To był maj, pachniała tacka prochem — błękitne wody śródziemnomorskich wód śpiewały syrenim głosem—
— Ciao, ciao, ciao siciliano!
Jest maj, pachnie chlorem — mozaika na dnie basenu ma kolor nieba nad głową. Śliskie płytki wodzą na pokuszenie; łatwo na takich upozorować upadek. Panie prokurator, klnę się na cycki nonny, ten pan się poślizgnął i wpadł na grilla — co za pech, akurat smażyłem pesce spada alla griglia na głębokim ogniu.
Jest maj, na wschodnim wybrzeżu mija dwunasta; odkorkowana butelka Marchesi Antinori Solaia Toscana pięknie pasuje do popisowego dania dnia — Valerio alla cocaina. Przyciągnięty na brzeg basenu leżak na pewnym etapie przedpołudnia wpadł do wody; plastikowy potworek leży teraz na dnie i bawi się w Titanica.
Paganini nie zamierza mu przeszkadzać.
— Giri il mondo e cerchi la fortuna — radio na stole trzeszczy razem z Umberto — signor Tozzi nie zawodzi nigdy, kiedy plan dnia rozpada się w pył na widok pustego domu. Valerio ma klucze; Valerio wszedł jak do siebie; Valerio wbiegł na piętro z niegasnącą nadzieją na odkrycie, że gospodyni ćwiczy jogę na kutasie jego brata.
Pusta sypialnia napełniła smutkiem — pełna butelka wina zrekompensowała straty moralne. Pożyczone z kuchni radio miało w środku kasetę — istniało pięćdziesiąt procent szans (allora, na coś się przydały te studia, no?), że z głośnika pierdolnie go w ucho Edith Piaf czy czego tam słucha Genny, kiedy gotuje coq au vin udając, że pierwszy człon (heh) nazwy wcale nie brzmi znajomo.
Jedno play nad basenem ratuje dzień — na dobry początek poleciał Toto Cutogno. Pół butelki wina i jeden leżak na dnie basenu później Valerio odkrywa, że to jego kaseta; pierdolony Elio.
Zdolności wróżbiarskie ciałem się stają — cień nad twarzą rozpoczyna nowy zakład z samym sobą.
Pięćdziesiąt na pięćdziesiąt — brat czy bratowa?
Oczu, ukrytych pod ciemnymi szkłami okularów, nie widać; rozchylona powieka to niewinne oszustwo w basenie pełnym grzechów.
— Ciao, ciao, Elia—no — bezbłędnie w tym piosenki — radio nadal trzeszczy, jest maj, la dolce vita w Hellridge trwa i rozciąga usta w uśmiechu. Mio fratello, pierwsza czuła myśl od godzin; mio bello. — Nie macie oliwek w lodówce.
Wsparta o brzuch butelka porusza się z każdym słowem, wdechem i napięciem mięśni — ragazza Valerio nazywa się Cabernet Sangiovese i bardzo lubi bliskość bokserek.
W drodze nad basen zgubił garnitur — buty w holu, marynarka w kuchni, spodnie w salonie, lewa skarpetka na girllu, prawej nie odzyska nigdy.
— Prawie zrobiłem martini z karczochem.
Nazwie je kartini i zacznie serwować w podziemnym klubie; kto się skrzywi, straci trzy losowe zęby.
Bella idea, no?

Był maj. Drzewo figowe listki miało zielone, a owoce nieistniejące; korona drzewka zapewniała cień i bezpieczne schronienie przed słońcem. Nic więcej.

Był maj, a Elio nad basen dotarł po szlaku porzuconych ubrań. Tego Kopciuszka poznał już po skarpetkach — nie musiały być podpisane, by być charakterystyczne.

Plastikowy leżak chowa się w podwodnym cieniu Valerio — po chwili namysłu Elio uznaje, że mu tam dobrze. Będzie musiał skonsultować z Genny nowy wystrój ogrodu. Valerio to jebany wizjoner to argument jakiś, aczkolwiek rzadko wystarczający. Ostatnio działający raczej odwrotnie niż Elio by chciał, ale argument najważniejszy, z którym nikt — nawet Genevieve ze wszystkimi swoimi sztuczkami perswazji, jak brak bielizny — nie jest w stanie dyskutować, wciąż przewyższa wszystko.

La famiglia prima di tutto.

Genny to rozumie; Genny się z tym nie kłóci. Genny rozumie ich bardziej niż oni rozumieją siebie samych.

Podwórko tonęło w Toto Cutogno, leżak tonął w basenie, a Valerio tonął w promieniach majowego słońca.

Elio użycza mu trochę własnego cienia, gdy unosi do góry nie brwi, a kąciki ust. Bezwarunkowa, braterska reakcja.

— Dobrze, że się powstrzymałeś — ściągnął marynarkę i zawiesił ją na nadwodnym leżaku. — Ciężko sprzątnąć rzygowiny z basenu, no?

Valerio powinien pamiętać rok 84' i to, że większość rzygowin była jego, chociaż nikt nie wykluczał współudziału dwóch dam, które wyglądały na nieco zielone na brzegu basenu. Zabrał mu na tydzień przywilej klucza, ale potem zapomniał już, o co się wściekał. Klucz wrócił tam, gdzie jego miejsce; prosto w braterski uścisk.

Buty były skórzane i kurewsko drogie — Elio był na bieżąco z rachunkami, więc ułożył je porządnie obok leżaka — potem buty, guziki od koszuli i spodnie. Jedyne, co powędrowało z nim, to paczka papierosów pozostawiona na brzegu, gdy wskakiwał do basenu.

Jeśli ochlapał Valerio, to specjalnie.

— Cazzo, freddo — fakt, że Valerio nie telepał się cały z zimna, mogło wyjaśniać tylko jedno.

Martini było mocne i któreś z kolei.

— Długo sobie jaja odmrażasz?