Ten dzień był do dupy. W sumie nawet nie ten, a obydwa, bo wczorajszy był równie paskudny. Fiona miała wszystkiego dosyć. Od godziny siedziała na podłodze z butelką taniej whisky w ręku (już drugą), a łzy żłobiły swoje ścieżki na jej policzkach.
Nawet wyciągnęła paczkę papierosów, kupioną gdzieś po drodze do domu z mieszkania państwa Yates. Zresztą tak samo jak whisky. Owinęła się kocem i podniosła słuchawkę telefonu, nie myśląc nad tym, co właściwie robi.
Chlapnęła sobie dla odwagi whisky prosto z gwinta i wcale a wcale nie było w tym zwyczajowej elegancji Fiony. Gdyby ktokolwiek ją teraz widział, dostałby zawału. Cavanagh nawet nie zmyła makijażu.
Podniosła słuchawkę telefonu i wystukała zapisany w notesie numer telefonu.
Dryyyyyyyyyyń.
Dryyyyyyyyyyyń.
Dryyyyyyyyyyyń.
Klik.
- Powiedz mi, Laffite, dlaczego jesteś takim chujem? - jej głos był zaskakująco spokojny i opanowany, jak na ilość alkoholu, którą zdążyła już wypić. Za to był odrobinę tylko wilgotny od płaczu.

Powrót do Salem był najprzyjemniejszą częścią dnia. Kąpiel jego zwieńczeniem. Gwen i Tony'emu zdążył życzyć dobrego snu, zanim oboje położyli się spać. Lonnie w domu nie zastał. Wspominała, ze kilka dni spędzi w Bostonie.  
Więc on, korzystając z chwili spokoju, zaszył się w swoim gabinecie. Pogrążony w lekturze, zapomniał o upływie czasu. Dopiero krótkie dzyn dzyn przecinające ciszę, zmusiło go, by najpierw zerknąć na tarcze zegarka, dopiero później podnieść słuchawek.
Spodziewał się usłyszeć po drugiej stronie zniekształcony przez zasięg głos zony. Głos, który się odezwał, naturalnie, był wyższy, kobiecy, ale nie należał do pani Laffite; ona  nie rozpoczynała rozmów od "dlaczego jesteś takim chujem?", ale szybko pojął z kim dotknęła go przyjemność rozmowy.
Panna Cavanagh.
Jej słowa trąciły desperacją.
- Nawet nie upewniłaś się, kto podniósł słuchawkę.
A mógł ją podnieść ktokolwiek. Apollonie. Dzieci.
Nie oderwał oczu od wertowanej książki.
- Dlaczego dzwonisz, mimo tak późnej pory?
Kieliszek wina odnalazł drogę do ust.

Może i Laffite miał jakiś punkt w tym, co powiedział. Może faktycznie powinna się upewnić. Ale czy to znaczyło, że miała temu sukinsynowi przyznać rację? Nie było nawet takie opcji. Nie ona. I zdecydowanie nie jemu. Bez względu na jakiekolwiek okoliczności, sytuacje i własne odczucia. Dlatego zaciągnęła się dymem z papierosa i parsknęła krótkim lekko urywanym śmiechem.
- Bo było oczywistym, że to ty odbierzesz telefon. Inna opcja nie istniała. - odparowała z taką pewnością siebie, że nie szło w żaden sposób poddawać w wątpliwości jej logiki. Nawet, jeśli było jej stosunkowo niewiele.
I nawet, jeśli sama nie była pewna, po jaką cholerę do niego dzwoniła.
Ale po dzisiaj już niczego nie była pewna, za to miała wszystkiego dosyć.
- Bo zastanawiam się, czemu jesteś takim chujkiem. - powtórzyła swoje pytanie, jednak tym razem rozwinęła je dalej. - Chociaż uczciwie mówiąc zastanawiam się, czemu każdy facet to chujek. Bez względu na... cokolwiek. - jeszcze trochę panowała nad tym, co mówiła, a język o dziwo wcale jej się nie plątał. Nawet jeśli głos miała nieco grubszy i wilgotny. - Uznałam, że jesteś najodpowiedniejszą osobą do wytłumaczenia mi tego fenomenu. - dodała, kolejny raz zaciągając się dymem z papierosa.
Fiona nie paliła papierosów.
Fiona wcale nie paliła.

