W międzyczasie skończył zwijać papierosy, po czym zmienił miejsce na kanapę, ustawił obok piwo i frytki i poszedł poszukać interesującego kanału. Nie zaprzątał sobie głowy sprawdzeniem programu na dzisiejsze popołudnie, liczył na traf szczęścia.
W pewnej chwili cos stuknęło na balkonie, Zagreus spojrzał w tamtym kierunku, ale nie dostrzegając niczego nadzwyczajnego wrócił do manipulowania przy pokrętle. Żaden złodziej raczej nie byłby na tyle głupi, żeby wspinać się na drugie piętro kamienicy w czasie, kiedy ktoś jest w środku. Po znalezieniu satysfakcjonującego kanału Zag zasiadł na kanapie, upił łyk piwa wpatrując się w ruchome obrazy na ekranie.

Słońce wgryzające się w dachówki i dzień, który z każdą mijającą minutą tracił na impecie. Monotonne poranki, zagonione popołudnia, zbyt szybko nadchodzące wieczory — nieśmiałe początki marca nieoczekiwanie, bez zaproszenia, zwyczajnie nieuprzejmie zamieniły się w ponad połowę miesiąca; przybywało słonecznych godzin, ubywało pewności, że czeka na nich jutro lepsze od minionego wczoraj.
Nieoczekiwane, bez zaproszenia, zwyczajnie nieuprzejme bywają nie tylko kalejdoskopy szybko przemijających dni; niekiedy to greccy właściciele starganej wiatrem czupryny, która od poranka usilnie odmawiała współpracy. Kapitulacja próbującej ugładzić je dłoni nastała dopiero, kiedy dłoń dotknęła klamki — Perseus porwałby się na nadinterpretację uznając, że to znajomy teren. Mieszkanie kuzyna dopiero niedawno zawitało na mapie odwiedzin; od tamtej pory przy każdym przekroczeniu progu Percy zastanawiał się, kiedy Zagreus wykona w nowych czterech ścianach paskudny rytuał — magia odpychania nie przepadała za intruzami.
W przeciwieństwie do Greków.  
— Kalimera, Zag! — ciche skrzypnięcie zawiasów i zdecydowanie dobitniejszy trzask zamykanych drzwi — wszystkie omeny na ziemi, niebie i kilkunastu metrach kwadratowych zapowiadały nadejście greckiej odsieczy. W lewej dłoni Perseus trzymał papierową torbę, w prawej — czteropak czegoś, co wyglądało na piwo, obijało się o siebie jak piwo i zdecydowanie piwem było. Rozwiane wątpliwości stuknęły puszkami o kuchenny blat, gazując w ich wnętrzu ambrozję; alkohol też był złoty i sprawiał, że można poczuć się nieśmiertelnym.
— Przynoszę dary — oczekiwanie na ujawnienie tajemnicy papierowej torby zamknęło się w minucie — dokładnie sześćdziesięciu sekund Perseus potrzebował na wydobycie z jej dna plastikowego, jeszcze ciepłego pojemnika. Zawartość była arcydziełem — jak wszystko, co wyszło spod rąk Orestesa — greckich smaków; musaka była kwintesencją rodzinnej tradycji, którą najstarszy żyjący Zafeiriou — jak tragicznie to brzmi w stosunku do trzydziestodwulatka? — okrasił długą historią kulinarnej ewolucji przysmaku. — Mam nadzieję, że to wystarczające wkupne.
Przelotny uśmiech posłany zza ramienia był odpowiedzią i zagadką — jak się masz? już po pierwszym rzucie oka na wystrój wynajmowanego mieszkania podsunął rozwiązanie; całkiem nieźle.

Zag nie spodziewał się gości, a przynajmniej nie przyzwyczaił się jeszcze do tego, że ktoś go bez powodu odwiedza. Tutejsi kuzyni Zafeiriou okazali się być bardzo przyjaźni i nawet ucieszyli się z powodu pojawienia się Zaga w okolicy. Pomimo, że nie wiedzieli za wiele o sobie, dobrze spędzało im się razem czas. A antykwariat, w którym Zag czasem pomagał, bardzo przypadł mu do gustu, przez co często można było go tam spotkać. Nawet jeśli nie pomagał, to przesiadywał w kącie z książkami, albo rozmawiał z kuzynami.
Z tego względu Zag nie miał zamiaru póki co nakładać żadnych uroków na swoje wynajęte cztery ściany.
