First topic message reminder :

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Czw Lip 20, 2023 9:10 pm, w całości zmieniany 1 raz

Ulica bez perspektywy na dobry zarobek — o tym myśli, ilekroć wchodzi do tej części Starego Miasta, co robi niezwykle często, ale jednak wciąż się zdarza.
Nic dziwnego — tutaj rzeczy psują się tak samo, jak wszędzie indziej, niejednokrotnie nawet częściej, a tutejsza myśl techniczna, nieskora do wydawania chętnie dolarów na specjalistów, wzywa takowych dopiero, kiedy lodówka zamiast zgodnie z dobrym zwyczajem chłodzić — staje w ogniu.
Porównanie trochę na wyrost, ale swąd dymu ze sprężarki przywodził na myśl stare dobre czasy szkoły średniej, kiedy podobnym aromatem za sprawą nowego pokolenia specjalistów, przesiąkały ściany pracowni.
Tylko że tam dla odmiany płonęły alternatory.
Marvin nie mógł narzekać, wracając do pojazdu — kieszeń cięższa o dodatkowych pięćdziesiąt dolarów to efekt kumulacji zleceń, których zebrało się tutaj aż trzy. Zajęło mu to dokładnie trzy godziny, co sumarycznie daje stawkę godzinową, po którą niektórym nawet niespecjalnie chciałoby się schylać.
Tych Marvin nie nazwałby życiowymi optymistami.
Uprzyjemnić sobie ten dzień mógł już tylko w jeden sposób, to jest opuszczeniem tego miejsca jeszcze zanim rzeczone pięćdziesiąt dolarów z jego kieszeni znajdzie drogę do innej.
Nie tak dawno temu przecież zdarzyło mu się dać jednemu za to w zęby, dlatego nieskory do przemocy Marvin krok miał raczej szybki, przemierzając ulicę.
Nie od razu dotarło więc do niego, że jakaś kobieta czegoś od niego chce.
Co? — Powiedziało spojrzenie, gdy słabo opłacany robotnik obrócił się przez ramię i zlustrował tę scenkę tym razem całkowicie świadomie.
— Ja? Quiz? — Byłby się zaśmiał, ale nagroda przyciągnęła uwagę, a pierwszy rzut oka na przeciwniczkę dawał przynajmniej cień szansy na to, że pojedynek będzie raczej z tych wyrównanych.
— No dobra — zlustrował obie panie spojrzeniem sceptyczno–zaskoczonym, podrzucając ciężką torbę, której pasek niemalże zsunął mu się z ramienia — chwilę mam.
Intelektualny wysiłek w jakimś turnieju nie będzie niczym gorszym od tego, co przeżył, próbując doprowadzić do stanu używalności lodówkę starej Berty.

- Moi mili, drodzy państwo - mówiła kobieta zaczepiając Romolę, ponieważ ta już z daleka wydała jej się odpowiednią osobą. Stare Miasto oferowało wiele rozrywek, a możliwość zostania mistrzem quizów z wiedzy ogólnej była jedną z nich. Maszerujący z pracy Marvin również jej przypasował - a może to te ciemne, bystre spojrzenie, które właśnie jej posłał.
Wyciągnęła z plecionej, kolorowej torebki notes, w którym zapisane miała wszystkie pytania, poprawiła zsuwające się z nosa okulary i zaczęła wyjaśniać im zasady gry.
- ...brak poprawnej odpowiedzi oznacza, że odpowiedzieć na pytanie może druga osoba. Wygrywa ten, kto odpowie poprawnie na więcej pytań. A jest ich pięć!