- Panno Cavanagh - jego głos, niski, mrukliwy, zabrzmiał wyjątkowo łagodnie -  zalecam zapoznać się z literaturą Friedricha Nietzschego. Być może ona przyniesie odpowiedzi na te pytanie.
Wątpił, ale przeczucie Fionę zawiodła - nie był najodpowiedniejszą osobą do wytłumaczenie jej tego fenomenu.
- Co prawda posiadam kilka jego dzieł, jednak obawiam się, ze bariera językowa może stanąć na przeszkodzie w zapoznaniu się z ich treścią.
Z tego co się orientował - ojczysty języku filozofia  i przy okazji również jego matki nie znajdował się w kręgu zainteresowań panny Cavanagh.
- To wszystko, czego chciałaś się dowiedzieć? - mógł powiedzieć "odłóż słuchawkę, zanim powiesz o trzy słowa za dużo i zaczniesz tego gorzka żałować", lecz ugryzł się w język; powinna być mu wdzięczna, ze nie pragnął jej kompromitacji, aczkolwiek....
Droga Fiono, będziesz w stanie spojrzeć mi prosto w oczy, gdy nazajutrz uzmysłowisz sobie kim przeprowadziłaś rozmowę telefoniczną?
Łatwo Hiram wyobraził sobie jej policzki w barwie piwonii, a może nawet czerwonego, półwytrawnego wina, którego posmak właśnie zlizał z ust, gdy przełknął ostatnie kropel trunku.
Nie miał wątpliwości, ze panna Cavanagh wypiła o dziesięć łyków whisky za dużo. Inaczej nie pozwoliłaby sobie na taki frywolny ton wypowiedzi.

Przewróciła oczami na tę jego pannę Cavanagh. Jak zwykle sztywny i strasznie formalny. Zaraz potem jednak wewnętrznie westchnęła. Niski, mrukliwy głos sam w sobie hipnotyzował, ale w wersji łagodniej? Fiona była solidnie udupiona. W sumie to była udupiona od nastu lat, ale szczęśliwym trafem nikt nie był tego faktu świadomy.
- Mmmmmm. - dlatego mruknięciem bardzo grzecznie zgodziła się z propozycją literatury. Jakby jeszcze miała kiedy ją czytać, bo jak pokazały ostatnie dni, nawet czasu w wannie nie mogła spokojnie spędzić, nie wspominając o czytaniu czegokolwiek. Znowu zachciało jej się płakać, więc tylko pociągnęła nosem, podkulając kolana pod brodę i uderzając przy tym łokciem w szafkę od telefonu.
- Pewnie dałoby się z nią coś zrobić z tłumaczem obok. - rzuciła bez większego namysłu, kompletnie bez świadomości, że mogło to zabrzmieć jak sugestia i propozycja w jednym. Zaraz potem znów zaciągnęła się dymem, niejako zamyślona. - Pewnie na uniwersytecie ktoś byłby uprzejmy mi przetłumaczyć. - stwierdziła. To nie była sugestia, panie Laffite. Nie proponowała wspólnego czytania ksiąg.
Nie miała czasu.
A rumieńce na twarzy miała już od dłuższej chwili, na szczęście o tym nie wiedział.
- Nie wiem. Może. - wzruszyła ramionami z cichym szelestem. - Hiram? - jej głos zmiękł, nawet jeśli na chwilę umilkła, pozwalając dźwiękom jego imienia rozbrzmieć na linii telefonicznej. - Dziękuję. Za dzisiaj.