Słysząc, że ktoś wchodzi do mieszkania Zag na chwilę skierował wzrok ku drzwiom i słysząc znajomy głos od razu się uśmiechnął. Odstawił piwo na bok i wstał z kanapy, chcąc przywitać gościa.
- Kalimera, Persi. - Na widok kuzyna rozłożył ręce na boki, chcąc uścisnąć Perseusa. Zwłaszcza, że przybył z darami i to jak najbardziej przypadające do gustu Zaga. A po chwili dotarł do niego zapach musaki, wydobytej z torby.
- Jakże to miłe dary. Mmm... pachnie przepysznie. - Zag w mgnieniu oka dorwał się do pojemnika z obiadem. Spotkanie Orestesa i jego talentu kulinarnego było w pewnym sensie jednym ze szczęśliwszych momentów w życiu Zagreusa. A kuzyni bardzo szybko się przekonali, jak łakomy potrafił być ich krewny z Bostonu.
- Powiedz Orestesowi, że jest mistrzem. - Zag zaśmiał się odkładając na blat pojemnik, żeby zorganizować dwa talerze, łyżkę i widelce. - Wrzuć piwo do lodówki i weź sobie zimne.
Zaniósł prostą zastawę na stół, gdzie dołożył frytki, które miał zamiar zjeść przy okazji oglądania filmu.
- Miło, że mnie odwiedzasz. Tak wpadłeś, czy coś się stało? - Zagaił ciekaw, co też tu przyniosło Perseusa. Gdzieś pomiędzy dźwiękami dobiegającymi z telewizora dało się usłyszeć coś, co brzmiało jak krakanie i kilka uderzeń, jakby w okno uderzyły drobne kamyki.

Goście niespodziewani to sort nadrzędny — zwłaszcza, kiedy w jednej ręce dźwigają wikt, w drugiej alkohol, a gdyby mieli trzecią, pewnie znalazłoby się w niej miejsce na paczkę czegoś słodkiego. Bostońskie powietrze wzmagało apetyt — nawet po tylu latach od opuszczenia znajomej betonozy wielkiego miasta, Zagreus nie narzekał na zanik deserowego żołądka; choć akurat to mogło być cechą rodzinną.
Uścisk nasilił uśmiech — zwolniony z balastu pakunków Percy podjął odgórnie skazaną na klęskę próbę objęcia kuzyna. Wyszło miernie; Zagreus ubiegł go w zasięgu ramion i przez dwie dziesiętne sekundy Perseus był pewien, że wyda ostatnie tchnienie nieopodal kuchennego blatu w wynajmowanym mieszkaniu; w trzeciej dziesiętnej sekundy okazało się, że to płonne nadzieje obawy.
Kuzyn się odsuwa, świat wraca do normy i tylko syk otwieranego piwa zakłóca tę kompozycję kroków, słów i gestów. Ciepła zgrzewka dołączyła do siostry w lodówce; jedna puszka zrównoważyła pustkę w dłoni.
— Przekażę. Prosił, żeby cię pozdrowić i upewnić się, że zjesz coś, co nie jest mrożonką z supermarketu — prawda i nagięcie prawdy w jednym — domowy posiłek był formą podziękowania za pomoc w antykwariacie i próbą upewnienia się, że Zagreus nie zasili kasy szemranych budek z tureckim kebabem; nie, żeby w Little Poppy było ich wiele.
Grecka dominacja od przybycia kuzyna tylko nabrała na sile — w tej dzielnicy zaczęło brakować miejsca na niezgrabnie leżące w amerykańskich ustach nazwiska. Zastawa stuknęła o stół, Perseus dołączył do aranżacji; drugi obiad tego dnia to tak naprawdę podwieczorek, poza tym wcześniej nie jadł frytek — to właściwie nowe danie.
— Sprawdzam, jak się urządziłe—
Słowa wpadły do puszki i nie wylały się ze środka. Ciche stuknięcie dolatujące od strony balkonu powtórzyło się dwukrotnie — czkawka dźwięków odciągnęła spojrzenie Perseusa znad pełnego talerza; wyczyn sam w sobie.
— Słyszałeś coś? — tego rodzaju zaskoczenia nie sposób podrobić — Percy skierował wzrok na kuzyna, zastanawiając się, czy oficjalnie osiągnął ten wiek w życiu, gdzie dwa łyki piwa skutkują omamami. — Ciche stuknięcie, jakby od okna.
