Być może powinnam była zrobić to od razu. Być może.
Być może też bardzo wiele kosztowało mnie podniesienie słuchawki i wykręcenie znajomego numeru człowieka, z którego odpowiadałam.
Co usłyszę po drugiej słuchawki?
Długie sygnały milczenia i męski głos oznajmiający, że odebrała właściwa osoba.
— Masz przestrzeń, żeby porozmawiać?
Nie dzwonię bez powodu. Zawsze jest coś do zrobienia, coś do ogarnięcia, coś ważnego.

Ostatnio zmieniony przez Judith Carter dnia Wto Sty 07 2025, 12:13, w całości zmieniany 1 raz

Zawsze coś — mógłby powiedzieć Marvin, gdyby nie był sobą.
Tylko że w tej chwili jest soba i to w pełnej krasie. Siedzący na kanapie i karmiący z ręki Stanleya — prezent od Sandy.
I mający mnóstwo przestrzeni na rozmowę.
Musiałby tylko—
— Tak? — Odpowiedź poprzedziło cichę stęknięcie, gdy powracał do ulubionej pozycji na kanapie — ano mogę rozmawiać.
Tym bardziej, że Judith nie dzwoni po to, by podzielić się ploteczkami. To musi być ważne.

Mogę rozmawiać jest jasnym sygnałem, że jest sam. Jak dotąd mnie nie zawiódł, wiem, że mogę mu zaufać.
— Pewnie wiesz, co się zbliża za kilka dni.
Jak tam w Wallow, też Richard Williamson wyskakuje z lodówki?
— Wiesz już, na kogo głosować?

Pierwszemu stwierdzeniu pani Carter odpowiada ciche westchnięcie, stanowiące najlepsze możliwe potwierdzenie, że po pierwsze — owszem, wie, co się nieubłaganie zbliża.
I drugie—
nigdy dotąd, nawet uwzględniając wspólną historię z Charlotte, nie miał tak bardzo dosyć nazwiska Williamson.
Z lodówki za to łypie na niego kilka butelek Adamsa.
Co za ironia.
— Ano najpewniej wielkiego dylematu mieć nie będę — odpowiada na okrętkę bo wie za dobrze, jakim zapalnikiem może być temat polityki przed samymi wyborami. Czy to nie o to Spikey ostatnio przyłożył komuś w zęby pod sklepem?
Być może, że o to.
Judith to za to kobieta konkretna i jeśli zechce, to i mu wprost powie, co leży jej na sercu.

Mhm. Najpewniej wielkiego dylematu mieć nie będę mówi mi tyle, co nic, chociaż się domyślam.
Ciężko wzdycham po drugiej stronie słuchawki, bo naprawdę, naprawdę nie chcę być tym, który namawia do zmiany zdania i agituje. To nie tak powinno wyglądać.
— Kowen – w postaci Sebastiana; gdyby nie fakt, że jestem kobietą, powiedziałabym, że czuję się mocno wykastrowana – zadecydował, że lepszym wyborem dla potencjalnego rozwoju będzie Ronald Williamson.
Jakieś pytania? Dlaczego, po co, jaki to ma sens, czy Ty wiesz, kobieto, ile zdrajców jest u Williamsonów?

No i gdyby teraz tego Adamsa podnosił do ust, to by się nim zakrztusił. Na szczęście oskrzela w normie, ślimak zajada się jak zajadał, tylko cisza w słuchawce jakby cichsza.
To, co właśnie w niej usłyszał, wymaga pewnej gimnastyki, ale Godfrey to nie aż taki ciemniak, by się jej chociaż nie podjąć.
— I jak rozumiem, kowen i politykę wymieniasz obok siebie z konkretnego powodu?
Zapewne nie z faktu, że powinni wynieść lekcję z historii i swoje córki trzymać pod kluczem.
A może jakiś Williamson się w międzyczasie zrekrutował w szeregi?

