First topic message reminder :



Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Czw Lip 20, 2023 9:07 pm, w całości zmieniany 1 raz

Być może — zaledwie być może; kim był, żeby analizować, osądzać i sięgać po stereotypy? — Francesca Paganini przypominała brata bardziej, niż sugerowało łagodne usposobienie i wzrok, za którym przez ostatni kwadrans Perseus nie dostrzegł niczego, poza równymi porcjami życzliwości i lekkiego onieśmielenia. Valerio pewnie też nie zgodziłby się z przydatnością łyżeczki do herbaty w procesie trepanacji czaszki; zamiast naukowego wyjaśnienia, posłużyłby się doświadczeniem empirycznym.
Zielona herbatka — na uspokojenie — którą przyniosła kelnerka, nagle przestała być złym pomysłem.
Sięgnięcie po filiżankę, zanim wystygła zawartość, zdecydowanie nim była.
Naczynie drgnęło tuż przy linii ust, gdy Francesca wspomniała o pracowni jubilerskiej, o znajomym profesjonaliście, o gotowości niesienia pomocy nie tylko w świetle rozpylanym przez kogut ambulansu, ale tak po prostu — bo mogła.
Bo chciała.
Bo ludzka natura, wbrew temu, co próbował wmówić im świat, nie była doszczętnie zepsuta.  
— Kojarzę szyld, ale—
W drodze na Staromiejską na pewni niejednokrotnie mijał pracownię jubilerską; raz zatrzymał się przy witrynie jednej z nich, naiwnie przekonany, że będzie stać go na broszkę dla Winnie. Była ładna, w kształcie żuczka — równie ładnie kosztowała, nakłaniając Perseusa do przyspieszenia kroku i nieoglądania się za siebie. Przeszłość to gęsta pajęczyna zdarzeń; wprawienie w drganie osamotnionej nici niesie się echem — prosto w mgły niesprecyzowanej przyszłości.
— To zbyt wiele, Frankie. Nie mogę cię prosić o przysługę, skoro nie wywiązałem się z własnej — wzrok mimowolnie powrócił do złożonego na krześle plecaka; wahanie za taflą błękitnego spojrzenia było wyraziste i z każdą sekundą narastało. — Gdybyś jednak—
Ciężkie przełknięcie śliny udrożniło drogę dla słów.
— Zapytała, czy akceptuje uczniów, koniecznie wywiedz się o cenę. Mam trochę oszczędności, mógłbym wyłuskać dolary albo zakląć dla niego demona, albo zatrzasnąć czar w pentaklu, albo—
Rytuały magii powstania pewnie znał lepiej od Perseusa; jedna waluta wypadła z portfela, zanim z ust wyrwał ją moment nadziei, że po długim pasmie niepowodzeń los wreszcie uśmiechnął się ze zrozumieniem.
— Znajdę sposób, żeby zapłacić. Tylko nie zadawaj sobie dodatkowego trudu, dobrze?
Może będzie musiał pożyczyć sumkę od Orestesa — cokolwiek, by wprawić się w poczucie, że szansa została należycie wykorzystana. Przestygła herbata nie groziła oparzeniem ust; ostrożny łyk to zbyt mało, by uspokoić rozszalałe serce, ale w sam raz, aby zmusić usta do milczenia. Francesca opowiadała o zainteresowaniach — Percy aktywnie słuchał, za każdym słowem ukrywając kiwnięcie głową, uśmiech albo zaskoczenie, które prędko rozpierzchało się pod świeżą falą krystalicznie szczerego zainteresowania.
Ludzie to genialne istoty; nigdy nie przestaną go zaskakiwać.
— Paganini. Naturalnie, że masz talent do skrzypiec — i gotowania; i pewnie kilku śródziemnomorskich cech, które przez tysiąclecia nieświadomie kultywowali ich przodkowie. Może też — zupełnie, jak on — lubiła drzemać w słońcu w wyjątkowo upalne, letnie dni. W Maine nie było ich wiele; tym ważniejsze, by korzystać z każdego, który sprezentował im czas.
— Marvel? — brwi wystrzeliły w górę; filiżanka, na szczęście, wybrała przeciwny kierunek — odstawiona na spodek, przestała stwarzać zagrożenie dla Perseusa i każdego klienta w kawiarni, który miał nieszczęście usiąść w zasięgu lotu porcelany. — Spider—Man jest najlepszy. Czytałaś nowy zeszyt?
To byłoby na tyle, jeśli chodzi o dominację Wolverine'a.