ZASADY:
aby wylosować pytanie, należy rzucić w kostnicy kością K6; numer kostki odpowiada wylosowanemu pytaniu, na które trzeba odpowiedzieć. Jeśli wypadnie 6, należy uznać, że postać zaczyna czuć związane z grą gorące emocje!
Wygrywa ta postać, która odpowie prawidłowo na większość pytań (na dole podane są odpowiedzi, które sprawdzić można na koniec gry)

1:

2:

3:

4:

5:

odpowiedzi:

Pojawił się chłop niższy od niej, bo warunki nie były naturalne skoro Romola miała na nogach koturny ciężkie, wysokie i zabójcze. Spojrzała więc z góry nieco na swojego przeciwnika, którego babsko z quizem wciągnęła w ich mały krąg. Przystojny, ciemne, kręcone włosy, ciemne oczy, zupełnie jak jej, znaczy się, że prezentował się inteligentnie. Nie będzie to starcie łatwe, Romola miała już tego świadomość, bo czuła podświadomie, że przeciwnik był trudny, skoro potencjalnie na jej poziomie. Posłała mu najpierw śliczny uśmiech niepozbawiony syreniego uroku i przyjrzała mu się, przez chwilę krótką, bo zaraz przeniosła spojrzenie na panią prowadzącą, bo łatwiej było jej patrzeć i słuchać jednocześnie. Pięć pytań? Pestka. Bywała na randkach, na których mniej pytań jej zadawano.
Jak się kończyły to inna sprawa.
W zasadzie to zależy z kim te randki.
Gdyby to był taki Charlie Orlovsky, to by go zapytała czy ma równie hot siostrę.
- No, szybciej, to jakie te pytania? - Zaplotła dłonie na klatce piersiowej wypychając tym samym cycki do przodu, które się cisnęły ledwo co w i tak już głębokim dekolcie.
Dobrze, że było lato, więc ciepło.
W końcu pytanie padło Jak nazywa się ogromny goryl, tytułowy bohater filmów z lat trzydziestych? i Romola uśmiechnęła się, bo - wyjątkowo - jej poziom wiedzy w tym zakresie nie mógł przynieść jej wstydu.
Łatwe.
- Ha, Bingo. King Kong, na pewno. Wiem, bo pracowałam przy parodii tego filmu dla dorosłych King Kong Long Ding Dong... - Z każdym słowem z tytułu jej głos mimo wszystko tracił na pewności kiedy przenosiła spojrzenie z kobiety, na drugiego uczestnika tego quizu, bo może powinna się w język ugryźć. Nawinęła na palec kręcony kosmyk czarnych włosów, żeby gdzieś znaleźć ujście dla swojej energii, może i nie grała tam wbrew temu co mogliby sobie pomyśleć, bo tylko towarzyszyła przyjaciółce na planie, ale dzięki temu po pierwsze zapamiętała film o gorylu, a po drugie przekonała się, że kręcenie filmów dla dorosłych wygląda fajnie tylko to montażu i ten hajs nie był tego warty.

2

Ostatnio zmieniony przez Romola Lanzo dnia Pon Sty 06, 2025 11:55 am, w całości zmieniany 1 raz

Ostatnio Godfrey babę na szczudłach widział, jak jeszcze za młokosa poszedł z babcią Dolores do cyrku. Całkiem prawdopodobnym jest, że rzeczona baba miała brodę, ale akurat ten fakt Marvin mógł sobie równie dobrze zmyślić — szepty wypełniały mu wtedy głowę po same brzegi, a z deczka otumaniające kolory i światła pogłębiały wrażenie wyobcowania.
Sytuacja w jakiej właśnie się znajduje, odbiła się nieprzyjemnie czkawką minionych dni — dziewczyna oprócz tego, że wysoka, jest też niecierpliwa i głośna, ankieterka zaś najwyraźniej zdeterminowana, Marvin zbyt mało asertywny, a pytania—
Oby tylko pytania nie były trudne.
Bo napotkane na drodze przeszkody nadają starciu jakiejś takiej dodatkowej—
Tylko nie patrz na jej cycki, Godfrey — zrugał siebie za samą myśl, by później i tak przez niebezpieczny ułamek momentu zzezować na to, co — jak się niefartownie złożyło — ma dokładnie na wysokości oczu.
Wreszcie pada pytanie i jest to jak kubeł lodowatej wody wylany na resztki skupienia.
O jakimkolwiek gorylu Marvin słyszał ostatnio, kiedy w wiadomościach podawali, że jakiś urodził się w zoo w Connecticut… A może to było w Dallas?
Zanim rozwiązał wewnętrzny spór i doszedł sam ze sobą do konsensusu, po stronie przeciwnika padło King Kong Long Ding Dong, a on...
Spojrzenie posłane kobiecie przez Marvina, również było długie, jak rzeczony—
Komentarz był zbędny, ale może to i lepiej, bo nie znalazło się nań miejsca. O film zaś woli nie pytać.
— To teraz pytanie do pana — Nowy Jork znajduje się w stanie—
Możliwe warianty odpowiedzi to niewiele opcji na zastanowienie — stan ciekły odrzucił od razu jako coś bezsprzecznie nieistniejącego. Po dłuższym zastanowieniu — nie zerkaj — zrobił dokładnie to samo ze stanem Nowy Jork. Jedyną możliwą odpowiedzią był—
— Teksas.
Gdzieś na świecie właśnie umiera kowboj. W męczarniach.
Męczarni zdaje się nie przeżywać kobieta od pytań, tylko ze smutkiem przyznając Marvinowi w tej rudzie okrągłe zero punktów.

