First topic message reminder :

16 maja 1985, minęła 23:00

Walizka w stanie rozkładu, papieros w stanie dopalenia, bellini w stanie do spożycia — dwudziesta trzecia coś—tam, kilka godzin do wylotu i wielkie znudzenie, które mija, kiedy wzrok znajduje kartkę.
Kilka dni temu wepchnął ją pod telefon w ten sam sposób, w który wpychał—
Allora, dziś nie o tym.
Palec wbija spisany z notesu numer, a rozbawienie rozpuszcza znużenie — jeśli puttana z Maywater wcisnęła mu zły numer, będzie musiał znów ją odwiedzić. Jeśli rozegra to sprytnie, powtórzą ostatni scenariusz, ale tym razem nie będzie tak miły. Jeśli słuchawkę podniesie ktoś inny — albo nie podniesie wcale — Valerio będzie rozczarowany.
Valerio nie lubi rozczarowań.
Po czwartym sygnale kliknięcie to sygnał startu — Paganini nie czeka na słowa; ma przygotowane własne, a brzmią—
— Ciao, Pamela.

Miała plan; genialny, żelazny plan, który nie mógł się nie udać.

— Nie mogę ci powiedzieć — powiedziała, zaciskając mocniej dłoń na słuchawce. Wszystko, byle nie słychać było wahania w głosie. — przez telefon.

Nie mówiła po włosku, ale powinien zrozumieć.

— Mogę ci powiedzieć nad kawą. Ale nie w Palazzo — kawę akurat macie chujową.

Kawa to coś, co pije się za dnia i w miejscach publicznych, gdzie prawdopodobieństwo ataku spada — nie do zera, ale spada. Przypadkiem tak się składa, że ktoś — ktoś, kto jest po drugiej stronie słuchawki i zaczyna brzmieć, jakby przestał go ten telefon bawić — za moment wsiada do samolotu i wylatuje z kraju (a nawet kontynentu). Przypadkiem kupuje jej to więcej czasu.

— Zadzwoń, gdy wrócisz.

Miała plan.

Kropka.

Ah, si.
W ten sposób; ragazza ma ochotę się spotkać — twarzą w twarz, oko w oko, oddech w oddech. Tęsknota ma wiele oblicz i dziś uśmiecha się ciepłem sycylijskiego lata;
— Va bene. Wrócę do Hellridge za cztery dni.
W Monako nie będzie pamiętać o Laurze Brenigan za pięć dolarów; znajdzie swoją Grace Kelly — jej, w przeciwieństwie do signory w telefonie, nie będzie życzył—
— Zmienisz zdanie, kiedy dwóch moich chłopców przytrzyma ci twarz — wyobraźnia to piękna sprawa; wystarczy przymknąć oczy i słychać bulgotanie, zamiast obelg — a ja wleję wrzące espresso do gardła. D'accordo?
Kto by odmówił?
Obracana między palcami kartka z numerem telefonu szeleści podobnie do pościeli w czyimś pokoju; po plakatach Paganini domyślił się, że nie posuwa Shirley Vandenberg w małżeńskiej sypialni.
Che peccato; musi nadrobić.
— Jeśli nie odbierzesz, zmienisz numer albo zaczniesz kombinować — tik—tak; czas dobiega końca, samolot nie zaczeka — i tak cię znajdę. A potem odeślę do Shirley w puszce.
Po kawie; Valerio ceni sobie symbolizm.

To był naprawdę kiepski plan.

Kupiła cztery dni za cenę niepokojąco obrazowych gróźb z kawą w roli głównej (kto by pomyślał?) i wizję siebie, wysyłanej w puszce do własnej matki. Miała ogromną nadzieję, że jeśli już musi, to będzie to puszka po sardynkach.

Lyra ceni sobie symbolizm.

Ugryzła się w język; boli mniej, niż gdyby ktoś go wyparzył.

— Mhm, udanego urlopu — powiedziała. Życzyłaby mu, by samolot spadł i się rozwalił, ale na jego pokładzie był ktoś, kogo wolałaby zobaczyć w jednym kawałku. — Nie mogę się doczekać spotkania.

Nie brzmiało autentycznie i szczerze, bo nie miało.