KALENDARIUM I WYDARZENIA

Życie nie składa się tylko z modlitw, smakowitej chińszczyzny na wynos i patrzenia bez życia w telewizor. Życie w regionie północno-wschodniego wybrzeża to także historia i tradycja, która kultywowana jest każdego dnia. Bogate doświadczenia społeczności zostały spisane w tym miejscu dla potomnych. Znajdziesz tu kalendarium regionu i USA, najważniejsze coroczne wydarzenia oraz szerokie opisy przeszłych najistotniejszych zdarzeń.

KALENDARIUM

---

XVII wiek

1666 - otwarcie Wrót Piekieł
1670 - William Hudson znajduje złoże złota w Cripple Rock
1680 - rodzina Lanthier dostaje jurysdykcję nad częścią Cripple Rock i zakłada Rezerwat Bestii
1692 - procesy czarownic w Salem
1693 - w Saint Fall powstaje magiczna dzielnica Deadberry

XVIII wiek

1701 - Clement Abernathy zakłada miejscową bibliotekę w Saint Fall
1730 - budowa Katedry Piekieł w Salem
1744 - rodzina Hudson zakłada kopalnie złota w Cripple Rock i zatrudnia pierwszych pracowników
1747 - Bobby Cavanagh zakłada „Pub pod Chyżym Ghoulem” - pierwszy czarowniczy bar w Saint Fall
1759 - budowa Międzystanowego Magicznego Ratusza w Salem
1770 - wysiedlenie niemagicznych z Salem

XIX wiek

grudzień 1884 - założenie Duer's Coin Bank - pierwszego banku dla czarowników
1885 - „Wykreślony rok” - rodzina Fogarty dokonuje zamachów w Hellridge
23 grudnia 1885 - Masakra na Łysym Wzgórzu w Cripple Rock
31 grudnia 1885 - skazanie Pierra L'Orfevre i Daniela Devall na śmierć
15 stycznia 1886 - pierwsze spotkanie Magicznej Rady Północno-Wschodniego Wybrzeża USA
30 kwietnia 1886 - podpisanie Karty Rady na wyspie Vegremagne Ait
lipiec 1886 - Harrisowie zakładają pierwsze magiczne wydawnictwo publikujące Piekielnik Codzienny i Zwierciadło
październik 1886 - Manon Devall funduje magiczny oddział miejscowego szpitala w Saint Fall

XX wiek

1 stycznia 1915 - Stara Biblioteka Abernatych zyskuje tytuł największej magicznej biblioteki świata
1 września 1920 - Gervase Abernathy funduje powstanie tajnych kompletów na miejscowym uniwersytecie
6 grudnia 1926 - rodzina Hudson decyduje się na zamknięcie kopalni złota
7 lipca 1950 - głośna i nigdy nierozwiązana sprawa zaginięcia 2 nastolatków
kwiecień 1964 - w wojnę wietnamską angażują się Stany Zjednoczone, wysyłając na tereny Wietnamu 21 tysięcy wojsk i rok później zwiększając tę liczbę do 184 tysięcy
30 kwietnia 1975 - zakończenie wojny w Wietnamie
12 listopada 1984 - Luis Devall zostaje ordynatorem miejscowego szpitala

1985

26 lutego 1985, około 12:00 - dochodzi do serii kataklizmów w Saint Fall i Maywater
26 lutego 1985, około 16:00 - trzęsienie ziemi w Cripple Rock
26 lutego 1985 - przybycie pierwszego Jeźdźca Apokalipsy (Erosa) do Wallow
1 marca 1985 - otwarcie dróg podziemnych między Hellridge, Bostonem i Salem

---

Uwaga! Daty oznaczone kursywą są znane również dla społeczności niemagicznej. Daty oznaczone podkreśleniem są znane tylko dla członków Kowenu Dnia i Kowenu Nocy.