3

Nie jest łatwo nie zerkać, zwłaszcza że się aż proszą o to dwie bułki okrągłe, a Romola ani myśli się zasłaniać czy nie wypinać tak, bo ilekroć przeciwnika dekoltem rozproszy tym lepiej dla niej. A bo to pierwszy raz?
Na rzucone jej spojrzenie długie jak long ding dong odpowiada uśmiechem ładnym, którego by w życiu Marvin nie uświadczył gdyby im przyszło się poznać w innych okolicznościach, bo Romola nie ma na ogół ochoty wcale się do obcych mężczyzn uśmiechać, inna sprawa, gdy może coś tym zyskać.
Pytanie, które chłop dostaje jest trudne i Romoli serce staje na chwilę, gdy słyszy jego odpowiedź, bo byłby to jej wybór również, stan ciekły odpada bo ewidentnie podpucha, nie ma czegoś takiego jak stan Nowy Jork!!111, więc siłą rzeczy...
Przenosi zainteresowane spojrzenie z mężczyzny na panią ankieterkę i lekko brew unosi, kiedy okazuje się, że to nie Teksas. Musi być więc czwarta, ukryta opcja, ale nie zamierza się Romola wychylać, skoro jest teraz na prowadzeniu.
- Pytanie do pani. Ile sekund ma godzina?
Nie jest to pytanie łatwe, a Romola ani nigdy nie była najlepsza z... z jakiej to dziedziny właściwie? Nie musiała nigdy uczyć się wstrzymywać oddechu pod wodą, a tylko to jej przychodzi do głowy jako sposób nauczenia się odliczania sekund.
Romola wie, że minuta ma sto sekund, a godzina... Sto minut na pewno nie, ma pięćdziesiąt dziewięć, bo tyle widać na zegarku, gdyby miała sześćdziesiąt to mogłaby być dajmy na to godzina 14:60, a takiej nie ma, jest tylko 14:59.
Zatem sześćdziesiąt sekund odpada, to za krótko.
Sto razy pięćdziesiąt dziewięć... No, to jakoś tak będzie, te tysiąc szejset coś. Odpowiedź a) wydaje się być jej przesadzona, pewnie tyle sekund to w ciągu całego dnia mija.
- To będzie... te tysionc szejset. - Odpowiada w końcu, przechylając głowę, musi pocisnąć pewnym tonem, ale niestety jej to nie pomaga, bo prowadząca kręci głową.
- Otóż nie tym razem.
- To może następnym. - Romola uśmiecha się promiennie robiąc dobrą minę do złej gry, chociaż aż się w niej krew zagotowała, że nie zdobyła punktu i wymaga to od niej ogromnych pokładów skupienia, żeby nie szarpnąć kobiety za włosy i pociągnąć aż do samej ziemi.

