KSIĘGA RODZAJU

Rdz 1,01 Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.
Rdz 1,02 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.
Rdz 1,03 Wtedy Bóg rzekł: „Niechaj stanie się światłość!” I stała się światłość.
Rdz 1,04 Bóg, widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności.
Rdz 1,05 I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek — dzień pierwszy.
Rdz 1,06 A potem Bóg rzekł: „Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich!”
Rdz 1,07 Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało,
Rdz 1,08 Bóg nazwał to sklepienie niebem. I tak upłynął wieczór i poranek — dzień drugi.
Rdz 1,09 A potem Bóg rzekł: „Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsca i niech się ukaże powierzchnia sucha!”, A gdy tak się stało,
Rdz 1,10 Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg, wiedząc, że były dobre,
Rdz 1,11 rzekł: „Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, których są nasiona”. I stało się tak.
Rdz 1,12 Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków, a Bóg wiedział, że były dobre.
Rdz 1,13 I tak upłynął wieczór i poranek — dzień trzeci.
Rdz 1,14 A potem Bóg rzekł: „Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata;
Rdz 1,15 aby były cieniami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią”. I stało się tak.
Rdz 1,16 Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy.
Rdz 1,17 I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby świeciły nad ziemią;
Rdz 1,18 aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności. A widział Bóg, że były dobre.
Rdz 1,19 I tak upłynął wieczór i poranek — dzień czwarty.
Rdz 1,20 Potem Bóg rzekł: „Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo niechaj lata nad ziemią, pod sklepieniem nieba!”
Rdz 1,21 Tak stworzył Bóg wielkie potwory morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe, którymi zaroiły się wody, oraz wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg, widząc, że były dobre,
Rdz 1,22 pobłogosławił je tymi słowami: „Bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście zapełniały wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi”.
Rdz 1,23 I tak upłynął wieczór i poranek — dzień piąty.
Rdz 1,24 Potem rzekł Bóg do swych Archaniołów Gabriela i Lucyfera: „Rządźcie ziemią, wodami i niebem, jak ja rządzę nad wami”.
Rdz 1,25 I dostał Gabriel prawą dłoń Boga, by świat, który Bóg stworzył, silnym był i potężnym, a Lucyfer lewą dłoń Boga, by sprawiedliwą i mądrą czynił ziemię.
Rdz 1,26 A Bóg wiedział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. I tak upłynął wieczór i poranek — dzień szósty.

Rdz 2,01 W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie jej zastępy.
Rdz 2,02 A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął.
Rdz 2,03 Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając.
Rdz 2,04 Wtedy Bóg w siódmym dniu zniknął.

STWORZENIE

Na początku było słowo.
Pierwszego dnia Bóg stworzył świat, bezmiar wód; ustanowił jasność i ciemność.
Drugiego dnia oddzielił od siebie wody; uczyniwszy to sklepienie, nazwał je niebem.
Trzeciego dnia ziemię pokryła roślinność.
Czwartego dnia stworzył Słońce, Księżyc i wszystkie gwiazdy.
Piątego dnia na ziemi pojawiły się ryby i ptactwo.
Szóstego dnia Bóg przekazał pod opiekę świat swoim Archaniołom — Gabrielowi, który miał mu służyć jako prawa ręka i Lucyferowi, który został ręką lewą.

A siódmego dnia Bóg zniknął.

Najbliżej Boga stali Archaniołowie Gabriel oraz Lucyfer, jednak nie poinformował on ich o swoim zniknięciu z Niebios. Archaniołowie na początku nie byli w stanie w to uwierzyć, wydawali się zagubieni i zdezorientowani, lecz zgodnie z wolą Boga, mieli wypełniać jego Słowo na Ziemi.
Gabriel od samego powstania był odważniejszy i bardziej charyzmatyczny niż Lucyfer. Jego siłę przedstawiał złoty płonący miecz, który zawsze dzierżył w prawej ręce. To on był symbolem powierzonego mu dowództwa nad wszystkimi chórami anielskimi, a także opieki nad światem. Był Archaniołem butnym i impulsywnym, a to czyniło z niego przeciwieństwo Lucyfera. Archanioł Lucyfer miał bowiem przekazać światu mądrość i sprawiedliwość, w dłoni trzymając złotą wagę, na której znajdywały się wszystkie obecne na Ziemi pierwiastki.
Gabriel i Lucyfer długo debatowali, aż wreszcie postanowili nie powiadamiać zastępów Aniołów o zniknięciu Boga i wypełniać powierzoną im misję do czasu jego powrotu. Zataili przed światem pustkę w miejscu, gdzie niegdyś stał ich Ojciec — w zamian sprawowali prawowitą władzę, oczekując dnia, w którym wszystko wróci do należytego porządku.