WYDARZENIA W REGIONIE

Coroczne święta wiążą zarówno czarowników, jak i niemagicznych w mianowniku wspólnym — są Amerykanami. Obojętnie czy to Dzień Niepodległości, czy Święto Dziękczynienia — o mieszkańcach USA nie można powiedzieć, że nie kultywują patriotyzmu i tradycji swojego kraju. Odbywające się we wrześniu dożynki albo Bal Magicznej Rady należą już do spotkań zarezerwowanych tylko dla czarowników, ale jako typowo świeckie obchody, przyciągają magicznych z różnych sfer.

---

BAL MAGICZNEJ RADY (30 KWIETNIA/1 MAJA)

Obchodzony co roku od 1886 roku jako jubileusz podpisania Karty Rady. Wydarzenie to było formalnym zawiązaniem Magicznej Rady Północno-Wschodniego Wybrzeża USA. Do tej pory obchodzony jest jako bal wyższych sfer, mający miejsce na wyspie Vegremagne Ait w archipelagu Isles of Shoals, mniej więcej w połowie drogi morskiej od Salem do Hellridge. Na Balu Magicznej Rady zbiera się śmietanka towarzyska magicznej socjety wyższych sfer, w którą wchodzą reprezentanci Kręgu Hellridge oraz Kręgu Salem. Na wydarzenie zapraszani są tylko czarownicy, którzy ukończyli 16. rok życia.
W trakcie balu odbywa się przedstawienie debiutantek i debiutantów Kręgu, w trakcie którego młodzi dorośli, którzy w ostatnim roku odbyli chrzest, popularnie prezentują swoje umiejętności i wchodzą w dojrzałe życie towarzyskie. Nie brakuje tu alkoholu, doskonałych przekąsek, żywych rozmów i drobnych magicznych zabaw, które mają celebrować lata współpracy i pozwalać na wymianę doświadczeń.

DZIEŃ NIEPODLEGŁOŚCI (4 LIPCA)

Święto 4 lipca w USA jest obchodzone na cześć Dnia Niepodległości, który upamiętnia podpisanie Deklaracji Niepodległości w 1776 roku. Jest to jedno z najważniejszych świąt narodowych w Stanach Zjednoczonych. Typowo odbywają się wtedy parady. Największą w regionie jest zdecydowanie parada w Bostonie, w trakcie której weterani, strażacy, policjanci i lokalne szkoły przechodzą przez ulice miasta. Rodziny często organizują w tym czasie pikniki na świeżym powietrzu, popularnym elementem jest grillowanie hamburgerów, hot-dogów i kiełbasek. Punktem kulminacyjnym są pokazy sztucznych ogni odbywające się wieczorami. Nie może też zabraknąć dekoracji. Wiele z amerykańskich domów na czas Dnia Niepodległości jest ozdobionych w kolorach flagi USA — czerwonym, białym i niebieskim. 4 lipca to przede wszystkim dzień patriotyzmu, którego nie brakuje nawet w najgłębszych zakamarkach Hellridge.

DOŻYNKI (DRUGI TYDZIEŃ WRZEŚNIA)

Święto to chociaż jest typowo ludzkie i rzadko kiedy czarownicy proszą w jego trakcie o stawiennictwo Piekieł albo składają im szczególne modły, za to jest hucznie obchodzone przez czarowników na całym świecie, gdyż uznaje się wtedy, że magia pochodząca z ziemi ma największą moc. Najpopularniejsze i zarazem największe magiczne dożynki w tym regionie organizuje corocznie rodzina Padmorów na swoich polach uprawnych w Wallow. Jest to jarmark, gdzie każda grupowa pokoleniowa znajdzie coś dla siebie. Bliskość natury i zwierząt zadowala najmłodszych, a najstarsi bawią się wieczorami w trakcie potańcówek i zakrapianych uczt. Najważniejszym elementem Dożynek jest oczywiście konkurs ciast, na który ściągają gospodynie domowe z całego hrabstwa, stanu, a nierzadko też Salem i Bostonu.

