Oddech jak włócznia wnika w jego astmatyczną pierś
(S. Barańczak)

☽✧☾ marzec 1956, narodziny Caina

Urodził się w szpitalu w Hellridge jako jedyny syn i najstarszy wśród rodzeństwa Państwa Verity.

☽✧☾ od najmłodszych lat, życie w socjecie

Odkąd tylko Cain nauczył się chodzić, mówić i czytać, Arthur Verity upewniał się co do tego, że syn nie przyniesie mu wstydu w socjecie. Od najmłodszych lat chłopiec uczony był przede wszystkim sztuki retoryki i dobrej prezencji. Szybko nie tylko pojął podstawy savoir-vivre, ale również przejął zainteresowania charakterystyczne dla rodzin z Kręgu. Nauka jeździectwa i tańca towarzyskiego, hokej jako sposób na zwiększanie samodyscypliny i tężyzny fizycznej oraz pochylanie się nad pierwszymi księgami prawniczymi i ekonomicznymi, które wciskał mu do ręki ojciec, to główne jego zajęcia, które miały mu zapewnić aprobatę Arthura. Szczególną uwagę Cain poświęcał na poszerzaniu wiedzy z dziedzin humanistycznych oraz na kształceniu charakteru i zwiększaniu charyzmy, by w przyszłości zapewnić sobie dobry start w kancelarii rodzinnej. Od dzieciństwa po dorosłość dbał również o ciągłą obecność w socjecie i poszerzanie wpływów i nawiązywanie lukratywnych kontaktów.

☽✧☾ ok. 1963, pierwszy objaw magii

Samoistne zamykanie okiennic w domu stało się pierwszym objawem magii wokół Caina i utwierdziło rodzinę Veritych  w kwestii jego potencjału magicznego. Z początku sygnał ten brany był za wiatr, sytuacje te miały jednak miejsce również w całkowicie bezwietrzne dni i tylko w obecności chłopca.

☽✧☾ kwiecień 1966, pierwsze uderzenie przez ojca

Przemoc domowa (w tym fizyczna i psychiczna), choć skrzętnie skrywana przed Kręgiem i społecznością, była obecna w domu Arthura i Anny Veritych od zawsze. Z początku był jedynie świadkiem kłótni i bicia matki przez ojca, gdy jednak skończył 10 lat, ojciec zaczął dręczyć i jego, wymagając od niego coraz więcej i więcej. Gdy chłopiec nie spełniał wygórowanych oczekiwań Arthura Verity, był za to surowo karany.

☽✧☾ marzec 1972, praktyka magii anatomicznej

Matka już przed szkółką kościelną dzieliła się z Cainem wiedzą na temat magii leczniczej, ale naturalnie również w Kościele Piekieł magicyna i lecznictwo szybko weszły w zakres jego zainteresowań. Dlatego wraz z uzyskaniem pierwszego pentakla, zdecydował się zgłębić praktyki magii anatomicznej. Miał na tym polu przewagę nad innymi i nie tylko mógł zaleczać siniaki i bruzdy zadane przez ojca, ale także udowodnić Arthurowi swoje talenty.

Rozdział I: Dzieciństwo

Po ich stronie drzwi, okiem przeciętnego obserwatora, ludzie widzą miejsca najjaśniejsze. Korona spojrzeń dociera do kolumny majestatu rodzinnego – do przepychu i dobrobytu, naniesionego na dom siłą autorytetu i pieniądza. Kwadraty wypolerowanych kafli i bogato zdobione kondygnacje posiadłości lśnią i ogromnieją w oczach, dają chłopcu przestrzeń. Budzą rozwój.

Po ich stronie, w trakcie trwającego balu, czy na aukcji charytatywnej (gdziekolwiek, gdzie widać ich razem), ramiona ojca obejmują lekko ciało syna; otulają go ciepłem oddechu i wsparcia, by wyszeptać coś do ucha czule.

(Po tej stronie drzwi ludzie lubią się mylić).

Skąpane w promieniach sumienności talenty młodego czarownika, w szlachetnych murach domu mogą tylko jaśnieć i rosnąć. Perlisty uśmiech Caina, widziany u niego już od najmłodszych lat, a rozwarty chętnie przed socjetą na zaproszenie tłumu, rzadko kiedy niknie. W napiętej strunie kręgosłupa i dobrej prezencji da się dostrzec wiążący chłopca z krwią Veritych urok i urodę; jego śmiałe oczy, otwarte przed światem. Portale szklących się grzeczności, pozbawione skazy – bez krzty niepewności wniesionej w wiązki młodego spojrzenia.

