październik 1974Nocne światła i szelestyYADRIEL VENOIR, TERENCE FORGER

Nie wiedział, która dokładnie jest godzina.

Leżąc na boku, plecami do Yadriela, wpatrywał się w łunę księżycowego światła dobywającą się do sypialni przez niedbale zasunięte zasłony. Sen opuścił go kilka, może kilkanaście minut temu i pozostawił sam na sam z własnymi myślami. Nie było w tym nic nowego, koszmary przedstawiające zniekształcone obrazy każdego dnia często zakłócały nocny wypoczynek, odbierały mu spokój i sprawiały, że gwałtownie rozchylał powieki w nagłym wzdrygnięciu ciała. Po tym ponowne zamknięcie oczu okazywało się trudniejsze, gdy serce biło nienaturalnie szybko, a rzeczy, które zazwyczaj nie wzbudzały strachu, nabywając przerażającej brzydoty i pokraczności, powodowały drobny niepokój.

Tym razem nie mógł jednak odwrócić się twarzą do mężczyzny, ostrożnie wtulić w doskonale znane sobie ramiona, osłaniające go przed wszystkimi nieprzyjemnościami i w ten sposób spędzić resztę nocy. Winić za to mógł tylko siebie.

Ostrożnie wyplątał się z kołdry i wstał z łóżka, powoli kierując się w stronę kuchni. Starał się być jak najciszej, przemykając najpierw przez pokój, a potem przedsionek, strategicznie omijając skrzypiące panele. Być może Terence miał się udać na dyżur dopiero wieczorem, ale nie był pewien o której powinien wstać Yadriel. Wyczuwając pod bosymi stopami chłód kafelek, oddetchnął głośniej, na co mógł sobie pozwolić znajdując się na dystans od prawdopodobnie śpiącego Venoira. Napełnił czajnik, nastawiając go na ogniu i rozważnie pozbywając się gwizdka, a do zaparzacza wsypał dwie łyżeczki herbacianego suszu.

Siadając przy niewielkim stoliku w oczekiwaniu na zagotowanie się wody, odpalił papierosa i zza zasłonki w okienku zaczął wyglądać na ciemne ulice. Zepsuta latarnia na zewnątrz migała pomarańczowym światłem, zwiastując, że wkrótce zgaśnie zupełnie. Póki zapewniała tę odrobinę poblasku razem z srebrną tarczą i sprawiała, że nie musiał w zupełnym mroku przygotowywać herbaty, nie zapalał nawet tej niewielkiej lampki stojącej na parapecie. Zalał gorącą wodą zaparzacz wsunięty do kubka, rozmyślając o sposobie w jaki zakończył się wczorajszy dzień, a wyrzuty sumienia zdawały się uczepić rękawów bawełnianej piżamy i wspinać po nogawkach spodni. Usiadł z parującym wywarem, a te podążyły za nim. Zgasił tlącego się papierosa w płaskiej popielnicy (znów zapomniał ją wyczyścić) i podrapał się po gładkim policzku, zastanawiając się nad tym, co powinien zrobić, by wynagrodzić tę zbędną z perspektywy czasu sprzeczkę.

Nie lubił, gdy zasypiali skłóceni. O wiele bardziej wolał wieczory wypełnione rozkoszą w jego objęciach, a następnie rozmową póki któryś z nich nie odpłynie do krainy nieświadomości.

Kroki na korytarzu przebijały się wyraźnie przez nocną ciszę. W przeciwieństwie do niego, ich właściciel nie musiał skradać się jak przestępca. Terence spiął się nieco w siedzeniu, sącząc łyk ciepłego napoju, ale nie pozwolił żalowi wyjść na zewnątrz. Nie poruszał się, nasłuchując, a gdy ten zatrzymał się gdzieś blisko niego, nie pozwolił mu zająć jako pierwszemu głos.

— Przepraszam, że cię obudziłem — wymamrotał, patrząc w swój kubek, na wpół już opróżniony. Może miał przez chwilę nadzieję, że od tego wlepiania oczu w zawartość przybędzie herbaty. — Nie musiałeś za mną iść. Zaraz wrócę do łóżka, potrzebuję tylko chwili — dodał, wciąż nie unosząc wzroku na osobę do której przecież się zwracał. Zupełnie nieświadomie zachowywał się w takich sytuacjach niemal tak, jakby wrócił do punktu wyjścia sprzed kilku lat. Zmieszanie, dotyczące ich kłótni sprzed paru godzin, również nie pomagało w naturalniejszym zachowaniu.

Bywasz takim idiotą, Forger, przemknęło przez jego głowę i zmarszczył lekko nos do tej myśli.

W istocie, odczytanie z mowy ciała mężczyzny czy ze zwyczaju palenia w wyłącznie określonych okolicznościach jak niewiele zmieniło się przez tych parę godzin wypełnionych milczeniem i płytkim snem, nie było dla Forgera żadnym wyzwaniem. To jedynie pogłębiło skonsternowanie i niepewność, co powinien powiedzieć, by nie pogorszyć sytuacji. Był wystarczająco rozbudzony po całym rytuale parzenia herbaty, nie pomagało także przywołanie w myślach ostrzejszych słów, jakie padły tuż przed zawinięciem się w łóżku oraz próbą zaśnięcia. Bez żadnego wytłumaczenia swojej reakcji, jakby na przekór samemu sobie, bo ten sposób nie służył widocznie żadnemu z ich dwójki.

Wbrew swoim zapewnieniom pozostał na krześle. Ucieczka do sypialni mijała się z celem, pozostawało więc stawienie czoła sprokurowanemu problemowi. Jednak dopiero w odpowiedzi na przytyk wymierzony w jeden z tych paskudnych nawyków przypominających bardziej zachowanie skruszonego kilkulatka niż dwudziestoparoletniego mężczyzny, spojrzenie poszybowało do góry i skrzyżowało się z tym drugim. Nie umykał mu już dłużej, wiedząc, jakich poznanych przez Yadriela osobliwości życia z Terence’em nie lubił. Szczególnie po tych latach, jakie zdołali już podzielić, podczas których wielu z nich zdołał się już wyzbyć, a inne uparcie wracały i przypominały o sobie.

— Tak lepiej? — mruknął bez cienia pretensji, pociągając kolejny łyk. Napój rzeczywiście stracił już niemal zupełnie swoją temperaturę, ale nie wstawał z miejsca, żeby dolać wody z czajnika. Zacisnął tylko palce na gładkiej, ceramicznej powierzchni w kolejnej chwili milczenia.

Powiódł jasnymi oczami po twarzy Venoira, próbując wyłapać z niej tyle, ile mógł mimo utrudnień i nikłych źródeł światła. Zmęczenie, frustrację, może zawód. Cokolwiek kryło się za jej wyrazem, zdawał sobie sprawę z tego jak niedorzeczne było atakowanie złośliwościami gwardzisty, który ledwo przekroczył próg domu. Nawet jeśli “To był naprawdę niezły film. Żałuj, że nie mogłeś go obejrzeć” podszyte było rozczarowaniem i goryczą samotnego seansu “Sherlocka Holmesa w Nowym Jorku” w kinie, a nie chęcią dorzucenia mu z czystej wredoty. Nie przewidział, że jeden z kupionych biletów pozostanie na blacie stolika niewykorzystany.

