Skrzynka pocztowaBenjamin Franklin Lovell

2 czerwca 1985Kochanie,
Twój list był dosyć niespodziewany, nie będę zaprzeczać, zdawało mi się, że już o mnie nie pamiętasz.
Ja o tobie zapomnieć nie mogę.
Jakkolwiek mam ochotę zrobić wszystko, o czym piszesz (a nawet więcej), tak nie mam pewności, czy to dobry czas na spotkanie.
Nie ma mnie w okolicy, nie wiem, czy masz tego świadomość i nie wiem też, kiedy wrócę. Na samą myśl, że znowu się nie zobaczymy boli mnie serce i przysięgam, że było mi łatwiej bez tego listu.
A może o to ci chodziło, wiesz, ile mam cierpliwości, a złość mnie ogarnia, masz więc prawie to, czego chcesz. Przez ten czas prawie mi umknęło, jak łatwo potrafisz mnie doprowadzić do szału, Skarbie.
Może poszukam w tłumie czerni włosów podobnych do twoich, może sprawdzę czy miękkie są tak samo, odpowiednio gęste, żeby w nich dłoń zanurzyć, czy skóra tak samo pachnie jak twoja, a tęczówki zmieniają barwę gdy światło dotrze do nich pod odpowiednim kątem.
dobrze wiesz

4 czerwca 1985Promyczku,
Perfidnie Cię okłamuję i sprawdzam, nikogo innego nie chcę, ani nie szukam. Droczę się z Tobą przez tę rozłąkę, żeby mieć dowód, jak bardzo Ci na mnie zależy.
Poza tym, nie wiem zresztą, czy ktokolwiek mógłby się z Tobą równać.
Jak Twój dzień?
W takich momentach jak ten najbardziej mi brakuje Ciebie, nocami szczególnie, bo duszę się z tęsknoty za Twoim dotykiem i głosem, czasem kojącym, czasem rozpalającym mnie do białości, nie ważne co mówisz, możesz nawet opowiadać o pracy, albo napisać mi o niej chociaż, wyobrażę sobie Ciebie. Mam Twój obraz w głowie bardzo żywy, trochę mi to przeszkadza w codziennym funkcjonowaniu.
Schlebiasz mi i podpuszczasz mnie, więc zrobię wszystko, co mogę, żeby wrócić na jesień. Przywiozę Ci coś. Coś dobrego. Rozbiorę Cię i nakarmię.

czekaj

6 czerwca 1985Skarbie,
Niezależnie od tego, ile czasu upłynie, zawsze będziesz w moim sercu, nie martw się więc o to, że zapomnę o Tobie do jesieni. Zresztą czas minie tak szybko, aż mnie to przeraża, bo nie wiem, czy zdołam poradzić sobie ze wszystkim tym, co mi w głowie ciąży, ale będzie mi lżej, dopóki będziesz pisać do mnie, nie masz pojęcia jak ogromne znaczenie ma Twoja obecność w moim życiu.
Może dlatego boję się, jak szybko minie lato, bez Ciebie czas płynie inaczej.
Ja też pamiętam bardzo dobrze nasze ostatnie spotkanie i żałuję, że żadne z nas nie miało wtedy świadomości jak będzie wyglądać przyszłość. Może pewne sprawy potoczyłyby się inaczej, ale nie chcę Cię tym zadręczać, masz już wystarczająco dużo na głowie, Kochanie.
Tęsknię i myślę o Tobie, mam nadzieję na tyle intensywnie, żeby Ci się przyśnić. A jeśli mi się uda, opowiedz mi o tym.

8 czerwca 1985Pierniczku,
Tak trudno zauważyć, gdzie kończy się życie, a zaczyna sen, bo marzyć to znaczy wierzyć w to, co się wydarzy.
Kochanie, moment w którym Ty patrzysz w oczy mi, w moim sercu tkwi nieprzerwany rytm. I nawet nie wiesz jak niewygodnie śpi się ze złamanym sercem. Będę na Ciebie czekać choćby do końca życia, przytul mnie mocno i nie odchodź, w życiu bowiem, istnieją rzeczy o które warto walczyć do samego końca.
Każdy kolejny dzień jest nowy i niezastąpiony, a ja nie wiem ile jeszcze bez Ciebie tych dni zniosę, Skarbie.
Co dzień spotykam ludzi, których nie lubię, w miejscach, których nie znoszę. Mówię im rzeczy, których nie myślę, udając człowieka, którym nie jestem, bo tylko przy Tobie mogę być w pełni sobą.
Przykro mi, że nie mogę być teraz przy Tobie, ale czasami to los podejmuje złe decyzje za nas samych.
Jedna chwila czasami uczy nas więcej, niż całe życie, a ja nigdy nie zapomnę chwili, w której nasze spojrzenia skrzyżowały się po raz pierwszy.

Caluje

20 grudnia 1984Drogi Krampusie,

W tym roku nie chce lalki, bo chciałabym Cie prosić, żeby moi rodzice się pogodzili. Moja mama jest bardzo smutna odkąd tata wyprowadził się z domu i mówi, że znalazł sobie jakąś inną panią i chce nas zostawić już na zawsze i mówi, że tata nie kocha już jej tak bardzo jak kiedyś, a ja w ogóle nie rozumiem, dlaczego. Mama często płacze teraz w nocy i mówi, że to nie jest jej wina, że tata nas nie kocha, i moja wina też nie jest, ale ja widzę, że bardzo się martwi i nawet przestała piec moje ulubione ciasteczka, a zawsze to robiła, bo były pyszne, takie z czekoladom i takie kruche, a w ogóle robiła też takie z miodem i były ulubione babci Karen. Była uśmiechnienta, a teraz jest taka cicha i smutna bardzo jakby. Mówi, że tata chce odejść i nie da się nic już zrobić. Ale ja nie chce! W kościele mówiomą, że to nie jest takie łatwe. I że Piekło nie pozwala. Czy to prawda? Jeśli tak, to proszę Cię Krampusie, bardzo bardzo bardzo proszę, porozmawiaj z Lucyferem i Lilith, możesz to zrobić, prawda? Moja mama nazywa się Ellen, a tata Rodney Bickford. Chciałabym, żeby tata wrócił. Wiem, że jest trochę zły na mamę. Mama czasem krzyczy. Boję się. Chce żebyśmy byli rodzinom. Mama mówi, że tata już wysłał rzeczy do sondu i że nic się nie da zrobić, ale Ty potrafisz, prawda? W tym roku byłam bardzo bardzo grzeczna i chciałabym tylko, żeby tata do nas wrócił i mieszkał razem z nami. Tata jest super i zawsze bawił się ze mną w bazę, budowaliśmy jom z poduszek i bawiliśmy się w wojsko i było wtedy super! Bardzo go kocham i bardzo kocham mame, nie chce żeby mieszkali osobno. Może masz jakiś sposób, żeby im pomóc, żeby się pogodzili?

Bardzo proszę, Krampusie!

Amber Bickford, lat 8