Rzecz tym, że są w Saint Fall; mieście cudów, magii i stuknięć, których nie należy ignorować.

Takich gości Zag witał tym bardziej przyjaźnie i radośnie. Pojawienie się pysznego jedzenia i alkoholu od razu odwróciło uwagę Zafeiriou od "planów" na wieczór, na pewno nie będzie niczego żałował. Na pewno nie będzie mieć też za złe kuzynowi, że ten nie przytaszczył żadnych słodyczy. Chociaż Persy i Orestes zdążyli się na pewno przekonać, jakim łasuchem na słodkie jest Zag. Aż dziw człowieka brał, że ten potrafił utrzymać kondycję i szczupłą sylwetkę. Możliwe, że jeszcze działały na niego wpływy młodości, która powoli zbliżała się ku trzydziestce.
- Ah! Cóż za przebiegły umysł z tego Orestesa... - Zag zaśmiał się. W końcu nie był dobrym przykładem kogoś, kto odżywia się racjonalnie i zdrowo, o czym jego kuzyni wiedzieli i nie raz przyłapali go na jedzeniu fast foodów. - Uściskaj go ode mnie mocno po powrocie do domu.
Zasiedli do stołu i zajęli się jedzeniem i rozmową. Zag pochłaniał swoją porcję z wielkim apetytem, jakże miłą to była odmiana po tych wszystkich mrożonkach albo kebabach z budy za rogiem. Lecz nie miał nawet zamiaru przyznawać się przed kuzynem, że taki obiad to dla niego rarytas. Może lepiej będzie po prostu rozważyć przeciąganie swoich wizyt w antykwariacie na tyle długo, by załapać się na obiad spod rąk Orestesa. I to był sam w sobie plan genialny.
Słysząc słowa Percy'ego kiwnął głową, ale zaraz też jego spojrzenie skierowało się ku oknu. Było to dziwne, że nagle jakiś dźwięk dochodził z zewnątrz z okolic okna, byli przecież powyżej poziomu ulicy i nie było tutaj drabinki ewakuacyjnej.
- Yhy... - Mruknął odkładając widelec na talerz. Zag zmarszczył brwi przyglądając się temu, co było za oknem i się zdziwił. Na poręczy barierki siedziały kruki, a kilka nawet siedziało na parapecie i stukało w szybę dziobami.
- He? Kruki? - Zag wstał i podszedł do okna balkonowego, gdzie czarna masa ptaszysk gromadziła się jeszcze bardziej. - Skąd ich tutaj tyle?
Zagreus spojrzał w stronę kuzyna, czy to jakiś żart? W życiu nie słyszał, żeby te ptaki zlatywały się w jednym miejscu i to tak licznie. A że stukały w szybę, to znaczyło, że chyba chcą wleźć do środka. Ostatnio takie coś widział w filmie.

Najkrótsza droga do serca prowadzi pomiędzy czwartym i piątym żebrem — przynajmniej takiej odpowiedzi udzieliłaby Winnie i za anatomicznie poprawnym spostrzeżeniem nie ukryłaby nawet źdźbła złych intencji — ale Grecy posiadali na ten temat odmienne zdanie.
Najkrótsza droga do serca prowadzi przez żołądek, dlatego zawsze powinien być pełny; pusty brzuch nie sprzyja emocjonalności. Wkupne w postaci alkoholu i wciąż ciepłego przysmaku wystarczyło — Zagreus powitał kuzyna uśmiechem, a Percy nie zamierzał dać mu czasu na rozmysł; po przekroczeniu progu, mógłby wygnać go tylko rytuał egzorcysty.
— Będzie nalegał, żebyś odwiedził nas na rodzinnym obiedzie — wesołe mrugnięcie znad stołu dopełniło dzieła uśmiechu — przez tych kilka momentów nad otwartym piwkiem znów wszystko było, jak należy. — Tylko pamiętaj o przysmakach dla kota, niełatwo wpaść w łaski Jakuba.
Rudy mieszkaniec Archaios był terytorialną bestią i łasuchem, któremu mógł dorównać wyłącznie Zag i jego słabość do słodyczy — coś mówiło Percy'emu, że na tym polu odnajdą nić porozumienia i zawiną się w jej kłębek. Snucie wielkiego planu umocnienia kocio—kuzynowskich kontaktów musiało zaczekać; stuknięcie za oknem skutecznie przerwało rozmowy i ściągnęło spojrzenia — to Zagreusa było czujne; to Perseusa wyglądało, jakby właśnie natknął się na potężną poszlakę w śledztwie.