ŚWIĘTO DZIĘKCZYNIENIA (CZWARTY CZWARTEK LISTOPADA)

Obchodzone zawsze w czwarty czwartek listopada Święto Dziękczynienia to święto narodowe, w trakcie którego Amerykanie skupiają się na wdzięczności za obfitości i szczęście, które otrzymują. Typowo organizowane są wtedy uroczyste posiłki w gronie rodziny i przyjaciół. Tradycyjne potrawy takie jak pieczony indyk, dynia, sos żurawinowy, purée ziemniaczane czy fasolka szparagowa, stoją na stołach w każdym domu. Wielu niemagicznych Amerykanów uczestniczy w tym czasie w mszach i modlitwach, co oczywiście nie omija wyznawców Kościoła Piekieł. W trakcie Święta Dziękczynienia odbywają się też różnego rodzaju sportowe wydarzenia. Najważniejsze to oczywiście mecze futbolu amerykańskiego, transmitowane też na żywo w telewizji.

WYKREŚLONY ROK 1885

Chociaż fizycznie w kalendarzu nie nastąpiły żadne zmiany, do tej pory pośród czarowników żyjących Hellridge rok 1885 nazywa się „Wykreślonym rokiem” dlatego, że wszelkie decyzje oraz wyroki podjęte w tamtym czasie zostały natychmiastowo odwołane 31 grudnia, a Krąg jednogłośnie zgodził się na puszczenie wszystkich wydarzeń mających wtedy miejsce w zapomnienie.
Od momentu otwarcia Wrót Piekieł, prześladowania czarownic na tle religijnym nasiliły się, a co za tym szło - doprowadziły do wielu śmierci i morderstw, często nawet na niewinnych osobach. Od samego początku istnienia czarownicy żyli w tajemnicy, często znajdując sobie stowarzyszenia takie jak Krąg, albo miejsca takie jak Deadberry, żeby w spokoju praktykować swoje czary w oczekiwaniu na obiecane przez Lucyfera zbawienie. W miarę upływu czasu zaczęły się w szeregach czarownic pojawiać głosy, jakoby to magiczni powinni górować nad śmiertelnikami, a supremacja Lucyfera powinna objąć cały świat. Swoisty ruch oporu wobec ugruntowanych wartości wytoczyli Forgaty, jedna z rodzin należących w tamtym momencie do Kręgu.

Wydarzenia roku 1885 rozpoczęły się już w styczniu, kiedy to doszło do grabieży biblioteki Abernathy. Zniknęło wiele cennych woluminów, a większość z nich nie została odnaleziona aż do dzisiaj. Do listy ksiąg zaginionych wpisano między innymi wiekowy tom „Roślin ognia”, spisany odręcznie przez jedną z pierwszych znachorek na tym terenie - Mabel Whitlock, „Encyklopedia demonów” nieznanego autora oraz, prawdopodobnie najcenniejszy ze wszystkich, dwunastostronicowy „Genesis” autorstwa Alastaira Barlowe, który podobno został mu podyktowany przez samego Lucyfera. Pierwszymi podejrzanymi został ród Faustów, jako że Abernathy oskarżyli ich o chęć supremacji w kwestiach naukowych. Faustowie odpowiedzieli stanowczo, jakoby nie interesowała ich stara wiedza i mieli zajmować się tylko nową i jeszcze niepoznaną. Niedługo później w hodowli Lanthierów doszło do odnalezienia ciał 17 zamordowanych barghestów. Natychmiastowo podejrzenia padły na rodzinę Carterów, miłującą się w polowaniach. Pomimo wyraźnych zaprzeczeń oskarżonych, a także braku jakichkolwiek dowodów na ich winę, podjęto kompromis, w myśl którego Carterowie nie musieli wypłacać odszkodowań za zwierzęta w zamian za obietnicę niezbliżania się do Rezerwatu Bestii prowadzonego przez Lanthierów. Pomimo wykreślenia roku 1885, nieoficjalny zakaz obowiązuje ich do dziś, choć może być to jedynie kwestia przyzwyczajenia i konfliktu między rodami. W Hellridge zaczęło dochodzić do przypadkowych zaginięć i morderstw na niemagicznych, których ciała odnajdywane były w dziwnych pozycjach, zwłaszcza w Sonk Road, nierzadko palone na stosach. Mniej więcej w połowie roku w kopalni złota Hudsonów doszło do katastrofy, w wyniku której zginęły 122 osoby.

