First topic message reminder :



Ostatnio zmieniony przez Zjawa dnia Sob Wrz 07, 2024 9:03 pm, w całości zmieniany 2 razy

Drucik, żyłka, bursztyn; liczba mnoga — w pełni nietrafiona — nie zakłóciła rytmu nawlekania. Drogą do sukcesu była powtarzalność; Williamson, w przeciwieństwie do Vandenberg, lubił planować.
Nie wszystko się dało, ale tempo nawlekania koralików — jak najbardziej.
— Z partnerką — korekta, która z jakiegoś powodu wydawała się istotna; a przynajmniej istotniejsza od dodania z moją byłą. — Walc wiedeński to tradycja. Znasz?
W Shoals Keep trzymał imię Lyry na żyłce krótszej od tej, która składała się na bransoletkę; myśli milczały tam, gdzie niewypowiedziane życzenie nigdy nie stanie się prawdą. Stracił rachubę, który to koralik i który aspekt życia, gdzie tajemnica pozbawia ich przywileju współdzielenia momentu.
Nie wszystkie granice miały formę pudełka na kocu — niektóre płynęły we krwi.
Nie wszystkie obelgi są przekleństwem — niektóre to owoc zmęczenia; od kilku dni Lyra była jego kłębkiem.
— Bo wszystkie wróżby to bzdury.
Dla każdego, kto zna Oresa, kontekst był równie istotny, co okoliczności; Zafeiriou wybaczał błędy, ale nie okrucieństwo.
Lyra popełniała pierwsze i starała się nie być drugim.
— Byliście w namiotach szarlatanek? — mógł je tak nazwać; Orestes nadużywał tego słowa.
Spojrzenie mimowolnie powędrowało w kierunku skromnego postępu Lyry — drżące dłonie szukały ulgi, znajdując przeciwności losu, a Williamson miał z sobą lekarstwo.
Palce lewej dłoni zacisnęły się na bransoletce, uniemożliwiając korallkom ucieczkę; prawa zanurkowała w kieszeni bluzy, ponawiając szelest — wystarczył ruch, żeby na ziemi niczyjej między nimi wylądowała paczka kwaśnych żelek.
— Doping.
Gwardia pozwala.

nawlekanie koralików: k100 + 16
suma: 182
K6 dla Lyry walczącej

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 20

--------------------------------

#2 'k6' : 6

Ah; liczba pojedyncza.

Ah; jak strasznie chciała zapytać z jaką?

Ah; kurczowo trzymała się resztek godności, jak żyłki do nawlekania koralików.

— Nie, w Sonk Road mamy tylko block parties — odparła tylko w połowie złośliwie. Zielona kuleczka pognała sprawnie w dół uderzając o bok brązowej. — Walc to taki samochód—?

Jedynie krążący w kąciku ust uśmiech sugerował, że żartowała.

Dziś dużo myślała o Kręgu, a słowo gdyby stało zaraz obok. Gdyby Shirley nie ukrywała przed nią prawdy, to czy Lyra mogłaby tam dziś z nim być? Może walca tańczyliby razem; może—

— Wolałbyś, gdybym była—

Sama nie wiedziała, dlaczego porusza ten temat — napina niebezpiecznie żyłkę i chwila nieuwagi, a wszystkie koraliki mogą się rozsypać.

— —gdybym była z Kręgu?

Zielony, zielony, zielony, brązowy, zielony, zielony—

Złapała rytm, więc pokiwała tylko głową, nie chcąc go przerwać.

— Tak, losowaliśmy głupie wróżby z imionami i nakrzyczałam na szarlatankę — wolno jej użyć tego słowa; Zafeiriou rzucał nim na prawo i lewo. — a Ores oberwał rykoszetem.

Zarówno Ores, jak i wróżbitka, nie byli tu niczego winni. Prawdziwa drzazga tkwiła w Maywater i pewnie popijała właśnie sherry.

Szelest plastikowej torebki podniósł jej wzrok. Chwyciła w jedną dłoń to, co udało jej się już nawlec, a drugą przyjęła oferowaną łapówkę. Potrzebowałaby trzeciej ręki, by ją otworzyć, ale od czego ma się zęby.

