Wskazówka mijała godzinę trzecią, kiedy Annika otworzyła wino — gdy spijała resztki z pierwszego polanego kieliszka, było piętnaście po trzeciej. Czterdzieści pięć minut później zamknęła dziennik, wyciągnęła książeczkę adresową, a pięć następnych minut (i kolejny kieliszek wina) później, wybrała numer do Philipa. Jadeit w szkatułce domagał się osadzenia już dawno temu — Annika z jakiegoś powodu odwlekała ten moment, w przekonaniu o swojej nieśmiertelności.
Ma za swoje.
Ile sygnałów upłynęło, zanim usłyszała głos po drugiej stronie? Wystarczająco dużo, by zapatrzona w widok za oknem na moment straciła przyczepność, o czym to miała—
— Philip? — Zaskoczenie. A gdzie dzwoniłaś? — Znaczy… Tak, oczywiście — zniekształcony przez połączenie głos nie do końca maskował fakt, że pani Faust brzmi dziś inaczej, niż podczas ich ostatniego spotkania. Nawet przepłukanie ust winem niewiele zmieniało. — Tu Annika.
Uśmiech i pogodniejszy głos to niemal odruch — szczyt aktorstwa, na jaki ją dziś stać.
— Jak się miewa mój ulubiony… — …jubiler? Ha, niedoczekanie — …kamień? — Nie dzwoni, by ponaglić Duera, absolutnie.
W pewnym sensie, wręcz przeciwnie — to niewielka roszada w dotychczasowych priorytetach.

Ołówek miękko sunął po kartce papieru. Alka-Seltzer cicho musował w szklance z zimną wodą, a Philip marszczył czoło nad powoli powstającym projektem zaręczynowego pierścionka.
Pan Krueger był klientem rodziny od ponad dwudziestu pięciu lat, a podobna lojalność zasługiwała na staranność najwyższej próby — nawet jeśli trzecią już wybranką serca maklera była opiekunka jego dzieci z drugiego małżeństwa. Philip zeszłej nocy pił whisky starszą od przyszłej, szczęśliwej narzeczonej, a nie było to nic bardziej wyszukanego od dwudziestojednoletniej single malt.
Wciąż lekko bolała go po tym głowa, ale podejrzewał, że to nic przy tym, co wkrótce czeka pana Kruegera.
— Tak? — głos po drugiej stronie ani trochę nie przypominał tego, którego się spodziewał, przyciskając słuchawkę telefonu do policzka.
Zwykle sobotnie popołudnia należały do pani Duer pragnącej dowiedzieć się, czy jej najmłodszy syn pojawi się na niedzielnym obiedzie w Bostonie.
Nie tym razem.
Ołówek zamarł w powietrzu, żeby zaraz przetoczyć się między palcami lewej dłoni w tę i z powrotem.
— Nic nie słyszę, coś przerywa — nie mogła widzieć, jak na wspomnienie o kamieniu uniósł brew. Oczywiście połączenie było bez zarzutu, doskonale słyszał każdą lekko niewyraźną głoskę wypowiadaną przez Annikę. — Słabo brzmisz, przeziębiłaś się?