— Wiem, że to było niepotrzebne z mojej strony, a na pewno nie w taki sposób — zaczął z namysłem. Przyznanie się do winy wydawało się dobrym początkiem, choć nie był przekonany. Nie kłócili się codziennie, sceny jak ta nie były powszechne, stąd pierwszy krok ku poprawie sytuacji zawsze był tym najmniej komfortowym. Po nim przychodziło co prawda czas na uzewnętrznienie, ale ono nie budziło w duchu tego samego protestu, co dawniej. To przy nim uczył się mówienia o tym, co nurtowało go, gdy zrozumiał, że mężczyzna chce wiedzieć i rozumieć, co jest powodem i to nie w celu wykorzystania jego słabości przeciwko niemu. Wprost przeciwnie.

— Myślałem, że ten jeden wieczór uda nam się spędzić razem — wyjaśnił. Ciągle się mijali, byli zajęci swoimi obowiązkami, których ten drugi nie był częścią. Naturalny porządek rzeczy, konsekwencja dorosłego życia, nic więcej, ale skłamałby mówiąc, że nie brakuje mu obecności Venoira. Ten dzień miał przypominać czasy, gdy rzeczywistość poza ścianami tego mieszkania nie była tak nieznośnie przytłaczająca i zabierająca wolne chwile. — Chciałem, żeby to było kilka godzin tylko dla nas, a gdy nie wracałeś…

Pokręcił głową, spuszczając wzrok na podłogę w kuchni. Nie był to pierwszy raz. Nieraz wracał z dyżuru podczas praktyk czy zajęć odkrywając niezapowiedzianą nieobecność Yadriela, gdy w wejściu witała go niespodziewanie cisza. Akceptował to, była to cena służby jaką wykonywał i Lucyfer mu świadkiem, że szanował ją, a zwłaszcza wysiłki jego partnera. To, czego nigdy nie umiał przewidzieć, to wybuchu uczuć w momentach przelania czary goryczy, gdy spokojny i wyważony na co dzień Forger z grymasem na twarzy rzucał nieprzyjemnymi uwagami. Każda krztyna żalu przez kolejne nieprzewidziane wezwanie, przedłużającą się pracę połączona z brakiem wiedzy o tym, gdzie udaje się w tym czasie gwardzista czy własnymi trudami – wszystko to stanowiło przepis na wybuchową miksturę.

Mógł skrócić dystans; stolik był niewielki, a ich dłonie nie dzieliło wiele. Wystarczyło wyciągnąć rękę nieco przed siebie, a splecenie ze sobą palców nie byłoby żadnym wyzwaniem. Wiedział to, ale nie próbował, podświadomie karząc samego siebie za tworzenie kolejnych problemów, choć obaj mieli ich wystarczająco. Terence w szpitalu, pędząc od jego oddziału do drugiego, na koniec dnia będąc zmęczonym niezależnie od tego, czy używał magii wielokrotnie, czy ani razu. Czy miał do czynienia z jednym przypadkiem opętania, czy może tylko asystował przy cesarskim cięciu. Ze wszystkimi dźwiękami odbijającymi się pod czaszką echem. Strudzenie dostrzegał też w jasnych oczach Yadriela; starał się je załagodzić na tyle, na ile potrafił. Niefrasobliwą gadaniną skupioną na czymś przyjemnym, czytaniem na głos ciekawych fragmentów z zebranych przez te lata książek czy najzwyczajniej, byciem po cichu obok. Chwytając go za rękę, obejmując ramię czy znajdując się w tym samym pomieszczeniu, by pobyć razem, ale osobno, zajęty czymś innym niż ciemnowłosy.

— Tak… To było zbędne — przyznał cicho. Mógł przecież rozwiązać to rozmową – tak, jak o to prosił Venoir, by mogli uniknąć niedopowiedzeń czy nieporozumień. Dzięki temu ten dzień mógł się skończyć w zupełnie innej atmosferze, a teraz nie siedzieliby w kuchni w otoczeniu dymu tytoniowego i zapachu parzonej herbaty. Oczywiście, pozostawienie wiadomości informującej o zmianie planów załagodziłoby złość, która rosła wprost proporcjonalnie do minut oczekiwania na powrót jego partnera do domu, aż zabrał najpotrzebniejsze rzeczy i wyszedł sam. Wzniecenie tego ognia było jednak jego odpowiedzialnością i z perspektywy czasu, gdy frustracja opadła, widział to wyraźnie.

Stuknął kilka razy palcami o drewniany blat, w głowie porządkując to, co kłębiło się w niej w takich wypadkach. Nie zamierzał sięgać po argument dotyczący przedłużającej się pracy i wielokrotnych nieobecności, już jakiś czas temu zdołał zrozumieć, że jest on nietrafiony, biorąc pod uwagę jego własną profesję. Terence nie był jedyną połową tej pary, która wiedziała, co to znaczy zasypiać i czuć pod palcami chłód po drugiej stronie łóżka. Niewykluczone, że gdyby się nad tym zastanowić, można by odkryć, że pod względem minut absencji dotrzymywał mu kroku. Lekko nieobecnym wzrokiem powiódł po szafkach kuchennych, wahając się dłuższą chwilę przed ponownym spojrzeniem wprost na Yadriela i powiedzeniem tego, co pojawiało się w jego głowie za każdym razem.

— Przecież wiem, że to kwestia pracy, a nie zrobienia mi na złość czy tego, że byłeś gdzieś indziej. — Przetarł dłonią oczy, marszcząc brwi. Potrafił być zaborczy i dobrze zdawał sobie z tego sprawę, ale ufał mężczyźnie na tyle, żeby nie wyobrażać sobie zbyt wiele. Nigdy nie dał mu powodu do podobnych pomysłów, dlatego sceny zazdrości nie dotyczyły nigdy osób trzecich. Jeśli szczerze był o coś zazdrosny, to tylko o jedną rzecz. — Nie unikam tego tematu, ale wiem, że cokolwiek bym nie powiedział, to niczego to nie zmieni. Nie mam mocy sprawczej w tej sytuacji. To twoja służba, mają wobec ciebie określone wymagania, a ty musisz się im podporządkować. W takim razie moje słowa nie mają znaczenia, więc na tym się to wszystko kończy. Nie mogę za to winić nikogo, ale jednocześnie czasami, ale tylko czasami, boję się, że okaże się to ważniejsze od całej reszty i nie umiem nic na to poradzić — wyjaśnił. Mówił szybko, tak jakby dobrnięcie do brzegu jak najprędzej miało sprawić, że konsekwencje wypowiedzenia na głos zawoalowanej obawy o zajmowanie pozycji numer dwa na osobistej liście ukochanej osoby będą lżejsze.

Nie znał większości szczegółów z pracy Yadriela jako gwardzisty czy policjanta, bo nie były to informacje przeznaczone dla jego uszu. Nie był z tego powodu zły i nie naciskał na niego, by ten cokolwiek mu zdradzał. Pozostawał nieświadomy, ale czasami zastanawiał się, czy rację miała osoba, która stwierdziła, że brak wiedzy sprzyja łatwiejszemu zasypianiu, bo Terence wcale nie czuł, że noce są lżejsze dzięki temu. Były tak samo przepełnione niepewnością i obawą czy nic się nie wydarzy, gdy natknie się na agresywnego czarownika czy inną istotę.

