Po ostatnim dniu miała naprawdę wiele do myślenia.
Przede wszystkim – odzyskała już pentakl, a skoro i tak już Ronan zauważył jego brak, przestała się obawiać, że mógłby mieć wobec niej jakiekolwiek pretensje odnośnie niekompetencji.
Musiała sobie poukładać w głowie to wszystko. To stowarzyszenie, które podąża za Matką… które sprzeciwia się woli rozwarcia Wrót Piekieł jeszcze bardziej i chce utrzymać porządek takim, jakim jest. Jeszcze nie wiedziała, z czym konkretnie się to wiązało, ale podzielała ten cel.
I, być może, przypuściła, że Ronan mógł mieć rację. Że, być może, cała jej droga przeprawiała ją przez trudy życia, pozbawiła ją dosłownie wszystkiego, aby doprowadzić przed oblicze Matki. Być może właśnie od Niej miała zobaczyć wyciągniętą dłoń, być może Ona miała pomóc jej się podnieść. Być może Ona mogła pomóc odnaleźć jej sens swojego istnienia na nowo.
Być może bezsensowna tułaczka w ciemności skończyć się miała teraz.
Być może nów bezkresnej nocy miał być rozświetlony wyraźną tarczą srebrzystego księżyca.
— Ronan? – pyta cicho. Zanim wybrała numer, upewniła się, że Marvina nie będzie w okolicy i nie usłyszy jej rozmowy.
Nie powinien o tym wiedzieć. Nie teraz. Być może nigdy.
Zasługiwał na to, aby bezpiecznie przetrwać zmiany, o których jeszcze nie wszystko wiedziała Sandy.
— Masz czas porozmawiać?

Trzy doby napięcia, kilkadziesiąt godzin wyczekiwania i tylko jeden sposób, by poznać prawdę.
Każdy dzień milczenia przypomina werdykt, chociaż nie powołano ławy przysięgłych i nie wyznaczono godziny rozprawy — sąd ostateczny nie potrzebuje kalendarza. Wspomnienia ubiegłej nocy — obecność Lilith, walka o gotowych na poznanie prawdy wyznawców, próby przeważenia szali zwycięstwa na ich stronę — odciskają na twarzy coraz głębsze piętna; cienie pod oczami imitują noc.
Nie są więc wrogiem — zaledwie dodatkiem, kolejnym śladem oddania, niewiele innym od tego, który wraz z blizną ukrywa się pod zarostem.
Dźwięk telefonu nadchodzi nieoczekiwane; gdzieś pomiędzy próbą znalezienia klocka do misternej konstrukcji bliźniaków, a stłamszenia dławiącej kuli przeczuć, które podchodzą do gardła pod uderzeniem dzwonka. Ronan potrzebuje tylko czterech sekund na podniesienie się z dywanu i poderwanie słuchawki z widełek; głos po drugiej stronie brzmi cicho.
Znajomo.
I—
— Sandy — zamiast przy telefonie; słuchawka, mocniej przyciśnięta do pokrytego zarostem policzka, staje się odruchem w rozmowach z Hensley. Nigdy nie mówi głośno, ale dziś wydaje się szeptem z krainy zmarłych; tych samych, których wołań słucha. — Pewnie, daj mi chwilę na—
Krótkie zerknięcie w kierunku chłopców upewnia go, że zajęli się sobą — zniknięcie za lekko uchylonymi drzwiami kuchni to błaha próba odgrodzenia się od podsłuchiwania bliźniaków. Jeśli będą chcieli, znajdą sposób; Ronan wie, że powtórzą zasłyszaną treść wyłącznie Jackie, a skoro i tak nie mają przed sobą tajemnic—
— W porządku — odnalezienie właściwych słów to wyzwanie; powinien zacząć temat sam, czy poczekać, aż zrobi to Sandy?
Niecierpliwość przezwycięża niepewność.
— Będziemy rozmawiać o pracy czy—?