Wietrzna aura za oknem i fale uderzające o stromy brzeg to bardziej emocjonujący widok, niż uczesana — względnie — wyjątkowo nieumazana krwią i całkiem żywa Annika, a jednak. Te trzy zmienne w ciągu zaledwie kilku dób awansowały do miana cudu, alkohol krążący we krwi cud ten utrzymywał w ryzach, a pijącą go kobietę w znacznie lepszym nastroju niż jeszcze dobę wcześniej.
I może to dlatego bez głębszego zastanowienia za to wywracając oczami, rzuca w odpowiedzi—
— Pytałam, jak się miewa mój ulubiony jubiler — głos na moment przybrał na sile, obnażając jeszcze dosadniej okrutną chrypkę — pamiątkę po ostatnim magicznym incydencie z Bunniculą, gdy Annika nie potrafiła podarować sobie choćby krótkiego pożegnania. Symfonia, jaką tamta zimna łapa zagrała wtedy na jej strunach głosowych, Guliana będzie śnić po nocach jeszcze przez kolejne tygodnie. Miód i zioła przychodziły na ratunek regularnie co kilka godzin, a Annika najgorsze będzie miała wkrótce za sobą. Rzekomo, jeśli wierzyć lekarzom.
— Ja się nie przeziębiam — oczywiście, że to robi; a kolejny spadek odporności już za niespełna czterdzieści osiem godzin, po bohaterskim biegu po zdrowie zwieńczonym kąpielą we wciąż lodowatym oceanie. I również ten, tak samo jak wszystkie poprzednie — a przynajmniej te, które tylko się dało — zignoruje w natłoku rzeczy ważniejszych.
— Dzwonię w konkretnej sprawie. Chalkopiryt może zaczekać — pauza, potrzebna na zastanowienie i szybkie przechylenie kieliszka. Nie zawracałaby głowy w sobotnie popołudnie, nawet gdyby wziąć pod uwagę pewne sentymenty i fakt, że Annika bywa bezczelna. Nigdy aż do tego stopnia, więc sprawa jest dość pilna.
— Mam jadeit w kolejce. Okazał się pilniejszy.
Jeszcze jak.

— A znasz jeszcze jakiegoś innego jubilera? — za ćwierć—żartem ukrywa zdziwienie, bo głos Anniki w słuchawce telefonu to przeszłość — nie teraźniejszość.
Nie pamięta, żeby podawał jej ten numer — tamten bostoński od lat jest wyłączony. Pierwsze co przychodzi mu na myśl to to, że pani Faust nie może doczekać się przystąpienia do swoich badań, a chalkopiryt wciąż tkwi na dnie szuflady w pracowni w North Hoatlilp zamiast w złotych okowach spinki do włosów.
Łyk wody z aspiryną — może powinien wybrać coś mocniejszego?
— Nie? Myślałem, że to przez katar — bo to prawda, głos ma zupełnie inny, niż zazwyczaj — trochę urywany i rozmemłany, jakby wypiła butelkę wina przed obiadem. Nawet w sobotę to do niej niepodobne, ale jemu przypomina o zimnej butelce piwa zostawionej w lodówce. Pewnie spisałaby się lepiej od rozpuszczonej w wodzie aspiryny. — Zaczekaj sekundę.
Nie ma na tyle długiego kabla, żeby zabrać ją ze sobą do wpółmartwej kuchni.
— Jestem — ołówek zastąpił Adamsem, pierścionek zaręczynowy Kruegera Anniką. — Drugie zamówienie w tym tygodniu. Mąż czasami kupuje ci biżuterię?
To już nie sala wystawowa w galerii L'Orfevre, a słuchawka telefonu przyciśnięta ramieniem do policzka, kiedy Philip otwiera butelkę piwa.