Niedługo potem Gabriel, uniesiony potrzebą zadowolenia ukochanego Boga, chciał przypodobać się mu i udowodnić swoją lojalność. Postanowił przygotować Ziemię na jego powrót, tak aby był zadowolony i dumny ze swojego zastępcy. Wziął więc prawą rękę Boga, którą od niego otrzymał i stworzył człowieka.
Prace trwały długo, lecz w końcu na podobieństwo samego Gabriela powstał Adam. Tworu tego nie imały się żadne choroby ni starość, lecz był ułomny, nie posiadał w sobie boskiej cząstki mocy. Archanioł dostrzegł w nim przyszłość świata, obdarzył go więc umiejętnością dowodzenia, samostanowienia i nakazał wielbić Boga, umieszczając go w ogrodzie Eden w dolinie Tabriz nad rzeką Talche Rud. Adam jadł owoce, patrzył na Słońce i Księżyc, wylegiwał się na trawie, radosny, że otrzymał cud życia z ręki samego Boga. Gabrielowi to nie wystarczyło, widział przewagę ryb i ptactwa nad człowiekiem, dlatego postanowił stworzyć kolejnego Adama, aby wkrótce na Ziemi mieszkało adamowe plemię. Pracował wiele dni wraz ze swymi zastępami Aniołów, lecz jego starania były na nic, wciąż nie powstał następny człowiek. Spod rąk Archanioła wychodziły jedynie konie, kozy i reszta zwierza. Wkrótce Gabriel zorientował się, że ofiarowana mu prawa ręka Boga wyczerpała moc stworzenia. Wziął więc żebro Adama i stworzył dla niego Ewę — pierwszą kobietę — a następnie nakazał im się rozmnażać, aby wkrótce wypełnić cały rajski ogród Eden. Jak nakazał, tak uczynili — ich dzieci i wnukowie rodzili się, żyjąc w symbiozie ze wszelką ziemską fauną i florą.
Lucyfer spoglądał na to z Niebios, coraz bardziej zazdrosny o czyny Gabriela, pewien, że gdy Bóg wróci, to Gabriel otrzyma miano zwycięzcy. Podstępny i bystry obmyślił plan, który miał obrócić twór Gabriela przeciwko niemu samemu. Zszedł więc do raju pod postacią węża, kusząc pierwszych ludzi, aby zbuntowali się przeciwko swemu stwórcy. „Więzi Was tu jak zwierzęta, nad którymi mieliście panować. Przed Wami stoi cały świat, czy nie chcecie więcej, niż może dać Wam Eden?”. Szepty odniosły skutek i wkrótce Adam i Ewa, zbierając swe dzieci, wytoczyli bunt przeciwko Gabrielowi, a Lucyfer wrócił do Niebios, napawać się własnym zwycięstwem.

Archanioł Gabriel zstąpił z Niebios i widząc, co uczynili ludzie, wściekł się. Adamowe plemię wygonił z raju, a samego Adama przebił złotym płonącym mieczem, kończąc żywot swojego tworu, choć nie miał już prawej ręki Boga, aby stworzyć jego podobieństwo.