Bonusowe pytanie do puli — które z ich trójki tak naprawdę przechodzi właśnie największy test?
a) Marvin
b) Nieznajoma na szczudłach
c) Prowadząca, która jakimś cudem utrzymuje pokerową twarz
Odpowiedzi na to pytanie można się tylko domyślać, wyczytać ją z mimiki kobiety oraz jej ostrożnych i wyważonych komentarzy, które jeszcze nie uraziły niczyjej inteligencji.
A niekwestionowanie powinny.
Pytanie matematyczne na szczęście Godfreya omija, co ten przyjmuje z wielką ulgą, bo przecież sam by się zaplątał i to nawet nie dlatego, że nie ma pojęcia o tym, ile sekund jest w minucie. To kolejne działania poszłyby mu gorzej, co ku jego uciesze, pozostaje wielką tajemnicą, którą ukrywa sobie wygodnie za pokerową twarzą, choć nawet gracz pokera z niego marny.
Nie to, żeby miał ku temu jakoś wiele okazji.
Z ulgą przyjmuje fakt, że dziewczyna przy swoim pytaniu również się zaplątała, bo może jeszcze jest dla niego nadzieja, może jakoś uratuje swój honor, ocali tym jednym punktem, że może—
Może.
Musi tylko opanować tajemną umiejętność nie zerkania na klatkę piersiową przeciwniczki.
Zwraca się więc ku drugiej kobiecie, patrzy na jej kajecik, nie jej w oczy, bowiem to drugie byłoby również zbyt dużym wyzwaniem, biorąc pod uwagę to całe upiorne pierwsze wrażenie, które — mógł się tylko domyślać — najlepsze nie było.
Dobrze, to teraz pytanie dla pana. Jak nazywa się samica jelenia?
Możliwe warianty odpowiedzi to jeszcze jeden supeł w gardle, bo jakżeż to tak — pytanie, gdzie wszystkie warianty są równie złe?
— Pani jest pewna, że te warianty—
Zaczął po namyśle i przerwał.
Bo właściwie…
Łosicę od razu wykluczył, prostą konkluzją jest bowiem, że to idealne imię dla damy łosia, z knurzycą postąpił zresztą podobnie.
Zostało więc—
— Łania?
I przynajmniej pani Carter wstydu nie przyniósł, a nawet pani prowadząca się troszeczkę pod nosem uśmiechnęła. Jednak mógłby Godfrey czasem przysiąść nieco, zastanowić nad przedstawicielami fauny innymi, niż tylko ślimaki.
Spojrzał na panią jedną, panią drugą. A wszystko z pewnym wstydem.
— Jakbym dostał pytanie o ślimaki, to bym pewniej odpowiedział — o nich przecież wie wszystko.
Pytań miało być pięć, więc ostatnie, to pewnie już runda finałowa.
Będzie można sobie iść.

1

Pytanie nie brzmiało kto z nich większy test przychodził, ale kto przechodził większy kryzys i była to odpowiedź c) pani ankieterka. Chyba nie spodziewała się, że zdoła za pierwszym razem złapać do swojego quizu takie mózgi, które będą szły ŁEB w ŁEB.
Jeśli Marvin i Romola założą kiedyś przypadkiem wspólnie jedną z tych placówek edukacyjnych policealnych to nazwą ją ŁEB Edukacja.
Romola wbija wzrok z Marvina bo trudne mu się wylosowało i osobiście nie była pewna, dlaczego nie było wśród wariantów odpowiedzi jelenica ewentualnie danielica, zatem musi być to kolejne podchwytliwe pytanie. Nie pokazuje po sobie jednak zaskoczenia faktem, że się chłopakowi udało trafić w dobrą odpowiedź, chociaż zaczyna czuć, jak się jej dupa pali, bo to znaczy, że teraz zremisowali...
Nie spodziewała się zupełnie wyznania o ślimakach i w końcu jest to coś, co ją w tej sytuacji zaskakuje i Romola spogląda na Marvina z błyskiem w oku, z uśmiechem cały czas, chociaż z uroczego (w sposób wyćwiczony) robi się zwyczajnie miły. Zazwyczaj mężczyzn interesują takie hobby jak BIAŁKO, DUPY na boku, MOC SILNIKA, a tu proszę.
Na chwilę zapomina, że są na polu bitwy.
- To bardzo urocze. - Stwierdza, przyglądając się Marvinowi z uśmiechem, który absolutnie nie pasuje do jej wizerunku dziewczyny lekkich obyczajów, bardziej do miłej sąsiadki, albo przedszkolanki twojego syna. Jeśli akurat jesteś młodym ojcem po rozwodzie.
Ostatnie pytanie jednak sprowadza Romolę na ziemię, przypominając jej, że TO JEST WOJNA i ona musi wygrać, cokolwiek tu jest do wygrania.
Splatając więc dłonie za plecami przenosi zainteresowane spojrzenie na prowadzącą słuchając pytania i tak się składa, że Romola ma wiedzę o sztuce na poziomie 1 (słownie jeden).
- Ha, na pewno nie Leonardo. - Rzuca, śmiejąc się i spogląda na prowadzącą i Marvina, bo sami na pewno wiedzą, że Leonardo da Vinci jest piosenkarzem i ma słynny niebieski płaszcz. Na wypadek, gdyby jednak prowadząca odetchnęła z ulgą, że tym razem ktoś z nich jednak ma więcej oleju w głowie to Romola dodaje:
- A Clint Eastwood... to też śpiewa. - Jak Cohen.
Romola nie jest pewna jakie prace tworzy Andy Warhol, kolor świta jej w głowie, ale jednak łatwiej było metodą eliminacji wykluczyć pozostałych. Romola wybiera więc, słusznie, odpowiedź b, wygrywając to starcie niełatwe, ale po takim chrzcie mogą iść razem do Milionerów.