- Panna Cavanagh, skąd u panny taka ogromna chęć komplikowania sobie życia? - w tonie jego głosu zabrzęczała nuta rozbawienia. Zaczął podejrzewać, że panna Cavanagh była na bakier z literaturą, jak znaczna część jej rodziny. -  Prościej będzie wypożyczyć angielski przekład w bibliotece Abernathych.
Chociaz Laffite uważał, ze czytanie Nietzschego w innym języku, niż oryginalny, było profanacją. I nawet nie brał pod uwagę tego, ze to subtelna sugestia: poczytajmy ją razem. Nie był az tak upojony winem, by zdecydować sie na marnej jakości flirt w kierunku kogoś o nazwisko Cavanagh. Szacunku do samego siebie mu nie brakowało.
Bełkotliwie nie wiem, może utwierdziło go w przekonaniu, że jego rozmówczyni przesadziła z alkoholem. Ciche, ledwie wyszeptane Hiram zaszumiało na linii, a on nie przerywał ciszy, która zastygła, mimo iż przez chwile słyszał jedynie jej nieco przyśpieszony oddech.
Jak głośno biło obecnie jej serce? Co chciała mu powiedzieć? Dlaczego nie mogła poczekać z tym do rana i-
Najpierw wyzywała do chujów, a teraz dziękowała? Musiała mieć naprawdę fatalny dzień.
- Wynagrodzisz mi to innym razem - jedno dziękuję to nie wystarczająca rekompensata za jego poświecenie. Na pewno było ją stać na więcej.

No tak, naśmiewał się z niej. Jak zwykle zresztą. Czego właściwie spodziewała się po Laffite? No właśnie. Prawdę mówił Fion, te kilkanaście lat temu - Hiram był bucem i nie powinna spodziewać się niczego dobrego.
- To nie jest komplikowanie sobie życia. - zaprotestowała, zaciągając się resztką papierosa. Przygryzła lekko wargę, a potem pacnęła głową w szafkę, by się dobudzić. - Kiedyś ktoś mi powiedział, że pewne dzieła lepiej czytać w oryginale. A jeśli nie znasz języka, to zamiast wziąć gotowy przekład, poprosić kogoś, by tłumaczył na bieżąco. Wtedy łatwiej zrozumieć temat i przy okazji brzmienie. Przekłady są... suche. Nie umiem ci tego lepiej wytłumaczyć. - jedynie alkoholem można było tłumaczyć to, że otwierała się przed Hiramem, że tłumaczyła coś więcej ze swojego myślenia. W jej głosie nadal słychać było melancholię, ale przynajmniej nie płakała już do telefonu i nie pociągała nosem. - Więc tak, masz rację. Prościej wybrać się do biblioteki. Ale czy lepiej? Nie sądzę. Poza tym filozofia Nietzschego sama z siebie wymaga głębszego zrozumienia, by opierać się na przekładzie, który jak wiele przekładów może być błędny. - uzupełniła wypowiedź o dziwo całkiem sprawnie i logicznie, zapijając ją zaraz łykiem alkoholu. Ostatnie krople łez spadły z rzęs na koc, którym się owinęła. Wychodziło na to, że alkohol późnym wieczorem tworzył idealne możliwości do rozmów o mądrych książkach z Hiramem Laffite.
Ciekawe, czemu nadal nie odłożył słuchawki?
- Podaj swoją cenę. - roześmiała się melodyjnie do mikrofonu, kiedy rzucił coś o wynagrodzeniu. Liczyła się z tym, że Hiram będzie chciał przysługi. Długi się spłacało, Fiona miała i godność i honor - oba z nich nie pozwalały zapomnieć o zaciągniętej przysłudze.

- Otóż to, panno Cavanagh. Filozofia Nietzschego wymaga głębszego zrozumienia, wiec wątpię, że pokraczne tłumaczenie zbliży pannę do jej poznania - zamknął książkę. - Pozwolę sobie na chwile szczerości - rozmasował kark pod placami. - Gdyby karafka, która leży na moim biurku, nadal była do połowy pełna, wzniósłbym za to toast. - Niestety opróżnił ją dzisiejszego wieczora do cna dwoma ostatnimi lampkami wina.
Wstał z krzesła, by w kilku krokach znaleźć się przy wysokim oknem. Jego widok rozciągał się na pokrytą w mroku ulice. W szybie dostrzegł zarys własnej, odbitej przez światło. Usta wykrzywił w imitacji uśmiechu.
Podaj swoją cenę, powiedziała chwile później, ale jego cena była zbyt wysoka.
Dowiesz się w swoim czasie, chciał powiedzieć i zaraz potem dodać długi spłaca się z nawiązką, a jednak w jej żyłach płynna krew hazardzistów i bankierów. Na pewno to wiedziała. Na pewno pojęła wartość pieniądza. Na pewno rozumiała koncept odsetek.
- Naucz się języka niemieckiego - to nie prośba, to nie rozkaz, to warunek. - Pokonwersuj ze mną w tym języku, a potem, z pełnym skupieniem, przeczytaj Friedricha. To moja cena.
Dług, który u niego zaciągnęła, był zarazem pierwszą lekcją, jaką jej udzielił - nie zawsze interesowność związana była bezpośrednio z jego pragnieniami.
Mogła mu zaoferować coś więcej, poza nienaganną prezentacją, bladym rumieńcem odciśniętym na policzku, sztucznym uśmiechem wykrzywiającym usta i iluzją pozorów, którą się otaczała?
Niebawem się przekona.

