Luźne koszule, spodnie na szelkach z nieprzyzwoitą wręcz ilością kieszeni. Trampki, które najlepsze czasy mają już dawno za sobą - lub, we własnym ogrodzie, na boso. Włosy w nieładzie lub spięte w luźny kucyk; policzki zarumienione od słońca.

Elegancka chłopczyca. Klasyczny komplet zamiast sukienki, biżuteria raczej solidna i ciężka niż delikatna. Obcasy wciąż jednak wysokie, makijaż - wyrazisty, włosy - uporządkowane do perfekcji.

Rzemiosło

Tarta z puszystą gruszką (3 porcje), tartaletki winogronowe (2 porcje), muffiny z borówkami (2 porcje), kruche ciasteczka brzoskwiniowe (1 porcja)

Z plecakiem pełnym słodkich wypieków – niezbyt zdrowa, ale jak smakowita wałówka na cały dzień – butlą lemoniady, parą rękawic ogrodniczych, grabkami i małą łopatką maszerowała raźnym krokiem z Hillview do jednej z dróg prowadzących do miasta, by dołączyć do pracujących tam ludzi. Taczki, łopaty i pełnoprawnych grabii nie miała, podobnie jak żadnych sadzonek – była jednak przekonana, że wszystko znajdzie się na miejscu.
Znalazł się też Barnaby, którego obecności, dla odmiany, w ogóle nie brała pod uwagę.

Spłoszone stado gołębi poderwało się do lotu, przegonione przez piskliwie rozchichrane dziecko, które wpadło w sam jego środek. Berbeć komicznie wymachiwał rękami, jakby próbował pochwycić któregoś z ptaków, a Claire przyglądała się temu z politowaniem, bo choćby nawet dzieciak był dwa razy wyższy, wciąż mógłby sobie co najwyżej pomarzyć o ptasich pierzach.
Potem przyglądała się z politowaniem także sobie, bo wzrok padł jej na białą plamę pozostawioną na koszuli.
- Naprawdę? – zazgrzytała zębami. Chusteczek, jak na złość, nie znalazła ani w pierwszej, ani w drugiej z przegrzebanych kieszeni plecaka – dopiero w trzeciej, niemal na samym dnie.
Ptasie stado z powrotem przysiadło na skwerze, niedaleko, raptem parę kroków od jej ławki. Jeden gołąb przyglądał jej się intensywnie. Finnegan nadęła się. Potrzebowała jednego rzutu oka, by upewnić się, że nikt nie słyszy. Drugiego, by prześwidrować ptaka wzrokiem.
- Dumny z siebie jesteś? – wygruchała napastliwie. Gołąb odgruchał, coś że przeprasza, że przecież to nie specjalnie, że ona powinna wiedzieć to lepiej niż ktokolwiek inny, i że w ogóle mogłaby zrobić coś z tymi dziećmi, bo to przecież nie może tak być, żeby...
Przestała słuchać w połowie, trąc tylko koszulę z coraz większym zapamiętaniem.

Rzemiosło
x

Dała Charliemu chwilę by się rozejrzał. Sama zrzuciła kurtkę, zsunęła buty i raźnym krokiem pomaszerowała do kuchni, prędko zajmując się inwentaryzacją zapasów. Obiecała wszak przecież słodkości. W głowie wertowała przepisy – te doskonale znane i te bardziej eksperymentalne. Najchętniej zrobiłaby drożdżowe, to jednak zajęłoby zbyt wiele czasu. Potrzebowała czegoś prostego, co nie będzie się piekło przez kolejne trzy lata.
Czyli tartaletki i ciastka. Te nigdy jej nie zawiodły.

Wyciągnięcie Arlo w dzicz nigdy nie było trudne. Już od samego początku, odkąd na jednej ze szkolnych wycieczek okazało się, że oboje tak samo lubią się ubrudzić, umoczyć i umęczyć na całodniowych wędrówkach, ich relacja miała mocno określone ramy – w znacznej mierze pachnące lasami. Łazili dużo. Łazili często. Gdy okolice Saint Fall mieli już w małym palcu, zaczęli szukać dalej. I dalej. I dalej. Wycieczki jednodniowe, weekendowe albo na tydzień – cokolwiek udało się wyrwać, cokolwiek udało się wcisnąć w ich kalendarze.