Ostatnio zmieniony przez Zjawa dnia Sob Wrz 07 2024, 21:03, w całości zmieniany 2 razy

Zielone, tekturowe pudełeczko grzechotało, gdy podawała je Williamsonowi na schodach przeciwpożarowych. Wspinaczka po drabince na dach wymagała użycia obu rąk; właściciel dachu (najemca dachu?) warował niżej, gotowy ją złapać, gdyby któryś szczebel okazał się zdradliwy.

— Przyznaj się — podeszwa buta wydała wysoki dźwięk, uderzając o metal. — to całe dżentelmeńskie puszczanie przodem to tylko wymówka, by patrzeć mi się na dupę.

Touché; była w jego dresach. Nie mógł popatrzeć na zbyt wiele.

Dach był ładniejszy, niż się spodziewała. Nawet to wygląda lepiej niż w Sonk Road; tam dachy kamienic to ta sama Sodoma i Gomora, co ulice. Widok za to podobny. Saint Fall nie spało — nie w noc taką, jak ta. Święto Walpurgi potrafiło przeciągać się do rana, jednak żadne z nich nie miało ochoty spędzać go tam na dole.

Usiadła po turecku na rozłożonym kocu. Czekali z Oresem w niezręcznej ciszy, aż wróci — za każdym razem, gdy Lyra chciała coś powiedzieć, jeszcze bardziej chciała zamilczeć na wieki. Wystarczająco już bezmyślnego plecenia językiem jak na jedną noc. Dopiero gdy Williamson wrócił, poczuła, jak napięcie powoli znika. Da się wejść na dach?, spytała.

Pudełko leżało pomiędzy nimi na kocu. Bezsłowa sięgnęła po garstkę zielonych koralików i rozsypała je między swoimi nogami.

— Gdy potrzebuję się odstresować — wyjaśniła, odmierzając fragment żyłki o swój nadgarstek. — to je nawlekam. Nauczyć cię?

Drgające dłonie były jasnym sygnałem; potrzebowała się odstresować.

Zielone, tekturowe pudełeczko grzechotało, kiedy przyciskał je brodą do szyi; wspinaczka po drabince naprawdę wymagała użycia obu rąk, a te Vandenberg zniknęły z pola widzenia szybciej od szarej nogawki dresu.
Nie, żeby patrzył na jej łydki.
— Lepiej — wyzwolone ze smokingu ciało było mu wdzięczne; ramiona przypomniały sobie, do czego stworzył je Lucyfer — i nie było to kiszenie w marynarce. — To liczenie, że nią na mnie spadniesz.
Déjà vu, skoro o francuskim mowa; miał wrażenie, że kiedyś zaoferował dokładnie to samo.
Dach był tylko dachem — miejscem, do którego docierał tylko, kiedy wymagała tego magia, okoliczności albo uwięziony w kratce wentylacyjnej gołąb. Setki małych, rozświetlonych punkcików rozsypano po kobiercu panoramy miasta — każdy z nich próbował imitować niewidoczne w centrum miasta gwiazdy.
Williamson wiedział, że tam były; minęła północ i z jedną właśnie rozmawiał.
Wyciągnięte przed siebie nogi skrzyżowały się w kostkach — kilka godzin temu nie zdeptały nikogo w walcu wiedeńskim; odpoczynek był zasłużony, noc nadal młoda, a alkohol w Shoals Keep dopiero osiągał szczytowe natężenie. Wiele mil stamtąd istniało Stare Miasto — zamiast wytwornych przekąsek, w kieszeni bluzy przemycił żelki.
Były kwaśne i zdradziły swoją pozycję szelestem, kiedy siadał; gdyby Lyra zapytała, co to, zamierzał odpowiedzieć: moje stawy.  
— Wyglądają na coś, do czego trzeba cierpliwości — ciekawość wzięła górę nad wahaniem; wyłuskał z pudełka przypadkowy koralik — dopiero blade światło wyjawiło tajemnicę koloru. Był bursztynowy; Williamson zaczął dobierać do kompletu te same. — Pokażesz mi?
Wysunięty nadgarstek domagał się swojego skrawka żyłki.

