— Cześć — odpowiedziała z drobnym uśmiechem. — Kayla — również się przedstawiła, a następne pytanie zupełnie jej nie zaskoczyło. Więc dobrze jej się wydawało. Nie za bardzo chciała przyciągać do siebie uwagę wypadkiem, ale z drugiej strony dziwnie byłoby udawać, że nie wie, skąd się kojarzą.
— Tak. Pracujesz w Madigan, prawda? — Winnie wyglądała bardzo młodo, ale z drugiej strony Frankie również, a przecież pracowała w szpitalu.
Los zdecydował, że atakować miała Winnie. Pan Williamson znów zabrał głos i Kayla robiła co mogła, by skupić się na jego słowach oraz instrukcjach, naśladując ruchy ręki. O atak chyba nie powinna się martwić, ciosy będzie wyprowadzać prawą ręką. Ale co z obroną? Pewnie podświadomie będzie chronić lewe ramię... Powinna przypomnieć Panu Wiliamsonowi i zapytać, jak tego uniknąć? Nie była pewna, nie chciała szczególnie zwracać na siebie uwagi. No i jeszcze Winnie by zaczęła się obawiać atakować. Nie, bez sensu, nie będzie nic mówić, może tylko niepotrzebnie martwiła się na zaś.
Postarała się przyjąć obronną postawę zgodnie z instrukcjami trenera, a przed tym poprawiła jeszcze opadające kaskadą na ramiona włosy. Były strategicznie ułożone i pospinane wsuwkami, aby zasłaniać odrastającą część, która choć nie była już nagim plackiem po tych czterech miesiącach, to wciąż wyglądała dość śmiesznie.
Uśmiechem próbowała zachęcić Winnie do ataku. Była gotowa... Chyba.

— Robię tam praktyki — potwierdziła, nie chcąc wprowadzać dziewczyny w błąd na temat swojego statusu zawodowego. — Studenckie, ale niedługo mam nadzieję zacząć tam specjalizację.

Ścisnęła palce w pięść zgodnie z poleceniem; znała teorię, zarówno fizyki, jak i podstaw anatomii. Kciuk w środku poskutkowałby bolesnym wybiciem go ze stawów lub nawet złamaniem. Wolała tego uniknąć — był jej potrzebny. Zrobiła również próbne ugięcie nóg w kolanach, jakby chciała sprawdzić, czy nadal działają.

Działały.

— Dobrze, to... — zawahała się. Z drugiej strony wątpiła, by miała siłę zrobić komukolwiek krzywdę. — Dobrze, zaczynam!

Mimo wszystko wolała ją ostrzec, nim ściśnięta w pięść lewa dłoń powędrowała w stronę prawego barku dziewczyny.

cios lekki w bark (35): k100 + 3
obrażenia: 5 + 2k3

The member 'Winnifred Marwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 66

Ruch przedramienia był płynniejszy, niż jej się wydawało, że będzie, a pięść poleciała dokładnie tam, gdzie Winnie tego chciała. Nogi również były stabilne, więc jedyne, co jej zostało, to wycofać lewą pięść i tym razem zaatakować prawą — tym razem w klatkę piersiową.

cios lekki w klatkę piersiową (35): k100 + 3 - 1
obrażenia: 5 + 2k3 (pierwszy rzut za ten post, drugi za poprzedni, gdzie zapomniałam)

The member 'Winnifred Marwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 31

--------------------------------

#2 'k3' : 1, 2

--------------------------------

#3 'k3' : 2, 3

— Och, rozumiem — słowa były zwięzłe, ale sposób w jaki zaświeciły się oczy Kayli i szczerość, jaka odbiła się w jej uśmiechu jasno wskazywały na to, jakie miała podejście do lekarzy, czy też — w tym przypadku — osób związanych ze szpitalem. W Madigan spotkało ją wiele przykrości, ale tam też poznała wyjątkowych ludzi, których mogła sobie tylko wymarzyć na swojej drodze. Podziwiała ich.
Aż zrobiło jej się żal, że nie mogą trochę porozmawiać. Kayla była niesamowicie ciekawa, jak wyglądały studia Winnie, jak radziła sobie na praktykach i w ogóle... wszystkiego była ciekawa!
— Jaką specjalizację robisz? — zapytała jeszcze, nie mogąc powstrzymać ciekawości, ale kiedy musiały przejść do treningu, nie zwlekała i postarała się jak najlepiej przyjąć obronną pozycję. Pamiętała o ugięciu nóg. Nie chciała przyjmować ciosów, wydawało jej się, że unik będzie najlepszym rozwiązaniem, dlatego postarała się uskoczyć pierwszemu atakowi. Drugi, jak się szybko okazało i tak nie miał szans jej dosięgnąć.

Unik ciosu lekkiego w bark: K100 bez modyfikatorów, st. 68*2-50 | do wyrzucenia 86