- A mimo to namawiasz mnie, żebym poszła do biblioteki po pierwszy lepszy przekład? - roześmiała się, potrząsając lekko głową. Paradoksalnie rozmowa z Hiramem jej pomogła, w jakiś sposób poprawiła humor. Przestała być aż tak smutna. Stłumiła kpiące stwierdzenie, że chyba pierwszy raz dzisiaj. Akurat... nie chciała być złośliwa do Laffite. Nie dzisiaj jakoś tak. Sama nie rozumiała swoich uczuć.
- W takim razie wystarczy mi sama świadomość. Sláinte mhath, Laffite. - uniosła butelkę, wypijając ten krótki toast. Irlandzki w wykonaniu pijanej kobiety był jednak nadal tak samo płynny i delikatny, jak zawsze. A głos wcale nie był zachrypnięty. Mogłaby dodać jeszcze jakieś złośliwości, ale po co miałaby to robić? Hiram pierwszy raz zachowywał się jak człowiek, a nie buc, jak nazwał go kiedyś Fionan. Och oczywiście Hiram był bucem, ale... bardzo przyjemnie słuchało się jego głosu. Może zbyt przyjemnie.
Może specjalnie przedłużała tę rozmowę, zawinięta w koc, z rozmazanym makijażem, butelką whisky i wypalonym papierosem.
- Huh? - życzenie Hirama, jego warunki... Zaskoczył ją. Fiona nie miała pojęcia, co powinna mu odpowiedzieć w tym wypadku. Długi się spłacało, nawet z odsetkami, każdy honorowy hazardzista to wiedział. Nie była hazardzistką, lubiła tylko pograć w pokera, ale wszystkie długi, jeśli je miała, spłacała bez wahania, choć zwykle były to długi w postaci przysług. Skąd jednak miała nagle nauczyć się języka? Laffite oszalał.
A może sądził, że mu odmówi? Że straci kompletnie w oczach nawet swoich własnych i odmówi spłaty przysługi w taki właśnie sposób?
To wyzwanie, Hiram?
Dobrze.
- Dobrze. - powiedziała po dłuższej chwili, uśmiechając się sama do siebie. - W takim razie czy będziesz na tyle uprzejmy, żeby zostać moim nauczycielem? Nie znam zbyt wiele osób, które znają język niemiecki na tyle dobrze, by uczyć innych. - spytała łagodnie, bez naśmiewania się czy ironii. Bezsprzecznie alkohol rozwiązał język, zdjął jakąś z masek. Fio przymknęła oczy. Jutro pewnie będzie tego żałować, ale dzisiaj? Dzisiaj wszystko wydawało się być na miejscu. - Chyba tylko ciebie i Philipa. - stwierdziła z namysłem w głosie, prośbę zostawiając otwartą.

