Na samym końcu ukrytego w podziemiach restauracji pomieszczenia, tuż obok biura, znajduje się jeszcze jeden pokój. Łatwo przeoczyć prowadzące do niego drzwi i jeszcze łatwiej zrozumieć, że nie jest to miejsce, do którego chciałoby się trafić. Prywatny pokój wciśnięty został w sam róg pomieszczenia — pociągnięte rdzawą farbą, metalowe skrzydło prowadzące do jego wnętrza zazwyczaj jest zamknięte i wydawać mogłoby się, że to składzik na nadmiarowe krzesła. Tylko nieliczni wiedzą, że wewnątrz krzesło jest aż jedno — brzydkie i obdrapane — a nagie, betonowe ściany i równie naga, betonowa posadzka to cały wystrój pomieszczenia. Z sufitu zwisa pojedyncza, naga żarówka rzucająca dość skąpe światło; krzesło ustawione na samym środku pokoju jedynie dopełnia obrazu w tej prostej liście skojarzeń. To tutaj trafiają ci, którzy próbowali oszukać kasyno — familia Paganini wykazuje się zerową tolerancją dla takich przypadków, a swoje niezadowolenie wyraża w jedyny, słuszny sposób; za zamkniętymi drzwiami niepozornego pomieszczenia.