Poruszenie po salonach przypomina taniec – skromny, stateczny, krótki. Dostatecznie jednak sprawny, by nie dogonił go żar próżności i prześwit arogancji. Twarz dziesięciolatka, od niedawna przecięta powagą, mimo małoletniości, kryje głębokie zrozumienie świata nie na miarę nastoletnich hormonów. Jakby na drodze systematyczności i dzięki zapałowi do nauki, łapał czas na przedwczesne dojrzewanie. A potem światło potencjału, które przez szesnaście lat nosi w sobie, wychyla się już pięknie z horyzontu wzroku.

W talerzach tęczówki nie ma miejsca na porażkę, kładą się w nich za to smaki Ziemi i smaki Piekieł, gdy w nikotianach wiary, osadza lojalność wobec piekielnej trójcy i pewność co do podjętej ścieżki. Religia nigdy nie była problemem, stanowiła raczej alkowę możliwości i potwierdzenie swej wyjątkowości. Znamię, noszone na nadgarstku, świadczyło o przyjętej z dumą mocy.

Po tej stronie drzwi, chwytając za klamkę, robi za wzór i skupia cudze spojrzenia.

Nigdy nie wątpi, rzadko się też zatrzymuje. Rozprężony w spazmach młodzieńczej energii, pcha się z żelaznym kręgosłupem ciała w nurt nauk kościelnych i nurt niemagicznych kompetencji, które wie doskonale, że z wiekiem się przydadzą.

Za ściętym drzewem, postawionym w pion we wrotach starej biblioteki, widać nachyloną postać chłopca. Piękny posąg obowiązkowości, okrojony w kształt dumnego członka rodu Veritych.

Białe marginesy woluminów i wczepione w kartki palce, chwytają w naporze i w pasji za karty regulowanych prawem pism. Sięgają po literaturę i uchylają rąbka tajemnicy w dziedzinach, które go interesują, i tych, które wypada znać.

Po tej stronie drzwi życie wydaje się proste. Regulowane Pryncypałem Piekieł i rodową powinnością, mknie ku chwale. Po tej stronie i dla tych ludzi, mijanych w społeczności, kołnierzyk mundurka nigdy nie uwiera, a materiał koszuli niczego nie zakrywa.

Po tej stronie drzwi, chłopiec chodzi dumny.
U progu socjety, pod okiem publicznego spojrzenia, czuje się bezpiecznie.

Po jego stronie drzwi brutalność nocy rozrywa duszę chłopca. Nasienie troski, zasiane przed zaśnięciem w opowiadanych przez matkę bajkach, nie na długo grzęźnie w podłożu dziecięcych fantazji. Urywki pięknych obrazów i ich różowe, pachnące łagodnością krańce, umykają przed nim. Stłoczone w tunelu wybujałej wyobraźni, pęczniałyby w głowie, jak piękne pąki. Łaskoczą jednak myśli chłopca przez ledwie krótkie tchnienie chwili, by potem, wyrwane gwałtem z pieleszy łóżka, zniknąć bezpowrotnie.

Zbudzony ze snu – trącany przez szczerb krzyku, zasłyszanego z przyległego pomieszczenia – odciąga od siebie ciepło kołdry i pierwsze emocje. Wyciszenie, senność i opieszałość bezwietrznej nocy opuszczają go, by prześwietlić sypialnię promieniem wzmożonej świeżo obawy. Gdy w akompaniamencie lamentu Anny, jego ukochanej matki, podnosi lękliwe wtedy jeszcze, dziecięce powieki i wychodzi na korytarz, dostrzega w cieniu korytarza sylwetkę ojca.

Ziarna piasku, wezbrane w szklistości oczu, a rozkruszone sprytnie w ruchu rzęs, uciekają od niego wraz z głębokością snu – piękne jawy senne, przegonione sensacją nocy, rzadko później wracają, a on po latach przestaje tego oczekiwać. W zamian w ostrożności nasłuchuje z progu sypialni dźwięków krzyżowej kłótni, zazębionych przekleństw i pijackiego mamrotu ojca. Kruszy w palcach próchno istnienia i miażdży w zaciśnięciu pięści niewinność dziecka.