— Mhmm, kwaśne — skrzywiła się, a skrzywienie zmieniło się w uśmiech.

nawlekanie koralików: k100 + 5 (statystyka talentu) + 5 (zręczne dłonie)
suma: 68

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 12

— Na nich też potrzebna jest partnerka? — albo partner? Jeśli tak, Williamson znał chętnego; miał nawet smoking w szafie i kiedy próbował stłumić śmiech, zaczynał od wypuszczenia powietrza nosem — jak teraz. — Mhm, produkowany w Wiedniu, stolicy Australii.
Z geografii dobry nie był nigdy, ale bez przesady; tylko lekkie uniesienie brwi zwiastowało, że dowcip został zwrócony.
Zadowolenie gwałtownie zmieniło front pod wpływem pytania; ściągnięte nad nosem brwi pomogły skupić myśli na tyle, żeby nawlec dwa nowe koraliki.
— Nie rozumiem, dlaczego—
Z odnalezieniem właściwych słów poradziły sobie znacznie gorzej; uniesione na Vandenberg spojrzenie próbowało zrozumieć.
— Dlaczego uznałaś, że musisz o to zapytać?
Jeśli to wina cholernego balu, będzie szczery; tak, chciałby, żeby z nim tam była.
Nie, wolałby, żeby biletem wstępu nie był Krąg — Williamson wiedział, co robi z indywidualistkami; Lyra byłaby inna, niż teraz. Może nie gorsza, ale w pewien sposób — obca.
Nawlekanie koralików wznowiło proces; był blisko końca — palce sięgnęły po czarne.
— Jeśli przeprosiłaś, zdążył wybaczyć. Nie zadręczaj się tylko dlatego, że—
Świeże wspomnienie, chociaż od tamtego popołudnia przebyli długą drogę.
— Każdy czasem powie coś, czego szybko żałuje.
Nie ufam niczemu, co pływa i ma zęby; wtedy nie pomyślał o perspektywie Lyry — nauka na własnych błędach była bolesna, ale skuteczna.
Dziś wykrzywione usta nie tłamsiły bólu, ale zamieniały się w uśmiech; Williamson opornie opuścił znajomą linię zwycięskich w starciu z paczką żelek warg i zsunął wzrok niżej, na dłonie. Postęp był skromny, Lyra bardziej niż na koralikach skupiała się na samobiczowaniu; Barnaby bez słowa wyciągnął w jej kierunku dłoń — ściśnięty między kciukiem i palcem wskazującym czekał—
— Może to wina drucika. Zamiana?

nawlekanie koralików: k100 + 16
suma: 218
K6 dla Lyry nieugiętej

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 95

--------------------------------

#2 'k6' : 1

Uniesiona brew została zrozumiana, żart doceniony, a porozumiewawcze spojrzenie było tylko dla nich — Saint Fall na dole nie miało dostępu do rozmowy.

Nie rozumiał dlaczego — ona też nie rozumiała dlaczego. Nie mogła jednak przestać o tym myśleć — o gdyby, które pojawiło się w jej życiu i sugerowało, że mogło ono przyjąć skrajnie inny obrót.

— Nie wiem — to nie kłamstwo; stwierdzenie, że wiedziała, było jeszcze dalsze od prawdy. — Nie wiem, to ten bal i coś, co moja matka powiedziała—

Również prawda, chociaż sprowadzenie potwierdzenia ojcostwa do coś, co moja matka powiedziała, to spore nadużycie. Tak samo, jak powiedzenie, że to Lyra uczy Williamsona robić bransoletki z koralików — uczeń nie przerósł mistrza, żadnego mistrza tu nie było. Zwolnione tempo było efektem zamyślenia, przeżuwanego żelka oraz drobnej zazdrości na widok niemal skończonego dzieła po drugiej stronie koca.

— Wiem — wypowiedziane wraz z ciężkim westchnięciem. — Wiem, masz rację.

Nie brzmiała na przekonaną; w głowie odtwarzała monolog o zepsutych elementach, z których nie ułoży się już nic ładnego. Wte dy to się stało — nerwowe ręce, zamiast nawlekać, ciągnęły sznurek. Sznurek nie wytrzymał — każdy ma swój limit — pękając w połowie i rozsypując nawleczone wcześniej koraliki między jej nogi.

— Nosz kurwa mać! — krzyknęła, uderzając dłonią resztę koralików i niechcący trafiając w wyciąganą w jej stronę rękę Williamsona.