— Możliwości są dwie — stado kruków za balkonowym oknem nie wyglądało na zadowolone z faktu, że zostały przyuważone — Percy zatrzymał się za kuzynem, z puszką przy ustach obserwując ptaszyska obciążające barierkę i parapety. — Albo ktoś rzucił na ciebie rytuał — w magii natury na pewno było coś, co potrafiło przywołać stado ptaszysk, żeby te prześladowały nieszczęśnika w bezpiecznym azylu domu. — Albo podpadłeś zwierzęcopodobnemu.
Którą bramkę wybierasz, Zag?
Zmarszczone brwi zwiastowały namysł; Perseus i teoria magii poruszali się w korowodzie przyjaźni, a nagłe, ptasie objawienie wyglądało na sprawę dla teoretyka — zwykle rzucone na kogoś rytuały spowijały ciało cząsteczkami magii, które wychwycić mogło wyłącznie wprawne oko. Zagreus wyglądał na całego, zdrowego i zdecydowanie niedotkniętego rytuałem; a więc opcja numer dwa.
— Spróbować je przegonić?
Siedzący na parapecie kruk zakrakał ostrzegawczo; zupełnie, jakby próbował powiedzieć zły pomysł, chłopie.

Do zagreusowego serca można było właśnie dotrzeć najszybciej przez żołądek. Każdy, kto go odrobine lepiej poznał, szybko się orientował, że Zag jest żarłokiem. Był jeszcze młody, więc nie mial problemów z metabolizmem, ale jednak z dnia na dzień na pewno nie młodniał. Jego praca byla stresująca i często wymagała od niego sporo wysiłku, wiec wiele się równoważyło. Sam też chadzał na siłownię i trochę biegał, żeby jednak utrzymać kondycję.
Kuzyni bardzo szybko się na nim poznali i wiedzieli, że żeby uszczęśliwić Zagreusa, wystarczyło zaprosić go na obiad, lub przynieść cos smacznego. Wtedy nie potrafił odmówić i chętnie korzyta z okazji.
- Oh, przecież wiesz, że mnie wcale nie trzeba namawiać. A kuchnia Orestesa... hmmmm... - Zag uśmiechnął się wielce zachwycony z pomysłu obiadu i kuzynów. Pers nie musiał za bardzo się starać, aby kuzyn przyjął zaproszenie. A pewnie niedługo zaczną się pytania, kiedy to by mógł się u nich zjawić na obiadek. - Oczywiście, nie można przecież przyjść z pustymi rękami. - Kot na pewno lepszy niż dzieci, łatwiej zadowolić i przekonać do siebie.
Mila rozmowę nad obiadem i piwem przerwało natrętne stukanie w szybę. Widoczna za oknem grupa czarnych ptaszysk skutecznie zepsuła humor obu panów i sprawiła, że miłą atmosferę szlag trafił. Zag zerknął na Percy'ego, kiedy ten postanowił wyciągnąć wnioski z okoliczności. Zag z żadna z nich niekoniecznie chciał się zgodzić, ponieważ raczej nikomu nie zalazł za skórę w okolicy, chyba że ścigał go kos spoza tych okolic.
- Nie przychodzi mi nic do głowy, co mogło by wyjaśnić ich obecność. - Zag zmarszczył brwi, niekoniecznie widziało mu się konfrontowanie z ptaszyskami ale i tez stłuczona szyba go nie zachwyci.
On nie zauważył w ostatnim czasie, aby zadziało się cos dziwnego, czy wyczul cokolwiek. Po chwili obejrzał się na kuzyna i pokręcił głową. Nie chciał, aby Percy ryzykował, takie stado kruków mogło zrobić nie lada krzywdę.
- Nie są tutaj bez powodu i muszą czegoś chcieć. - Mruknął sięgając po puszkę z piwem, zerknął podejrzliwie na nią, może piwo zaczęło kwaśnieć i zaczęli mieć omamy? Nie, raczej nie. - Oby nie wybiły szyby.
Zag zmarszczył brwi i odwrócił wzrok od balkonu, przypomniała mu się jedna rzecz. Ominął kuzyna i wziął w dłoń niewielką paczkę, na której znajdował się napis "Od ptasznika". Pokazał ją Percy'emu.