Kryzysami obsiana jest dziś ta znana z niczego uliczka, aż można byłoby się pokusić o zmianę jej nazwy na Ulicę Kryzysu Egzystencjalnego, bo sprzężenie charakterów, umysłów nieskalanych wiedzą i całej reszty aż poraża nieuchronnością zadania jednego, bardzo istotnego pytania.
A pytaniem tym będzie—
Co jest, kurwa?
Odpowiedzi brak, choć kilka tu dziś padło — nie wszystkie prawidłowe, czy choćby bliskie prawdy, ale przecież żadne z nich nie spodziewało się tego, że wyrwani z zadumy, losowi przechodnie, będą w rozwiązaniach jakkolwiek biegli.
Tak to sobie, Marvin, tłumacz.
Tylko pytania o ślimaki nie nadchodzą, co najwyraźniej szczególnie ujęło za serce panią na szczudłach, może też fankę mięczaków — tych z królestwa zwierząt, bądź tych absolutnie męskich.
To jeszcze jedno, niezadane pytanie.
— Mam kilka w domu, opiekuję się nimi jak mogę — wzruszył ramionami skromnie, a przecież opiekuje się swoim inwentarzem z takim zaangażowaniem, że nawet sam nauczył się uprawiać i przesadzać rośliny, które przez cały rok niemalże służą im za pokarm.
Okienko wegetacyjne w Wallow jest podłe, kapryśne i bardzo krótkie, ale nikt o to nie pyta, więc się Godfrey z tym nie uzewnętrznia.
Nie ma zresztą na to czasu, bo maślany uśmiech panny–jeszcze–bez–imienia zamienia się w zacięcie godne sportowca przed finałowym startem i tym to wszystko jest w istocie, bo pada ostatnie pytanie i prawidłowa na nie odpowiedź.
I teraz to Marvin uśmiecha się pod nosem, notując sobie w głowie, by poszukać i przesłuchać dyskografię Clinta Eastwooda.
Do tej pory o nim nie słyszał.
— Zasłużone — rzuca i wyciąga dłoń, by uścisnąć tę należącą do zwyciężczyni, jak należy. Bo tak postępują dżentelmeni z Wallow.
Nie obrażają się, że są trochę głupsi.
Często już od dawna to przecież wiedzą.
— Nagrody pocieszenia nie przewidziano? — To żart, rzucony mimochodem, jak podrzucenie torby z narzędziami, by pasek wygodniej ułożył się na ramieniu.
Trochę mu zdążyło ono zdrętwieć od tego sterczenia tutaj.