- Jest jeden przekład, który po części zadowala nawet mój wybredny gust, wystarczyło zapytać - tym razem bez panno Cavanangh, ale i tez bez Fiony, choć wiedział, jak miała na imię, niemniej jednak rzadko układał je ze swobodą na języku.
Sláinte mhath wybrzmiało miękko z jej gardła, a on uśmiechnął się lekko pod nosem; rozmowy telefoniczne miały same minusy i jeden duży plus - nie musiał panować nad mimiką swojej twarzy, której niewyraźne odbicie obecnie obserwował w szybie.
Nawinął kabel aparatu na palec; dlaczego ta rozmowa nadal trwała? Dlaczego nie odłożył słuchawki? Dlaczego ona się rozłączyła? Co znaczyło jej huh? Zdziwienie?
Ogromny minus rozmowy telefonicznej - nie widział palety emocji rozlewającej się na jej twarzy.
W słuchawce zaległo milczenie. Dłużyło się, a Laffite był na tyle uprzejmy, bo go nie przerwać. Przeczesał jedną ręką włosy, druga nadal ściskała słuchawkę telefonu. Przemieścił się bliżej regały. Friedrich Nietzsche królował na trzeciej półce od góry. Teraz te książki będą kojarzył mu się z tą rozmową.
- Chcesz zaciągnąć u mnie kolejny dług wdzięczności, panno Cavanagh? - pytaniu towarzyszyła nuta rozbawienie, choć włożona w jego usta, udekorowana w zachrypnięty ton, trąciła zgryźliwością. - A gdzie wstrzemięźliwość?
Oboje wiedzieli, że Cavanaghowie z niej nie słynęli.
- Śmiem twierdzić, ze pan Duer lepiej spełnił się w roli nauczyciela.
Chciałby to zobaczyć. Jemu szkoda było własnego słuchu. Nie miał wątpliwości, ze przynajmniej na samym początku Fiona będzie kaleczyć język jego krewnych.
- Proszę, zapytaj go o to. Jeśli nie podejmie się tego zadania, wówczas ja podniosę rękawice.

Na, słowa Hirama nie mogła zareagować inaczej niż cichym śmiechem. Gdyby nie to, że do zrobienia gorącej herbaty musiałaby oderwać się od telefonu, pewnie by nawet poszła do kuchni.
- W takim razie pytam teraz. Bo zanim nauczę się języka wystarczająco, by móc przeczytać oryginał, to minie wiele czasu, jak sądzę. - ze smutku płynnie przeszła do rozbawionego zaciekawienia. Teraz, tak późną porą przez telefon Hiram brzmiał nawet miło.
I pozbył się tej panny Cavanagh, co było jej niejako na rękę. Brzmiało na pewno lepiej. Nie śmiała natomiast liczyć, że użyje jej imienia. I tak był sukces, że nie rzucił słuchawką.
A ona? Ona była bezdennie głupia i równie pijana.
Podniosła się z podłogi i ostrożnie usadziła się na szafce, na chwilę jeszcze przedłużając milczenie, zanim nie minęły delikatne zawroty głowy.
- Wstrzemięźliwość dotyczy tylko długów, których nie jesteśmy zdolni spłacić, panie Laffite. gto nie brzmiało jak „szanowny Hiramie” tylko ze, względu na miękki akcent w jej ustach, który nawet pogłębił się od irlandzkiego toastu. - Ja swoje spłacam zawsze i nie zaciągam więcej, niż mogę unieść. - tym różnił się karciarz z krwi i kości od podrzędnego hazardzisty. Wiedzą, kiedy się wycofać, odpuścić i kiedy powrócić do ataku. Lub do jakiego momentu mogła sobie pozwolić.
- Nie omieszkam go o to zapytać. - ciekawiło ją, czy Philip faktycznie by się zgodził. Nie chciała jednak rozważać tego tematu z Hiramem.
- A skoro już mówimy o długach... Znasz kogoś wystarczającego biegłego w magii odpychania, by zgodził się zabezpieczyć rytuałami pewne pomieszczenia w moim domu? - zapytała całkiem prosto i jednocześnie szczerze. Może przeciągała trochę rozmowę, ale nawet mimo zignorowanej zgryźliwości z Hiramem rozmawiało się zaskakująco przyjemnie.