Ogromny pożar i zawalenie się szybów wedle przedsiębiorców było winą Williamsonów, którzy mieli zazdrościć Hudsonom bogactw. Sprawa nie zdążyła jednak mocno wybrzmieć w Kręgu, ponieważ już miesiąc później doszło do tragedii w rodzinie Padmorów i ich zbiory zostały zatrute. W wyniku tego śmierć poniosły 223 osoby, również czarownicy i czarownice. Padmorowie z racji niebycia konfliktowym rodem starali się nie wysuwać pochopnych oskarżeń, ale mimowolnie oczy wszystkich zostały zwrócone w stronę Cavanaghów, którzy według rozpuszczanych wtedy plotek, mieli pragnąć pozyskania dla siebie terenów należących do Padmorów pod budowę miejscowego browaru. Devallowie pomimo swojej wiedzy na temat magicznych chorób i zakażeń, byli niemalże bezradni wobec tak szerokiego skażenia. Ważnym wydarzeniem było wtedy przybycie Duncana O’Ridleya do Hellridge, który zaoferował rodzinie Padmorów swoją wiedzę z zakresu ziołolecznictwa i zdołał uratować życie 50 osobom. Ostatecznie pod koniec października 1885 roku doszło do ataku na rodzinę Verity. Ówczesny nestor - Titus Verity kompletnie postradał rozum i nie był zdolny do pełnienia swoich obowiązków. Jak wkrótce się okazało, jego dusza została skradziona, kiedy pozował on Pierre L’Orfevrowi, utalentowanemu młodemu malarzowi tamtych czasów. Śledztwo trwało wiele tygodni i było nieskuteczne aż do momentu, kiedy przyjaciel rodziny Verity, Robert Williamson, wymusił na Pierre zeznania, w których młodzieniec przyznał się do zbrodni. Wkrótce został wydziedziczony przez rodzinę, a także skazany na śmierć i przetrzymywany aż do momentu wykonania wyroku w podziemiach Kościoła Piekieł. Prowadzone wtedy przez Czarną Gwardię dochodzenie doprowadziło w końcu do rodziny Fogartych. Ostatecznie zbrodniarzy udało się złapać 23 grudnia 1885 roku na Łysym Wzgórzu, gdzie dokonali morderstwa 6. niemagicznych, wieszając ich na krzyżach. Wyszkoleni w walce Fogarty nie byli jednak w stanie stawić oporu siłom gwardzistów i wszyscy ponieśli śmierć, a ich nazwiska zostały wykreślone z Księgi Bestii. Razem z Fogartymi odnaleziono Daniela Devalla, syna ówczesnego nestora rodu, który przyznał się do postawionych mu zarzutów i został skazany na śmierć jako ostatni ze wszystkich zbrodniarzy dnia 31 grudnia 1885, a jego śmierć stanowi do dziś symboliczne odcięcie od tamtych wydarzeń.

Do tej pory w Hellridge żyją potomkowie Fogartych, którzy albo niechętnie wychodzą na światło dzienne, świadomi głębokiej niechęci czarowników wobec ich nazwiska, albo zdecydowali się zmienić owe i całkowicie odciąć od historii rodziny. Następstwami wydarzeń z 1885 roku były nie tylko niewyjaśnione nigdy konflikty pomiędzy rodami Kręgu, ale także ustanowienie znacznie bardziej rygorystycznej polityki wobec wszystkich czarowników narażających magiczny świat na wydanie i do tej pory niektóre takie przypadki karane są śmiercią.