Głos po drugiej stronie być może jest czymś, o co można się zakotwiczyć i co być może sprawia większą radość i większą ulgę, niż powinno — ale to nie ma znaczenia tak długo, jak ulotna refleksja pozostaje tutaj, z nią, zamknięta w głowie. I dopóki pół–cierpkość na języku daje najmocniejsze wrażenia z całej gamy dostępnych, a przecież ma dziś w czym wybierać.
Może wybrać uśmiech, którego nikt nie zobaczy, a jedna osoba może dosłyszeć pomiędzy literami krótkiego—
— Tak dobrego? — Nie musi kłamać i nie kosztuje ją to ani grama bezcennej dumy. Tę mogłyby nadszarpnąć dopiero przypadkowe — bardziej, bądź mniej — zwierzenia, o które nietrudno, gdy proporcja krwi i alkoholu stopniowo, acz sukcesywnie przechyla się z korzyścią dla tego drugiego.
Kolejny łyk znów nieuchronnie ją do tego zbliża i przy okazji koi obrzęknięte gardło, które wciąż przypomina o tym, po co w ogóle zadzwoniła i że ktoś może oberwać za dzielenie się prywatnymi numerami telefonów ciężko pracujących rzemieślników — jeśli tylko Annika do reszty postrada rozum i zdradzi swoje źródła, a tego robić nie zamierza.
— Nie. Choć wolałabym katar — ćwierć–żarty, ćwierć–słówka i ćwierć–prawdy płyną przez kabel, a Annika rezygnuje wreszcie z patrzenia na coraz bardziej chaotyczny krajobraz za oknem — korzystając z chwili przerwy, zaprasza wino i Philipa do łóżka i bezpiecznej sterty poduszek.
Szybko zaczyna tego żałować, gdy prawie rozlewa je na pościel w reakcji na słowa po drugiej stronie.
— Raz na pięć lat — pada po krótkiej pauzie potrzebnej na odzyskanie rezonu i tego, czego najbardziej teraz potrzebuje.
A potrzebuje teraz rozpaczliwie siły, by przygryźć i zatrzymać plączące się na języku, sarkastyczne — od kiedy jesteś taki małostkowy, Duer?
Ale gdyby chciała się koniecznie pokłócić, rozpoczęłaby tę rozmowę inaczej.
— Właśnie wchodzimy w nowy, ekscytujący etap — życia osobno, kusiło, by dodać — rozbrzmiewa wystarczająco dosadnym jadem, by przeżreć małżowinę uszną — myślałam, że wolisz posłuchać o zleceniu — ustalić stawkę, powiedzieć, że policzy jakieś ekstra, albo przypomnieć, że nie jest dziwką z Sonk Road, żeby robić za drobniaki, cokolwiek — ...ale skoro wolisz zmienić temat... — Bo Annika nie podejrzewa Duera o szczególne zainteresowanie jej życiem uczuciowym i tę jedną, mało przemyślaną uwagę, zamierza puścić mimo uszu.

Zaskoczenie rozmywa się pod wpływem kolejnych głosek płynących przez długi kabel. Philip uśmiecha się w przestrzeń, a wielobarwny naleśnikot z obrazu ustawionego pod ścianą odwzajemnia uśmiech — zupełnie jakby wiedział, że w przyszłym tygodniu doczeka się ram z prawdziwego zdarzenia, a za kilka kolejnych ktoś być może zawiesi go na ścianie.
— Nie sprecyzowałaś wcześniej.
Mógłby dodać, że od lat nie nabiera się na ten chwyt — mniej więcej od czasów wizyty w Muzeum Historii Naturalnej — ale nie do końca byłaby to prawda, a kłamstwo na tyle niewinne, że nie warte odnotowania. Podciąga prawą nogę na kanapę, która dzięki porannemu wsparciu servitium przestała wydawać z siebie zgrzytliwe jęki protestu potęgujące pulsowanie w skroniach.
— Tete-a-tete z rytuałami? — to by się zgadzało — puzzle wskakują na właściwe miejsce — a Philip na końcu języka ma komentarz na temat zabezpieczania się i dlaczego to zawsze było w jego gestii. — Było aż tak spektakularnie?
Ma w tym przecież doświadczenie.
Marzec może uznać za zaskakująco udany — żaden z osadzanych kamieni wyjątkowo nie próbował go zabić. Wszystko jeszcze przed nim, dlatego póki co skupia się na tym co ważne.
Gwincie butelki i zimnym piwie, które przelewa się przez gardło wraz ze słowami Anniki.
Raz na pięć lat.
Właśnie wchodzimy w nowy, ekscytujący etap.
Brwi unoszą się nieznacznie, a butelka wędruje w bezpieczną przestrzeń między biodrem Philipa, a oparciem pokrytej welurem sofy. Oswobodzoną dłonią Duer sięga po porzuconą na stoliku paczkę Marlboro, z której wyciąga jednego papierosa.
Kiedy go odpala, cisza w słuchawce wydłuża się.
— Mówiłaś, że chcesz jadeit — gęsty dym unosi się razem ze słowami. Powinien otworzyć balkon.— Zdążyłem domyślić się, że potrzebujesz go raczej prędzej, niż później, więc nie będziesz wybrzydzać.
Ton głosu ma raczej zwyczajowo miły.
Na pewno więcej, niż neutralny.
Chyba nie jest to alegoria do jej małżeństwa.
— Jeśli się mylę i wcale ci się nie śpieszy — to zręczny manewr między dzieleniem uwagi; papieros, słuchawka, Adams. — Chętnie posłucham, co wymyśliłaś.