- Zdaje się, że mój brat posiada takie wydanie - dawno nie był w rodzinnej posiadłość,czas odnaleźć do niej drogę, odwiedzić ojca, matkę. Może w końcu wybrać się tam na kolejce. Odrzucił kilka zaproszeń, kilka zignorował. Apollonie będzie posiadać się z radości. Dzieci być może wykażą trochę więcej entuzjazmu. - Podrzucę przy okazji.
Przejechał palcem wskazującym po brzegach książki; ile Fiona wypiła alkoholu, ze zdecydowała się zadzwonić akurat do niego?
W słuchawce znowu zapadła chwile ciszy.
- Zasn-?
Pytanie zastąpiły jej słowa; mimowolnie wykrzywił usta w grymasie imitującym uśmiech.
- Czyżby? - zapytał przekornie, głownie po to, by nie pozwolić ciszy znowu między nimi zagościć; obecnie wcale jej nie potrzebował; obecnie był ciekaw, jakie myśli kłębiły się pod sklepieniem czaszki panny Cavanagh. - I nigdy ci ciążyły?
Tematu Duera nie kontynuował, skwitował jej deklaracje jedynie krótkim pomrukiem "mhm". Dalszy segment jej wypowiedzi przykuł jego uwagę.
- Tak, siebie - to kolejny dług, panno Cavanagh, chciał powiedzieć, ale tym razem odpuścił sobie i jej ten komentarza. - W czym mogę pomóc? Koszt tej przysługi będzie wysoki.

- Będę bardzo wdzięczna. - zgodziła się prosto, choć przejaw zdrowego rozsądku zaczął zadawać pytania, kiedy znajdzie czas, by przeczytać tę konkretną lekturę. Książki filozoficzne były trudne do czytania, a przy jej życiu w biegu... Laffite był jednak koszmarem. Też musiał sobie wybrać Nietzschego do konwersacji zamiast czegoś lżejszego. W co ona się w ogóle wpakowała? Uuuuuh. Brawo Fio, to było o kilka łyków whisky za dużo. Przynajmniej teraz rozmowa zajmowała ją na tyle, że ani nie sięgała po butelkę ani tym bardziej po papierosy. Jutro je pewnie wyrzuci, były ohydne. Po dzisiejszym dniu jednak nawet czekolada by jej nie pomogła.
- Owszem. I tak, czasem ciążyły. Ale długi zaciąga się wtedy, gdy zyski są większe, niż koszty, prawda? Wtedy ich zaciąganie ma sens. - oceniła swobodnie, z cichym stuknięciem zrzucając z szafki jakieś papiery. Nie była dobrym meblem do siedzenia. - I nie, nie zasnęłam. Zamyśliłam się po prostu. - przyznała, dosyć szczerze jak na to, z kim rozmawiała. Plus rozmowy telefonicznej? Nie widział jej twarzy, mimiki i gestów. Minus rozmowy? Ona nie widziała jego, a głos bywał zawodniczo zniekształcany przez linię.
- Och. - nie udawała zaskoczenia. Niespecjalnie orientowała się, kto czuł się najlepiej w jakiej dziedzinie magicznej. Świadomość, że Hiram mógłby wykonać potrzebne jej rytuały... Nie była pewna, czy chciała aż tak się zadłużać. Przynajmniej u niego. - Potrzebowałabym kilku rytuałów. Na moją pracownię i... - urwała, czując jak policzki zaczynają ją delikatnie piec. - ... i szklarnię. Ale nie jestem pewna, czy stać mnie na poniesienie tych kosztów. Zależy, czego byś wtedy zażądał. - westchnęła delikatnie, trochę może zawstydzona, a trochę niepewna. O szklarni nie wiedziało zbyt wiele osób. To był jej największy azyl, większy niż wanna i książka. Odruchowo przytuliła do siebie kawałek koca, którym była owinięta. Nie wiedziała, czy miała ochotę wpuszczać tam Hirama.