W pulsujących krawędziach strachu rośnie świadomość istnienia tego rodzaju krzywdy, która zakorzeniona w duszy, nigdy nie znika i obawa, że kiedyś to on stanie przed nim – przed Arthurem – w nocy. Zadrży jak olcha i pod wpływem krytyki czy ciężkiej ręki ojca, pęknie na pół, jak pęka co parę dni skóra na rękach, ramionach i wargach matki.

Jutro też jest dzień. Światło poranka zmyje z Anny wstyd współistnienia i ściągnie siłą zaklęcia wczorajsze spotkanie. Zabieli się magią podbródek i lico. Matka zasklepi świeżo nabyte nocą rany i nikt inny nawet się nie domyśli. Nikt ich nie dostrzeże.

Siądą przy syto obłożonym, śniadaniowym stole. Będą udawać, jak zawsze, że obfitość i bogactwo rozciąga się również na ich rodzinne relacje i że wcale nie brak im miłości w kwadratach zbyt obszernego, rodowego domu, w którym przepalane jedna nitka za drugą, giną ciepłe więzi.

Dzieciństwo odbija się pieczęcią traumy w małoletniej głowie. To czas szybkiej nauki i test silnej woli. Za savoir-vivre, wyniesionym z domu, czy pięknie wypowiadanym słowem, jakich przemocą i siłą uczy go Arthur, niknie prawda.

Po jego stronie drzwi rozlewa się krew, niszczeją dziecięce fantazje.
Za zamknięciem klucza z pomocą matki i siły charakteru uczy się przetrwania.

W jego domu determinacja przeplata się z oddarciem duszy. Życie toczy się inaczej.
Za bramą rodowej posiadłości sukces obarczony jest ciężarem, którego inni mogli by nie dźwignąć.

Za jego drzwiami pokoju rodzi się Adwokat Diabła.

Schowane za mostem języka, warg i zębów, przestają mieć znaczenie drżące napory wypowiadanych we frustracji głosek. Język wrasta w narośl grzeczności, zęby szybko przekonują się, jak łatwo wyłamywać pnączem kłamstwa i pnączem argumentu drogę do uznania.

Nie jest bez winy, w pewnych kwestiach i u podwalin surowego, konserwatywnego wychowania rodziny Verity, pozostaje bez sumienia – fałszywy, jak ojciec. Wydrąża w życiu tunel półprawd, przemilczeń i sprzeczności tak głęboki, by nawet sam Lucyfer nie dotarł do ich źródła.

☽✧☾ od 1973, nauka biokinezy

Cain od czasu Chrztu z różnym skutkiem starał się opanować biokinezę. Pomocą służyła mu zawsze matka, która nauczyła go podstaw i radziła mu zacząć od rzeczy prostych. Pierwsze lata spędził na zgłębianiu teorii, w tym na analizie biokinetycznej regeneracji i możliwych sposobach jej wykorzystania. Szczególną pomocą stała się biblioteczka w domu Devallów, która ukrywała mnóstwo tajników magicyny i biokinezy, a także wykorzystania potencjału magii w dziedzinie samolecznictwa. W tym czasie nauczył się wprowadzać kosmetyczne zmiany w wyglądzie, jak usuwanie zaczerwienienia skóry, czy drobnych blizn.  Z racji rozpoczętej w 1974 roku nauki w Darthmouth, nieco zaniedbał praktykę, choć na studiach z psychologii poznał podstawy anatomii i natury człowieka od strony niemagicznej. Dzięki temu, oraz za sprawą silnej woli, wykształconej w przemocowym domu, mógł zapewnić sobie dobrą bazę do dalszych nauk.

☽✧☾ 1974-1978, 1978-1981 szkoła wyższa niemagiczna

Uzyskał tytuł BA z psychologii na Dartmouth College oraz tytuł J.D. z prawa na Harvardzie. Aplikacja rozpatrzona była pozytywnie dzięki licznym aktywnościom szkolnym (klub dyskusyjny, wolontariat i hokej) oraz szerokim koneksjom rodzinnym.