The member 'Kayla Rossi' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 62

Z trzech inauguracyjnych ataków, tylko jeden popisał się skutecznością — kiedy kościste kolana Genny wykazały się mobilnością, nadszedł moment zmiany punktu obserwacyjnego.
Po kapibarach i Bambie, przyszedł czas na żuka.
— Niezły start, Winnie — na dodatek celny; prawy bark Kayli padł ofiarą lekkiego ciosu, a Williamson — dla pewności, że lewy nie podzieli jego losu — przystanął za atakowaną. — Pamiętaj o zasadzie niecelowania poniżej szyi. Klatka piersiowa to łatwy cel, wybierz coś mniejszego.
Panna Marwood mogła nie dosłyszeć — dwa okrążenia wokół to wystarczająco, by sapaniem zagłuszyć słowa.
— Kayla, musisz znać słaby punkt swojej obrony — fantomowy dotyk zatrzymał się tuż nad lewym ramieniem dziewczyny; Williamson nie znał szczegółów i rozległości kontuzji, ale to bez znaczenia — każdą należało traktować z taką samą dozą rozwagi. — Kiedy zauważysz, że celuje w lewe ramię, nie próbuj blokować ciosu. Unik to jedyne słuszne rozwiązanie.
Winnifred mogła usłyszeć wymianę zdań bez trudu — to od medycznego punktu widzenia zależało, co zrobi ze świeżo nabytą wiedzą. Kayla tym samym nie miała poczucia, że prosi o taryfę ulgową — z kolei Williamson nie zamierzał wozić się po sądach z pozwem.
— Możesz też próbować zastawić ramię tułowiem, jeśli minimalnie zmienisz pozycję — tym razem dłoń dotknęła prawego ramienia i wysunęła zgiętą w łokciu rękę Kayli mocniej na przód; to jednocześnie wymusiło na niej nieznaczne wychylenie prawej części torsu. — Stojąc w ten sposób, chronisz newralgiczny punkt.
Jego krok w tył był zielonym światłem — dziewczyny dopiero się rozkręcały.

Nie zdążyła odpowiedzieć, bo trafiła biedną dziewczynę prosto tam, gdzie celowała.

— Ojejku, przepraszam! — powiedziała, krzywiąc się lekko pod wpływem wyrzutów sumienia. — Przepraszam, nie sądziłam, że trafię!

Z jednej strony nie chciała zrobić Kayli krzywdy, a z drugiej nie chciała wyjść na niepojętną uczennicę. Miała mały impas, więc postanowiła zrobić to, co zawsze działało — posłuchać nauczyciela. Zanotowała też gdzie nie uderzać dziewczyny. Czysta, naukowa ciekawość sprawiła, że przyglądała się lewemu barkowi dziewczyny przez moment.

— Dobrze, nie w tułów — potwierdziła, znów stając miękko na nogach i wysunęła pięść w stronę dziewczyny. To nie jest tak, że celowała w jej twarz, ale—

Ups.

cios lekki w twarz (35): k100 + 3
obrażenia: 5 + 2k3

The member 'Winnifred Marwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 55

--------------------------------

#2 'k3' : 1

Ojejku, niechcący.

Jeśli Kayla nie zrobi uniku, to może ją boleć nos. Winnifred nie miała jednak czasu na rozmyślanie na temat konsekwencji chrząstki pod wpływem pięści, bo zdanie było jasne — zaatakować ma dwa razy, więc to robi.

Drugi raz celuje w prawe ramię dziewczyny, tak płynnie, jak tylko jest w stanie.

(Wcale).

cios lekki w ramię (35): k100 + 3
obrażenia: 5 + 2k3

The member 'Winnifred Marwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 48

--------------------------------

#2 'k3' : 3, 1

Celność panny Marwood lada moment zmieni kurs i przeobrazi się w obronę — Williamson, strategicznie ustawiony z boku maty, nie zamierzał ingerować; wolniejsze niż u innych grup tempo mogło być kwestią naturalnych oporów przed atakowaniem drugiego człowieka, szczególnie, gdy wciąż miało się na sobie szpitalny uniformek. Gdyby Kayla uznała, że część praktyczna to zbyt duże obciążenie dla ramienia, zamierzał interweniować — do tego czasu młode kobiety wciąż miały szansę na wzbudzenie w sobie zewu krwi.
Gdyby się nie udało, był gotów pomóc.

Z uwagi na rozpoczęcie tury II nieco później, potrwa ona analogicznie dłużej — do 18.12.; tym samym proszę o Wasze posty w sali ćwiczeń do 19.12.
Kayla, nadal masz szansę zablokować oba ciosy Winnie, a następnie od razu rozpocząć swoją turę ataku; w sumie przysługują Ci 4 akcje, które możesz rozbić na minimum dwie wiadomości.

Nie było jej dane się dowiedzieć, w jakim kierunku zmierza kariera Winnie — dziewczyna najwyraźniej zapomniała odpowiedzieć, gdy w grę wszedł atak i to na dodatek trafiony. Nie był mocny, Kayli nawet to nie zabolało, toteż od razu postarała się ją uspokoić. Przecież sama się na to pisała.
— Nic mi nie jest — zaśmiała się niewinnie, bo i trochę ją rozbawiła ta gwałtowna reakcja. Rozczuliła nawet. To urocze, że Winnie się tak przejmowała. Rzeczywiście do twarzy jej w tym szpitalnym stroju.
Chwilę po ataku dołączył do nich pan Williamson i okazało się, że wcale nie zapomniał o fizycznym mankamencie Kayli. Wsłuchała się w słowa trenera, kiwając krótko głową, gdy mówił i bez oporów dała sterować swoim łokciem, starając się przybrać odpowiednią pozę.
Nie miała okazji sprawdzić teorii w praktyce, bo Winnie nie wykorzystała nowo nabytej wiedzy, utwierdzając Kaylę w przeświadczeniu o swoim niecodziennie dobrym sercu.
Spróbowała się obronić przed obydwoma ciosami, mając nadzieję na większą skuteczność tym razem.

Unik ciosu lekkiego w twarz: #1 K100+1, st. 58*2-50 | do wyrzucenia 65
Unik ciosu lekkiego w ramię: #2 K100+1, st. 51*2-50 | do wyrzucenia 51