Próbował być racjonalny do bólu, bo w ten sposób trzymał się na powierzchni przez większość swojego życia. Stanięcie na jego drodze Venoira pociągnęło za sobą więcej konsekwencji niż mógłby sobie wyobrazić tamtego dnia. Więcej niż dwa mocniejsze uderzenia serca i zaszczepienie tej uporczywej myśli, która odtąd skradała się krok za nim, by znów go spotkać i popatrzeć w błękitne oczy. Rozbudzenie w nim palety pragnień, jakiej nie był świadomy, a z którą musiał się żyć było najmniej spodziewanym z nich wszystkich. Jego własne reakcje zaskakiwały go, ale zrozumiał, że tak to musi widocznie wyglądać, gdy uczucia są szczere. Hamowanie się przed tymi negatywnymi wylewami, mało słodkimi, nacechowanymi cierpkimi słowami, za którymi ukrywał się niepokój, najwidoczniej wciąż nie szło mu odpowiednio.

Liczył, że teraz, w rozmowie nieupstrzonej nieprzyjemnymi uwagami, zrozumieją się odpowiednio.

— Przepraszam — powiedział zaraz asekuracyjnie, czując jakby uszło z niego całe napięcie. Kiedyś musiało do tego dojść, zbyt nieroztropnie zarządzał swoimi emocjami w jego obecności, by mężczyzna nie wyczuł, że za każdym z tych drobnych wybuchów kryło się coś więcej. Za długo poznawał go, żeby mógł mydlić mu oczy. — To dziecinne, wiem.

Opróżnił kubek do dna i odstawił go nieco dalej od siebie, czekając na reakcję Yadriela. Przygotowany był na dosłownie każdą, chociaż najbardziej zabolałby go jej brak, gdy wyciągnął na powierzchnię ten wstydliwy fragment.

Widząc, że Yadriel potrzebuje chwili na odpowiedź, nie siedział bezczynnie. Miast tego wstał powoli i zajął się kubkiem, który znalazł swoje miejsce w zlewie. Odkręcił wodę wąskim strumieniem, wlewając ją do środka, resztę procedury pozostawiając na poranek, gdy będzie go potrzebować do kawy; organizm na pewno nie wybaczy mu wykorzystywania pory na sen na nocne wędrówki. Nie siadał ponownie przy stoliku, odwracając się tyłem do mebli i opierając o jedną z szafek. Skrzyżował luźno ramiona, ale nie popędzał go w żaden sposób, zerkając na niego ze spokojem. Naciskanie na drugą stronę nigdy nie było rozwiązaniem, jakie stosowali wobec siebie, chociaż spoglądając na przeszłość z dystansu lat, które przeminęły, Terence podziwiał jego cierpliwość i chęci. Czy to przed zamieszkaniem razem, czy w trakcie wzajemnego docierania się przez pierwsze miesiące, gdy Forger odkrywał jak wiele rzeczy z jego życiowych przyzwyczajeń nie jest tak zwykłych jak mogło mu się to wydawać.

Nie przerywał Yadrielowi. Wysłuchał w całości tego, co ma mu do powiedzenia, czasami skinając głową, aby potwierdzić, że każde ze słów dociera do niego i rozumie, co ten ma na myśli. Czasem kąciki ust wędrowały w górę, gdy usłyszał ubrane w żartobliwy ton zapewnienie, że jest ważny, by potem znów spoważnieć, lekko zdezorientowany przez niektóre fragmenty jego wywodu. Zacisnął wargi w momencie zadumy, tym razem ważąc odpowiednio słowa i nie dając się ponieść emocjom, mimo że te wywoływały zamęt w jego głowie, gdy próbowały podpowiadać konieczne frazy. To było zbyt istotne, także dla niego, by pochopnie rzucać czymkolwiek i liczyć na jak najszybsze zakończenie tematu. Dopiero środek nocy okazał się odpowiednią porą na szczere wyznania, gdy w lichym świetle konającej latarni niektóre kwestie zdawały się lżejsze, nie tak męczące. Po ułożeniu kolejnych punktów odniesienia, zaczął z rozwagą:

— Czuję się źle, bo się martwię. Zbyt wiele rzeczy może pójść nie tak, żebym o tym nie myślał. Możesz mi nie mówić nic albo sprzedawać tylko ugrzecznioną wersję wydarzeń, ale nie mam siedmiu lat, żeby nie rozumieć i nie móc sobie wyobrazić z czym to wszystko się wiąże. — Szacunek do jego wyboru zawodowego czy samej profesji nie oznaczał braku obaw. Żyli w stanie, gdzie broń można było zakupić przy pierwszej lepszej okazji w dowolnym sklepie. Jaką mógł mieć pewność, że któregoś dnia, ścigając ten czy inny podejrzany element, to on nie pochwali się lepszymi umiejętnościami i refleksem? Nie mówiąc o ściganych czarownikach, którzy nie mieli oporów przed krzywdzeniem innych. Nawet nie zagłębiając się w detale miał świadomość tego, że Yadriel nadstawiał regularnie karku. Ktoś musiał to robić, by pilnować porządku. W tym przypadku wyglądało na to, że padło na jego partnera. — I nie, nie chcę wiedzieć więcej niż teraz. Nie potrzebuję tego. Nie musisz się przejmować, że zacznę za dużo węszyć w nie swoich sprawach. — Nie leżało to w jego gestii i nie zamierzał bawić się w detektywa. Dla niego liczyło się tylko jego bezpieczeństwo i by zawsze do niego wracał, zdrowy.

Zanim kontynuował, zbliżył się do niego, w paru krokach przemierzając szerokość kuchni. Stanął tuż obok niego i ujął bez pośpiechu jego twarz w dłonie. Wcześniej inicjowanie kontaktu fizycznego znajdowało się poza jego zasięgiem. Pragnął go, a jednocześnie wzbudzał obawę; teraz był naturalny, prawie jak oddychanie, w postaci małych czułości czy pieszczot innej wagi. Przy długim jego braku czuł się zatem tak samo głodny, domagając się go jak tlenu. Odpowiednio zachęcony wyczuciem w powietrzu zmiany, chcąc poczuć jego obecność i dodać sobie odwagi, zdecydował się na coś więcej niż chwycenie znanej sobie dłoni, bo znajdując się w ich osobistej bańce czuł, że wszystko staje się łatwiejsze. Znoszenie zmęczenia, szkardności koszmarów i marazmu uporczywie dokuczającej codzienności. Słowa same spływały z ust, gdy barki Terence’a rozluźniły o krok od uczucia ulgi.

— Oczywiście, że nie zamieniłbyś, bo nikt nie zrobi ci tak dobrego chili jak ja i nikogo innego twoja matka tak nie polubi jak mnie — zrewanżował się za rzucony żart kolejnym, acz co do obu rzeczy pewności nie miał. Gotowania uczył się dopiero w ich wspólnym mieszkaniu, bo wcześniej matka nie uznała za konieczne, by chłopcy to potrafili. Starsze siostry miały być dobrymi gospodyniami dla swoich przyszłych mężów, a oni zajmować się męskimi rzeczami do których nie należało stanie przy garach. Zatem gdy jego brat strzelał do Wietnamczyków, szerzył ideę demokracji za pomocą śmiercionośnej broni, Terence siedział nad książkami kucharskimi i uczył się bardziej skomplikowanych przepisów niż jajka na twardo czy makaron z serem. Bawił się przy tym znakomicie, jak przy łamaniu wszystkich innych zwyczajów wpajanych mu przez rodzinę, gdy dotarło do niego, że nie mają więcej praw do żadnych roszczeń. — Nie mów, że to co mam teraz, nie jest tym, czego oczekiwałem, bo… to więcej niż marzyłem. Bardzo lubię życie z tobą, nie chcę innego. Z nikim innym. Nie umiem sobie nawet tego wyobrazić. — Na jego ustach pojawił się uśmiech. Przygaszony, pełen lęku, który znalazł swoje odzwierciedlenie również w kilku nutkach strachu w jego głosie. Nie wiedział, co miał na myśli Yadriel poprzez rzeczy poza jego wolą, które mogłyby ich rozdzielić. Nie pytał o to, bojąc się tego, co mogło się za tym kryć. Może naiwnie założył, że póki będzie udawać, że nie zarejestrował tych słów, nigdy się nie sprawdzą. W tym samym czasie wiedział, że już wkrótce natrętnie przylgną do jego pleców, by z rzadka podszepnąć co nieco na ucho, spędzając sen z powiek i mnożąc niewiadome w ich poukładanym życiu. Zanim przyjdzie na to pora, Forger skupił się na czymś, co w tej chwili było bardziej kluczowe – posprzątanie stworzonego bałaganu. — Nie chcę o tym myśleć, Riel. Wolałbym nie zakładać najgorszego.