Kobieta słucha ich odpowiedzi i kiwa głową za każdym razem. Bez względu na to, czy mają rację, czy nie. Nie jedno w życiu słyszała i najwyraźniej mało co robi już na niej wrażenie. Notowała zdobywane punkty w swoim kajeciku.
- Ja widzę, że trafiłam na ludzi nauki! - mówi w końcu spoglądając to na Romolę, to na Marvina. - Serdecznie pani gratuluję, wygrała pani ten niełatwi quiz - wyciąga rękę w stronę Lanzlo by ją uścisnąć. To tylko pozornie część nagrody, jak uścisk prezesa.
Wyciąga ze swojej torby dwie paczki nasion - możecie zauważyć, że zdobi je obrazek pelargonii i już wiecie, czym ozdobicie swoje parapety w domach. Nasiona wciska w ręce wam obojgu. Zaraz potem wyciąga jeszcze paczkę gum do żucia, z dużym nadrukiem logo "Hubble-Bubble", długopis z tym samym napisem i daje je Romoli.
- W imieniu firmy dziękuję państwu za udział w quizie! - to by było na tyle, kobieta widzi za wami kolejnego spragnionego przygód przechodnia i wyrywa się, by go zaczepić. - Proszę pana, proszę pana!

Romola wyciąga dłoń, aby uścisnąć tę marvinową i jak zwykle jest to dłoń gorąca, jakby Romola całe dnie spędzała przy piecu kaflowym. Zawsze było jej ciepło, rzadko marzła, dobrze grzała, w sam raz, żeby ją na zimę zaadopotować pod kołdrę, lepsza niż kot. A po zimie let it go.
- Nie było to łatwe starcie. - Przyznaje ściskając łapę solidnie swoją dłonią jak z katalogu Apartu, bo przeciwnik na wysokim poziomie, ale Romola wie, że nie jest głupia. Wie też, że nie jest mądra, po prostu ma wystarczająco dużo ulicznego doświadczenia, żeby sobie w życiu jakoś radzić. I to jakoś w zupełności jej wystarczyło do tej poru, chociaż wielu ludzi na jej miejscu nie odnalazłoby się nigdy. Nie jest łatwo być bezdomną syreną, gdyby chociaż mogła w jakiejś muszli zamieszkać, z krabem się zaprzyjaźnić...
Przenosi wzrok na kobietę i przyjmuje paczkę nasion, nie będąc pewną, co z tym zrobić, bo w pierwszej chwili myślała, że to bakalie. Nie miała żadnego parapetu, na który mogłaby je wysypać. Może mogłaby wokół grobu ojca? Ale jak się tym zająć trzeba to już nie wiedziała. Może Meluzynie odda, to niegłupie, prezenty sprawdzają się doskonale na zacieśnianie więzi, a po prawdzie Romola nie miała za dużo, co mogłaby ofiarować siostrze. Może paczka nasion jest niecodziennym prezentem, ale z drugiej strony Romola nie wie, co jest codziennym. Bukiet kwiatów? Czekoladki? To o dupę rozbić.
Długopis, ekstra. To nie są takie tanie rzeczy, a odkąd nie chodziła do szkoły to nawet nie było komu zwędzić. Kawałek gumy od razu odrywa i wkłada sobie do ust, oglądając się na kobietę, która już łapie kolejnego nieszczęśnika, więc Romola wraca wzrokiem do Marvina, posyłając mu promienny uśmiech.
- Słuchaj... Peter, tak? - Strzeliła w ślepo, bo nie pamięta, żeby się w ogóle przed quizem przedstawiali, ale woli udawać, że źle usłyszała, niż że wcale.
- Nie masz może pożyczyć dwóch dych? Albo dychy chociaż? Bym ci w przyszłym tygodniu oddała co? - Stara się nie tracić z mężczyzny spojrzenia, jednocześnie plecak zdejmuje z jednego ramienia, żeby wrzucić do niego wygrane fanty, chociaż gumą się nie dzieli. Mogłaby, ale nie lubiła się z mężczyznami dzielić. Zresztą uczciwie wygrała.