Przysięgam, zaraz pobiję rekord w zdychaniu na sekundę. Marvin dalej pali głupa, ale jestem przecież w chuj pewna, że dobrze wie, o co mi chodzi.
Nie podoba mi się ta sytuacja, nie podoba mi się, że muszę do niego dzwonić i przekonywać do wyboru, którego sama w pełni nie popieram, a ten jeszcze mi tego wszystkiego nie ułatwia.
No kurwa mać.
Jeszcze jedno głębokie, poirytowane westchnięcie.
— Godfrey, przestań się ze mną bawić w dyplomację, bo ani ja nie mam do tego daru, ani Ty.
Taka prawda, jesteśmy prostymi, konkretnymi ludźmi i dlatego się tak dogadujemy. Koniec, kropka.
— Dobrze wiesz, po co o tym mówię.

Rozmawianie o polityce ma w sobie wiele z wyciskania czyraka — czasem musisz, choć to odrobinę boli i jest całkiem obrzydliwe. Marvin całkowicie podziela stanowisko Judith, ale pewne kluczenie wokół tego tematu to mechanizm obronny, którego prędko się nie wyzbędzie.
Dość powiedzieć, że nie ma pojęcia, jak zamierzają głosować jego rodzice.
— Wiem — przyznaje, krzywiąc się, bo Stanley właśnie szorstką gębą próbował rozprawić się z jego palcem. Podsunął mu następny liść — i co kowen wtedy zyska?
Nie mógłby zyskać — wszyscy już są wystarczająco rozgdybani, Godfrey łaknie więc konkretów.
Jeśli już ma podejmować tak delikatną rozmowę, to nie po to, by zakończyć ją głupszy, niż ją zaczął.
Lucyfer mu świadkiem, że nie ma czym szastać.

No właśnie. Co Kowen wtedy zyska?
To Sebastian powinien z nim rozmawiać, nie ja.
— Williamsonowie stoją po stronie Kościoła. A Kościół od zawsze i nierozłącznie należy do Lucyfera. To znaczy, że łatwiej będzie z nim negocjować i będziemy mieli polityka po swojej stronie, w przeciwieństwie do Adamsa, który modli się do Gabriela. Dzięki niemu możemy zyskać nowe środki i wpływy.
Tak, ja też nie jestem do tego w stu procentach przekonana.
— No i Kardynał stanął po jego stronie.

Głos Kościoła Marvin słyszał całkiem dobrze z odległości tych kilku ław, bo słuch ma jeszcze dobry. I sprawność też niczego sobie, bo ustanie na nogach przez czas jej trwania nie nastręczyło mu większych problemów w przeciwieństwie do jego matki, która w połowie zaczęła już niespokojnie dreptać.
Zdrowie ma już nie to, ale co ona mu powiedziała, to zapamiętał.
Kościół to miejsce na modlitwę.
Ale nie od tego zacznie.
— Będę szczery. — Z tobą? Zawsze. — Ja bym powiedział nawet… — westchnięcie ma w sobie coś z rezygnacji — ...że stara się być nad nim.
Nad kościołem? Polityk? Co za bluźnierstwo, wstydź się, Godfrey.
Tak. Dokładnie to powiedział. Nie chciał poruszać tego tematu, ale skoro przy nim są...
— Kościół należy do Lucyfera, ale to, co ja wyczytałem z jego programu to tyle, że nie do jednoczenia się mu spieszno, a powiedziałbym, że do podziału. Tego chce Lucyfer?
Czy magia nie miała jednoczyć?

Chwila ciszy jest wymowna. Chwila ciszy może powiedzieć wiele, a ja podczas niej po prostu bardzo staram się nie pomyśleć jednego.
Masz rację.
Nie jestem najlepszą osobą do rozmowy na ten temat. Sama mam powoli ochotę po prostu nie iść na te pieprzone wybory.
Gdyby tylko zależała od nich moja dupa, pewnie tak bym zrobiła.
— Być może, ale jednocześnie nie jest ponad Kościołem i nie będzie. A my chcemy poszerzyć swoje wpływy i dotrzeć do niego, aby zmienił swoje spojrzenie na niemagicznych. To będzie między innymi celem naszej dyskusji, gdy spotkamy się w większym gronie następnym razem.
O ile faktycznie Williamson dojdzie do władzy. Ale niezależnie, czy to będzie Williamson czy Alberts – obu warto mieć blisko siebie.
— Williamson ostatecznie będzie nas reprezentował i myślał o czarownikach w pierwszej kolejności. Wysiedlenie niemagicznych ostatecznie nie jest takie łatwe. Pomyśl, Godfrey. Zanim dojdzie do tego jakimiś swoimi procedurami, o ile dojdzie, może nie być już nieświadomych. Albo uda nam się dotrzeć do niego wystarczająco szybko, aby zahamować jego plany.
Do tego potrzebujemy sojuszników – ale właśnie na tym polegał mój układ z Sebastianem. Zrobi wszystko, aby taki sojusznik się znalazł.