Początek

Adamowe plemię rozeszło się po Ziemi, lecz ta była zimna i nieurodzajna. Kara za bunt nie oszczędziła jego synów i cór, aż do Gabriela przybył Lucyfer, aby załagodzić spór z rasą ludzką. Prowadzili karkołomne i rzewne dyskusje, aż w końcu Lucyfer stworzycielowi rasy ludzkiej polecił zgodę i pojednanie z wygnanymi. Podszeptem przekonał go, aby nie dopuścił do zniweczenia boskiego planu i na Świat zesłał Anioły, które miały nauczać ludzkość.
Gabriel usłuchał i wkrótce zastępy Aniołów wstąpiły między człowieka, swoje chóry przekonał, że to Słowem Bożym jest rozkaz, wszak Bóg nakazał mu i Lucyferowi opiekę nad Ziemią. Posłańcy usłuchali, wkrótce pokazując człowiekowi najsampierw ogień, a później też jak uprawiać ziemię, jak hodować i polować na zwierzęta, jak szyć z ich skór nakrycia i budować domy. Człowiek zaufał Aniołowi, dostrzegając w nim swego wybawcę. Wkrótce podniosły się głosy, że to nie Bóg, którego nakazał im wyznawać Gabriel, jest jedyny, a, że prawdziwi Bogowie znaleźli się między nimi. Lucyfer zasłyszał to i po raz kolejny własnym sprytem próbował wykorzystać synów Adama, aby odebrać Gabrielowi chwałę i samemu przypodobać się Bogu. I powiedział do chórów anielskich: „Czemu słuchacie Gabriela, skoro chce, aby to jemu jedynemu Bóg dziękował? Ludzie słuchają Was i w Was wierzą, to Wy jesteście Bogami na tej ziemi. Odwróćcie się od jego rozkazów, a z Niebios zstąpi nasz Pan i odda Wam chwałę”. Anioły posłuchały i wkrótce zbuntowały się przeciwko Gabrielowi, zezwalając rasie ludzkiej na modły do nich.
Archanioł Gabriel, widząc bunt, zszedł na Ziemię z podległymi mu chórami Aniołów i wystąpił przed szereg, podnosząc krzyk: „Co czynicie? Czy Bóg nie nakazał Wam sprawować jego woli na Ziemi?”. Szeregi zbuntowanych rozstąpiły się i wystąpił naprzeciw Gabriela Lucyfer: „Oni są tu Panami, nie Ty, bracie mój. Odejdź”.

Rozpoczęła się bezkresna Wielka Wojna. Człowiek walczył z człowiekiem, Anioły z Aniołami, Gabriel z Lucyferem. Na Ziemię rozlała się ludzka i zwierzęcia krew i trwało tak przez wieki. Archanioł Gabriel szukał uważnie, przemierzając zakątki Ziemi w tej bitwie, aż w końcu udało mu się pojmać zbuntowanego Lucyfera. Jeden nie mógł zabić drugiego, więc Gabriel przyłożył mu swój złoty miecz do krtani, zabraniając wstępu do Nieba i zsyłając Lucyfera na Ziemię.

Jego Aniołowie, również wygnani z Nieba swe miejsce musieli odnaleźć na Ziemi. Źli na Gabriela za wygnanie, źli na Lucyfera, że zamącił im w głowie i zmusił do nieposłuszeństwa wobec Pana, zdecydowali się wieść własny prym, wkrótce przyjmując inne imiona. Ci, którzy dotarli na Półwysep Skandynawski, kazali nazywać siebie Odyn, Thor, czy Skadi; ci, którzy dotarli do Azji Wschodniej: Budda, Chi You, Cao Guojiu; ci, którzy dotarli na Półwysep Bałkański i na wyspy mórz Egejskiego i Jońskiego przybrali różne imiona: Zeus, Hera, Posejdon. I wielu, wielu innych. Wokół nich tworzyły się kościoły, stawiano im świątynie, a wkrótce zaczęli się oni łączyć z ludźmi, by śmiertelnicy rodzili im Nefilim. Te obdarzone anielską cząstką, lecz ułomne w swej śmiertelności istoty zwane były przez wieki Herosami lub Półbogami, jak Herakles czy Achilles. Upadli Aniołowie, przez ludzi nazywani bóstwami, toczyli ze sobą wojny przez stulecia, pozwalając wierze w Jedynego Boga zostać zapominaną. Gabriel wciąż wierzył w powrót swojego Pana, dalej nie ujawniając nikomu faktu o jego zniknięciu.
Lucyfer widział swoją przegraną, lecz nie pozostał jej bierny. Osiedlił się na wyspie zwanej Atlantydą, gdzie wkrótce skorzystał z lewej dłoni ofiarowanej mu przez Boga i stworzył na swoje podobieństwo Lilith, istotę doskonalszą niż Adam, której tak samo, jak jego nie imały się ni choroby, ni starość. Był już mądrzejszy niż Gabriel, swojemu Tworowi przelał cząstkę boskiej mocy, tworząc Lilith idealną. Kobieta zrodzona pod osłoną nocy, aby nie dostrzegł jej Archanioł Gabriel, niosła w sobie skazę nakazującą jej pozostać w ciemności, nigdy miała nie dostrzec słońca.
Tego samego wieczora Lucyfer wyciągnął jedno z jej żeber i stworzył jej mężczyznę, z którym nakazał płodzić nową rasę, mającą wkrótce wyplewić synów Adama z powierzchni Ziemi. Jej synowie znacznie różnili się od człowieka, mieli skórę białą niczym śnieg, a oczy szkarłatne. Władali siłą znacznie potężniejszą niż synowie Adama, a gdy nadchodził wschód, chowali się w jaskiniach, aby nie dostrzegł ich Gabriel, lecz i to nie wystarczyło, aby ustrzec się przed jego gniewem. Któregoś dnia najmłodszy z potomków Lilith wyszedł przed swoją kryjówkę, goniąc wiatr i wtedy też dostrzegł go z Niebios Archanioł, odkrywając zamysł Lucyfera.
Kolejny raz zszedł na Ziemię i stając przed osłabionym Lucyferem i jego Tworem, zesłał ich pod poziom mórz i lądów, do czeluści piekielnych, a trzęsieniami ziemi i potopami zalał Atlantydę, zabijając armię synów Lilith.

