Pierwsze, co robię, kiedy tylko dotrę po tym wszystkim do domu i zrzucę z siebie strzelbę, a zaraz potem wyjmuję z kabury pistolet?
Dopadam do telefonu i wykręcam numer Sebastiana.
W niecierpliwości słucham kolejnych pikających do ucha sygnałów. Paznokcie wybijają nerwowy rytm, a chwila oczekiwania zdaje się ciągnąć w nieskończoność.
Aż w końcu-
— Sebastian? Jesteś sam? – Aż poprawiam się na krześle. – To ważne.

Dopiero co wrócił z pracy po dwunastogodzinnej zmianie. Właśnie kieruje się w stronę łazienki, kiedy w korytarzu łapie go dźwięk telefonu. Bezrefleksyjnie podnosi słuchawkę, nawet nie wzdychając. Zmęczenie jest ostatnio jego naturalnym stanem, nie zaskakuje go, gdy ktoś cały czas dokłada do talerzyka.
Na szczęście to tylko Judith. Ale może za wcześnie się ucieszył, bo jej słowa brzmią dokładnie tak, jak zapewne mają brzmieć — poważnie.
— Jestem sam — potwierdza, opierając się o ścianę i z przykrością odnotowuje brak fajek pod ręką. Ma tylko ręcznik i zbyt krótki kabel, by naprawić ten stan rzeczy. — Słucham.

W tym całym zaaferowaniu zapominam nawet być zazdrosna o ewentualną wersję nie jestem sam.
— Słuchaj – powtarzam, słysząc w słuchawce, że jest zmęczony. Musi o tym usłyszeć. – W Cripple Rock znalazłam kolejnego upadłego. Merkurego. Z rzymskiego panteonu – informuję od razu, wiedząc, że Sebastian nie jest tak biegły w religiach jak przeciętny Sumienny. – Mieszkał sobie w jakimś, kurwa, iluzorystycznym podziemiu pod lasem i więził ludzi.

— Upadły w Cripple Rock? A to ci nowość. — W jego głosie brakuje wesołości, którą mogłyby wskazywać słowa. Żart ani trochę się go nie trzyma. Pomimo zmęczenia, zbiera skupienie, rozumiejąc w mig, jak ważna jest to sprawa. Merkury z rzymskiego panteonu. — Po czyjej jest stronie? — domyśla się, że za znaleziskiem stoi cała historia, ale pytanie o to, jak do diabła, trafiła ot tak na upadłego w Cripple Rock jest mniej ważne niż to, które właśnie zadał.

Kącik ust drga, może bym parsknęła, gdyby było mi bardziej do śmiechu i miałabym chęć pożartować na ten temat. Ale nie. Byłam wkurwiona, przejęta i zaaferowana. A w dodatku miałam, kurwa, problem. To w końcu dojdzie do Gwardii. Musimy się tym zająć, jeszcze zanim wszyscy się rozbiegną po okolicy.
— Właśnie – kwituję odpowiedź ciężkim westchnięciem, które samo w sobie może stanowić odpowiedź. – Pierwotnie po żadnej. Rozmawiałam z nim. Próbowałam go przekonać do Lucyfera. Ale nie byłam sama. Przypałętał się tam dzieciak, którego myślałam, że zabiłeś. – Przecieram dłonią czoło, a potem zjeżdżam nią na powiekę i trę ją bardzo namiętnie. – Przedstawił się jako Cecil Fogarty. Nie wiem, czy to jego prawdziwe imię, musimy to sprawdzić. Jest… albo był po stronie Lilith. Nie wiem, kurwa, nie potrafię wywnioskować niczego po tym, co się tam działo.
Powinniśmy się spotkać, powinnam powiedzieć mu to prosto w oczy. Podrywam się z miejsca, chociaż z słuchawką na kablu daleko nie odejdę. Biorę aparat telefoniczny w drugą rękę i zaczynam łazić w tę i z powrotem, na ile tylko mi pozwala kabel, żeby nie przerwać połączenia.
— Najpierw mi pierdolił, że jest przerażony tym, co Lilith chce zrobić, a potem sabotował moją rozmowę z Merkurym, pierdoląc do tamtych ludzi, żeby modlili się do Aradii, jednocześnie nazywając się synem Lucyfera.
Może faktycznie do Lilith miał uraz. Ale to nie znaczyło automatycznie, że jest po naszej stronie.