Był pierwszym człowiekiem, który przyciągnął jego uwagę i ufał na tyle, by pozwolić na pokazanie tej twarzy bliższej prawdziwie. Czasami bojaźliwej, czasami złej, czasami smutnej. Wady i rozległe rysy nie zawadzały mu dłużej, gdy wiedział, że Venoir akceptuje go w całości. Nie umiał sobie wyobrazić innego życia, bo tylko to poznane z nim dawało poczucie bezpieczeństwa. Poza nim miał jedynie mgliste wspomnienia pierwszych lat życia w sierocińcu pośród dziesiątek dzieci takich jak on, które możliwe, że miały mniej szczęścia od niego, bo pomimo niepewnego pochodzenia wyglądał dostatecznie dobrze, by znaleźć miejsce w czyimś domu. Terence był białym blondynem o niebieskich oczach, a to wystarczało, by wpisać się koncept przyszłego idealnego syna. Dla był ich projektem na kolejnego szarmanckiego dżentelmena oddanemu Bogu, dobrej partii możliwej do przedstawienia córkom przyjaciół rodziny, a mimo starań i największych chęci, by zasłużyć, być powodem dumy, w ich oczach okazał się osobistą porażką. Jako dwudziestolatek w pełni dojrzewał do uzmysłowienia sobie, że nie jest im winny nic więcej poza towarzystwem na rodzinnej kolacji raz na kilka tygodni i życzliwym milczeniem za którym krył żal rozległy jak blizny na jego plecach.

Z tej odległości przyjrzał się mu lepiej, uświadamiając sobie, że przez ostatnie dni nie miał do tego wielu okazji. Przy tak nieregularnych godzinach pracy w które wliczały się nocne dyżury, wracał do domu, a “dzień dobry” powiedziane w przejściu było też pożegnaniem, gdy Venoir zmierzał już w swoim kierunku. Nie umiał się do tego przyzwyczaić, łapiąc się na tęsknocie za czasami, gdy był studentem i bez wysiłku tworzyli sobie wspólne momenty dla siebie. Nieważne czy spedzając je w kinie, w restauracji, czy w ich mieszkaniu, gdzie mogli pozwolić sobie na więcej, nie musząc przejmować się krzywymi spojrzeniami wycelowanymi w nich. Gdziekolwiek, nawet w niewygodnie małej kuchni, było dobrze.

— Wybacz, że bywam tak nierozsądny — szepnął jeszcze, poddając się całkowicie, gdy wszelkie argumenty zostały mu wytrącone, a sam Terence czuł się zmęczony roztaczającą się atmosferą. Palce przesunęły się odrobinę, gładząc skórę opuszkami. — Nie chciałem, żeby wyglądało to w ten sposób. Będę się z tobą dzielić wszystkim, nie kłóćmy się już więcej — zgodził się. Może swoim zachowaniem wskazywał na coś innego, ale on również nienawidził sprzeczek z ukochanym eskalujących do najwyższej rangi. Nie lubił tego dystansu, jaki tworzył się między nimi po opadnięciu kurzu i niepewności przy przełamywaniu go. Przeprosiny nie były proste, ale jak najbardziej szczere, tak samo jak lekki uśmiech. Były wyrazem tego, że nie był dumny z zepsucia wieczoru i chciał mu to wynagrodzić.

Nachylił się nad nim, wciąż z drobnym wahaniem, rozważając scenariusz w którym Venoir odsunie go za chwilę na długość ręki albo i dalej. Chciał jednak wierzyć, że teraz, kiedy wszystko co najpotrzebniejsze zostało wypowiedziane na głos, zdołają załagodzić okoliczności do końca. Musnął jego wargi własnymi, raz i drugi z drżącym sercem, a uśmiech mimowolnie pogłębił się. Dopiero po tym palce zacisnęły się mocniej na szorstkim swetrze, a usta poruszyły się naprzeciw tych drugich, ściągając z nich posmak własnego tytoniu, który osiadł na nich w trakcie wypalania papierosa. Powoli, cenny czas przeznaczając na radość z bycia tuż przy mężczyźnie, póki nie wyprostował się.

— Może jednak wrócimy do łóżka? — spytał cicho, zupełnie jakby w strachu, że ktoś mógłby ich podsłuchać, przy tym spoglądając uważniej na partnera. Zauważalne nawet w ciemności iskierki w oczach Terence’a zdradzały, że potencjalnym celem wycieczki do sypialni nie był sen, na który obaj stracili w nagłym rozbudzeniu ochotę. Wycofał się w pół kroku, przygotowany również na pójście samemu i czytanie na leżąco książki przy maleńkiej lampce.

| cw: wspomnienie przemocy wobec dziecka

Z domu Forgerów wyniósł wiele rzeczy: dobre maniery, bycie ambitniejszym od reszty, poczucie konieczności prezentowania się w nienaganny sposób oraz kłamania. Ukrywanie uczuć za przykrywką ładnego, wyuczonego uśmiechu, tak jak wcześniej jako dziecko ukrywał pod koszulami i wełnianymi kamizelkami wszystkie pozostałości po karach zadawanych mu przez sędziego, który czuł się równie pewnie w wydawaniu wyroków wobec dorosłych, co wobec swojego ukochanego siostrzeńca. Każdy jeden siniec, każde rozcięcie skóry, gdy ręka wuja omsknęła się i metalowe zapięcie przebiegło po skórze, naruszając kolejne warstwy. Wszystko zachowywał dla siebie, dawniej zanosząc swoje żale do Boga, następnie zawierzając Lucyferowi. Tylko w trakcie modlitwy był całkowicie szczery, a wewnętrzny świat emocji, ubogi o wiele barw i pozbawiony jaskrawości, nie był przeznaczony dla nikogo innego poza Terence’em.

Nie przypuszczał, że skrzyżowanie jego drogi z Yadrielem Venoirem skończy się w ten sposób. Zmieszanie z każdym kolejnym spotkaniem było niezrozumiałe, nowe, ale przez nie zapominał o trzymaniu gardy. Uśmiech stawał się szczery, podobnie jak potrzeba bycia blisko niego i usłyszenia głosu. Jednak czy przyjaciel powinien chwytać za dłoń tak mocno? Całować w policzek na pożegnanie, patrzeć w ten sposób? Stella, jego partnerka na balu maturalnym, była uroczą czarownicą. Schlebiały mu jej zerknięcia i rumieńce, ale nie wzbudzały tego samego mocnego łupania w klatce piersiowej, które wywoływała sama obecność Yadriela. Nie potrafił zignorować tych uporczywych myśli. Nie potrafił żyć w niepewności, co tak naprawdę dla niego znaczą wszystkie te gesty. Jeszcze tej samej nocy ruszył w stronę domu Venoirów i spytał wprost – dlaczego, skoro nie powinni? Powinni się wstydzić, tak jak Terence wstydził się przez cały ten czas kiełkujących uczuć i wyobrażeń, które wykraczały poza wszelkie granice przyzwoitości. Powtarzał sobie, że nie może, że to coś obrzydliwego, ale nie mógł oszukiwać się bez końca. Kilka długich chwil później, z twarzą wtuloną w jego ramię, poczuł, że może jego grzech ma swoje wytłumaczenie – w cierpliwych, spokojnych słowach, czułym dotyku i bliskości, która dawała poczucie bezpieczeństwa. Może to wszystko ma swój sens, który odkrywał od tamtej pory razem z rosnącym zaufaniem do przyjaciela.