☽✧☾ od 1981, praca w kancelarii rodzinnej

Już wcześniej w sferze prywatnej miał styczność z ludźmi z branży, ale to podczas pracy w kancelarii nawiązał głębsze kontakty zawodowe i poczynił pierwsze kroki w karierze. Na sali sądowej w większości pełnił rolę oskarżyciela. Dotąd 65% spraw zakończonych sukcesem, 25% ugodą, a 10% przegraną.

☽✧☾ 1982, Blatt vs. Hellridge

Pierwsza poważna rozprawa Caina, dotycząca złamania tajemnicy magii, w której pełnił rolę oskarżyciela. Na wybór adwokata miały wpływ koneksje rodzinne i układ Veritych z miastem. Przebieg sprawy: Członek rodziny Blatt utworzył zgrupowanie iluminackie, zrzeszające jego grupę znajomych, zainteresowanych teorią magii chaosu, na wzór londyńskich Iluminatów Thanaterosa. Społeczność ta miała charakter okultystyczny i za sprawą Blatta w czasie jednego ze spotkań zaczęła wykorzystywać pentakl i anthame jako dowód istnienia magii rytualnej, co szybko przyczyniło się do wykrycia i zakończenia działalności zgrupowania przez Czarną Gwardię. Blatt do samego końca procesu utrzymywał, że grupa ma dla niego charakter jedynie zarobkowy, a ujawnienie pentaklu i athame to pomówienia. Proces sądowniczy udowodnił inaczej. Blatt został skreślony z Księgi Bestii, odebrano mu insygnia magii, a za złamanie tajemnicy czarownictwa został skazany na dożywotnią karę pozbawienia wolności.

☽✧☾ 1982-dziś, rozwijanie kariery i reputacji

Po wygranej sprawie z Blattem, popularność Caina jako adwokata rosła. Najczęstszymi klientami Caina są instytucje publiczne. Zdarza mu się bronić osoby uprzywilejowane, z zamożnych rodzin lub z Kręgu, ale w większości przypadków stara się dobierać rozprawy w roli oskarżyciela.

☽✧☾ sierpień 1980-luty 1981, narzeczeństwo

Rodzice Caina i jego partnerki zaaranżowali małżeństwo między dwoma rodami z Kręgu. Ślub planowany był na przełom kwietnia/maja, ale nie doszło do niego przez wzgląd na chorobę Caina.

Rozdział II: Dorosłość

Po ich stronie historii, zbyt wiele skulonych w sobie korpusów ciał, ugina się pod dźwiękiem szanowanego nazwiska. Zgniatane od pokoleń marzeniem o wielkości, sylwetki obcych poruszają się i rozpływają w tłumie. W pozie  kurtuazji i wtłoczonych w siatkę żył nawyków spolegliwej ochoty, wszyscy z nich wyglądają tak samo. Wszyscy podobnie, żądni uwagi i wyzbyci atrybutu władzy, chętnie przy Cainie o nią – bliskość, stanowisko lub atencję – proszą. Obecność znamienitego rodu Veritych przyciąga chełpliwych i chytrych. Przyciąga biednych. Wszystkich tych, którzy z powodu własnej niewystarczalności, szukają szczęścia w cieniach cudzego majestatu.

Po ich stronie, na kartach opowiadanych przez nich opowieści, poza samą socjetą, nie brakuje ludzi wyrachowanych. W kręgu towarzystwa wyższych sfer nigdy bowiem nie ma ich za mało. Cain też ich widzi. Te pochylone głęboko przed nim głowy – jak nabrzmiałe od opuchlizny sztuczności, pęcznieją gdzieś dalej i gdzieś obok. Ręce – jak wyciągnięte zachłannie po kolejną dawkę szczęścia, rzucają się do przodu. Nogi – jak przecierają szlak przez korytarz interesowności, zbliżając się ku niemu.

(Tego, po ich stronie historii, nikt już im nie powie... oni rzadko docierają do końca).
W żywej wibracji ciał, wciągnięte w ruch interesu, rozpędzone, uderzają w pustkę.

Szczególnie dotkliwie swoich braków doznają usta ludzkie. Po ich stronie opowiadania zapominają o prawdzie, a on, jak na dobrego prawnika przystało, tylko im o niej przypomina.  Rozognione w plotkach historie, choć barwne w odbiorze, koniec końców tracą na sile w starciu z racjonalizmem wypowiedzi Verity'ego. Nie poucza, a uświadamia, że podobne historie (te wyssane z palca), mało się dla niego liczą. Czasem to wystarcza, by przestali je powielać.