Jest jedna rzecz, której nie znosi bardziej od spóźniania się i jest to chaos. Cóż za zrządzenie losu, że ostatnio tylko on go otacza.
— Zaraz, zaraz. Po kolei. — Jego dłoń zawisa w powietrzu, jakby Judith mogła ją zobaczyć, a on po raz kolejny ubolewa, że nie ma na podorędziu zaklęcia, którym może przywołać fajki do własnej dłoni. Żeby chociaż miał je w zasięgu wzroku… A w tej sytuacji, może sobie co najwyżej pomarzyć o skutecznym Dormi.
Cecil Fogarty? Nagle kwestia niejasności po czyjej stronie jest, staje się dużo mniej zastanawiająca.
— Nic z tego nie rozumiem. — Trzy po trzy może. Urywki informacji za nic nie składają się w całość. — Przerażony tym, co Lilith chce zrobić? Co według niego chce zrobić Lilith? — jak zawsze wyszczególnia tę jedną informację, którą na dany moment uważa za najważniejszą do zaadresowania i doszukuje się szczegółów. Krok po kroku dojdzie do tego, co tam się wydarzyło. Na razie rozumie tyle, że cholernie dużo. Nawet przez słuchawkę czuje emocje Judith. Musiała dopiero co wrócić. Nie pyta czy jest cała. Skoro dzwoni i przytomnie z nim rozmawia, prawdopodobnie tak jest.

Jest wiele rzeczy, które kocham w Sebastianie.
Jedną z nich jest, na przykład, że potrafi mnie zatrzymać i zmusić do oddechu.
Oddechu, który zresztą na pewno słyszy przez słuchawkę. Zatrzymuję się, na moment zamykam oczy, daję sobie chwilę przerwy na uspokojenie. Gadanie w takim stanie nie przyniesie nam żadnej odpowiedzi.
Pieprzone włoskie geny.
— Według niego Lilith chce odebrać magię. Zrobić coś przeciwnego do tego, co robimy my, więc przypuszczam, że… - czy to nie będą za śmiałe przypuszczenia? – mogli tam być po to, żeby zamknąć Piekło. Może po to ich przywlekła tam ta Zuge.
Nam wprawdzie Gorsou nic nie powiedział, że będziemy je otwierać, ale…
— To miałoby sens, dlaczego stamtąd spierdoliła.
Poza tym, że miała przesrane, bo Surtr opowiedział się po stronie Lucyfera i wydała się cała jej zdrada, włącznie z jej wyznawcami.
— Ale nie wiem. Nie jestem pewna, czy choćby jedno słowo, które do mnie powiedział, było prawdą. Przede wszystkim muszę sprawdzić, czy nazywa się tak, jak się przedstawił. Powiedział, że chodził do klasy z moim synem, do szkółki kościelnej. To już jest pierwszy krok. – Mogę też spytać syna, ale wątpię, że będzie go pamiętał.

Coś na pograniczu parsknięcia i westchnienia pada z jego ust zupełnie niekontrolowanie, kiedy Judith znów się odzywa. Odebrać magię? Przecież to niedorzeczne. Jest w stanie zrozumieć, dlaczego Lilith miałaby to robić. Jeśli wbrew temu, o czym ich uczono, Lilith nie kocha swoich dzieci tak, jak Lucyfer, może chcieć zawłaszczyć sobie wyjątkowość piekielnych mocy i odebrać ją czarownikom. Różne pobudki mogą kierować jej decyzjami. To jeszcze jest realne. Ale to, że jakikolwiek czarownik miałby za nią podążyć? Przecież to absurd.
— Co jej wyznawcy mieliby na tym zyskać? Na tym, że oddadzą jej magię? Jak na to, że chcą się jej wyrzec, to całkiem ochoczo po nią sięgali — zauważa, kręcąc głową z niedowierzaniem. Judith zastanawia się, na ile gówniarzowi można ufać, a Sebastian przychyla się ku temu, że w ogóle. Spotykają się rzekomym przypadkiem (chyba?) i nagle zaczyna zwierzać jej się z tego, jaki cel ma Lilith, podając do tego tak absurdalny?
— Sprawdzę akta jutro rano i przejdę się do szkółki, jeśli nie wypadnie mi nic nagłego — zobowiązuje się. Sprawdzenie, czy istnieje ktoś taki i powiązanie go z wizerunkiem nie powinno być trudne. — Teraz, gdy poróżniła się z Lucyferem i przed nim ucieka, zamknięcie piekła brzmi… prawdopodobnie — przyznaje. — Ale odebranie magii czarownikom? Tego nie pojmuję.
Nie rozumie też tego, jak można sprzeciwić się Lucyferowi, ale to mieści się jeszcze w obrębie jego pojmowania. Reszta już niekoniecznie.
— W porządku. Dlaczego zaczął ci zdradzać plany Lilith? Oczekiwał czegoś w zamian?

