KĄCIK KAYLI

Kayla Rossi napisał:12.06.1985

Jutro w końcu miała spotkać się z Frankie, a ponieważ umówiły się na piknik, nie chciała iść z pustymi rękami. Jakimś cudem udało jej się przekonać panią Newbert na kupienie zapasu drzemiących liczi. Nie było łatwo, ale ostatecznie kobieta ugięła się, gdy Kayla obiecała, że zrobi ciasteczek dla całej rodziny. No więc teraz wdrażała swoją obietnicę w życie. Za oknem było już ciemno, dzieciaki hałasowały, biegając po całym domu, pan Newbert pił piwo przed trzeszczącym telewizorem, a pani Newbert właśnie patrzyła Kayli na ręce i krzyczała, że gdzie tyle mąki do tych ciastek. Kayla nie była pewna, czy chce pomóc, czy chroniła tylko budżet domowy, pilnując, aby żaden gram się nie zmarnował.
Słuchała tych jej często niepotrzebnych wskazówek, ale przede wszystkim robiła swoje. Łączyła skrupulatnie składniki, choć bardziej na oko niż według przepisu — tak była przyzwyczajona i zwykle wychodziło. Ciasto pomagała jej zagnieść jedna z dziewczynek, dodając stopniowo resztę mąki. Uformowaną kulę schłodziła w lodówce przez jakąś godzinę, a potem postarała się odpędzić resztę dzieciarni, kiedy przyszło jej uformować ciasteczka i wyłożyć na nich posiekane magiczne liczi. Pozostało już tylko rozgrzać piekarnik i wyłożyć ciasteczka na blaszce, a potem upajać się pięknym zapachem, rozchodzącym się po całym domu. Po kilkunastu minutach mogła wyjąć blachę ciastek i wstawić kolejną. Jeśli wszystko dobrze poszło, na koniec najlepszą partię odłożyła na jutrzejszy piknik.

Ciasteczka z drzemiącym liczi: K100 + 5, st. 20 | do wyrzucenia 15