Wściekły i upokorzony czynami Lucyfera Gabriel po raz kolejny odniósł nad nim zwycięstwo. Dostrzegał bunt ludzkości, która odwracała się od wiary w Jedynego Boga, wyznając wciąż Upadłych Aniołów pod innymi imionami, postanowił umyślić intrygę, w której złamać miał własne prawo.

Archanioł Gabriel znów zstąpił z Nieba i udał się do Nazaretu, gdzie wybrał najpiękniejszą śmiertelną kobietę. Objawił jej się w nocy, wypowiadając słowa: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego”. Miesiące później Maryja w istocie powiła syna, któremu dała na imię Jezus, a ten zaczął nauczać o wierze w Jedynego Boga i czynić na ziemi cuda większe, niż Nefilim, którzy nie dorastali mu w sile, gdyż to on został Jasnym Nefilim, obdarzonym mocą od samego Archanioła.

Lucyfer spoglądał na czyny Gabriela z Piekieł, knując własne plany. Nauki Jezusa szerzyły się na Ziemi, lecz nie pozostał im bezczynny. Tej samej nocy posiadł Lilith, a z niej narodziła się córka, której nadał imię Aradia, a ta stała się Ciemnym Nefilim, potężniejszym w swej mocy od Jezusa. I polecił Aradii: „Idź, bądź cieniem śledzącym ruchy syna Gabriela. Przyjmij imię Maria Magdalena i doprowadź go do mnie”. Jak rozkazał, tak zrobiła, wkrótce dołączając do apostołów Jezusa i stając mu się żoną. Szeptała do swojego ojca o jego cudach, gdy wodę zmieniał w wino, gdy mnożył ryby, a Lucyfer udał się na pustynię, aby skusić Jezusa. Gdy ten przez czterdzieści dni i nocy nie jadł, zbliżył się do niego Kusiciel, tak jak wcześniej zbliżył się do Adama. Lucyfer zabrał Jezusa na wysoką górę i pokazał Mu wszystkie królestwa świata, w całym ich przepychu i powiedział: „Wszystko to będzie Twoje, jeśli oddasz mi pokłon”. „Odejdź, Szatanie! Pokłon i cześć oddawał będziesz Bogu, swemu Panu, i tylko Jemu będziesz posłuszny” odpowiedział Jezus.
Lucyfer odszedł we wściekłości i polecił Aradii intrygę. Ta podszeptem i ciałem poprowadziła Judasza do zdrady, a ten za 30 srebrników wydał swojego nauczyciela oprawcom. Jezus wkrótce został skazany i zawisnął na krzyżu po mozolnej wędrówce na Golgotę. Przebity włócznią bok krwawił całą drogę, a Aradia pod postacią Marii Magdaleny ukradła ostrze, aby ofiarować je swojemu ojcu.
Wbrew woli Lucyfera, plan Gabriela powiódł się, a jego martwy syn zjednoczył ludzi, przez następne stulecia szerząc na cały Świat wiarę w Jedynego Boga.
I Gabriel był szczęśliwy, wiedząc, że gdy Bóg wróci, dostanie jego chwałę.