Nawet po tylu latach znajomości oraz siedmiu od kiedy zaczął o nim myśleć jako o swoim ukochanym, Yadriel wciąż nie był świadomy wszystkiego. Czasami przywoływał te nie najlepsze wspomnienia, gdy kolejna nocna mara dręczyła go w nocy, nakreślał je delikatnym szkicem. Czuł jak palce Venoira wodzą po bliznach, jednego z powodu początkowych obaw przed nagością, podczas leżenia w wymiętej pościeli, ale nigdy nie pytał o nie bezpośrednio, za co był mu wdzięczny. Wiedział, że kiedy zada pytanie, ciężko będzie mu uciec. Gwardzista wiedział jak je formułować, by nakierować rozmowę na żądany tor, zachęcić go do mówienia. To nie było coś, do czego nawykł – szczere zainteresowanie tym, co czuł oraz troska. Gdyby spróbował ubrać w słowa wdzięczności za to co dostawał, jaka była częścią jego codzienności w tym mieszkaniu, nie umiałby zrobić tego we właściwy sposób.

— Tak twierdzisz? Ciekawe jak sobie poradzisz, kiedy zostawię cię samemu w tej kuchni, a ja usiądę z gazetą — zawtórował mu śmiechem, czując jak pozbywa się resztek dyskomfortu w momencie złączenia ich dłoni razem i tak miłym mu wyrazem radości ze strony mężczyzny. — Myślisz, że potrzebuję do tego magii? Może jeszcze zarzucisz mi, że na ciebie też rzuciłem klątwę, żebyś się we mnie zakochał? Po prostu mam w sobie to coś. — Przechylił głowę na bok i wzruszył nonszalancko ramieniem. Zależało mu na dobrym wrażeniu na rodzinie Yadriela, chciał wypaść jak najlepiej w ich oczach, by zaakceptowali go. Wiedział, że w przeciwieństwie do Forgerów, którzy na postawienie jasno spraw dotyczących jego związku zareagowaliby gorzej niż źle, Venoirowie nie mieli problemu z charakterem ich relacji, ale nie oczekiwał, że zostanie przyjęty tak ciepło, zwłaszcza przez matkę jego partnera – zachwyconą jego osobą i chętnie zagadującą go na różne tematy przy stole. Studiów, jego praktyk bądź podejścia do Kościoła Piekieł lub Czarnej Gwardii. Wyraźnie cieszyło ją, że mimo wychowania wśród śmiertelników, co gorsza Katolików, Terence jest oddany satanizmowi w pełni. Jeszcze większą niespodzianką okazały się drobne prezenty, niekiedy odkryciu wieczka opakowania okazujące się być jej własnymi wyrobami jak przykładowo spinki do mankietów, chętnie przez Forgera używane przy kolejnych wspólnych kolacjach. Kolejna rzecz za którą był wdzięczny – rodzina przy której nie ukrywał własnej natury, bo otoczony był osobami takimi jak on. Czarownikami i czarownicami rozumiejącymi prawidła świata w jakim żył. Nie był też zmuszony umniejszać wadze jego relacji z Yadrielem ani hamować drobnych gestów wobec mężczyzny.

Delikatny pocałunek skutecznie rozbudził w nim ochotę na coś więcej, brakowało mu przez ostatnie dni ukochanego wraz z jego atencją skupionej wyłącznie na nim. Subtelne dopraszanie się o uwagę niezawodnie dawało rezultaty, kiedy likwidował odległość, zaglądał mu prosto w oczy i nieustępliwie chwytał tak jak teraz. Werbalizowanie małych pokus nie stanowiło dłużej problemu dla Terence’a, sugerował więc jego koncepcję zakończenia tego długiego dnia śmielej, mimo że niemal szeptem, bojąc się zepsucia tej chwili głośniejszym głosem. Uwielbiał, gdy mężczyzna wymawiał zdrobnienie jego imienia tym szczególnym tembrem, napełniając go satysfakcją. Tak samo jak miękkie spojrzenie, bo wiedział, że cel jest już na wyciągnięcie dłoni. Gotowy był ruszyć razem z Yadrielem w stronę sypialni, kiedy ten wrócił znowu do wcześniejszej kwestii. Ściągnął brwi zaskoczony wywołaniem tego tematu drugi raz.

— Ja… nie rozumiem po prostu, czemu aż tak zależy ci na rozmowie o jakichś hipotetycznych scenariuszach. — Pokręcił głową. Nie chciał się tym zajmować teraz, gdy wszystko zdawało się wrócić do normy, na dodatek myślami prawdopodobnie obaj skręcali w zupełnie inną stronę niż rozważania nad nieoczekiwanym rozstaniem i rzekomo lepszym życiu, które czekało na Forgera bez niego przy boku. Był na całe szczęście zbyt uparty, by zniechęcić się tym dziwnymi próbami zepsucia nastroju, ponownie wracając do poprzedniego, zachęcającego tonu. — Kochanie, porozmawiam z tobą na każdy temat, jaki będziesz chciał, obiecuję. Tylko zaraz — wymruczał nisko. Być może “zaraz” nadejdzie później niż zazwyczaj ma się to na myśli, a Terence po cichu liczył, że Yadrielowi w międzyczasie ucieknie wątek i nie będą musieli poświęcać temu czasu. Jeśli nie – nie będzie uciekać, wysłucha go.

Przybliżył się jeszcze odrobinę, by zgarnąć z jego czoła kosmyki potarganych przez ciągłe obracanie się z boku na bok w poszukiwaniach chwilki snu włosów. Dla niego gwardzista prezentował się wspaniale w każdym wydaniu – w mundurze, w zwykłej koszulce, w eleganckim garniturze czy tak jak aktualnie, w piżamie z nieładem na głowie. Widywał go w tak wielu różnych odsłonach i każda z nich podobała mu się niezmiennie, bo to ciągle był on. Nie potrzebował go bez przerwy w białej koszuli, skropionego perfumami i ze schludnie ułożonymi włosami, by móc docenić jego urodę, która przyciągała jego wzrok od pierwszego poznania. Wystarczyło, że był obok, a Forger miękł, bez oporów przed okazaniem mu tego. W końcu poczynił krok do tyłu – nie po to, żeby samotnie pójść w kierunku sypialni, tylko chwycić Yadriela za dłoń i drobnym gestem zachęcić do wstania, niwelując przy tym różnicę wzrostu, gdy ich twarze znalazły się na tej samej wysokości. Znów pocałował go, tym razem bardziej zaczepnie, zachęcając, żeby poszedł za nim. Mieszkanie nie było duże, pokonywanie kolejnych odległości nie trwało długo. W chłodnym, pociemniałym pomieszczeniu, rozjaśnianym tylko jasną smugą dobywającą do niego dzięki księżycowi wyeksponowanemu na nocnym niebie, nie mógł dostrzec wszystkiego tak dokładnie jak chciałby, gdy patrzył w oblicze Venoira doprowadzając go do łóżka. Najpierw usiadł na jego brzegu, przyciągając mężczyznę do siebie, po czym ułożył się na plecach, pozornie niedbale, z jedną ręką ułożoną nad głową. Przymknął powieki, gdy na jego ustach zbłąkał się lekki uśmiech, a Terence uważnie obserwował, co zrobi ukochany. Uderzenie gorąca na twarz nie było niczym nowym, tak samo jak szybsze uderzenia serca w oczekiwaniu aż jakakolwiek odległość znowu straci na znaczeniu, przeznaczona zapomnieniu zniknie w trakcie kolejnych niecierpliwych ruchów.