— Nie wiem, Sebastian. Nie wiem.
Chciałabym wiedzieć wszystko. Chciałabym wiedzieć, co się kłębi w tych pojebanych głowach pojebanych ludzi, ale nie jestem w stanie.
— Wiem na pewno, że jeśli są świadomi jej planów, to albo nienawidzą magii, albo są głupi, albo nie o to w tym wszystkim chodzi. Są jej zbyt lojalni. Gdy rozmawiałam z Blair Scully po mszy, była wręcz z siebie dumna, nas mając za gorszych, a Lucyfera wyzywając od zapatrzonego w siebie egocentryka.
Przysiadam z powrotem na materacu, odkładając aparat na szafkę. Nie będę nim już wymachiwać.
— Hipotetycznie, co mogłoby się stać, gdybyśmy zamknęli Piekło, zamiast je otworzyli? Musi zadziać się, na logikę, jakiś odwrotny proces.
Frank by nam się przydał. Ale Frank siedzi w szopie i dłubie w jakichś pierdołach, rzygając smołą. Wspaniale. Mamy na pokładzie jakichś innych teoretyków magii, albo uczonych? Fausta? On nam za bardzo nie pomoże.
— Nie wiem… - Pytanie Sebastiana jest trafne i sama się nad nim zastanawiałam. – Przez całą drogę próbował mi się podlizywać. A to się przystawiał do Carterów, że, o matko, jacy wspaniali, albo do Lucyfera. Rozumiesz, że nazwał się jego synem? No, kurwa, myślałam, że mnie coś jebnie, gdyby akurat nie towarzystwo upadłego. A potem nagle zmiana narracji, módl się do Aradii. Najpierw nakurwia na Lilith, sprzedaje plany swoich kolegów, a potem się odwraca też od Ojca, bo Aradia. To absolutnie nie ma dla mnie sensu i jeśli nie chciał ode mnie wydębić planów Kowenu, to nie wiem, czego chciał. Chyba nie myślał, że go z otwartymi ramionami przyjmę, bo nagle się, rzekomo, nawrócił.
Jak widać, nie do końca, bo mi cały plan zesrał.
— To jest jakiś pierdolony krętacz, mówię Ci. Gdyby nie jego towarzystwo, może udałoby mi się namówić Merkurego, aby dołączył już teraz do strony Ojca, a tak… - wzdycham głęboko. Nie potrafię tego przeboleć. Faktu, ze Upadły, choć mógł być już w Piekle, teraz jest chuj wie gdzie.