Tak ciepłe ręce Marvin miewa tylko wtedy, gdy za bardzo się przy piecu orobi i później bije od niego nieznośne gorąco, zanim nie sięgnie po butelkę schłodzonego piwa. Uścisk dłoni jest zdecydowany, ale palców nie łamie, bo przecież z damą przegrał pojedynek, a traktowanie dam w należyty sposób wyssał z mlekiem matki. Dlatego po uściśnięciu dłoni zwyciężczyni, to samo zrobił z kobitą od pytań.
Uścisnął dłoń, znaczy.
— No nie było — podjął i zaczekał, aż się prowadząca zainteresuje następną ofiarą i oddali troszeczkę, bo to, co doda później, przeznaczone jest do uszu tylko jednej z pań — pytania były wredne.
Co nie?
Paczkę nasion, wzruszywszy ramionami, schował do kieszeni, nie będąc do końca pewnym, czy tym, co z nich wyrośnie, będzie mógł karmić ślimaki. Zawsze może spróbować, bo co wypraktykował, to że mądre głowy preferują raczej pokarm, który ich nie zabija, a resztę zostawiają, aż się nie przeschnie, a Godfrey ulituje się, by resztki sprzątnąć.
— Marvin — pochyla łeb delikatnie, jakby imitował ukłon — Marvin Godfrey. Złota rączka.
Zawsze pełnym imieniem i nazwiskiem — odejście od tej formalności byłoby anomalią, a tych już wystarczy za całe to dzisiejsze spotkanie przy dziwnych pytaniach. Zawsze należy pamiętać o tym, by cię dobrze zapamiętano.
Ale nowa koleżanka usługami faceta od napraw wydaje się być zainteresowana mniej, niż zawartością jego portfela, na co Godfrey początkowo marszczy lekko brwi i przygląda się kobiecie z ukosa.
Jakże inaczej miałby, skoro wciąż na wysokości oczu ma jej—
— Yyyy… No. — Odpowiada lakonicznie, nadal nieprzekonany do pomysłu, ale i niechętny do kategorycznej odmowy — kolega mi kiedyś powiedział, że na kapitał początkowy to najlepiej pożyczyć.
Jakoś tak to leciało, tylko omawiane sumy były jakby inne.
Nieważne.
Wyciągając portfel wie już, że tych pieniędzy może wcale z powrotem nie otrzymać, a jednak robi to, a za nominałem również informacja.
— Marvina Godfreya znajdzie pani w Wallow.
Oraz w książce telefonicznej.
Wizytówek nie stwierdzono.

Może następnym razem uda im się trafić na siebie w pojedynku siłowania się na ręce. Może i Romola nie należała do najsilniejszych osób i pewnie miałaby małe szanse z bicem Marvina, ale mogłaby spróbować go rozproszyć, jak nie dekoltem to temperaturą ciała. Tak w środku lata, nikt nie chce ściskać czyjejś gorącej dłoni.
Potakuje głową z powagą na wredne pytania, bo ewidentnie były podchwytliwe, na każdym kroku próbowano im rzucić kłody pod nogi, ale oni nie dali się!!111
- Marvin. - Poprawia się sama, poznając tożsamość mężczyzny, ale to nie koniec, bo pan kolega pełnym imieniem i nazwiskiem się przedstawia i była to pierwsza osoba w tej okolicy, która się w taki sposób Romoli zaprezentowała. Zdążyła zauważyć, jak bardzo nieufni byli tutaj ludzie, a skoro tyle ich było to musiał istnieć ku temu powód. Prawda? Chyba, że to taka mentalność okoliczna. Za chwilę jednak się wyjaśnia, że pan Marvin Godfrey Złota Rączka (bo Romola uznaje to za jego ksywę, a nie chwalenie się umiejętnością sprawnych dłoni w dziedzinach różnych) nie jest stąd.
Słuchając słów o jakimś tam kapitale i jakimś tam koledze uśmiecha się ciepło, tak, jak ciepła jest dłoń, którą po banknot wyciąga i w sekundzie w dłoni go zamyka, zmiatając jak śmiecia, ale to tylko na wypadek, gdyby się mężczyzna rozmyślił na temat pożyczki. Wsuwa banknot do kieszeni, nie tracąc z mężczyzny spojrzenia, ale szkoda byłoby go tylko tak po prostu wycyckać, skoro może i naiwny, ale jaki chętny do pomocy.
Może się jeszcze przydać.
- Nie mów do mnie pani, jestem od ciebie sporo młodsza. - Macha ręką i wcale byłaby się nie przedstawiła, gdyby, no właśnie, nie patrzyło mu tak z oczu dobrze, a mężczyznom z oczu zwykle patrzy paskudnie.
Młodsza też nie była, podejrzewała, tak na oko, że w podobnym mogą być wieku po trzydziestce, ale z Romolą problem był taki, że nichuja nie wiesz ile ma lat, bo wygląda zawsze na mniej. Waha się chwilę, ale w końcu kiwa głową, łapiąc za paski swojego plecaka.
- Jestem Romola. Masz żonę? - Nie, żeby była zainteresowana. Przesuwa spojrzeniem z twarzy mężczyzny na jego dłonie szukając śladu obrączki, ale tacy jak on, porządni mężczyźni (bo pożyczają) powinni mieć żony.
- Jakbyś potrzebował na wesele orkiestry to ja mogę, zniżkę ci dam. Gram na wielu instrumentach. - To, że gra, nie znaczy że potrafi. Bo potrafiła jedynie na banjo. Ale gdyby sobie zażyczył pianino do ołtarza to też by usiadła. Może nawet poświęciłaby trochę czasu przed tym, żeby nauczyć się cotton eye joe w wolnej wersji.
Dobra, nie ma czasu na więcej interakcji, musi iść.
Kiwa więc głową, już krok robiąc w tył.
- To na razie Marvin i w ogóle w kontakcie.