Ha—ha; wystarczyło jej spadanie z nieba. Drabinkę niech zostawi w spokoju.

Pokiwała głową, potwierdzając tym samym tezę.

— Dużo cierpliwości, małe skurwiele są śliskie — małe skurwiele wciąż czekały na złączenie.

Najpierw należy przygotować żyłkę. Uniosła spojrzenie na wyciągnięty w jej stronę nadgarstek i oplotła go kawałeczkiem przezroczystego sznureczka.

— Dwa razy dłuższy niż nadgarstek, potem łapiesz dwa końce, wiążesz supełek i— — podała mu jego własną żyłkę oraz kawałeczek miękkiego drucika, który wyciągnęła z pudełka. — Tym nawlekasz, będzie ci łatwiej.

Dokładnie to samo zrobiła z własnym, pierwszy koralik przepychając już między drucikiem a żyłką. Miał spokojny, zielony odcień i coś jej podpowiadało, że będzie dobrze wyglądał przeplatany mniejszymi, brązowymi.

— Dobrze się bawiłeś? — zapytała, ostrożnie podnosząc wzrok na jego twarz. — Na balu. W smokingu i... w ogóle.

nawlekanie koralików: k100 + 5 (statystyka talentu) + 5 (zręczne dłonie)

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 3

— Bardziej niż pirs? — od stycznia mieli remis; dwa upadki kontra dwa, chociaż ten należący do niej był bardziej widowiskowy.
Zwłaszcza finisz.
Ostrożnie obrócił między palcami jeden z bursztynowych koralików, kiedy inne — drobniejsze i zwinniejsze — wprawnie odmierzały długość żyłki. Instrukcje były jasne, a narzędzia pracy subtelne; musiał zmrużyć oczy, by dostrzec, co dokładnie wyławia z pudełka Vandenberg — miękki drucik wyglądał na podatny na zgięcia i zgubienie.
W mieszkaniu powinna ustalić kaucję za każdy zawieruszony element zestawu; musiałby wypłacić równowartość kraty Bombastica.
— Hm? — skupiony wzrok śledził wprawne ruchy dłoni; Lyra nawlekała koraliki na żyłkę z wprawą kogoś, kto robił to od lat. Powinien zapytać, kiedy zaczęła; później.
Później, bo teraz—
— Było znośnie — pierwszy bursztynowy koralik wsunął się na żyłkę z lekkimi oporami; drugi prawie wypadł spomiędzy palców, ale Williamson był szybszy. — Przegrałem zakład, który sam otworzyłem, nie podeptałem partnerki w tańcu i—
Trzeci z koralików opadł na żyłkę; dopiero po nim Barnaby podniósł wzrok znad nieśmiałego początku bransoletki.
— Doniosłem do domu ogień. Orestes powiedział, że przy nim poczyta.
Kiedy wrócił do mieszkania, oboje siedzieli w salonie; w telewizji leciała powtórka Columbo i Williamson mógłby przysiąc, że gdyby zapytał o fabułę, żadne nie potrafiłoby odpowiedzieć.
— A wy? Wypad był dość—
Nieoczekiwany; kiedy wychodził, Lyra próbowała stać się jednością z łóżkiem.
— Spontaniczny.

nawlekanie koralików: k100 + 16 (talent)

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 93

Dorzucam k6 dla Lyry, bo uczeń przerósł mistrza

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 6

Jeden z koralików uciekał przed jej palcami.

— Tak, bardziej niż—

Ciche kurwa pod nosem, ale kolejna zielona kuleczka została nawleczona na żyłkę. Tymczasem słuchała opowieści o elitarnych balach elitarnego kręgu. Mimowolnie zacisnęła mocniej usta na nie podeptałem partnerki w tańcu; oczywiście, że z kimś tańczył. To bal — dokładnie to się robi na balach. Tańczy.

Szybkie spojrzenie na jego koraliki poskutkowało natomiast uniesieniem brwi do góry — co do kurwy, Williamson?

— Zawsze musisz być taki szybki? — połowę miał już zapełnioną, a ona ledwo mrugnęła.

Nawlekła kolejny, tym razem brązowy.

— Mhm, ogień? To dobry znak. Ktoś — Matka; błagam, niech to będzie Matka. — cię pobłogosławił.