Słowa Judith potwierdzają tylko to, co od początku chodziło po głowie Sebastiana — ci ludzie mają doszczętnie wyprane mózgi. Lucyfer zapatrzonym w siebie egocentrykiem? Jak można mówić tak o ulubionym synu Boga, o bóstwie, które postanowiło podzielić się z ludźmi swoją mocą? Lucyfer chce pokoju tu, na Ziemi, chce dobra dla wszystkich. Nawet jeśli chodziłoby tylko o triumf nad Gabrielem, co z tego? Lucyfer jest chętny wynagrodzić ludziom swoje poświęcenie, Lucyfer nie tylko wymaga, ale również daje. Gabriel nie robi dla swoich wiernych nic. A Lilith? Lilith jest tworem Lucyfera, wszystko co ma, pochodzi właśnie od niego. Mógł stworzyć ją bezsilną, zależną, ale uczynił silną i pozwolił ludziom wierzyć, że jest równa jemu samemu, póki ta nie zasmakowała władzy i nie zechciała sięgnąć po więcej.
— Nie sądzę, by nasze moce mogły się… cofnąć — mówi, ale bez przekonania. Nie jest pewien. Może Frank wiedziałby coś więcej. Ale Frank nie odpowie. To wszystko go przerosło.
Czy gdyby piekło zostało zamknięte, łaska Lucyfera przestałaby na nich spływać? Jest w tym jakaś logika, ale jest to również zwyczajnie… niewyobrażalne.
— Brzmi jak obłąkany — dochodzi do najbardziej prawdopodobnego wniosku. Lilith tak długo mieszała im w głowach, że w końcu stracili władzę nad własnymi myślami i czynami. Zaczęli się w tym wszystkim plątać. Może to przebłyski świadomości, wiary, którą miał w sobie przedtem? Przed wpływem Lilith.
Ale to Fogarty. Czy naprawdę przed Lilith mogła być jakaś inna wiara? Słuszna wiara?
— Powiedziałaś „sprzedaje plany kolegów”. Powiedział ci coś więcej wartego odnotowania? — dopytuje, by zaraz potem powrócić do innej naglącej kwestii. Może nawet ważniejszej. Merkury.
— Opowiedz o Merkurym. Co to za ludzie, których więził? Co udało ci się ustalić?

Ja też nie sądzę, chociaż słyszę w głosie Sebastiana zawahanie. Mam szczerze nadzieję, że nie da się tego wszystkiego cofnąć. Jaki, kurwa, czarownik by poszedł na taki układ?
Nie mam też pod ręką żadnej mądrej głowy, żeby nam to potwierdziła.
— No to jak nie cofnąć, to nie wiem… zatrzymać? – strzelam. Zazwyczaj strzelam celnie, ale teraz nie mam przed sobą okrągłej tarczy z dziesiątką pośrodku, tylko tezę, która równie dobrze może być błędna.
— Hm? – Myśl o odjęciu nam umiejętności magii zaabsorbowała mnie na tyle, że prawie wyleciała z obiegu. – A. Nie wiem. Czekaj… - następuje długa cisza po mojej stronie słuchawki, podczas której ściskam nasadę nosa, zaciskam powieki i staram się przypomnieć cokolwiek, co mogłoby mi się przydać. Po kolei. Jak to było…?
Najpierw go zeżarłam, potem wleźliśmy w tą dziurę i prosił mnie, żebym go ze sobą wzięła. Mówił, że…
— Włada magią anatomiczną. Ten Fogarty. Mówił, że Lilith jest pełna ambicji, ale też pełna strachu i podejrzewa, że była inicjatorką wydarzeń podczas Wykreślonego Roku. W ogóle mi się w to nie chce akurat wierzyć, Fogarty są po prostu pojebani. – Rzekłam, wydałam osąd. – A potem coś tam gadał, że Lilith jest gorsza od Gabriela, ale Kościół też jest zły, bo ludzie szukali tam schronienia a nikt ich nie wpuścił do środka.
Tak, to zdecydowanie brzmi chaotycznie i pojebanie, ale tak właśnie było i to dokładnie w tej kolejności.
Za to Merkury był kolejnym ciekawym przypadkiem.
— Mówił, że sami do niego przyszli. To byli ludzie, i czarownicy i nieświadomi, trzymał ich po to, żeby przynosili mu złoto i pieniądze, a on je, kurwa, zżerał, jak jakiś przeklęty kocioł czy chuj wie co jeszcze. – Sebastian musiałby zobaczyć to na własne oczy. – Był, kurwa, potężny, już na wejściu powalił mnie na kolana i trzymał w chuj długo. – Nie udało mi się wstać o własnych siłach, czego do tej pory żałuję, choć jestem pewna, że Ojciec nie ma mi tego za złe. – Chciał się handlować, więc zaoferowałam mu wolność, którą może dać mu Lucyfer, tak jak dał ją Surtrowi. Fogarty zaproponował mu lojalność. – Prycham, bo Fogarty i lojalność w jednym zdaniu brzmi jak bardzo wyjątkowy żart.