Złożyła propozycję i, zaraz potem, zaczęła Percy’ego studiować jak ciekawy okaz owada. Wraz z jej słowami mimika Perseusa zaczęła robić dziwne rzeczy, a jego tęczówki jakby zaczęły zmieniać kolory. Wraz z jej słowami filiżanka w dłoni Greka zachybotała się a wzrok umknął w kierunku plecaka. Wraz z jej słowami–
Widziała wahanie. Pierwszy opór, drugą – nieśmiało raczkującą nadzieję. Wygrała ta druga i choć Percy mówił coś jeszcze o pytaniu o cenę, o tym, jak mógłby rozliczyć się sam – to Frankie już nie słuchała. To znaczy, słowa wciąż do niej docierały, tylko że teraz, w tej chwili, to nie było ważne. Nie dla niej. Bo Francesca, w przeciwieństwie do Perseusa, pieniędzmi nie musiała przejmować się nigdy i brak zielonych nigdy nie był problemem, z którym nie potrafiłaby sobie poradzić.
- W porządku – zgodziła się bez wahania, jednocześnie wiedząc, że porozmawianie z Javierem to żaden trud, podobnie jak trudem nie było przedstawienie Percy’ego w odpowiednio jasnych kolorach – i uregulowanie przynajmniej części rachunku, żeby tylko Zafeiriou nie musiał zaciągać długów, z którymi nie mógłby sobie potem poradzić. Bo to oczywiste, że Frankie rozumowała w ten sposób – oczywiście, że oczyma wyobraźni widziała już wierzycieli nachodzących sympatycznego Greka, widziała krew, podbite oczy, przestrzelone kolana.
Była przecież Paganini, jej rodzina robiła takie rzeczy. Valerio psuł, ona naprawiała. Tak to z grubsza działało.
Kołysząc stopą pod stołem, słuchała potem o zainteresowaniach Percy’ego – i mówiła o swoich. Początkowo odrobinę skrępowana – nie nawykła do chwalenia się tym, co robi poza szpitalem czy uczelnią – w którejś chwili przestała uciekać wzrokiem, za to znów uśmiechnęła się szerzej, z zainteresowaniem obserwując kolejny kalejdoskop emocji na policzkach Zafeiriou.
- Talent to może być trochę duże słowo – roześmiała się. – Jeszcze nie tak dawno temu katowałam braci swoimi próbami. – Tak było, wszak nikt nie rodził się uzdolniony. Teraz Frankie niczyich uszu już nie kaleczyła, a spod jej smyczka dźwięki płynęły raczej ujmujące, wciąż jednak sama Paganini nie powiedziałaby, że jest w tej dziedzinie jakaś wybitnie zdolna. To jednak nie miało znaczenia. Ważniejsze było to, że grę na skrzypcach zwyczajnie lubiła – że odpoczywała przy niej i uśmiechała się szerzej.
O słońcu nie mówili, ale gdyby to zrobili, Frankie musiałaby przyznać, że istotnie lubi – wylegiwać się jak kot w plamie światła; rozciągać leniwie na leżaku przy basenie, albo po prostu na kocu rozpostartym na trawie w przydomowym ogródku czy okolicznym lesie.
Marvel padł na podatny grunt, pierwszy entuzjazm Franceski szybko jednak przegrał rywalizację z niedowierzaniem.
- Nie jest – palnęła bez zastanowienia, spoglądając na Percy’ego szeroko otwartymi oczami. – Spider–Man. Nie może być najlepszy, przecież to–
I tak właśnie, moi drodzy, rozpoczęła się dyskusja rumieniąca policzki, krzesząca iskry w spojrzeniu, wywlekająca na wierzch te stereotypowe, włoskie tendencje do gestykulowania. Pół godziny, mówił jeszcze przed chwilą Percy i pół godziny te minęło teraz jak z bicza strzelił, poświęcone pełnej pasji dyspucie o wyższości jednego superbohatera nad drugim. Konfrontacji nie wygrał finalnie ani rosomak w żółtych gaciach, ani pająk w obcisłym onesie, niezaprzeczalnymi zwycięzcami byli za to oni, Percy i Frankie. Wypieki na policzkach były niczym sztandar świeżo zadzierżgniętej przyjaźni; uśmiech od ucha do ucha zapowiadał kolejne dyskusje i spory, z których zapewne żaden nie zakończy się kompromisem.
- Porozmawiam z Javierem i dam ci znać, w porządku? – pytała jeszcze Frankie na odchodnym, gdy ciasto było już zjedzone, napoje wypite, rachunki popłacone. – Jeśli się zgodzi, to już umówicie się jakoś sami, jestem pewna, że–
Francesca pewna była bardzo wielu rzeczy, ale w tej chwili żadnej aż tak, jak tego, że chciałaby spotkać się z Percym znowu. I że odwiedzi antykwariat, sprawdzi, czy kuzyn Perseusa też jest taki–
Taki. W tym jednym słowie mieściło się bardzo, bardzo dużo.

zt x2