24 czerwca 1985 roku, 20:57

Temperatura wrzenia zagrażała integralności słuchawki — kiedy palec musnął pierwszą cyfrę, Williamson już wiedział; po drugiej stronie trwało piekło. Każde kolejne pi—ik naciskanego guzika cyferblatu wygrywało melodię kpiny; rozłożony przez Barnabym egzemplarz zabarwił opuszki palców drukiem, ale czego innego mógłby spodziewać się po tym świstku makulatury?
Tani tusz, tanie kłamstwa.
I drogi — bo jedyny żywy — brat po drugiej stronie telefonu.
— Cichutko, Richie — drgnięcie w kąciku ust miało w sobie sporo zmęczenia i ani grama rozbawienia; zawieszony na krańcu warg papieros podskakiwał przy każdym słowie. — Cichosza. Od krzyku popsujesz sobie gardełko.
Gniew ulic Saint Fall — ślicznie się nazwali w tym świstku, którym wkrótce zaczną wykładać kurniki w Wallow; chociaż do tego przyda się ta lektura — bardzo długo był niemy.
Zabawne, że głos odzyskał trzy doby przed wyborami; zabawniejsze, że budowane przez miesiące układy, obietnice i zapewnienia niektórzy gotowi byli wyrzucić za okno pod wpływem bezimiennych krzykaczy i pozbawionych dowodów zarzutów.
Kręgowcy to najbardziej bezkręgowe istoty pod słońcem.

Obłęd zaczyna się teraz — od tuszu na papierze, telefonu na biurku i rozmazanych liter przed oczami. Mógłbym zacytować każdy akapit tego szmatławca — Cichosza, kurwa jego mać, Morda—Tam było zajęte? — ale to nie zmieniłoby niczego. Ktoś nieistotny, ktoś śmieszny, ktoś żenujący i nie do końca potrafiący odmieniać słowo korupcja przed przypadki (doprawdy, tylko potwierdza teorię, że na Adamsa głosują abderyci), przy tablicy przy kościele przytwierdził plakat mówiący, że Saint Fall pod rządami Ronalda stanie w płomieniach — przynajmniej w tym się nie mylił.
Gdzieś tu, w tym mieście, zalęgły się szczury; z kryjówek wygnać mógł je tylko ogień.
— Barnaby.
Głos w słuchawce nie należał do wuja; spodziewałem się telefonu, który nie nadchodził. Ten konkretny Williamson trzyma się od polityki tak daleko, jak to tylko możliwe, ale przed dziedzictwem nie ucieknie; mój brutalny, martwy, starszy brat.
Naprawdę sądził, że zdoła ukryć się w Cripple Rock?
— Nie krzyczę, ale sugeruję  — słyszysz, jaki spokojny jestem? Jaki elokwentny? — żebyś wykorzystał swoje stanowisko w Gwardii i znalazł ludzi odpowiedzialnych za szerzenie społecznego fermentu.
To jedno określenie na ludzi odpowiedzialnych za Cichoszę; drugie było znacznie krótsze.
Kurwy, nie ludzie brzmiało chwytliwej.

Obrócony w dłoni papieros, wypchnięty z płuc dym; głos w słuchawce był nieskazitelny — imitował właściciela — ale gdzieś pod tą śliską, czystą fasadą ukrywał się ciąg dalszy. Wielkie C.D.N — Co.Do.Nędzy (na kurwy zabrakło budżetu).
— Hm — nieelokwentnie, ale tak samo spokojnie; resztka popiołu skapnęła do wnętrza popielniczki — dopalony do połowy papieros za moment uda się na wieczny odpoczynek w próbie odtworzenia utraconej obecności. — Nie.
Gazetka była paskudna — w treści, czasowym zgraniu z wyborami i wydźwięku — ale mimo paskudności posiadała pewną przewagę.
— Na gałęziach zamiast liści będą wisieć żurnaliści?
Ktokolwiek nie stał za Cichoszą, chciał sprowokować reakcję; najlepiej taką, o której będą mogli napisać nowy numer — Czarna Gwardia pałuje ludzi za jedzenie bajgli z sezamem.
— Zastanów się, Richie. Czemu dokładnie miało to służyć?
Po dymie znad papierosa nie został nawet ślad; jedyną smugą była ta na zaufaniu.