First topic message reminder :



[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Pon 1 Kwi 2024 - 22:56, w całości zmieniany 1 raz

Słowa ostre jak brzytwa zaskoczyły ją i spowodowały, że wargi się zamknęły. Już nic więcej nie zrobiła poza bierną obserwacją – Leandrowi zaklęcie się powiodło, a księgi zostały rozprute na strzępy, dzięki czemu biedny czarownik był już całkiem bezpieczny. Oznaczało to, że mogła zrezygnować z magii i się wycofać, ale-
Ale.
Dlaczego mówił do niej tak, jakby niczego nie widziała i niczego nie rozumiała?
Nie wierzy w to wszystko. Nie wierzy zupełnie w ten rozłam kościoła, nie wierzy, że Lilith i tylko Lilith wyciągnęła do niego rękę i robi tak wobec każdego, kto tylko potrzebuje.
To nieprawda.
Czułaś, że jesteś jedną stopą nad przepaścią?
Jak miała nie być?
Całe jej życie runęło w gruzach. Talent, który opracowywała latami. Studia, które skończyła z wyróżnieniem i dyplom, który mogła rzucić na podpałkę, bo ostatni spektakl przypłaciła niemal własnym życiem. Miłość, która miała być na zawsze, a opuściła ją wtedy, kiedy najbardziej potrzebowała. Straciła wszystko z powodu niewiadomego, dla kaprysu losu i jedyną osobą, która wyciągnęła do niej wtedy rękę, był…
Maurice.
Nie Lilith. Nie Lucyfer. Nawet nie Aradia. Po prostu – Maurice.
Widzi, że emocje Leandra są szczere. Że cokolwiek przeżywa, jest to mocne i bardzo głęboko w nim siedzi. I gdyby tylko nie wszystko poprzednie, co do niej powiedział, pochyliłaby się nad tym problemem. Usiadła z nim, wysłuchała. Pomogła znaleźć jakieś rozwiązanie.
On wolał traktować ją z góry.
— Nie ma pan pojęcia o moim życiu – tym razem to jej ton zabrzmiał zaskakująco ostro. Podobnie rozzłoszczone miało okazać się spojrzenie, zazwyczaj czule objawiające się w wielkich, sarnich oczętach dziewczęcia. – I nie ma pan prawa mówić, że niczego nie doświadczyłam, bo jestem młodsza. Byłam tam i ręki do mnie nie wyciągnęła Lilith. To była żywa, namacalna osoba, która swoją wiarę opiera na Lucyferze. I ja jej wierzę, bo skoro była w stanie dźwignąć mnie, Lucyfer faktycznie musi dawać wystarczająco dużo siły. Więc niech pan nawet nie mówi, że Lilith pomoże każdemu. Mi nie pomogła.
Koniec. Kropka. Nie ma ochoty kontynuować tej konwersacji.
Patrzy jeszcze tylko szybko na człowieka, który przed chwilą padł ofiarą własnych wytworów literackich.
— Niech się pan nie martwi. Jest pan w rękach lekarza.
Krótkie, ostatnie spojrzenie na Leandra, nim wychodzi z biblioteczki i wsiada na motor. Głośny ryk silnika oznajmia oddalenie się w sobie znanym kierunku – do domu.
Ma dosyć tego dnia.

Gniew był jego paliwem. Wreszcie poczuł się jak żywy człowiek, jak czarownik, którego magia poczęła nieznacznie szczypać w palce po ostatnim zaklęciu. Nienawidził takich słodkich, ułożonych dziewczynek jak Alisha i gdyby nie pewne doświadczenie w modyfikowaniu sygnałów wysyłanych przez własną twarz, byłoby to widać. Udało mu się zamienić pogardę w rozdrażnienie i chęć rzucenia na nią klątwy w nerwowe machnięcie ręką.
Miał prawo mówić to, co tylko zechciał i tego nie mogła mu odmówić. Widząc Alishę, dostrzegał te wszystkie bogate dzieciaki, które na uczelni utrzymywały się niekoniecznie za pomocą własnego wkładu naukowego. Pieniądze były jedyną walutą, która miała dla nich wartość. Zanim uzyskał wykształcenie medyczne, przekonał się o tym na własnej skórze zdecydowanie zbyt wiele razy, aby mógł uważać to za czysty przypadek. Widział słodką buźkę i naiwność, niewiele więcej. Nie znał jej, nie pragnął poznać. Za to z dziką przyjemnością zniszczyłby ją bez chwili zawahania.
Żądza rozdygotała mu palce jednej z dłoni, które zadrżały zdradziecko.
– Szukaj swojej wiary w sobie, dziecko. Może wtedy przestaniesz dyndać na cudzych sznurkach. – Odburknął w odpowiedzi, odprowadzając jej oddalającą się sylwetkę spojrzeniem, które wypaliłoby jej dziurę w plecach, gdyby tylko miało taką moc. Zmełł w ustach zbędny komentarz, odwracając twarz ku właścicielowi księgarni. Ich dyskusja niewątpliwie niewiele by go obchodziła, gdyby niejako nie stał się jej częścią. Nie było dalszej krucjaty, ani strojenia groźnych min. Była tylko wyciągnięta do mężczyzny dłoń, która pomogła mu wyjść zza stosu poległych ksiąg i kilka zaklęć uzdrawiających, które mogły przywrócić mu przynajmniej część sprawności.
– Proszę odpoczywać, szybko dojdzie pan do siebie. – Oświadczył, bo mimo wszystko to było najlepsze i przede wszystkim uniwersalne zalecenie. Czas leczył rany. Nie wszystkie, ale w tym wypadku powinien sobie poradzić.
Opuszczając miejsce walki, obrał kierunek, który prowadził do skrzyżowania. Unosząc spojrzenie na znaki, zorientował się w swoim położeniu. Ruszył wzdłuż pogrążonej w śnie ulicy, odreagowując złość na puszce z czerwoną farbą, która zastąpiła mu drogę. Kopnął ją w kierunku prawego pasa. Wcale tam nie wylądowała, ale jego plecy już tego nie widziały.

| zt