Po ich stronie historii jego zdanie ma znaczenie, a po latach odwodzenia obcych od powielania wciąż tych samych schematów, bazujących na przejaskrawieniu, studzi ich zapędy do plotek wskazaniem faktów i dezaprobatą, wyrażoną wprost. Uczy ich jak kneblować usta milczeniem, gdy bzdurne opowiadania nie dają im zupełnie nic. Jedynie Caina do nich zniechęcają.

Po ich stronie historii, nikt tego nie chce.
Nikomu nie opłaca się budzić sobie wrogów w domu Veritych.

Po ich stronie, z ich aspiracjami, proszą o sympatię i proszą wciąż o więcej.
Chcą jego życia i jego historii... na pewno?

Po jego stronie historii, w pękatej bańce obfitości, dni i lata przebiegają pomyślnie. Mając u boku brzęczącą sakiewkę finansową i wachlarz koneksji, łatwo pokonuje kolejne stopnie edukacji i kolejne progi stawianych mu wymagań. Choć dziury emocji i blizny krzywd zaszywają się w kieszeniach jego duszy, nie wciąga w nie dłoni. Nie traci czasu na autorefleksję i samowspółczucie. Nie goni już za aprobatą Arthura, choć zakorzeniony w glebie rodowych powinności, wciąż buduje na tym samym fundamencie wielkości i wciąż chodzi z nim po tym samym trakcie kontaktów.

Po jego stronie historii, nie liczą się bolączki – liczą się wygrane i pieniądze. To nimi zasklepia szczeliny dystansu między nim, a ludźmi. Wiedziony siłą charakteru, już tego nie doświadcza i już nie pamięta dobrze, jak po uderzeniu ojca, piekący boleśnie policzek, wykwita czerwienią.

Na jego karcie opowieści, litery zawodu i dziecięcych traum zacierają się, by w końcu zniknąć. Wymazane pędzlem sukcesu, blednieją przy krawędziach. Ignoruje tym samym buchającą zimnem relację z ojcem, niewygodę pamięci, obciążonej minioną przemocą i to wiecznie czające się w progu domu widmo nienawiści, przy którym z czasem uczy się zasypiać.

Po jego stronie historii, bębenki uszu, ściągnięte jak sprężyna i czujne na słowa, wciągają między zwoje słuchu nacisk ojcowskich wymagań, głoski przyziemności i świsty szeptów, wychwyconych z tłumu. Nie raz uszy te odbierają również w czasie i w przestrzeni kwanty zasłyszanych komunikatów i fragmenty zdań, splecione wprawnie w całość.

Oczy, jaśniejące w koncentracji, otwarte na świat, otwierają wachlarze swej uwagi na obrazy rzeczywistości. Przybite spojrzeniem do równoległości faktów, nigdy ich nie ignorują. Wypłaszczone w liniach analizy, nie dają mu się bać, ściągając emocje do gleby siłą argumentu, czy chłodnej kalkulacji.

Dłonie na przestrzeni lat wybaczają. Chwytają między palce i ramiona marginesy zachowań i sprzeczności, których niegdyś nie chciałby nawet znać. Dziś, po długim procesie samorozwoju i nauce psychologii, wie już, że kierowane ludźmi mechanizmy, czasem pchają ich w koło reakcji, nad którymi nie panują, więc gdy ich ciała – rozpędzone i zbiedniałe – roztrzaskują się na życiowym zakręcie, łapie je w uścisku zrozumienia. Stawia słabość ludzką na piedestał normy.

Po jego stronie historii, wszystko da się wytłumaczyć.
Na wszystko znajduje racjonalne rozwiązanie.

Dziś, w historii swojej dorosłości, mocarność dojrzałych dłoni potrafi chwycić w locie przegub ojca i cisnąć ciałem staruszka o ścianę. Dziś się go nie boi. Jego opowieść, ograniczona do ostatnich lat, wyrywa przeszłość z kart poprzednich obaw i grzbietów niepewności. Dziś, w woskowanych determinacją butach, staje przed ludźmi wyprostowany, by zacząć nowe życie.