PODPISANIE KARTY RADY W 1886 ROKU

Wykreślony Rok 1885, stanowił punkt zwrotny w historii magicznego społeczeństwa w regionie północno-wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. W tym roku wszelkie decyzje i wyroki podjęte przez czarowników zostały natychmiastowo odwołane 31 grudnia, tuż po egzekucji Daniela Devall, a Krąg jednogłośnie zgodził się na zapomnienie o wszystkich zdarzeniach, które miały miejsce. Jego śmierć do tej pory stanowi symboliczne odcięcie od starego i początek nowego.
W wyniku tych tragicznych zdarzeń czarownicy zdecydowali, że potrzebują silniejszej, bardziej zorganizowanej struktury, która zapewniałaby im bezpieczeństwo i ochronę. Brano pod uwagę stosunkowo niewielki region, na jakim się znajdują o szczególnym istnieniu historycznym i geopolitycznym w dziejach magicznego USA. Nie obeszło się bez echa, że pomimo symbolicznego wykreślenia tragicznego roku, konflikty pomiędzy rodzinami w Kręgu Hellridge są silne, a niesnaski zbyt żywe, żeby można było mówić o stosunkowo spokojnej przyszłości. Właśnie w ten sposób narodziła się idea utworzenia Magicznej Rady Północno-Wschodniego Wybrzeża USA.
15 stycznia 1886 roku na zaproszenie ówczesnego Kardynała, na neutralnym gruncie Katedry w Salem, w trakcie wydarzenia nazywanego Wielkim Zgromadzeniem, spotkali się przedstawiciele Kręgu Hellridge (rodziny Abernathy, Bloodworth, Carter, Cavanagh, Devall, Faust, Hudson, Lanthier, L'Orfevre, Overtone, Padmore, van der Decken, Verity i Williamson), a także przedstawiciele najważniejszych rodzin w regionie Massachusetts i New Hampshire (Cabot, Duer, Harris, Kepler, Laffite, Munch, Nostradamus i Rousseau). Zaproszono także przedstawiciela O'Ridley, ze względu na niebywałe zasługi w trakcie niwelowania szkód wyrządzonych przez Fogartych. Kardynał Kaneth Sterrett zapowiedział wtedy, że zgodnie z jego wiedzą i wolą Piekieł, ten region jest zbyt znaczący dla całego społeczeństwa magicznego, aby sprawy dalej mogły być prowadzone w ten sposób i zaproponował utworzenie Magicznej Rady Północno-Wschodniego Wybrzeża USA, która będzie mogła dzielić się swoimi doświadczeniami i wspólnie decydować o najważniejszych kwestiach, pozostawiając autonomię nad Hellridge tamtejszemu Kręgowi.
Proces tworzenia Rady był skomplikowany, ale decyzja, że rody potrzebują jeszcze silniejszej i bardziej zorganizowanej struktury, która zapewni ochronę, była jednogłośna. Dyskusje trwały kilka miesięcy w trakcie regularnych spotkań w Ratuszu w Salem. Wiele rodów obawiało się utraty swojej niezależności i pozycji. Szczególnie głośno wypowiadał się nestor Lanthierów, twierdząc, że nie odda swoich bestii, nestor Carterów, „dla zasady” stał w opozycji do wszystkiego. Nie zabrakło głosów rodziny Faust, która wspominała o i tak przesadnym ograniczaniu ich badań, na co przytaknęli im Nostradamusowie z New Hampshire. Williamsonowie, o dziwo, uznali ten pomysł za dość dobry, a za nimi poszli Verity, Munch i Abernathy, których głosy ostatecznie przeważyły w dyskusji i umożliwiły kompromis, który zadowolił wszystkie strony.
Następnie przystąpiono do tworzenia statusu, który miał określać strukturę Rady, zasady działania i kompetencje. Do dzisiaj ten dokument jest znany jako Karta Rady. Szczególnie gorące dyskusje toczyły się wokół kwestii podziału władzy i wyboru przewodniczącego. Swoją kandydaturę zgłaszali wtedy Duer, Lafitte, Williamson. Ostatecznie, dzięki mediacji nestora rodu Padmore, udało się osiągnąć jednomyślność, w wyniku której zdecydowano, że przewodniczącego po prostu nie będzie, a w przypadku szczególnych konfliktów, o radę będą prosić Magistra Magicznego Ratusza. Nie zauważano wtedy, że był to ten sam błąd, który popełniono jeszcze w Kręgu Hellridge, ale ostatecznie nie wyniknęły z tego sytuacje na tyle poważne, by można było wspominać o zmianie tego systemu. Karta Rady została oficjalnie sporządzona notarialnie przez ród Verity i podpisana 30 kwietnia 1886 roku na wyspie Vegremagne Ait w archipelagu Isles of Shoals w trakcie Nocy Walpurgii podczas pierwszego balu Kręgu Hellridge i — jak przyjęto mówić, chociaż ta nazwa nie ma wiele wspólnego z regionem — Kręgu Salem. Od tamtej pory takie bale odbywają się corocznie, a wyspa została usunięta z niemagicznych map przez rodzinę Kepler, aby zapewnić bezpieczeństwo najmożniejszym czarownikom.
Rozpoczął się początek nowej ery politycznej w tym regionie, która skutkowała wieloma zmianami oraz dobrymi, jak i tymi mniej przyjemnymi wydarzeniami. Między innymi polecono rodzinie Harris utworzenie magazynu, który działałby w tym regionie, informując zwykłych czarowników o najważniejszych kwestiach politycznych i społecznych oraz z pomocą Devalli i Nostradamusów, nawiązano silne porozumienie w sprawie opieki zdrowotnej. Jak można się było spodziewać, w Radzie szybko pojawiły się konflikty. W 1891 roku Rada stawiła czoła wyzwaniu, kiedy to ród Lafitte zaproponował wprowadzenie nowych przepisów, które miały na celu ograniczenie wpływów czarowników na niemagicznych. Propozycja spotkała się z ostrym sprzeciwem rodziny Abernathy, Faust i Nostradamus, które obawiały się, że nowe przepisy mogą ograniczyć ich badania i eksploracje. Projekt został więc porzucony. Już rok później rodziny Cabot i Rousseau poróżniły się w kwestii praktyk religijnych i oddania Kościołowi Piekieł. Rodzina Rousseau znacząco upierała się przy wprowadzeniu nowych filozofii w życie społeczne, ale ostatecznie nic w tym celu nie zrobiła. Na przestrzeni lat można wymienić kolejne konflikty, jak van der Deckenowie występujący przeciwko Harrisom za nieprzyjemne plotki oraz O'Ridleyowie, którzy padli ofiarą nieprzystępnych komentarzy Duerów względem ich stylu bycia.
Rada z czasem stała się silną, stabilną strukturą, która zapewniała bezpieczeństwo i ochronę. Stała się symbolem jedności terytorialnej i współpracy, pokazując, że pomimo różnic, można działać dla wspólnego dobra. Dzisiaj, po stuleciu od jej utworzenia, Rada nadal odgrywa swoją rolę.

