20 maja, 1985 r. przed północą

— Jesteś bezczelny.

Pierwsze słowa, które opuściły jej usta, gdy tylko podniósł słuchawkę.

— Myślisz, że co? Wystarczy słowo i do ciebie przyjadę? Bezczelne — przytrzymała słuchawkę ramieniem. Była w trakcie wyciągania bielizny na zmianę z szuflady. — Naprawdę bezczelne.

— Ciebie też miło słyszeć.
Pierwsze słowa, które opuściły jego usta, kiedy — bezczelnie — wtrącił się w połowie.
— Nie masz benzyny w baku — zeznania czarno na białym zaścielały połowę biurka; tempo wymiany listów nie sprzyjało czystości — ani na blacie, ani w myślach. — Z drugiej strony to tylko piętnaście kilometrów.
Dwanaście godzin temu było ich pięć tysięcy; jeśli nie zamknie ust teraz, równie dobrze mogą zmienić się w pięć milionów — chyba, że—
— Przywiozłem ci pamiątkę.
Bezczelne?

Zapomniała o tym drobnym fakcie; samotna para majtek zastygła w powietrzu, dając szansę resztkom godności na zabranie głosu.

— Dokładnie. Pusty bak, żadnego nocowania — nie brzmiała przekonująco; na pewno nie przekonała samej siebie, bo do majtek dołączyła para puchatych skarpetek. — Chcesz, żebym szła sama nocą przez Sonk Road?

Dla pamiątki? Mogłaby; ostatnim razem szła dla mrożonej pizzy i butelki wina, pamiątka nie była najbardziej skandalicznym powodem na liście.

Listy — w przeciwieństwie do dłoni, które je sortowały — jeszcze kwadrans temu były geograficznie blisko szuflady z bielizną, więc teraz — proporcjonalnie do dłoni, które skończyły sortowanie — nie mogły się doczekać odwiedzin sąsiadek.
Pusty bak to nieprzekonująca wymówka; głos w słuchawce był tego samego zdania.
— Szkoda, poczytałbym ci do snu — może naprawdę by to zrobił; może nawet pozwoliłby jej wybrać tytuł?
Może może zamienią we wkrótce; współpraca kluczem do sukcesu.
— Absolutnie nie chcę, żebyś dochodziła sama, Vandenberg — zwłaszcza w Sonk Road; musiało mu zależeć, skoro przemilczał. — Dlatego własnoręcznie ci pomogę. Kwadrans?

Personifikacja zdrowego rozsądku — taką rolę otrzymała syrena na ścianie — siedziała na kamieniu i przyglądała się jej z rozczarowaniem. Lyra rzuciła w jej stronę krótkie spojrzenie; potem zaczęła udawać, że jej nie zauważa.

Przez dłuższą chwilę milczała. Nie mogła zdecydować, czy do puchatych skarpetek dołożyć koszulkę.

Co jeśli mam plany?, zapytałaby, gdyby nie użyła tej wymówki ostatnim razem. Nie możesz tak po prostu oczekiwać, że wszystko dla ciebie rzucę, dodałaby, gdyby miało to jakieś pokrycie z rzeczywistością.

— Musisz mnie przekonać, Williamson — powiedziała, tym razem sięgając po ton z półki tych stanowczych. — Bez argumentów zawierających dochodzenie.

Sprawdzała; stęsknił się za nią czy za—

Musisz mnie przekonać.
Błąd; nie musiał — zdecydował, że chce, tak, jak ona zdecydowała, że może się pospieszyli. Cztery dni to niewiele; to też w sam raz, by zrozumieć, że bezsenność nie była winą hotelowego materaca.
— To akurat proste — nie skłamał; przy niej wszystko było prostsze, nawet jeśli przy niej ograniczało się do słuchawki przy uchu. Kontrolne zerknięcie na drzwi gabinetu upewniło go, że nadal były tam, gdzie widział je ostatnio; jeśli Ores podsłuchiwał po drugiej stronie, będzie sam sobie winien.
— Chciałem porozmawiać o Claire. Podobno pomyliła adresy? — opuszek kciuka zahaczył o kącik ust; ten unosił się w górę, z trudem powstrzymując to samo parsknięcie, które wypadło Williamsonowi z gardła podczas opowieści Zafeiriou. — C'est scandaleux, przebyć Atlantyk i zgubić się w Saint Fall.
Akurat to w Hellridge nie było niczym nadzwyczajnym; dlatego naprawdę nie powinna nocami chodzić sama po Sonk Road.