Nie wspomniał, ze to już kolejna przysługa. Znaj mają łaskę, Fiono, w pakiecie dwóch dostajesz jedną gratis.
Testował ją. Chciał albo potwierdzić, albo obalić teorię, że Cavanaghom z edukacją nie bylo po drodze, a solidna porcja mogła ją albo zrazić, albo zmusić do refleksji, w najgorszym wypadku znowu wypija dziesięć łyków whisky za dużo i zadzwoni do niego w środku nocy z wyimaginowanym poczuciem misji wobec kobiet.
- Zaiste - zgodził się z jej słowami, choć, przez chwile, myślami był daleko stąd. Jedna z książek przykuła jego uwagę i sięgnęła do dna jego świadomości, gdzie czaił się sentyment.
Pierwszy prezent, jaki podarowało mu Lonnie. Ponad jedenaście lat temu. Potrafił sobie przypomnieć barwę jej głosu, jej śmiech, jej usta dotykające brzegu szklanki, każdy detal jej twarzy.
Przez chwile to on milczał, jakby zapadł w sen i dopiero nie zasnęłam, sprowadziło go na ziemię; mara wspomnień zniknęła sprzed oczu, a on, na moment odsuwając słuchawkę telefonu od własnej twarzy, westchnął ledwie słyszalnie.
- Jakieś konkretne przychodzą ci do głowy, czy potrzebujesz sugestii? - Kwestia szklarni przykuła jego uwagę. Traktowała ją tak jak on swoją oranżerię - jak sanktuarium? Ta kwestia nieco go rozbudziła. Znowu skoncentrował uwagę na ich rozmowie. - Powiedzmy, że ta kwestia, przynajmniej na razie, pozostaje otwarta, panno Cavanagh. Zwrócę się po prośbie w odpowiednim czasie.

Hiram mógł o tym nie wspominać, ale Fiona była świadoma jego... drobiazgowości. A poza tym nie lubiła mieć niedokończonych spraw, bez względu, jak błahe by one nie były. Chyna właśnie dlatego odezwała się z lekkim wahaniem w głosie.
- Wiesz, nie musisz kłopotać się łapaniem mnie w Saint Fall. Od czasu do czasu wizytuję Salem, więc mogłabym podejść, gdzie będzie ci wygodnie. - Fiona nie chciała wymuszać na mężczyźnie kolejnej wizyty w Saint Fall. Nie była aż tak pijana.
Tak naprawdę im dłużej trwała ich rozmowa, tym bardziej trzeźwiała, nie wspomagając się alkoholem. Problemy poprzednich dni odeszły trochę na bok, przy Hiramie trzeba było mieć trochę bardziej wyostrzony umysł. Poza tym Fiona lubiła wyzwania. Może nie wszystkie, ale rywalizacja potrafiła jej sprawić całkiem sporo radości, jeśli prowadziła do czegoś sensownego. Będzie tylko musiała naprawdę znaleźć czas na czytanie, bo Chyży i alchemia zabierały go bardzo dużo. Może nawet zbyt dużo.
W słuchawce zapadła cisza, której przez chwilę nie przerywała. Nie słyszała znajomego pikania, więc to znaczyło, że Laffite nie odłożył słuchawki. Dlaczego? Zaczynała ją jednak ogarniać coraz większa senność. Nie spała ostatnio za wiele, plus kłótnia czy państwo Yates dali jej mocno do wiwatu. Stres, zmęczenie, alkohol... Ale rozmowy i tak nie chciała przerywać w tym punkcie.
- Mam wytypowane pięć konkretnych, które byłyby mi potrzebne, aczkolwiek jeden jest do rzucenia podwójnie, zarówno na pracownię jak i na szklarnię - to rytuał wykrywający intruza. - przyznała swobodnie, by zaraz potem się roześmiać w bardzo miękki sposób. - Panie Laffite. Oboje doskonale wiemy o reputacji mojej rodziny i umiejętnościach nazwijmy to hazardowych. Niektórzy mają w zwyczaju nazywać nas szulerami, co pominę milczeniem. Ale bez względu na to, ja sama jestem karciarką. A żaden karciarz, nawet żaden szuler nie siadzie do gry nie wiedząc, co może stracić. Zysk? Dla mnie to zabezpieczenie ważnych miejsc. Porządne zabezpieczenie, bo łącznie to sześć rytuałów z zakresu magii odpychania. Nie zacznę negocjacji bez wiedzy, jakie mogą być żądania drugiej strony. To nie jest prośba o pomoc z niejako urzędniczą sprawą i dług za nią. Tutaj otwiera się pole do negocjacji. - to o dziwo nie był pozór. Fiona uczciwie wykładała karty na stół, ciekawa reakcji. Mogła negocjować z Hiramem zapłatę za rytuały - zakładając, że wpuści go do swojego azylu - ale nie przed usłyszeniem ceny.