Słuchawka podnosi się znacznie prędzej niż przypuszczała.
Chwila, w której Ronan znajduje dla siebie wygodne miejsce, jest chwilą, w której Sandy trawi własne zaskoczenie z powodu zaledwie jednego, może dwóch sygnałów. Była przygotowana na znacznie więcej. Ale może zwraca na to uwagę tylko dlatego, że nie wie, jak z nim o tym rozmawiać.
I czy Marvin nie wróci po coś do domu.
Jego głos także jest cichy. On też przed kimś się skrywa.
Zabawne. Zabawne, że wyznanie, iż magia jest wartościowa, wymaga ukrywania się przed najbliższymi.
— Czy – odpowiada krótko, zerkając jeszcze w stronę drzwi prowadzących do garażu. – Myślałam nad tym, co mi powiedziałeś. I chociaż nie wiem, jaka jest prawda, ale jeżeli los doprowadził mnie do momentu, w którym, być może, wyciąga do mnie rękę-
Chwila ciszy. Jeszcze jedno spojrzenie. Nie ma pewności, ale chce w to wierzyć. Ronan jej dał więcej, niż dostała przez ostatnie lata.
Dał jej nadzieję, że jej istnienie się zmieni. Że, być może, nabierze jakiegoś znaczenia. Że, być może, jeszcze wszystko naprawi. Tylko w inny sposób niż myślała.
— Nie jestem jedynie pewna, jak mogłabym się przydać.
Tak naprawdę Ronan nie powiedział jej niczego, poza tym, że istnieją i w co wierzą. Lecz jak funkcjonują? Kim są? Czy Sandy będzie tam pasować? Czy ma wystarczająco umiejętności, aby tam być…?

Sekret, który nie jest sekretem, lecz ochroną — gdy bliscy, przy których Lanthier zniża głos do szeptu, mają cztery latka i dziecięcą szczerość, rolą rodzica jest upewnienie się, że nie powiedzą zbyt wiele w nieodpowiednim miejscu, o nieodpowiednim czasie, w nieodpowiednim towarzystwie.
Za kilka lat bliźniaki będą wystarczająco duzi, żeby zrozumieć; wtedy ich kształtowana od narodzin wiara będzie jeszcze mocniejsza. Co może zrobić Ronan, by ta Sandy była równie silna?
To proste; zacząć, od—
— W którym Lilith wyciąga do ciebie rękę — nie los, nie zbiegi okoliczności, nie przypadek; Matka. Sandy powinna uwierzyć, że pojawiła się w Cripple Rock z jej woli — że trafiła na Lanthiera, ponieważ dokładnie tego chciała Lilith.
Że potrzebowała tylko dwóch sygnałów, by usłyszeć głos w słuchawce, bo dokładnie taka była wola Matki.
Wahania pomiędzy są naturalne; Ronan słyszy je w tonie Sandy — w lesie nie zdradził jej wiele, ale skoro zadzwoniła, chce znać prawdę. A skoro chce znać prawdę—
— Sandy, masz w sobie magię, wiarę i umiejętności. Dokładnie to, czego potrzebujemy, by szerzyć wiarę w Matkę — zwątpienie, które powinna zastąpić wiara; pytanie nie brzmi jak Sandy może się przydać, ale kiedy. Świeżo po spotkaniu Kowenu, Ronan wie, że mają coraz mniej czasu; złożona Lilith obietnica rozstawia blizny podobne do tej na krtani. — Spotykamy się cyklicznie w pewnym miejscu w Saint Fall. Poznasz jego nazwę w swoim czasie, bez obaw.
Gdy nadejdzie moment kolejnego spotkania — albo kiedy Sandy otrzyma zadanie do wykonania.
— Tam wspólnie ustalamy, co możemy zrobić dla Lilith i dla Kowenu Nocy, którego częścią jesteśmy — czy wyjawił jej nazwę w Cripple Rock? Nie ma pewności; myśli nadal tkwią wokół okrągłego stołu w Midnight Mirage. — To stara i ukrywająca się przed władzami Kościoła organizacja, nie znajdziesz nigdzie zapisków ani listy członków.
Jest ich wielu, ale powinno być więcej; tam, gdzie chwieje się wiara, trzeba nowych, świeżych fundamentów.
— Każdy ma prawo głosu i każdy jest dla nas cenny, bez względu na to, czy woli działać w zupełnym ukryciu, czy podejmuje ryzyko wyjawienia swojej tożsamości — mimowolnie uniesiona do krtani dłoń muska zyskaną w grocie bliznę; inicjację zdradzenia siebie przed innymi Ronan ma za sobą — wbrew wszystkiemu, nie żałuje. Wiara w Matkę nie jest powodem do wstydu; jest siłą, której będą teraz potrzebować. — To, ile poświęcisz dla Kowenu i jak duży zaoferujesz wkład, jest wyłącznie twoją decyzją.
Lanthier wie niewiele o umiejętnościach Sandy; magia, odmienność, ale to oczywiste rozwiązania — prawdziwa istotność tkwi pod powierzchnią.
— Znasz magię natury. Jesteś medium. Co jeszcze?
Wszystko ma znaczenie; wszystko może być przydatne w rękach Matki i ich dzieci.