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Philip Duer dnia Sob Maj 25, 2024 12:32 am, w całości zmieniany 1 raz

Minęło wiele czasu, odkąd ostatnio rozmawiali tak swobodnie — dwójka jeszcze–dzieciaków, każde z własnym planem na przyszłość i własnym powodem, by o tej przyszłości ze sobą nie rozmawiać. Cykliczność czasu to całkiem zabawny i absurdalny koncept — dziś szczególnie namacalny. To budzi iskrę niepokoju, a jednak, wznowienie rutyny kosztuje Annikę tyle samo wysiłku, co podniesienie kieliszka do ust, by spłukać z języka posmak niewypowiedzianego a musiałam?
— Mhm. — Potwierdzenie jeszcze nie jest obnażeniem się ze słabości; nie jest nim tak długo, jak krwawe ślady zbrodni nie opuszczają kanalików łzowych — choć te przez telefon byłyby pewnie łatwiejsze do zniesienia, niż uderzające znienacka zapachem żelaza.
— Było intensywnie… — jeszcze jak — ...do utraty tchu… — a niekiedy także przytomności — ...i całkiem boleśnie — nie każdą zabawę w magię rytualną wieńczy szczęśliwy i satysfakcjonujący finał, ale ten szczególny był mokrym snem masochisty, czego już nie powiedziała na głos, by nie usłyszeć przypadkiem dźwięku zerwanego połączenia.
— Największą tragedią tamtego poranka jest to, że wrażenie powraca teraz przy każdym kontakcie z magią. Dlatego szukam rozwiązania — parsknięcie jest tylko pozornie jednym z tych wesołych, bo w głosie pobrzmiewa zaniepokojenie, które Annika zalała kolejną porcją wina. Świat zaczyna wirować coraz szybciej, co tylko pogłębia się po miękkim lądowaniu w pościeli i emocjonalnej huśtawce związanej z tematem słusznie poruszonym. I może nie poczułaby się tak fatalnie, gdyby nie przeciągająca się cisza i słowa.
Te z jakiegoś powodu były jak niespodziewany cios w brzuch.
— Prędzej, niż później. Tak. — Resztkę napoju z dna kieliszka opróżniła szybkim haustem, który zasznurował jej usta na jeden, wystarczająco długi moment. Butelka na nocnym stoliku aż się prosi o dolewkę — i nie zamierzam wybrzydzać, w istocie.
Choć nawet gdyby chciała, czuje, że nie powinna. Odłożyła na chwilę kieliszek, by — zanim poleje kolejny i oby ostatni — okryć się kocem — po prostu podaj cenę, i… Philip? — Przeczesała palcami włosy w krótkiej przerwie na dobre wyważenie słów. To nie będzie pytanie o plany na wieczór — tak przy okazji, jeszcze jedno. Ostatnio szukam sposobu na to, żeby… Coś zapomnieć. — Wie, że istnieje czar — widziała go w użyciu tam, w Bella Donnie. Wie o rytuałach, ale…
To nie to. Potrzebuje czegoś innego.
— Na jakiś czas.