| cw: scena seksu

Z pewnych powodów czuł się zobowiązany do dalszego odgrywania swojej roli porządnego syna przyzwoitych państwa Forgerów. Nie mógł przecież zaprzeczyć, że nie był zaniedbywany – nie chodził głodny, miał podręczniki prosto z księgarni, nowe ubrania, których prawdopodobnie nie jeden mu zazdrościł, dostawał zawsze pieniądze na drobne wydatki… Pozornie nie brakowało mu niczego i powinien był szczęśliwy. Nikt przecież nie wiedział o przemocy, a tym bardziej o jej powodach, które utrzymywane były w największej tajemnicy przed wszystkimi. Tłumaczenia dotyczące powodów dla których Terence od wizyty nieznanego mu czyściciela w domu na North Hoatlilip nigdy więcej nie był zmuszony do uczestnictwa w nabożeństwach katolickich, należały do jego matki, która jako jedyna była w pełni świadoma tego, kim jest jej adoptowany syn. Reszta rodzeństwa i wuj jeżeli cokolwiek wiedzieli, zostało im to pewnie bardzo mętnie zarysowane, by mieli pewność, że jego wyjścia z domu na wieczorne lekcje czy w środku nocy na Czarne Msze, są w pełni autoryzowane przez Grace. Dzisiaj nie dość, że dziwakiem, był też tym babskim Terence’em, zajmującym się jednym z najbardziej sfeminizowanych zawodów, mieszkającym od prawie siedmiu lat z przyjacielem, z którym regularnie był widywany w różnych miejscach Saint Fall, w tym samym czasie nie umawiając się z żadnymi kobietami. Siostry pojawiały się z mężami i dziećmi, Elliot o ile znajdował się w rodzinnym mieście przychodził z narzeczoną, a pośród tego wszystkiego był on – sam.

Możliwe, że Grace Forger domyślała się szybciej niż jej najmłodszy syn, co właściwie się święciło. Najpierw z każdym jego wytłumaczeniem, że zamiast wrócić od razu po lekcjach w Frozen Lake High do domu, spędzał popołudnia w kawiarni w Little Poppy Crest razem ze starszym kolegą. Z każdym spotkaniem, nocowaniem, nawet wyjazdem do pobliskiego Maywater – wszystko to trwało w najlepsze nawet po tym jak Yadriel zakończył swoją edukację i stopniowo rozwijał swoją karierę w Czarnej Gwardii. Wydawać by się mogło, że to tylko instynktownie podążający za tym Terence nie był do końca świadomy do czego dążą, odrzucając od siebie myśl o rosnącym uczuciu. Nie wiem, co mam myśleć. Nigdy czegoś takiego nie czułem. Powinienem czuć się z tym źle, z tym co robisz, że na to pozwalam i chcę więcej, ale nie umiem tego żałować. Pamiętał dobrze słowa Forgerów – o obrzydliwości, o “kochających inaczej”, o pederastach. Czy naprawdę to z nim było coś nie tak, bo splatanie palców z drugim chłopakiem wywoływało rumieńce, a spędzanie wspólnie czasu dawało mu niewypowiedzianą radość? Tamtego dnia pierwszy raz pomyślał, że może to wszystko było nieprawdą. Dzisiaj już był przekonany, że nie. Nie chwalili się naokoło swoim związkiem, ale każdy, kto umiał dodać dwa do dwóch wiedział, co ich łączy. Terence był przekonany, że jego rodzina adopcyjna również, ale istniała pewnego rodzaju zmowa milczenia, która sprawiała, że tematu jego seksualności nie ruszano. Wprowadzenie w cały ten rodzinny gwar Venoira i przedstawienie jako jego partnera złamałoby tę niepisaną umowę, a egzorcysta wolał sobie nawet nie wyobrażać awantury, która rozpętałaby się przy najmniejszym spięciu. Wolał oszczędzić tego przede wszystkim ukochanemu, zbędnym było wysłuchiwanie niewybrednych komentarzy dotyczącym ich wspólnego życia.

— Nie, nie, proszę. Nie rób głupstw, bo będziesz musiał czyścić pamięć sąsiadom. Już i tak pani Armstrong, ta z naprzeciwka, po jednej nocy się patrzyła na mnie przerażona. — Wiedział, że to tylko jeden z kolejnych żartów Yadriela, który pociągnął dalej rozbawiony jego pomysłem zmiany kuchni w osobistą piaskownicę poświęconą rozwoju swoich umiejętności. Chociaż zmieszane spojrzenia kobiety mieszkającej w bezpośrednim sąsiedztwie do nich były prawdopodobnie spowodowane czymś innym niż przypadkowym podejrzeniem czyiś magicznych popisów. — Nie przypuszczałem, że aż tak wątpisz w moje umiejętności — prychnął, ale zaraz ponownie roześmiał się, dając do zrozumienia, że nie było to powiedziane zupełnie poważnie. Był przekonany o swoim uroku osobistym, który nawet w tym przypadku zdziałał cuda, ostatecznie prowadząc do tego, że Venoir zdołał poznać również inne oblicza młodego Terence’a – nie tylko to wykreowane dla oczu wszystkich, a co najważniejsze zaakceptował je i pokochał, wbrew obaw tego drugiego.

Nie zaprzeczał, że sam fakt sprzeczki miał wpływ na wzmożenie tego specyficznego rodzaju głodu, który zaspokoić mogła tylko jedna osoba w jeden sposób. Zdawało się, że fizyczność mogła załagodzić całkowicie konflikt, będąc rekompensatą za niepotrzebne słowa i złośliwości. Skłamałby mówiąc, że nie rozmyślał o zakończeniu wieczoru w podobny sposób po powrocie z seansu. Nie miał w zwyczaju naciskać z całej siły na ukochanego, zwłaszcza widząc zmęczenie na jego twarzy, dlatego ostatnie dnie ciężko było szukać tego rodzaju intymności pomiędzy nimi. Skoro jednak przystał na jego sugestię, wypadało przejść z tematem dalej. Puścił też prędko w niepamięć przywoływane przez gwardzistę “ważne kwestie”, kiedy i on zapomniał o nich na chwilę, skupiony całkowicie na tym, co miało się wydarzyć w niewielkiej sypialni.