Na piętrach odwiedzanych pokojów, czy w uliczkach mnogich od ludzkich obecności miast, napotyka kuszące, pożądliwe oczy kobiet, czy obfite w pieniądze ręce klientów. Dostrzega ciągnący się za nim pas szczęścia, gdy wykorzystując przywary dzieciństwa, wykuwa sobie drogę do sukcesu.

W późniejszym czasie życia na salonach, ciągany ku większym emocjom i równie wielkim celom, wiążę się węzłem narzeczeńskim z godną mu partnerką i – w zgodzie z aspiracjami Veritych – podejmuje się pracy w rodzinnej kancelarii. Wraz z pierwszą poważną rozprawą w sądzie wciąga w płuca zaciągnięty z powietrza haust konserwatyzmu i stanowczości – pachnący próżnością i snobizmem zapach miejskiego ograniczenia, który czyni go doskonałym wręcz oskarżycielem.

Chowa za pazuchą wszystko inne. Chowa też jedną z przeszłych wersji siebie. Tę najbardziej niewinną i pragnącą bezpieczeństwa część duszy, która szepcze cicho o sprawiedliwości i zemście na oprawcach.

(Z czasem, na sali sądowej, popychany przez konieczność wygranej, sam się nim staje).

Cień honorowego dziecka śledzi go jednak przez lata, depcze mu po piętach jak nocna mara, by w losowym momencie, w chwili opresyjnej sytuacji, wychylić się na zewnątrz. Ściągnąć go skurczem empatii w kierunku ofiary i zmusić go do natychmiastowej reakcji, gdy będąc świadkiem ataku pracownika, pierwszy rzuca się na pomoc.

Jak kiedyś, w obronie.
Jak kiedyś, bezinteresownie.
Jak kiedyś. Z krzywdą dla siebie.

Na jego kartach historii znów do tego powraca – do dławiącego go strachu.

☽✧☾ styczeń 1981, zakażenie chorobą

Do zakażenia doszło przypadkowo, gdy był świadkiem próby ucieczki jednego z oskarżonych, który zaatakował pracownika raną ciętą, przecinając jedną z tętnic. Dzięki doświadczeniom w domu, Cain potrafił zachować zimną krew w tak opresyjnej sytuacji – jako pierwszy rzucił zaklęciem w atakującego i próbował zatamować krwawienie ofiary. Przy nachyleniu się nad pracownikiem krew rozlała się na jego dłoniach i wargach. Okazało się, że ofiara cierpiała na syndrom doktora Deightona, a Cain został zdiagnozowany pozytywnie na tę chorobę w parę tygodni później.

☽✧☾ styczeń 1981-dziś, wzmożona nauka biokinezy

Nigdy wcześniej nie przypuszczał, że może za coś podziękować ojcu. Okazuje się jednak, że tylko dzięki wcześniejszemu kamuflowaniu ran i tym samym dzięki zainteresowaniu magią anatomiczną i nauką lecznictwa od najmłodszych lat, dziś jest w stanie walczyć z chorobą. Poza doraźnymi eliksirami, przyjmowanymi regularnie na udrożnienie dróg oddechowych, sam zalecza się poprzez regularne praktyki biokinezy, w tym uspokajanie oddechu i podwyższanie sił witalnych.
Proces nauki nie był jednak prosty i trwał latami. Pozyskana wcześniej wiedza z zakresu magii leczniczej okazała się pomocna w dalszym rozwijaniu nauki samoregeneracji. Popychany w kierunku ciągłej praktyki za sprawą choroby, za główne źródło nauki wziął siebie i swoją niewydolność. Nie raz próbował wywalczyć sobie drogę do lżejszego oddechu – szukał w ciele punktów energii, które za sprawą silnej woli mógłby ukierunkować w inne pole i wykorzystać do sprawniejszej pracy płuc. Z początku praktyki te przynosiły odwrotny skutek, zmuszając go do częstszego spożywania eliksirów udrażniających. Gdy po kolejnej takiej próbie wylądował w szpitalu, przestał eksperymentować na własnym ciele za prośbą matki. Dopiero kolejne przeczytane tomy z biblioteczki rodzinnej, a także zapoznanie się z książkami niemagicznymi o punktach witalnych pozwoliło mu spojrzeć na magię szerzej – rozpoznawać punkty witalne w ciele człowieka i ich słabości. Dzięki tej wiedzy nie działał na ślepo, powoli przesuwając tunele energii w oczekiwanym przez niego kierunku. Wiele prób powtarzał ponownie, choć już ostrożnie na sobie, ale jeszcze więcej na na osobach postronnych, które delikatnie zacinał na przedramionach i plecach, by potem je łatać, co wyczuliło go na to, w jaki sposób oplatać ciało magią, by ta nabrała uzdrawiających walorów.  Po tych praktykach nauka przestała mu szkodzić, a po kilkudziesięciu kolejnych próbach na sobie zauważył, że nawet mu pomaga. Proces ten jest jednak żmudny i wciąż niezadowalający – na ten moment zalecza bowiem jedynie skutki, ale nie zalecza samego źródła choroby, którego wciąż nie potrafi zlokalizować.