zt

Dziwna ta kobieta mu się wydaje, walcząca o życie na wielkich obcasach i pytająca obcych o pożyczkę, do tego buhająca gorącem, jak z pieca.
I nawet nie o przenośne znaczenie określenia tutaj chodzi.
Banknot porywa mu z ręki, a Godfrey jeszcze raz w myślach rozprawia nad swoją asertywnością, czy może raczej jej skandalicznym brakiem. Choć może się myli i niepotrzebnie powierzchownie oraz — cóż — nieufnie podchodzi do nieznajomej, ale uśmiechem dostatecznie wyraża swoją wciąż całkiem dobrą wolę, niezachwianą przez chwilową konsternację.
Bo zaufanie, a dobra wola, to dwie zupełnie różne rzeczy — jedno przyjął jako lekcję od babci, drugie zaszczepiła w nim mama.
— Ja to tak z szacunku tylko, dobrze mnie wychowano — bo sam dałby jej maksymalnie dwadzieścia cztery lata, ale jak już wszyscy dobrze wiedzą, wiek kobiet Godfrey określa z dokładnością do mniej więcej dekady. Krótki śmiech poniósł się echem po tej absolutnie nieinteresującej uliczce i może kątem oka zerknęła na nich jeszcze tamta kobita od quizu, jakby sprawdzając, czy dla dwojga to nie jest przypadkiem jakieś otwarcie nowego rozdziału w życiu.
Pytanie, które Marvin zaraz słyszy każe mu zastanowić się dokładnie nad tym samym. Pozwala twarzy dać wyraz zdziwieniu, nim wzrusza ramionami. Chce wiedzieć, to się dowie — siłą go przecież przed ołtarz nie zaciągnie.
— Matka to już by chciała, żebym się ożenił, ale to tak nie można na łapu capu, bo to się bardzo rozczarować można — sugeruje nieśmiało, jakby odrobinę niepostrzeżenie nabierając fizycznego dystansu. Pytanie jak pytanie, zdarzało mu się już je słyszeć.
Tylko rzadko przy pierwszym spotkaniu.
Wyraźnie się relaksuje, gdy rozumie wreszcie, skąd ono się wzięło i po raz kolejny w ciągu tej krótkiej znajomości — jest pełen podziwu. Nie dość, że rozwiązała trudny test wiedzy na środku ulicy w Saint Fall, to jeszcze multi–instrumentalistka. Zagwizdał z podziwu nad tą informacją i może byłby skorzystał, gdyby już miał na myśli jakieś plany ślubne.
Może kiedyś.
— A to w kontakcie, Romola i powodzenia na trasie!
Czy co tam się mówi muzykom.