Czasami wspominał te pierwsze próby przełamania lodu powstałego z wstydu przed fizycznym kontaktem nim doszło do pełnego zbliżenia między nimi. Nie było mu łatwo, gdy jednocześnie wraz z uczuciami do przyjaciela odkrywał też inne potrzeby, dotąd przytłumione, nie zajmującego go. Jednak znajdując się tak blisko niego, w jednym mieszkaniu, dzieląc jedno łóżko, te zaczynały dawać o sobie znać uporczywie, podsuwając kuszące obrazy. Teraz był oswojony się z tą stroną siebie, nauczony tego, co podobało się jemu oraz ukochanemu i co mógł ochoczo wykorzystywać, chcąc sprawić mu przyjemność, nie mając dłużej oporów przed dotykiem, pocałunkami czy nawet uklęknięciem między rozchylonymi udami partnera. Wykorzystywał niejednokrotnie słabość Venoira, oferując siebie, ale nie czuł się z tego powodu źle – przecież nie było to jednostronne. Przybliżenie się mężczyzny przywitał dwoma głośniejszymi sapnięciami, bezwiednie wydostającymi się z jego gardła. Pierwszym – gdy sylwetka Yadriela zawisła nad nim, a jedna z dłoni Terence’a znalazła swoje miejsce między jego łopatkami. Drugim – gdy miękkie wargi sunęły po szczęce Forgera, obdarowując szyję głębszymi pocałunkami. Wolna dłoń wsunęła się w gęste, ciemne włosy, przytrzymując go bliżej siebie i nie dając szansy na oddalenie się. I nie wypuści go przez kolejne długie minuty, to był czas przeznaczony tylko dla nich.

— Riel… — westchnął cicho nim odnalazł jego usta, złączając je z własnymi w czułym pocałunku, kciukiem gładząc jego skroń. Skupił się nich na dłuższą chwilę, z każdym kolejnym stając się coraz bardziej natarczywym. Zetknięcie się języków zaowocowało pomrukami aprobaty i zachętą do dalszych posunięć, po nich – niecierpliwym poruszeniem się na pościeli. Odsunął się, by zaczerpnąć wdechu, wyplątując palce z kosmyków i dotykając opuszkami jednej z wydatnych kości policzkowych Venoira, które pod wpływem światła rzucały cienie na przystojnej twarzy. Pamiętał jak fascynowały go od samego początku, gdy zdołał lepiej przyjrzeć się nastolatkowi, oceniając jego wygląd z zafascynowaniem. Bez oporów mógł je badać nocami z zachwytem i coraz większą ekscytacją, tak samo jak całą jego posturę. Uśmiech pogłębił się, nabierając jeszcze bardziej zachęcającego wyrazu, a jego zainteresowanie również skupiło się tymczasowo na szyi kochanka, odnajdując znamię o uroczym kształcie na jej lewej stronie. Zawsze bawił go odrobinę fakt, że ich znaki znajdowały się w niemal identycznych miejscach. Prawie tak jakby Aradia chciała naprowadzić ich na swoją drogę, od samego początku sugerując do kogo należą. Powinien prędzej domyślić się tego małego sygnału od piekieł i nie wystawiać cierpliwości Yadriela na tak dużą próbę. — Tęskniłem — szepnął przed kolejną serią pocałunków, wyrażających te pragnienia, które chował w trakcie dnia, musząc skupić się na pracy czy innych obowiązkach. W trakcie pieszczot sięgnął do guzików rozpinanej góry piżamy, które pod wpływem naporu zręcznych palców puszczały, odsłaniając coraz większy fragment nagiego torsu. Zbędny materiał jedynie drażnił go swoją obecnością.

— Bywasz okropny — skomentował krótko jego stwierdzenie o zakupie trumny dla sąsiadki, okraszając to rozbawionym wyrazem twarzy. Przywyknął do poczucia humoru Yadriela i chociaż sam powstrzymywał się zazwyczaj przed niewybrednymi dowcipami, nie ukrywał nawet, że bawiły go za każdym razem równie mocno, reagując na nie głośnym śmiechem. Pod pewnymi względami dopełniali się niemal idealnie – to, czego Terence nie mówił uznając, że nie wypada mu, z łatwością wychodziło ze strony Yadriela. Jeżeli coś wymagało bycia delikatniejszym, a bezpośredniość mogłaby to zrujnować, oczywistym było, że zajmie się tym Forger. Nie zastanawiał się często nad tym jak bardzo uzupełniali swoje barki, prędzej następowało to w drobnym wzruszeniu, kiedy zastanawiał się nad ich relacją, a uśmiech sam spływał na jego usta i rozjaśniał twarz. Nie wszystko było doskonałe, gdzieś na tym gobelinie widoczne były niedociągnięcia, fałszywe nuty psujące harmonię wzoru, ale te zauważalne stawały się dopiero, gdy widz stawał wystarczająco blisko tkaniny. Małe obawy, kłótnie będące tak często ich niebezpośrednią werbalizacją, nieporozumienia rozwiewane jednym dmuchnięciem – żadna z tych rzeczy nie była czymś nowym, ale nie były w stanie zepsuć niczego na stałe. Zwłaszcza uczucia szczęścia, bo nigdy nie zdołał nawet zamarzyć o drugiej, bliskiej mu osobie, a dostał tak wiele. Więcej niż sam zdołałby poprosić. — Próbuje zbyt mocno się wtrącać, ale to pokazuje, że jesteśmy interesujący. Może nawet teraz stoi przy drzwiach i próbuje coś wyłapać — zaśmiał się kolejny raz tej nocy. Nie ukrywali się maniakalnie, chociaż na początku strach towarzyszył Terence’owi nieustannie. Ktoś nieprzychylny dowie się, powie innym, zostaną skreśleni, a po tym będą musieli wyjechać, byle pozbyć się wbitych w plecy spojrzeń. A jednak żyli tak od siedmiu lat i nic opłakanego w skutkach nie zdążyło się wydarzyć. Teraz był spokojniejszy, a ciekawskie spojrzenia starej Armstrong nie wywoływały większego dyskomfortu. Póki nie spotykały ich rzeczy gorsze niż to, dotkliwsze i boleśniejsze, nie obawiał się.

Czasami tylko zastanawiał się jakim cudem niektórzy dalej nie domyślali się, zwłaszcza gdy brało się pod uwagę rzeczy, które nigdy nie stanowiły tajemnicy. Godziny spędzane wspólnie po szkole, po jego zajęciach, a pracy Yadriela, małe wyjazdy czy nawet prezenty robione sobie nawzajem, które z upływem lat przejmowały inną formę. Terence niejednokrotnie szykował coś więcej na kolację dla Venoira, podpytując czasami znajome na tajnych kompletach o różne przepisy. Dbał o to, żeby na posterunku miał smaczny lunch, kupował nowe koszule znając jego wymiary, a to nigdy nie było jednostronne. Lubił wszystkie podarunki, jakie otrzymywał od ukochanego mężczyzny: słodycze z pobliskiej cukierni, świeże kwiaty z tej jednej kwiaciarni, książki zakupione bez żadnego konkretnego powodu, malinki znaczące jego szyję, obojczyki i uda oraz całą uwagę skupioną wyłącznie na nim, ale te ostatnie kategorie były czymś, co zostawało tylko dla niego. Budzenie się po stresującym dyżurze, by w wazonie zobaczyć nowe kwiaty, było prawdziwą przyjemnością. Dzięki temu, chociaż coraz częściej brakowało im czasu na zwykłe przyjemności, ot, posiedzenie razem, splecenie dłoni, pomówienie o czymkolwiek, co chodziło im po głowie ostatnimi dniami; wiedział, że o nim nie zapomina. Ciągle jest w jego pamięci, nawet jeśli zazdrość podpowiadała coś innego. Ufał mu, musiał, przecież poza brakiem czasu nie zmieniło się nic, dlaczego miałby podejrzewać brak szczerość od osoby tak bezpośredniej jak Yadriel Venoir? Może to była jego naiwność, nie wiesz, jacy bywają faceci, ale poza sprzeczkami tego się trzymał.