- Dzisiaj to znalazłem pod drzwiami. Nie spodziewałem się poczty. - Zerknął kontrolnie na okno. - Myślisz, że może to mieć jakiś związek z tymi ptaszyskami?

Antycznie uniwersalna prawda rozpakowana z zakurzonego papirusu — z dwóch najkrótszych dróg do męskiego serca, to greckie preferowało skrót przez żołądek. Apetyt musiał być rodzinny, odwzajemniona miłość do słodyczy — dziedziczna, a choroby układu krążenia nieuniknione. Po pojawieniu się Zagreusa w Saint Fall, padło wiele pytań: pierwsze sugerowało, że chyba postradał zmysły, skoro wraca do zabitej dechami dziury na wybrzeżu Maine — drugie było rzeczą ściśle tajną i pozwalało na weryfikację każdego potencjalnego krewnego, w którego żyłach miało płynąć dziedzictwo Zefira.
Percy w wystrzępionym rękawie swetra nosił pytanie numer trzy; czy baklava jest grecka, czy turecka?
Od odpowiedzi zależała przyszłość relacji, sympatii i tego, czy pewnego pięknego dnia rozmówca, który udzielił niewłaściwej odpowiedzi, nie obudzi się z lodówką śpiewającą hymn Grecji.
— To otwarte zaproszenie, Zag. Nie musisz się zapowiadać — nikt o zdrowych, niezdrowych albo połowicznie rozchorowanych zmysłach nie zwątpiłby w szczerość słów Perseusa — uśmiech zaczynał się na ustach i przelewał przez błękitne kałuże spojrzenia. Trzeba było całego stada czarnych — kolor przypadkowy, Percy wcale nie był ornitologicznym rasistą — ptaszysk, żeby niewidzialna gumka wymazała szkic śmiechu z oczu. Stado kruków na balustradzie budziło nieunikniony zestaw skojarzeń; popkultura właśnie próbowała wedrzeć się do domu jego kuzyna i wszystko wskazywało na to, że ma tak samo sympatyczne zamiary, co ptasi pobratymcy z filmu Hitchcocka.
— Szybą się nie martw, naprawię zanim zdążysz powiedzieć soutzoukakia — kruk po drugiej strony podejrzliwie przyglądał się Perseusowi, więc Percy odpowiedział tym samym — jeśli ptaszysko nie wiedziało, czym są soutzoukakia i dlaczego to najlepsze klopsiki na całym lucyferowym świecie, to wina wyłącznie jego kulturowej ignorancji.
Biedny, bezdomny ptaszku; gdybyś tylko więcej czytał i mniej srał na samochody—
— Bardziej martwiłbym się celem ich wizyty, zaczyna — być niebezpiecznie, powiedziałby ktoś podejrzliwy, rozsądniejszy, nieciekawy magicznego świata w sposób, w jaki chłonął go Perseus — być interesująco.
Przytknięcie nosa do szyby zostawiło na szkle bladą pieczątkę — Zagreus i tak będzie musiał umyć balkon, z rozmachu może zająć się oknem, zza którego Percy właśnie obserwował ptasie narady. Zaczęły krakać; to nigdy nie oznacza niczego dobrego.
— Od ptasznika? — paczuszka w dłoniach Zaga wyglądała na coś, co mogło zawierać babeczki (z arszenikiem), pamiątkę (z egipskich katakumb, z plagą w cenie) albo bombę (wątpliwe, żeby kaloryczną). Mimowolnie zmarszczone brwi ściągnęły spojrzenie na balkon; ptaki donikąd się nie wybierały, ale przynajmniej jedno zdołali wyjaśnić — były prezentem. — Wygląda na to, że nieświadomie zdobyłeś wroga, kuzynie.
W Hellridge to nietrudne.
Wystarczy przypadkiem zacząć współpracować z mafią, uwieść córkę nestora Kręgu albo potknąć się o nierówny chodnik, oblać przypadkowego przechodnia świeżo wyciśniętym sokiem z mandarynek i po trzech dniach dowiedzieć się, że przypadkowym przechodniem był kapłan Kościoła Piekieł — na dodatek uczulony na mandarynki.
Czysto hipotetyczna sytuacja, nie wydarzyła się nigdy.
— Najbardziej prawdopodobny wydaje się rytuał z magii natury. Specjalistą w tej dziedzinie nie jestem, ale—
Powrót uśmiechu w kąciki ust był mozolny — za mozolnością przeciągnęła się skuteczność.
