Parę minut przed północą to nie pora, by wydzwaniać do najbardziej nieobliczalnej jednostki, jaką znał, ale już dawno porzucił konwenanse. Pora nie miała znaczenia. Poza sercem boleśnie obijającym się o żebra nic nie miało znaczenia.
Czuł się jak po pokonaniu maratonu, choć nigdy nie pokonał nawet dwukilometrowego odcinka drogi truchtem.
- Scully, to ty?
Głos w słuchawce wyraźnie drżał od emocji.
- Blair?
Wreszcie przypomniał sobie, jak miała na imię. To połowa sukcesu do poprawnego wysławienia się.
- Nie uwierzysz. Kurwa - nie ty Scully, tylko przerwa po kropce - nie uwierzysz!

- Halo? - Po głosie można było stwierdzić, że ewidentnie telefon nie wybudził mnie ze snu. Cecil mógł nawet usłyszeć niskie brzmienia w swojej słuchawce, bo siedziałam przy moim boomboxie, z którego Bauhaus właśnie zalewał swoją muzyką salon.
- Cecil? Tak, to ja. Kurwa, uspokój się - Westchnęłam, próbując zahamować jego euforyczny słowotok. - Naćpałeś się czegoś? - Spytałam, wzdychając ciężko.

Halo wypełniło przestrzeń jego ucha. Wzdrygnął się, słysząc jej głos.
Blair Scully. Kurwa, to jakiś żart? Czemu był pierwszą osobą, do której zadzwonił?
- Nie - jeden głęboki wdech i wydech później był gotowy do dalszych wyjaśnień; bez powodu do niej nie dzwonił, nigdy nie kontaktował się z nią bez powodu - chociaz tak się czuje - wyznał po chwili, okręcając sobie kabel wokół ręki. - Byłem w lesie, spotykałem tam Carter - wiesz, tą szurniętą babę ze strzelbą - i kolejnego upadłego. Żarł biżuterię jak popcorn - emocje nadal wybrzmiewały z jego słów, nie potrafił, przynajmniej na razie, nad nimi zapanować.

Słuchawkę teraz mógł zapełnić odgłos... chrupania. Słona przekąska w postaci solonych czipsów pomagała przetrwać mi ten wieczór nad książką do konsekracji, którą starałam się lepiej zrozumieć.
Szczerze mówiąc, to przestałam go nawet przez moment słuchać, bo pomimo zaprzeczenia, byłam pewna, że chłop jest nietrzeźwy. Dopiero coś o Carter i upadłym mnie rozbudziło.
- Co? Mówisz serio? - A mówił. - I co? Ośmieszyłeś przed nim tę starą szmatę? - Spytałam się szybko, odrzucając na bok opakowanie po czipsach i książkę.

Usłyszał chrupanie po drugiej stronie słuchawki i zaciągnął się papierosem, zanim Scully ustosunkowała się do jego słów i kolejne dźwięki opuściły jej gardło.
Sam nie wiedział, co o tym myśleć. Eros, Frejr, Surtur, Merkury. Kto będzie następny? Jowisz? Kronos? Kurwa, oni powinien istnieć tylko w mitach, poza ludzką świadomością.
- Serio, pojmał ludzi, którzy zaginęli, wiec w sumie może śmiało powiedzieć, że ci fanatycy Lucyfera odebrali im swoim lekkomyślnym zachowaniem wolność, a potem, wyobraź sobie, że ta stara torba proponowała mu ją w zamian za życie tych ludzi, powołując się na miłosierdzie Władcy Piekła. W głowie mi się nie mieści ta hipokryzja - kontynuował swoją opowieść. Scully nie przerwała rozmowy, nie odłożyła słuchawki, wiec widocznie telefony w środku nocy nie były dla niej niczym zaskakującym, a on z tego korzystał. - Powiedzmy, ze jej plan poszedł w pizdu, ale - tak miedzy nami - niezbyt dobry z niej strateg, skoro nie potrafi przewidzieć konsekwencji swojej paplaniny. Nie musiałem się nawet za bardzo wysilać, by ją skompromitować. - Jedno słowo zmieniło wszystko.[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Cecil Fogarty dnia Sro 25 Gru - 0:37, w całości zmieniany 2 razy

- Saint Fall chyba stało się magnesem na różnego rodzaju byty w określonym czasie. Ciekawi mnie tylko to, że Cripple Rock zawsze jest centrum uwagi... Może dlatego, że to właśnie pod nim są te Wrota Piekieł..? - Retoryczne pytanie przecięło jego monolog. - Niemniej jednak dobrze, że udało Ci się to tak rozegrać. Każdy upadły po stronie Lilith jest na wagę złota... - Uśmiechnęłam się teraz pod nosem, czego chłopak po drugiej stronie słuchawki nie mógł zauważyć.
- Myślisz... myślisz, że powinniśmy wrócić tam, gdzie przegraliśmy bitwę, gdzie zginęła Zuge? Pod ziemię? Nie wpychałabym się w sam środek piekła, ale może powinniśmy zabezpieczyć to miejsce rytuałami w najbliższym czasie? - Spojrzałam się teraz w stronę dużego okna w salonie, które przedstawiało obraz szarej ulicy pogrążonej w mroku. - Trzymam się ostatnio z dala od Cripple Rock, więc sama nie wiem... Boję się, że oni mogli już to zrobić, choć przy pomocy Matki każdy rytuał może zostać złamany, prawda?

- Merkury zabrał ze sobą niemagicznych i zasugerował, ze Lucyfer niebawem zejdzie na ziemię, a gdy to się stanie, będzie musiał mu coś zaproponować, by włączyć ich w swój plan. Z jakiegoś, zupełnie niezrozumiałego powodu, Carter uparła się, by uwolnić spod jego panowania wszystkich i niemagicznych, i magicznych -  zamyślił się, wbijając spojrzenie w pustą, ciemną przestrzeń salonu. Nie zapalił światła. Pozwolił, by łuna księżyca wlała się do środka i pełniła rolę jedynego oświetlenia tych kilku metrów kwadratowych. - To pojebane, ale skoro Lilith chce zamknąć Bramę Piekła, to może Lucyfer planuje coś zupełnie przeciwnego?
Zdusił ostatnie westchnienie papierosa w popielnicy.
- Myślę, że Zuge zasługuje na to, by o niej pamiętać. I tak, powinniśmy tam wrócić. Zbadać ten teren. Może coś wam umknęło. W końcu opuszczaliście tamto miejsce w popłochu. Każdy rytuał da się złamać. - Chciał zobaczyć miejsce jej śmierć na własne oczy, choć wiedział, że to życia jej nie zwróci.