Znów spuściła wzrok, gdy zapytał o to, jak bawili się po tej stronie torów. Koraliki wydawały się ogromnie interesujące; kto wie, może zmieniły kolor?

— Zepsułam Oresowi wieczór — przyznała po chwili. — Nie powinnam była wychodzić.

Nie powinnam była się urodzić; tak lepiej. Teza, pod którą może podpisać się Shirley.

nawlekanie koralików: k100 + 5 (statystyka talentu) + 5 (zręczne dłonie)
suma: 13

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 32

Groźby werbalne i myśli niemoralne — zerknięcie na postęp Vandenberg zatrzymało wzrok na palcach; ile błędów w życiu musiałby popełnić, żeby zreinkarnować się jako żyłka w jej dłoniach?
— Szczęście początkującego — osąd uniesionej brwi nie robił wrażenia na ojcu tej sztuki — tylko lekkie drgnięcie w kąciku ust oznajmiło jednoosobowej widowni, że naprawdę nie wiedział, co robi. Drucik pomagał w nawlekaniu, bursztynowe koraliki współpracowały chętnie, palce szybko chwytały za każdego nieposłusznego lokatora żyłki; uznał, że pod sam koniec doda dwa czarne.
Dzięki temu zawsze będą blisko kciuka.
— Przekonamy się, kiedy spróbuję rzucić rytuały — ogień z Nocy Walpurgii podobno pomagał przewodzić magię; jeśli to prawda, Williamson spędzi najbliższy tydzień w sercu pentagramu — Lyra ten sam okres czasu spędzi tu, próbując dokończyć bransoletkę w tempie, które obrała.
— Nie musisz dawać mi forów, Vandenberg.
Mieli całą noc, szukające snu miasto u stóp i koc, na którym ciała oddzielała tylko umowna granica pudełka. Bliskość była wyborem; dziś Lyra wybierała przestrzeń — Williamson przekraczał linię demarkacyjną tylko wtedy, gdy dłoń szukała odpowiedniego koloru koralika.
Był w połowie wyławiania świeżej porcji bursztynowych, kiedy wyznanie unieruchomiło palce; opuszczony wzrok Lyry nie miał dla niego odpowiedzi.
— Czym dokładnie zepsułaś?
Nie co zrobiłaś? Żadnego co tym razem?
Ostatnie dni były ciężkie; Zafeiriou nie zaproponowałby wspólnej wyprawy, gdyby liczył na rozrywkową wersję Vandenberg.
— Wyglądał na zamyślonego, ale—
To Ores; nawet, kiedy śpi, tworzy filozofię.

nawlekanie koralików: k100 + 16 (talent)
suma: 109

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 57

Szczęście początkującego trwało — ku jego satysfakcji i jej lekkiej frustracji. To nic, nawet ułomne nawlekanie koralików uspokajało dłonie, które szukały zajęcia. Nie istniały grzechy, które mógł popełnić, by odrodzić się jako jedna z nich — w przeciwieństwie do niego, łatwo pękają.

— Pomyślałam, że będziesz ich potrzebować — dwa zielone i znów jeden mały, brązowy. — po tym całym tańczeniu z partnerkami—

Ups, liczba mnoga była dopowiedziana.

Zerknęła ostrożnie w stronę jego dłoni, znów zwalniając tempa własnej robótki ręcznej. Ktokolwiek powiedział, że Williamson nie ma zwinnych palców, zwyczajnie kłamał. Ozdobione żyłami pracowały dzielnie nad bransoletką, a ona zaczęła się zastanawiać, czy bycie koralikiem byłoby takie złe. Jednak znów powiedziała za dużo i coś zepsuła — wraz z jej słowami, jego palce przestały pracować.

— Powiedziałam, że—

Westchnęła, dobierając kolejną garść zielonych koralików.

— Że wszystkie wróżby to bzdury.

Dla każdego, kto zna Orestesa, kontekst tego jak paskudne jest to zdanie, jest jasny.

nawlekanie koralików: k100 + 5 (statystyka talentu) + 5 (zręczne dłonie)
suma: 55

The member 'Lyra Vandenberg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 3