18 maja, 1985 roku. po osiemnastej

Wybranie numeru było pamięcią mięśni. Na tym etapie mogłaby zadzwonić na Staromiejską przez sen — zazwyczaj jednak dzwoniła, szukając innej osoby po drugiej stronie słuchawki. Ta osoba była jednak w Monako, a osoba, której szukała, z pewnością korzystała z zalet pustego mieszkania.

— Bonsoir — powiedziała znacznie wyższym głosem niż zazwyczaj oraz z wyraźnym (i udawanym) francuskim akcentem. — Czy zastałam monsieur Barnabi?

Naruszony bombastic na stoliku sugerował zbyt dobrą zabawę.

Sok pomarańczowy z kieliszka, którego wartość oszacowano na tygodniową wypłatę nauczycielki biologii, smakował dokładnie tak, jak spodziewał się Orestes.
Pomarańczami.
Zaparowane lustro w łazience nie osądzało, kiedy sięgał po plastikową słuchawkę, w procesie chrzcząc płytki ciepłą wodą prosto z wanny; trzymanie telefonu przy sobie było na Staromiejskiej konieczne z dokładnie trzech powodów.
Pierwszy — gdyby Percy próbował odkręcić piekarnik.
Drugi — gdyby Percy zapomniał, że trzeba zakręcić piekarnik.
Trzeci — gdyby prawowity właściciel wanny dzwonił zapytać, czy meteor zjadł obiad (składania tego zdania nigdy nie przestanie zaskakiwać).
Po piątym sygnale, Orestes odkrył kolejny powód; musi trzymać telefon blisko, żeby odbierać połączenia od monakijskich kobiet.
— Bon—
Francuskiego nie nauczył się nigdy i nie zamierza; trzeba mieć do siebie odrobinę szacunku.
Wysoki głos w słuchawce nie brzmiał, jakby go posiadał.
— Kogo?
Łyk soku pomógł w śledztwie, a wniosek był oczywisty; Williamson w Monako na autopilocie podał amerykański numer, więc teraz dzwoni do niego Grace Kelly.
— Monsieur Barnaby wyjechał w celach — imprezowych — służbowych. Mogę coś przekazać?
Ale czy muszę?

Nie musiała nawet powstrzymywać śmiechu; ta Grace Kelly (którą Paul poznał osobiście, uwielbiał opowiadać historię jak—) była rozchichotana

— Monsieur Barnabi — powtórzyła, jeszcze mocniej podkręcając francuski akcencik oraz chichot do słuchawki. Gdyby było to przedstawienie wraz z obrazem, zakręciłaby sobie kosmyk włosów na palca.

Teraz nastąpił moment w sztuce, gdy postać otrzymuje złe wieści. Chichot więc ustaje i nadchodzi francuski smutek.

— Oj — mówi bohaterka. — Oj, to bardzo ni dobrze. A monsieur to—?

Stuka palcami o kuchenny blat, a syrenka z zainteresowaniem przysłuchuje się rozmowie. Puszczając muzykę kilka dni temu, Lyra odkryła, że jej współlokatorka bardzo lubi francuskie klimaty.

Madame Monako — tytuł roboczy i oby nie na stałe — chichotała w słuchawkę w sposób, który mówił szampan, kawior, francuskie (monakijskie?) banknoty. Akcent zmienił imię Williamsona w bohatera kreskówki; Orestes powstrzymał drgnięcie rozbawienia w kącikach ust — opanowanie wyceniono na łyk soku.
— Ja? — oczywiście, że on — w łazience i tym bardziej na linii telefonicznej nikogo (chyba) nie było — może poza FBI; podobno zawsze podsłuchuje.
A skoro FBI—
Byłoby zabawniej, gdyby znał imię federalnego; ciekawe, ile lat grozi za podszywanie?
— Orestes — ciekawość wzięła górę nad kłamstwem — dzięki Genevieve wiedział, jak brzmi jego imię z francuskim akcentem; pozostawało pytanie, czy monakijski układa się na ustach tak samo miło. — Mam przekazać wiadomość?

Madame Monako brzmi na kogoś, kto posiada białego kota, białe futro i czerwoną szminkę; szkoda, że Lyra aktualnie nie spełnia żadnego z tych warunków. Aczkolwiek naodżywkowane włosy dodawały piżamie pewnej elegancji w ciasnym koku.

Przed nią pierwsze, aktorskie wyzwanie tego wieczora — jak brzmi Orestes po francusku?

(I czy sam Ores wie?)

— Oui — zdecydowała na trzecią opcję; niepowiedzenie tego wcale.

— Proszę przekazać, że zgodnie z tym, co się umawialiśmy — samogłoski zabawnie skakały do góry, podczas gdy wyobraźnia leciała na autopilocie. — Wysłałyśmy Clarie do jego mieszkania w... Saint Fall?

Chwila przerwy, jakby musiała sprawdzić na karteczkę nazwę miejscowości.

— Staromiejska dziewięć przez sześć, oui? W prezencie dla— Jak monsieur Barnabi go nazwał?

Czuła, że śmiech coraz bardziej domaga się wyjścia na wolność, a policzki z trudem trzymały opanowanie.

— Dla Greka, który pilnuje mi mieszkania — wisienka na torcie; Lyra Vandenberg udająca Madame Monako udającą Williamsona.

Kurtyna.