Nigdy nie przyzwyczajał się do tych materialnych gestów, wciąż myślał o tym, co mógłby zrobić, by sprawić gwardziście niemniejszą przyjemnością i nigdy nie zapominał o tym, co było najważniejsze w ich relacji. Co cenił najbardziej. Zaufanie, jakim go obdarzył, nie pozwalało mimo to na łatwe mówienie o rzeczach, jakie dręczyły go, gdy zmęczony umysł stawał się podatny na atak wspomnień powodujących strach, niemal fizyczny ból. Skrycie się na moment w ramionach Yadriela pomagało uspokoić się, a niektóre pytania nie były zbijane po sekundzie przez wzburzonego Forgera. Mówił, ale niewiele. Tyle by wiedział, że skoro ukrywa, to ma powody. Jakie? Tego nie mówił, tutaj się zatrzymywał, bo ściana była zbyt mocno osadzona w gruncie, aby przesunąć ją o milimetr. Nie spodziewał się przecież jak duży wpływ to może mieć na aspekty pozornie zupełnie z tym niezwiązane. Przeskoczenie tych barier zajmowało czas, zajmowało energię, gdy Terence powtarzał sobie, że Venoir nie chce go skrzywdzić, a jego zachowanie tylko to potwierdzało. Nie pośpieszał go, pytał i szanował każde “zaczekaj”, “jeszcze nie”, a “przepraszam” niestrudzenie zbijał, bo dlaczego miałby przepraszać go za coś podobnego? Nie dotykał początkowo blizn pozostawionych przez jego wuja na łopatkach, odznaczających się wyraźnie na gładkiej skórze, stopniowo chętniej pozbywając się materiału, które je osłaniał i nie umykając kochankowi, gdy podczas leżenia na brzuchu jasnowłosego ten skupiał uwagę na jego plecach. Terence odrzucał z każdym kolejnym wieczorem spędzonym tylko we dwoje, oni i nic więcej, piętno odbite na nim, słowa o nieczystości, o obrzydlistwach, by móc cieszyć się intymnością dzieloną między nimi. Teraz, gdy wracał pamięcią do tych miesięcy, zastanawiał się tylko niekiedy, czy ktoś inny umiałby tak bez protestu zaczekać na tak wiele kroków jakie stawiane były w zwolnionym tempie. Liczyć na to, że w końcu otworzy się przed nim całkowicie, pozwoli na wszystko, a niekiedy przejmie inicjatywę.

Wilgotne wargi coraz intensywniej ocierały się o drugie, a oddech stawał się coraz cięższy, aż sam jasnowłosy zdawał się zapominać o głębszych wdechach, skupiony na oddawaniu każdej pieszczoty języka kochanka. Chociaż jeszcze kilkadziesiąt minut temu wydało mu się, że w nienagrzanym mieszkaniu jest ciut zbyt chłodno, teraz rumieniec rozlany na policzkach nabierał intensywniejszej barwy, a wewnątrz czuł przyjemne ciepło. Przerwał pocałunki, gdy z ust wyrwał mu się krótki chichot wywołany zetknięciem ich dłoni, niecierpliwie próbującymi uporać się z każdym zapięciem. Muśnięcia bladej skóry przez palce mężczyzny łaskotały go, ale on tak bardzo szukał czegoś więcej, wbijając łopatki w materac prosząc o więcej dotyku. Nie chował przed się przed Yadrielem, nie zmuszał go do bycia aż nazbyt delikatnym, byle spłoszony nie blokował się ponownie przed zbliżeniem, przełamaniem każdej ściany, by zapomnieć się na tych kilka słodkich chwil. Zsunął z ramion ciemnowłosego rozpiętą górę zadowolony. Nie zaciskał oczu w strachu przed spojrzeniem na nagie ciało, ani nie wahał się przed dotknięciem go i sam pragnął dotyku dłoni, które poza materiałem ubrań, pozbawiały go również wyuczonej pruderii. Wstydu przed bliskością, przed własnymi pragnieniami, przed samym sobą. Własne dłonie obdarzały ciepłym dotykiem męską pierś, sunąc w dół do płaskiego brzucha, układając się na bokach i zaciskając na nich palce, wbijając je w skórę. Ciekawie badając każdy fragment, tak jakby robiły to pierwszy raz w życiu, odkrywając dopiero fizyczną rozkosz ciężaru drugiego ciała na swoim i pieszczot zachłannych warg. Mimo półmroku dostrzegał zarys ulubionych części jego ciała. Wgłębienie jego szyi, krzywiznę delikatnie zarysowanych mięśni, kompozycję utkaną ze znamion i piegów – wszystko, co dobrze poznał, gdy każdy z nich doczekał się kiedyś swojego pocałunku, a wciąż nieustannie cieszyło oczy Forgera.

Nie przerywając kontaktu wzrokowego, położył dłonie na pościeli i przesunął się na materacu. Unosząc się, stracił rozpiętą górę piżamy, która zsunęła się z szerokich barków i twardych ramion. Znajdując się wreszcie w całości na łóżku, w wygodniejszej pozycji, rozluźnił się, a upewniwszy się, że Yadriel obserwuje go, sięgnął do wiązania w spodniach. Jeden ruch wystarczył, żeby rozsupłać troczek. Kolejny – by zsunęły się w dół, a zaraz pod tym zostały odrzucone na bok. Nagość nie krępowała już; chciał, żeby na niego patrzył, bo kochał to spojrzenie. Chciał, żeby chłonący go wzrokiem mężczyzna pragnął tak bardzo jak on pragnął jego. Rozchylił uda niemal zapraszająco, uśmiechając się szerzej. Opuszki palców lekko połaskotały wewnętrzną stronę, a Terence westchnął ciężko, gdy podbrzusze samo spięło się w podnieceniu. Przesuwał nimi spokojnie, przedłużając skromne przedstawienie całkowicie improwizowane, choć wewnątrz wszystko rwało się znów Yadriela. By tym razem to Forger usiadł na wysokości jego bioder, odgrywając inny spektakl, który przecież lubił – Zajmę się wszystkim, a potem wynagrodź mnie za to. Teraz jednak upatrzył sobie inny scenariusz, który nabierał wyraźniejszego rysu w jego głowie z każdą chwilą.

— Chodź bliżej — poprosił cicho, gdy dotykał się. Zamglone spojrzenie nie było wulgarne, nie kiedy każdy z gestów dalej naznaczony był drobną nieśmiałością. Nie tą, która sprawiała, że odtrącał cierpliwe dłonie i kręcił głową, bo jeszcze nie teraz, nie wiem, nie chcę, boję się. Tą nęcącą, wywołującą dreszcz w dole pleców. Teraz było inaczej, kiedy chwycił własne przyrodzenie i zajrzał w ulubione oczy, próbując odgadnąć, co myślał widząc go takim – lekko wstydliwego, a wciąż wiodącego na pokuszenie. Spełnienie marzeń niejednego mężczyzny. Zawsze chciał wiedzieć, co czuje za każdym razem, kiedy Terence zaciska dłonie na jego koszuli, całując zabiera dech jakby należał do niego (i może tak było?) i szepcze, chodź ze mną. Tęsknię za tobą, weź mnie. Tutaj, teraz, tak dobrze, trochę szybciej, możesz mocniej, ufam ci. Teraz tylko się z nim drażnił, nie zaciskał dłoni mocniej niż na tyle, by tarcie pobudzało całe ciało, a uda jeszcze mocniej wysuwały się do przodu, bo przecież czekał na niego. To było tylko zaproszenie, wstęp, patrz na mnie i bierz, ile chcesz.