— To twój szczęśliwy dzień. Łamanie rytuałów terenowych czasem mi się udaje.
Zbędna skromność; od zeszłego roku udało się trzy razy, co oznacza stuprocentowy wzrost w stosunku do roku jeszcze wcześniejszego. Nie poświęcając zbyt wiele uwagi potencjalnej czkawce, którą mogła odbić się ta próba, Percy stuknął knykciem o szybę; ptaszyska na balustradzie spojrzały w jego kierunku z zachwycającą synchronizacją.
Albo teraz, albo wcale.
— Frangere ritus solvo.

łamię potencjalny rytuał lokacyjny | bez progu powodzenia | k100 + 21

The member 'Perseus Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 7

Po reakcjach wielu osób, którym się przedstawiał Zag miał pewność, że Zafeiriou nie jest popularnym nazwiskiem i każdy kto je nosił, był jego krewnym w dalszej czy bliższej linii. Nie raz podchodzono do niego nieufnie, lecz jednak wystarczyło kilka zdań i swoi rozpoznawali Zaga jako swego. Może i nie mówił wybitnie płynnie po Grecku, jednak gust, apetyt i pewne maniery miał typowe dla potomków Zefira. Nie trzeba było się za długo zastanawiać, czy to nie jest jakiś oszust.
Przez tryb życia, jaki Zag prowadził rzadko miał okazję by zjeść typowe dla kuchni greckiej dania. Orestes i Percy natomiast co rusz go raczyli pysznościami, czemu nie potrafił nigdy odmówić i długo jeszcze trzymał w pamięci te cudowne smaki. Co on pocznie, kiedy przyjdzie czas wyjechać stąd? Na pewno będzie to trudne rozstanie.
- Przemyśl swoje słowa, kuzynie. - Zag zaśmiał się rozbawiony, lecz tak naprawdę to cieszył się, że dom tutejszych Zafeiriou był dla niego otwarty. - Bo niedługo przeprowadzę się do was.
Jednakże wesołą atmosferę zaburzyło pojawienie się stada czarnych ptaszysk, które krakały złowrogo zza szyby. Zag poczuł niepokój, który jego łowieckie zmysły zwielokrotniły i już był gotowy sięgnąć po swoje narzędzia i formuły. Spiął się wyraźnie, a wesoły uśmiech zniknął pod zaciętą miną zaciśniętych ust.
- Martwię się bardziej tym, co się stanie, kiedy tu się wedrą, Percy. - Spojrzał na przedmiot, który trzymał w dłoni. Ki diabeł postanowił mu uprzykrzyć życie? Czyżby serio komuś podpadł? Ciekawe w jaki sposób...
- Nie mam pojęcia, kto by mógł mi źle życzyć. Serio. - Zag nie miał pojęcia, komu nadepnął na odcisk i sprowokował do takiego zachowania. Nie słyszał, aby w okolicy był jakiś inny łowca, a też za samo istnienie ludzie nie robili takich rzeczy. Miał jedynie nadzieję, że rozwiązanie tej sytuacji będzie na tyle proste, że poradzą sobie razem z tym.
Spojrzał na kuzyna czujnie, kiedy ten zaproponował, że postanowi rozprawić się z ptaszyskami i złamać urok. Podszedł bliżej Perseusa unosząc na dłoni przeklęty prezent.
- Oby dziś Tyche nam sprzyjała. - Mruknął licząc szczerze w szczęśliwy los i przychylność greckiej bogini.

Wesołość towarem deficytowym — w Hellridge powodów do uśmiechu było coraz mniej, za to argumentów do troski — całkiem sporo. Widok czarnych, ptasich łebków za oknami tylko napędzał machinę podejrzeń; cokolwiek nie działo się w Saint Fall, zawsze kończyło się krwią.
Percy ma teorię — z definicji posiada ich wiele — że magia to niekoniecznie dar. Niekiedy przybiera formę pożyczki; muszą spłacać ją na raty, zwykle zatruciem organizmu i bólem. Żaden rytuał nie powstaje z powietrza; wszystko ma swoją cenę.
Jaką przyjdzie zapłacić im dziś?