Kurwa.

Claire nie mogła podejść do telefonu — Madame Monako też nie — więc Lyra została sama z wyjaśnieniami.

— Ale z niego papla — klasyczna próba odwrócenia uwagi. Williamson nie brzmiał na złego; mogła nawet udawać, że był tym rozbawiony. Musiał być, skoro sięgnął po francuski. — A Claire jest straszną fajtłapą. Nie dotarła na miejsce, musiałam sama Oresowi dotrzymać towarzystwa.

Bo tęskniliśmy. Ty tęskniłeś za nami?

— Strasznie przykra sprawa. Pewnie biedna dalej szuka ulicy Starowiejskiej.

— Bezczelny — cytaty wielkich ludzi pomagały odkazić gardło po francuskim szlamie; w Monako podłapał pięć słów — o pięć za dużo. — Powinienem właściwie wspomnieć, że—
Powinien? Dwie minuty temu jedyną powinnością było upewnienie się, że zostawi szklankę po jej stronie łóżka; teraz łapał się na myśli, że w pierwszej kolejności miała swoją stronę łóżka.
— Wspomnieć, że mogłaś tu zostawać pod moją nieobecność. Bez konieczności gubienia Claire, żeby mieć pretekst.
Co robiliście? zaczeka na rozmowę w cztery albo sześć oczu; nawet, jeśli po prostu istnieli obok na kanapie, mieli siebie. W tej myśli tkwiło coś pocieszającego, pewna lekkość zrozumienia — kiedy on zniknie, oni wciąż będą mieć siebie.
— Może znalazła Greka, który ją przygarnął?
Każdy takiego potrzebował.

— Oh.

Oh? Nie wiedziała, że ma takie przywileje. Nie wiedziała, bo o tym nie rozmawiali — wciąż o tym nie porozmawiali — ale z jakiegoś powodu wydawało jej się to naturalne. Tak, Williamson, oczywiście, że mogę zostawać w twoim mieszkaniu, gdy cię tam nie ma.

— Nie sądziłam, że mogę — wyznała. Nie sądziłam, że powinnam, było subtelną, aczkolwiek znaczącą różnicą. — zostawać pod twoją nieobecność.

Nie powinna; nie powinna się tak przyzwyczajać i kraść bluzy tylko po to, by spokojnie przespać noc. Nie powinna się teraz pakować, by pierwszą możliwą noc znów spędzić z nim. Nie powinna, bo co, jeśli pewnego dnia zachce czegoś więcej? Wtedy do dyskusji zawsze dołącza inne pytanie — co, jeśli świat zdąży się skończyć, nim to nastąpi?

— Myślisz, że jest w mieście jakiś Grek, o którym nie wiemy?

Jeśli tak, to miała nadzieję, że Claire go odnalazła. Każdy takiego potrzebował.

Oh?
Słuchawkę wypełniła krótka cisza — wykorzystał moment, by złapać trop; gdzie tym razem popełnił błąd, gdzie leżała granica, gdzie Lyra chciałaby na stałe trzymać odżywkę do włosów i czy będzie zła, kiedy  Williamson znów ją podkradnie?
— Mam dużą wannę — wpłaciłem zaliczkę na dom; wiedziała o planach przeprowadzki, więc dlaczego znów wybierał milczenie? — Szkoda, żeby stała pusta.
Nie powinien; nie powinien pozwalać, by zostawała w mieszkaniu, kiedy nie był obok — nie przez skaleczone zaufanie, ale ryzyko. Co, jeśli drzwi do gabinetu otworzą się same, skoro i tak żyły własnym życiem; co, jeśli nieuwaga doprowadzi do tragedii; co, jeśli Richie zrobi użytek z zapasowych kluczy?
Co, jeśli pewnego dnia Williamson wróci do mieszkania i będzie puste; jakby nic nigdy się nie wydarzyło.
— Potrafią się ukryć w tłumie. Znalezienie naszych zajęło mi trzy dekady — jeden z nich spał na kanapie, w śnie wyglądając młodziej, lżej, niemal spokojnie; to też dzieliła z Orestesem.
— Lyra?
Powinniśmy porozmawiać; najpierw powinien zrozumieć, co powiedzieć.
— Chcę się z tobą zobaczyć — teraz rozumie; błąd, granicę i dlaczego nie musiała przywozić odżywki dziś. — Tęskniłem.
Tak po prostu; bez bluzy i dochodzenia.