— Czyli typowa środa — opis pani Faust zasługuje na ciut szerszy uśmiech. Nie bawi go jej cierpienie — ani to, przez co przechodziła rzucając nieszczęsny rytuał — ale też nie do końca poważnie potrafi traktować ukąszenia przez magię. Można się do nich przyzwyczaić, a wizyty w ośrodku Nostradamusów potrafią przypominać wakacje w kurorcie wypoczynkowym. Wystarczy wypisać odpowiednie nazwisko i sumę na czeku. — No, może oprócz tego ostatniego, to brzmi bardziej jak poniedziałek.
Pewnie nie powinien żartować z tej sytuacji, ale już za późno.
Słowa odnajdują słuchawkę wcześniej, niż usta chłodny gwint butelki.
— Rytuał się udał? — może udawać, że nie wychwycił z jej głosu niepokoju — sam zareagowałby podobnie na przedłużającą się niemoc — i właśnie w tym torem prowadzi rozmowę. — Co takiego rzucałaś?
Poprawia się na kanapie, która trzeszczy w cichym proteście. Kolejne słowa i kolejny głęboki łyk Adamsa — krótka decyzja, że może warto ten jeden raz powściągnąć to, co nie pozwala wykrzesać iskry współczucia.
Tego nigdy nie było w nim za wiele, ale dzisiaj Annika brzmi tak, jakby naprawdę potrzebowała, choć karata życzliwości.
Tyle Philip ma na zbyciu.
— Muszę zrobić projekt — muszę — nie może zrobię. — Wtedy wycenię całość. To nie ciastko z cukierni, żeby znać cenę z perspektywy kanapy.
Butelka wraca w sąsiedztwo biodra, a filtr papierosa do ust. To chwila ciszy, którą ponownie wykorzystuje pani Faust i jej głos w słuchawce wciśniętej w ramię.
Wino, Annika.
Wino byłoby odpowiedzią. Podobnie wódka i kasyno — to zawsze działało. Przynajmniej na niego. Ale ona w tym momencie już nie żartuje i Philip marszczy delikatnie czoło.
Drążenie tematu nie byłoby w dobrym tonie. Prawo do tego zdążyło zgnić na ulicach Bostonu.
— Pura nie niszczy wątroby — ani godności. — To przyjemny i łatwy w obyciu demon.

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Philip Duer dnia Czw Lis 28, 2024 1:22 am, w całości zmieniany 1 raz

Ośrodek Nostradamusów będzie ostatnim miejscem, do którego Annika kiedykolwiek zwróci się po pomoc, bo nawet pominąwszy rodzinną niechęć — przytomnie uznała, że magia w otoczeniu szkodzi jej już w dostatecznym stopniu, by nie otaczać sie nią jeszcze w szpitalnych murach.
— Zimne łapy podduszające co każdą środę… Prawie ci zazdroszczę — prędzej po poradę medyczną uda się do Duera, któremu całkiem nieźle idzie podtrzymywanie Anniki na duchu.
W każdym razie lepiej, niż się spodziewała.
A nie spodziewała się tego wcale.
I być może faktycznie nie powinien żartować z tej sytuacji, ale Annika też nie do końca dzwoni po to, by się nad sobą użalać — to już zrobiła jakiś czas temu, a powtarzanie repertuaru nie leży w jej niecierpliwej naturze, która woli skupić się na wyjściu z kłopotów.
I wszystko wkrótce znajdzie swoje rozwiązanie — dziś jest już i tak stracone, może więc utonąć w jeszcze jednej porcji wina. Ta wkrótce trafia do kieliszka, a kilka kropli również na jasną pościel.
Jutro poprosi kogoś o jej zmianę — to tylko jeszcze jeden plus powrotu do domu.
— Udał się i mam nadzieję, że gnojek długo będzie się bał wyjść na spacer do parku — za zaporą z obojętności jeszcze tkwi szczypta furii, którą nie do końca załagodziła reprymenda prosto z samego Piekła — to nic takiego, tylko mała zemsta.
Ani ona, ani wino, które właśnie pije, ani nawet kot oceniająco łypiący na nią jednym okiem ze szczytu wielkiej szafy, nie widzą dobrego powodu, by ukrywać przed Duerem akurat tę informację. Może to w Philipie doszczętnie zgasi wątłą iskrę współczucia, ale nie zmieni nic w tym, co czuła, kiedy stawała w centrum pentagramu.
Ani tego, jak bardzo tamta noc i poranek, były surrealistyczne.
Bo z każdym łykiem słowa płyną coraz łatwiej, a to najlepszy powód do tego, by—
— Dobrze. Pura. Zapamiętam — tak jak zapamięta, że zamówiła ochronę przez kolejnymi zemstami — nie będę ci już przeszkadzać.
Wino wciąż pracuje na zapomnienie i nie do końca radzi sobie ze swoim zadaniem.