Nie chciała. Nie chciała go odtrącić i z pewnością już nie chciała na niego krzyknąć. Nie chciała zranić Oresa i nie chciała wiedzieć, że jej ojcem jest—

Ukryła twarz w dłoni — łokieć wbijał się w kolano, a ona kręciła głową, zażenowana samą sobą.

— Przepraszam—

wypadło k1, a więc wszystkie koraliki poszły się je—

Lyra zaczyna od początku.

Komediowe przerywniki w wieloaktowym dramacie — uniesione kąciki ust wróciły do ustawień fabrycznych, wygładzone w bladym świetle zmarszczki przecięły czoło wzdłuż. Zrozumienie nadeszło razem ze słowem—klucz; słowem—tabu; słowem, którego nie używał, bo zamieniało krtań w kłębek drutu kolczastego.
Tej nocy wypowiedział je z pełną świadomością pokaleczenia.
— Twoja matka — jeszcze kilka dni temu Shirley była spotkanym w styczniu widmem; pod koniec kwietnia awansowała na współwinną koszmaru, w którym utknęła jej córka. — Straciła prawo do wyrażania opinii lata temu.
Czarna kulka między palcami obrócił się wokół własnej osi; świeża fala gniewu — do Maywater nie było daleko; mógłby teraz wstać i— — rozbiła się o śliskie ścianki koralika. Potrzebował chwili, żeby przypomnieć sobie, dlaczego go trzyma; potrzebował drugiej, by nawlec ostatni element bransoletki na żyłkę.
Wiązanie supełka, w przeciwieństwie do nawlekania, wyszło krzywo — lekkie kiwnięcie głową nie pomogło w procesie; tym razem wolałby nie mieć racji, ale rozlane w Cripple Rock mleko zdążyło wsiąknąć w ziemię. Orestes zrozumiał, Lyra przeprosiła, Barnaby wsuwał bransoletkę na lewy nadgarstek i unosił go lekko w górę — podziwianie dzieła zajęło dwie sekundy.
Odtrącenie wyciągniętej chwilę później dłoni — zaledwie pół.
Cichy klekot rozsypanych koralików brzmiał jak okrutny śmiech; potoczyły się we wszystkich kierunkach, lekkie zderzenie wycofało rękę o parę centymetrów, czyjaś twarz zniknęła ukryta w dłoni.
Williamson nigdy nie był mistrzem ukrytych przekazów; żeby go odtrącić, Lyra musiała postarać się bardziej.  
— Vandenberg — granica między nimi przesunęła się razem z pudełkiem — pchnął je do przodu, robiąc miejsce dla siebie. Ramię dotknęło ramienia, a odtrącona przed momentem dłoń wróciła do jej nadgarstka; oplecione wokół niego palce zmierzyły długość żyłki.
Chwilę później trzymał w dłoni świeży kawałek — dwa razy dłuższy niż obwód, tak jak go uczyła — drugą ręką zbierając leżące najbliżej koraliki.
— Razem?

W momentach, w których potrzebowała, by ktoś powiedział to na głos, była mu wdzięczna. Shirley nie miała już prawa wypowiadać się o jej życiu, ale problem z kobietami Vandenbergów jest taki, że bardzo rzadko przejmują się tym, do czego mają lub nie mają prawa.

Skończoną bransoletkę na jego nadgarstku zauważyła, dopiero gdy usiadł obok; ciepło ramienia sprawiło, że odruchowo się o nie oparła własnym. Podał jej nową żyłkę — bezbłędnie odmierzoną i związaną przy jednym końcu — więc rozluźniła dłonie i obróciła głowę na bok. Kilka koralików musiało zgubić się w jego oczach — miały ten sam kolor.

— Razem — zgodziła się.

Będzie łatwiej.

Pomogła zbierać to, co sama zepsuła — to ważne, by naprawiać własne błędy. Koraliki znów zebrały się w jednym miejscu. Wzięła jednego z nich ostrożnie między palce, przewlekając drucikiem na żyłkę.

— Ładnie na tobie leży — powiedziała, kiwając lekko głową w stronę jego nadgarstka. To nie jest tak, że gapiła mu się na dłonie; zerknęła tylko. — Dobry wybór koralików. Lubisz bursztyny?