Ludzie od zarania szarpią się o władzę jak te wilki o kawałek udźca. Wyżarcie najwięcej równa się poczucie zwycięstwa, w czym paskudnie czuje się ktoś, komu najbliżej do wilka było, gdy został przyrównany w rozmowie do psa jednej bardzo przyjaznej rasy.
Westchnął ponownie. To nie jest tak, że dla Marvina to prosty wybór i wizja przyszłości pozbawiona wątpliwości, czy nawet jakiś mocno zachowawczy, bo prący do mniejszego zła.
To tylko niesłabnące przekonanie, że podział na magicznych i całą resztę trwa jeszcze tylko przez chwilę.
— Może ich nie być, masz rację — i wywód Godfreya do wniosku podąża, ale niekoniecznie takiego, o jakim myśli Carter. Bo przecież—
— Ale biedniejszych wtedy nie zabraknie.
Bo nikt się nie próbuje oszukiwać, kogo karmią obietnice Williamsona i jak wiele może w rzeczywistości zaoferować komukolwiek poza takim jak Sebastian. Takim jak Maurice. Takim jak Judith. Kościół urośnie w siłę, wzmocniony o nowych wiernych, do tego dążą i tego chcą.
Ale...
— Apokalipsa nie zmieniła w moim życiu aż tak wiele, żebym ja to z oczu stracił. Że jeśli taki WIlliamson nie będzie mógł odizolować nieświadomych, to odtrąci biedotę. — Nie ma pretensji, ani nie unosi się emocjami. To tylko polityka.
Wpływ na to ma dokładnie żaden.
— Ja nie zabronię nikomu na niego głosować, bo może masz rację i on dla nas będzie lepszy.
A może rację ma Marvin, który dotąd nie zarobił tyle, by wywieźć swój sprzęt do jakiegoś lokalu w mieście.

Wiem. O tym też rozmawiałam z Sebastianem – to był mój pierwszy kontrargument. Nie wiem, jak inaczej miałam się poczuć, czytając o tajemnym spotkaniu szanownej śmietanki towarzyskiej, do której moja rodzina się nie zaliczała, bo nie była obrzydliwie bogata, tylko przyzwoicie zamożna.
— Wiem. Ale nawet jeśli do tego dojdzie, my, Kowen, wyjdziemy do ludzi i im pomożemy. Williamson nie jest naszym celem, tylko drogą do niego. – Za moment otworzę spa dla skroni, bo masuję je tak uparcie, że powoli przestaję je czuć. – Nie myśl sobie, że mam to w dupie. Pod moim ojcem są ludzie, którzy ciężko harują w lesie, żeby mieć co do gara włożyć. Nie jest mi obojętne, czy im i tego nie odbiorą.
W imię czego? Żeby wypchać sobie kieszenie? Nie jestem idealistką, nie jestem też politykiem, ale pracuję z ludźmi. Może mało którego szanuję, ale taplam się w brudzie jak biedota z Sonk Road i wiem, co to znaczy – ciężka robota.
Chociaż mogłam wybrać wygodniejsze życie, przełknąć dumę i żyć sobie teraz wygodnie u jakiegoś Verity’ego czy innego bogacza, jednak jestem tu. Narażając swoje życie dla innych. Poświęcając się dla Lucyfera.
— Nie będę Cię zmuszać do zmiany zdania. Po prostu to przemyśl, wszystko.
Ja też bym chciała. Chciałabym mieć taką możliwość. Ale już obiecałam Sebastianowi.
I nie miałam już tutaj nic do dodania.
Pozostało odłożyć słuchawkę. Nie miałam ochoty dłużej nagabywać Marvina – zrobi, co będzie uważał.