☽✧☾ luty 1981, zerwane zaręczyny

Po zachorowaniu, rodzina Panny Młodej zerwała umowę przedmałżeńską, nie chcąc narażać córki na zakażenie. Od tej pory pozycja Caina jako kandydata na męża zmalała, choć wciąż cenią go za nazwisko, osiągnięcia zawodowe i prezencję.

☽✧☾ 1985, poszukiwanie kandydatki na żonę

Narzeczeństwo to aktualny temat, który przewija się w życiu Caina. Pragnie rodziny, potomstwa i przyszłości rodowej, dlatego w poszukiwaniach stara się pogodzić ze sobą dobre imię rodziny, własne oczekiwania i aktualne możliwości.

Rozdział III: Choroba

Po cudzej stronie żeber, życie skomle o więcej. Napęczniałe od miłosnych westchnięć, wstrzymanych w ciele krzyków, czy zatrzymanych w sobie słów, raz po raz rzuca się o szczeble kości. Pozwala im – szczęśliwcom – doświadczać, przeżywać i konać tylko na chwilę w emocjach, by następnego dnia umożliwić im rzucanie się do nowych wyzwań. W sprężystościach mnogich, ludzkich oddechów, nie ma kresu, ani daty przydatności. Tunel oddechu nie kończy się tuż za zakrętem. Pod powłoką miękkiej tkanki płuc, wciąż czuć dynamizm cudzego istnienia, i wciąż także czuć jak rośnie w nich – tych wszystkich obcych – tlen. Powietrze krąży w nich, cyrkuluje między zdrowymi komorami organów... powtarza bezpiecznie znany ludziom cykl. Pozwala im żyć.

Powietrze jest czułe, łaskawe. Wsuwa w ciało skrzep nowych wspomnień, cierpliwie zasysa wraz z kolejnym wdechem świeże emocje, ciekawe doświadczenia... zamyka w sobie liczne historie.

Powietrze daje im wiele i nic im nie odbiera.

Po jego stronie, za szkieletem żeber, w szczerbach młodych kości, kurczą się poduszki płuc. Żarłoczny śmiech, czy chichot losu, wydusza z niego ostatni dech, gdy znów, w spazmie zmęczenia i odczuwanej złości, musi odpuścić. Odpocząć. Nie jest nawet u progu tego, po co jako młody, ambitny prawnik chciałby sięgnąć, albo czego chciałby „chcieć” (w obliczu własnej choroby ma świadomość tego, że może nigdy go to nie spotkać), gdy strzęp zamarłych w ciele tkanek, zawodzi. Ścianki organu, zwłókniałe i kruche, są mu powłoką bardziej chłodną, niż zimnokrwista świadomość krótkiego – zbyt krótkiego – życia. Są główną udręką i arcypułapką. Jak skrawek połkniętej przez ciało gazy, wchłoniętej w ściankę płuc, nigdy nieodkrztuszonej. Osadzają się w rachitycznym worku narządu, by wydusić z niego upiorność duszności za każdym razem, gdy stara się wyrwać z siebie więcej. Uczucia, życia, czy ruchu.

Jego powietrze gęstnieje... przydusza go do gleby. Może tylko patrzeć, jak skulony przez widmo czasu, drży w myślach bezustannie. Może tylko czuć.

I czuje... buzujący w nim strach w suchej powłoce płuc.
Jego przestrzeni szykującego się dla niego grobu.