Dlaczego?

nawlekanie koralików: k100 + 5 (statystyka talentu) + 5 (zręczne dłonie)

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 90

Dla jednych problem, dla innych zaleta. Tą, którą posiadały kobiety Vandenbergów (wszystkie czy tylko ta konkretna?), był upór — niekiedy wszystko, czego potrzebował, był opór; na przykład ramienia o ramię.
Nie wiedział, że w mięśniach zagnieździło się napięcie, dopóki to nie zniknęło; bliskość o właściwościach łagodzących dotarła do oczu — bransoletka na nadgarstku próbowała imitować to, co trudne do podrobienia. Jej spojrzenie miało podobny kolor, co koraliki; od dziś będą przypominać mu, że ma powód, by wracać.
— Bardzo — obracany w dłoni koralik był brązowy i cierpliwie czekał na swoją kolej; lewa dłoń przytrzymała pilnujące żyłki palce Lyry — prawa ostrożnie nawlekła sprawcę bransoletkowego zamieszania na linkę. — Kiedyś zapytałem ładną aktorkę, skąd wzięła bursztynowe kolczyki, ale—
Drgnięcie w kąciku ust niczego nie obiecywało; uśmiech czekał, aż ktoś nawlecze go na żyłkę warg.
— Do dziś nie odpowiedziała.

nawlekanie koralików: k100 + 16 (talent)
suma: 100

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 75

Wszystkie — a najwięcej ponoć pani Vandenberg najstarsza. Lyra po babci odziedziczyła więcej, niż oczy.

Zrobiła miejsce dla koralika, którego cierpliwie obracał między palcami. Nawet nie zauważyła momentu, w którym bransoletka zbliżała się ku końcowi, a hobby w końcu odzyskało właściwości uspokajające. Miasto w oddali stało się ciche, głowa spokojna, a usta znów powróciły do stanu łukowego. Czasami jedyne, czego kobieta potrzebuje, to prosty komplement.

— Ciekawe, kiedyś mnie o to zapytał przystojny policjant. Brzmiało jak przesłuchanie, bo jeszcze nie znałam go za dobrze.

Naprawdę proste.

— To był prezent od Paula.

Znalezione zdjęcie w samochodzie, szczerbaty uśmiech na plaży i wysoki, szczupły mężczyzna, który już wtedy miał śladowe ilości siwizny na włosach. Teraz jego czupryna była całkowicie biała.

nawlekanie koralików: k100 + 5 (statystyka talentu) + 5 (zręczne dłonie)
suma: 191

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 78

Zielone, brązowe, zielone; odnalezione zguby posłusznie wracały na żyłkę i tym razem nie stawiały oporu przed szybko odnalezionym rytmem wspólnego nawlekania. Jeśli to był wyścig, na tym odcinku mieli remis — prawdziwym zwycięzcą była bliskość. Przywróciła dłoniom Vandenberg umiejętności manualne; Williamson nigdy nie wątpił w ich skuteczność — ciało pamięta, czego dokonały dwa tygodnie temu.
Przystojny (były) policjant domyślał się, co było powodem nieporozumienia; intonacja tamtego wieczora niczym nie różniła się od tej, która w lutym płynęła przez słuchawkę.
A skoro o pływaniu—
— Co u niego? — ojczym, który nie był złem; dostał zaproszenie do wnętrza śmietnikowego auta i nadal wywoływał uśmiech na ustach. Ile razy widok tamtej fotografii pchał Lyrę na zdradliwe meandry myśli, jak wyglądałoby jej życie, gdyby w nim został? — Wrócił z Australii?
Podobno Dead Can Dance pracowali nad nowym albumem; może coś słyszał.
Ostatni zielony koralik dotarł do granicy wiązania — bransoletkę zapletli razem, ale zawiązanie supełka i dalsze losy dzieła Williamson zostawił w rękach Vandenberg. Jego dłonie szybko odnalazły nową misję; odmierzył nową żyłkę na własnym nadgarstku, a potem trochę skrócił — długość dobierał na oko.
Te, na szczęście, miał dobre; zwłaszcza w noce nad Saint Fall.
— Zrób dla Oresa — odsunięte na bok pudełko ukrywało bogaty wybór kolorów; który pasował do Zafeiriou? — Na przeprosiny.
Lyra będzie wiedzieć.