DZIEJE ŚWIATA

Wiara chrześcijańska uzyskiwała coraz większe wpływy na całej Ziemi, a swoją siedzibę miała w Watykanie, gdzie słowo Boże głosili Papieże. Przez wieki skutecznie wyplewiali innowierstwo, spychając Upadłych Aniołów do podziemi. Gabriel wciąż oczekiwał na powrót swojego Pana, wciąż nie ujawniając przed nikim jego nieobecności, a Lucyfer zamknięty w piekle ze swym Tworem Lilith i córką Aradią, knuł dalej.
W końcu zebrał Lucyfer Upadłych Aniołów i przemówił do nich: „To nie ja Wam zło uczyniłem. Gabriel chowa sekret tak wielki, że i siła jego wiary nie powstrzyma tego, co nastąpi”, a następnie wyjawił tajemnicę, że przed wiekami Bóg zniknął z Niebios, zostawiając swój Świat na posłuszeństwo Gabriela. Wśród oburzonych rozległ się krzyk pragnących pomszczenia zbrodni Gabriela i oto Upadli Aniołowie ponownie dołączyli do Lucyfera, u jego boku widząc swe panowanie nad Światem.

Mijały wieki zmian, aż w końcu Lucyfer spojrzał na swą córkę, wydając jej kolejne nakazy. Aradii polecił zejść na Ziemię i odnaleźć dzieci Upadłych Aniołów, świadom, że ci nie mogą płodzić potomków. Wskazał jej trzynaście Nefilim, które poprzez wędrówkę i swoje nauki miała zebrać wokół siebie, tak samo, jak Jezus zebrał dwunastu apostołów. Przekazał Aradii, że Bóg nim odszedł, sprezentował mu zwój, co zawierał w sobie stary rytuał, mający być ósmym dniem stworzenia świata, którego to nie mógł dokonać sam. Zaślepiona wiarą w swojego ojca Aradia posłuchała i zeszła na Ziemię.
Mijały lata, a dwanaście kobiet okrążyło świat, podążając za swą nauczycielką, aż w końcu w 1666 roku, odnalazły trzynastą na ziemiach amerykańskich na terytorium Nowej Anglii. Gabriel widział z Niebios poczynania córki Lucyfera i nakazał swoim wysłannikom na Ziemi posłać za nią i zebranymi przez nią Nefilim Inkwizycję. Wieści o nagrodzie obiegły całą Europę i Amerykę. Sześciu najlepszych Łowców Czarownic podążało śladami Aradii i jej apostołek, aż w końcu znaleźli je w Maine.
Było już zbyt późno. Rytuał się rozpoczął. Przez sześć dni pośród gęstwiny lasu Aradia i jej trzynaście Nefilim składało w ofierze koźlęta, pijąc ich krew i wznosząc modły ku Lucyferowi i inkantując zesłanie na Ziemię boskiej magii, jaka ofiarowana im miała być przez Jedynego. Nie skończył się rytuał, gdy Łowcy Czarownic odkryli ich kryjówkę, sztyletami wysysając z każdej życie. Aradia upadając na ziemię, ostatnim tchnieniem zdążyła wypowiedzieć jeszcze słowa: „Sit potentia Lucifer ad terram magicam operimentum” co znaczyć miało „Niechaj Moc Lucyfera pokryje Ziemie magią”, po czym poległa, a krew upływająca z jej piersi przeżarła glebę, otwierając Wrota Piekieł.

Dzięki męczeństwu Aradii z czeluści zaczęła wypływać moc, powoli nalewając się na cały świat. Wnikała trawę i owocowe drzewa, w wody mórz i oceanów, w serca śmiertelników, synów Adama, którzy teraz mieli nosić w sobie Moc. Zaszczytu dostąpili jedynie niektórzy, ci mieli szczycić się mianem wyjątkowych. Lucyfer rad był, że w końcu jego pragnienie się ziści i Gabriel nie mógł już wyczekiwać w chwale na ponowne przybycie Jedynego Boga, bo oto jego cząstka powiła się na Ziemi.
Pierwsi, którzy otrzymali Moc, utworzyli wkrótce Krąg, mający skupiać wokół siebie tych władających magią, a wkrótce i Kościół Szatana, na polecenie Lucyfera. Ten dostarczył im wiedzy, tak samo, jak wcześniej Anioły zesłane przez Gabriela nauczały pierwszych ludzi. Przekazał czarownikom księgi rytualne i magiczne, wskazał jak pielęgnować magiczne rośliny i zwierzęta, jak korzystać z kryształów i minerałów, a ci wdzięczni oddawali mu cześć i czcili go, wznosząc modły do Lilith i dziękując Aradii za jej męczeńską śmierć. Lucyfer nakazał swoim poplecznikom się ukryć, żyć pośród śmiertelnych i korzystać z ich wiedzy, obiecując, że wkrótce dostąpią zbawienia.

Rozpoczął się nowy wiek. Rozpoczął się Wiek Czarownic.