ZAMKNIĘCIE KOPALNI ZŁOTA W 1926

Jednym z najważniejszych punktów na mapie Hellridge jest zamknięta kopalnia złota w Cripple Rock. Pierwsze wzmianki o złożach na tym terenie datowane są na rok 1670, kiedy to William Hudson rozpoczął wydobycie kruszcu. Przez następne kilkadziesiąt lat pilnie strzegli tego terenu, jednak już w roku 1744 zdecydowali się na założenie kopalni i zatrudnienie pracowników, co przyniosło rodzinie ogromne zyski. W tym czasie na terenie Maine ustanowiono nowe prawo górnicze, ograniczające dzień pracy w kopalni do 12 godzin dziennie, co doprowadziło do rozwoju przemysłu w tym regionie. Przez pierwsze pięćdziesiąt lat wydrążono aż 10 kilometrów tuneli, a w przeciągu następnych 100 lat, ta liczba wzrosła pięciokrotnie. Dzisiaj mówi się, że tuneli ciągnących się pod hrabstwem jest ponad 120 kilometrów. W miarę rozwoju górnictwa na tym terenie do miasta nieopodal lasu dobudowano dzielnicę robotniczą, w której mieszkali głównie górnicy oraz ich rodziny, dzięki czemu Saint Fall znacząco się powiększyło. Obecnie dzielnica robotnicza jest całkowicie opuszczona, a rodziny górników przeniosły się do miasta.
Od samego początku istnienia kopalni była ona owiana legendami. Górnicy nieraz skarżyli się na dziwny i duszący zapach wydobywający się z wnętrza ziemi, a wielu z nich opowiadało o dziwnych stworach przemieszczających się wydrążonymi tunelami. Na tamten moment medycy zgodnie uznawali, że podobne wizje są efektem wielogodzinnej pracy w całkowitej ciemności, która wykształcała u górników choroby psychiczne. Poza normalnymi w podobnych kopalniach miejscowymi zawaleniami szybów kopalnia uchodziła za wyjątkowo bezpieczne i dobre miejsce pracy.