— Nie sprawiają wrażenia agresywnych. Warto utrzymać ten stan rzeczy — przedmiot w dłoni kuzyna był tylko jednym z wielu omenów; znów działo się coś, czego nie rozumieli, znów świat robił fikołki, znów do ich domów — w tym przypadku dosłownie — pukało zagrożenie. W przelotnym uśmiechu Perseusa przeciągnął się smutek; kolejna lekcja nie będzie smaczna.
— Hellridge pełne jest ludzi, którzy—
Mógłby nazwać problem po imieniu, ale to nie zmieniłoby stanu rzeczy — Saint Fall nie było Bostonem; granica tolerancji to cienka linia pełna drutów kolczastych.
— Niekoniecznie przepadają za obco brzmiącymi nazwiskami.
Ile razy Zagreus musiał słuchać, jak kaleczą całkiem prosty zlepek trzech sylab? Za—fei—riou; to przecież nie takie trudne. Edukacja lokalnego społeczeństwa w grece będzie musiała zaczekać — wyzwanie, któremu teraz muszą stawić czoła (i nie stracić oczu pod dziobami), rozgrywało się tu i teraz, i nawet wstawiennictwo upadłego anioła z Hellady nie zdało się na wiele.
Nic nie pstryknęło, żaden rytuał nie pękł jak naciągnięta recepturka; byli zdani na siebie.
— Zasłoń okna, Zag. Jeśli kruki nie znikną do wieczora, istnieje cień prawdopodobieństwa, że ktoś rzucił rytuał bezpośrednio na ciebie — mogliby to sprawdzić — wystarczy potrzeć delikwenta jajkiem — ale bez znajomości magicyny nie ruszą dalej. — Złamanie go będzie wymagać magii anatomicznej, a to—
Lekkie wzruszenie ramion, ciężka troska na sercu; cokolwiek nie stoi za wizytą ptaszysk, nie ma na celu przyjacielskiego pozdrowienia.
— Nie moja działka.
Winne mogłaby pomóc — gdyby Zagreus rano obudził się z ptasim pierzem w łóżku, przejdą na nowy etap łamania rytuału.
Teraz pozostało im tylko jedno; ukryć się w środku i dopić piwko, zanim wygazuje.

Świat był okrutny, o czym Zagreus dowiedział się bardzo szybko w swoim życiu. A jako wędrowny łowca piekielnego tałatajstwa wiele razy przekonał się o tym, że ludzie są nieufni i często wszystko co obce, to dla nich od razu wrogie. W Saint Fall start miał nawet przyzwoity, szybko odszukał krewnych i to do nich zawitał jako pierwszych. Jednak wszystko wskazywało na to, że pomimo kilku miesięcy spędzonych w tych okolicach, znaleźli się antyfani kolejnego Zafieirou.
Atmosfera bardzo szybko przygasła, przez co ani Percy'emu ani Zagowi nie było już do śmiechu. Obaj stali spięci obserwując chmarę czarnych ptaszysk.
- To prawda, możliwe że tylko podążają za tym przedmiotem. - Mruknął ważąc w dłoni przeklęty prezent. Że też komuś się chciało takie coś robić, Zagowi by się nie chciało.
Kolejne słowa kuzyna sprawiły, że Zag zmarszczył brwi. Czyżby Zafeiriou mieli problemy w okolicy?
-Ty i Orestes też mieliście problemy? - W tym miejscu Zag poczuł, jak odpala mu się agresor. Co jak co, kiedy ktoś czepiał się jego, nie wkurzało go tak bardzo, jeśli celem ataku były osoby, które lubił lub należały do rodziny. Z pewnymi wyjątkami.
Zapadła cisza. Zagreus spojrzał na kuzyna, który starał się przełamać magię, którą mógł zostać obrzucony. Kiwnął głową, podchodząc do okna, zerknął jeszcze na kruki i zasłonił im widok do wnętrza pokoju. Poprawił zasłony i odsunął się od okien. W dłoni wciąż trzymał paczuszkę z podpisem ptasznika. Położył ją na stole pomiędzy butelkami piwa.
- Chyba że wystarczy się tego pozbyć. - Wskazał na przedmiot, a potem na kuzyna. - Czasami jak stykam się z duchami, to zdarza się, że są powiązane z przedmiotami. Zniszczenie, czytaj spalenie, zwykle działa.
Podrapał się po łepetynie zastanawiając się, jaki efekt osiągnie poprzez spalenie paczki. Nawet nie wiedział co jest w środku, ale widząc efekty samej jej obecności, wolał nawet nie zaglądać.