— Wszystko przed tobą — lewa brew — prawa prawie zawsze spoczywa w miarę nieruchomo — unosi się i opada. Za to kąciki ust są synchroniczne — uśmiech pojawia się na twarzy, czego Annika nie może zobaczyć, ale usłyszeć już tak.
Ćmienie w skroniach zdążyło ustąpić, stara zasada — czym się strułeś, tym się lecz — działa niezawodnie, mimo zastosowania zimnego piwa zamiast whisky. Jeszcze jedna butelka i przegna widmo zeszłej nocy — spokojnie będzie mógł dokończyć projekt zaręczynowego pierścionka, który wkrótce ozdobi dłoń cycatej Lisy.
— Widać zasłużył.
Nie ukrywa zdziwienia, pozwala mu swobodnie rozgościć się na głoskach wypowiadanych słów. Nie podejrzewał pani Faust o podobne zagrywki — ktoś musiał porządnie zajść jej za skórę, skoro sięgnęła po athame, obierając za cel rytuału człowieka. Kiedy coś podobnego zdarzyło się jemu samemu?
Nie mógł sobie przypomnieć.
Na pewno nie w najbliższej przeszłości.
Magia powstania najwdzięczniej pracowała z przedmiotami, podobnie jak Philip.
Jest ciekaw, co tam się faktycznie wydarzyło i kim jest obiekt małej zemsty, ale i tym razem powściąga wodze wścibskości. To nie jego sprawa, a oni nie są przyjaciółmi — skoro nie jada odgrzewanych obiadów, to tym bardziej nie powinien zadowalać się odgrzewaniem starych relacji.
Łapie się na tym, że za łatwo zapomina o tej zasadzie.
— Byle zaklinacz sobie z nim poradzi — szaro—biały dym sączy się z ust wraz ze słowami. Duer byle zaklinaczem nie jest, mimo że do prawdziwego kunsztu wciąż sporo mu brakuje. Ofertę pomocy jednak topi w dwóch łykach naznaczonych delikatną chmielową goryczką. — Tak, mam trochę pracy. Odezwę się, kiedy skończę ten jadeit, dobrze?
Ćwierć prawda.
— Uważaj na siebie, Annika.
Słuchawka odnajduje widełki telefonu, a dogorywający papieros popielniczkę.

Ta paskudna, magiczna czkawka to dopiero początek wielu podobnych. Nie pochwaliła się Duerowi, że to był jej pierwszy — bardzo bolesny — raz z tą paskudniejszą stroną magii rytualnej, ale to nie ma już większego znaczenia.
Otulona ciepłem koca nie potrzebuje dodatkowych zachęt, by odwzajemnić uśmiech zza drugiej strony telefonicznego kabla, choć temat wciąż mrozi jej krew w żyłach.
— Tak, nie jestem sadystką — w przeciwieństwie do niego — grzęźnie niewypowiedziane, by nie pozostawić miejsca na zbędną nadinterpretację, o którą łatwo, kiedy cały obraz sprawy przesłania kurtyna milczenia.
Zwierzanie się Duerowi z traum ostatnich tygodni to poufałość, na jaką jej nie stać i od której nie byłoby już odwrotu. Annika waży słowa, choć alkohol czyni zadanie coraz trudniejszym, a jeszcze przytomne strzępki kory mózgowej hamują impulsywny zamiar drzemiący w tym, co — na szczęście — niewypowiedziane.
Bo — w istocie — nie są przyjaciółmi.
Głos przyjaciela w słuchawce nie wyrywa z głowy takich wspomnień.
Oferta pomocy nie pada, a prośba o nią również tonie w powodzi cierpkiego napoju, gdy Annika jeszcze (przed)ostatni raz próbuje tradycyjnych sposobów na uporanie się z koszmarem ściągającym myśli w jeden punkt.
— Jasne — odpowiedź–wytrych i krótki wdech — dziękuję.
Słuchawka odnajduje aparat dopiero za drugim razem.

Rozmowa zakończona.