Do pierwszej katastrofy doszło w roku 1885, kiedy to w jednym z tuneli, w którym pracowało ponad 100 górników, doszło do pożaru i osypania się stropów. Łącznie zginęły wtedy 122 osoby, a dzisiaj wiemy, że katastrofa była skutkiem działań rodziny Forgaty. Ze względu na ciągłe ukrywanie się czarowników, niemagiczni do tej pory sądzą, że katastrofa spowodowana była zaniechaniem i niedostatecznym zadbaniem o bezpieczeństwo górników. Ostatecznie od 1885 roku kopalnia znalazła się w kryzysie. Coraz mniej pracowników było gotowych do podjęcia ryzyka, pomimo wysokich wypłat oferowanych przez Hudsonów. Dodatkowo w mieście ponownie zaczęły krążyć plotki o dziwnych stworzeniach żyjących w głębinach kopalni. Przez następne 50 lat doszło do blisko 14. zaginięć górników, których do tej pory nie udało się rozwiązać, dlatego przyjmuje się, że zostali oni pochowani w bocznych mniejszych szybach, które zawaliły się nad nimi. Najczęściej górnicy przechodzili na emeryturę już w wieku 50 lat, a niedługo potem umierali na niezidentyfikowane choroby objawiające się dusznościami i dławieniem, a także skarżyli się na ciągle pojawiające się w ich koszmarach bestie. Mimo to ich synowie dalej decydowali się na pracę w podziemiach ze względu na możliwość zapewnienia solidnego bytu nawet wielodzietnym rodzinom.
Ostatecznie pod naporem Rady Kręgu Hudsonowie zdecydowali się na zamknięcie kopalni 6 grudnia 1926 roku, co spotkało się ze znacznym sprzeciwem pracowników, którzy z dnia na dzień zostali bez zarobku. Wszystkie szyby kopalni zasypano, ale pomimo starannego zabezpieczenia wejść, jedną z popularnych zabaw wśród młodzieży oraz osób spragnionych szybkiego zysku, są próby zejścia w głąb kopalni. Najgłośniejszą sprawą ostatnich lat było zaginięcie 2. nastolatków w 1950 roku, którzy mieli udać się tam w ramach zakładu. Sprawa została rozdmuchana przez media, co doprowadziło do pojawienia się na tych terenach agencji wywiadowczych. Mimo to nigdy nie udało im się uzyskać nakazu na ponowne otworzenie i przeszukanie kopalni, a Skyla Fraser i Tommy Holmes do tej pory mają status zaginionych.

Wśród magicznych krąży legenda, jakoby w Hellridge nigdy nie było złóż złota, a wszystkie kruszce zostały ofiarowane rodzinie Hudson przez Lucyfera w zamian za strzeżenie wejścia do Piekieł. Pomimo że przez cały okres funkcjonowania kopalni nie udało się ich odnaleźć, a Hudsonowie stanowczo zaprzeczają plotkom, jakoby te istniały właśnie w tym miejscu, wielu zdaje się im nie wierzyć.