First topic message reminder :

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Sob 16 Lis - 15:36, w całości zmieniany 2 razy

Charlotte, wzrok nieznajomej kobiety zatrzymuje się na dłuższą chwilę na Tobie. Cisza po Twojej wypowiedzi pulsuje, zdaje się intensywna, aż drażniąca, aż nieswoja. Kobieta marszczy brwi, przyglądając Ci się z mieszanką zdziwienia i niezrozumienia.
— Niespodziewane – odzywa się nareszcie, ujawniając na głos to, co od dawna można było wyczytać na jej twarzy. – Ci mężczyźni to innowiercy. Czczący Gabriela i jego dumę, nabierający się na jego kłamstwa. Podążający za jego słowami, palący czarowników na stosie dla jego imienia, obrażający Waszego Ojca i Waszą Matkę. To ci, którzy zabili Aradię. A jednak Wy wstawiacie się za nimi, pragnąc ich uwolnić. Dlaczego? – Krok w Twoją stronę jest niespodziewany, Charlotte, a dziwne uczucie niepokoju wzrasta. – To moja cena. Powiedzcie mi, dlaczego Wam zależy na życiu tych, którzy Wasze by odebrali.

Charlie, chociaż bardzo starałeś się doliczyć, ile wilków było w okolicy i ile ich minęliście, ostatecznie nie mogłeś mieć pewności, że jest ich dokładnie tyle, ilu było drwali. Nie możesz oprzeć się wrażeniu, że coś w tym miejscu nieustannie rozprasza Twoją uwagę, a wrażenie staje się intensywniejsze, kiedy nieznana Wam kobieta zwraca spojrzenie w Twoją stronę.
— Tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty piąty – odpowiada bez zająknięcia. – Dokładnie dziesiąty maja.

Ostatnie pytanie pozostało jednak wciąż bez odpowiedzi, kiedy wzrok przenosił się w stronę Richarda. O dziwo, kącik ust wyniosłej kobiety zdawał się unieść w ledwie widocznym uśmiechu.
— Istnieje magia, jakiej nie poznają nawet dzieci Lucyfera i Lilith. To miejsce przypomina mi o lasach, które niegdyś były moim domem. Kiedy ludzie rozumieli, czym jest szacunek do natury – jej spojrzenie prześlizguje się znacząco w stronę leżących pod drzewami oliwnymi wilków. – Ci ludzie ścięli święte drzewo. Moje drzewo. Dlatego spotkała ich odpowiednia kara.

Kobieta chce informacji, lecz popełnia błąd, nie zaznaczając, że odpowiedź ma być szczera. Kusi, by sięgnąć do kłamstwa, by wypuścić wiązankę, dostosowaną do jej uszu, ale jakich argumentów miałaby użyć? Sama ma wymierzyć im karę? I czym w ogóle jest święte drzewo? Wraz ze skupionym na sobie spojrzeniem, coraz trudniej przychodzi jej zebranie myśli. Pulsujący ból na powrót rozłupuje czaszkę, a skóra zdaje się bledsza.
- Tak, wiem, kim są. Nie mogę ich znieść równie mocno, co ty - stwierdza,  mówi za siebie, nie oglądając się na towarzyszy. Ci dwaj też są tu z przypadku - Charliemu pewnie przyświeca jakiś zaprogramowany przez Gwardię cel, zaś Richie ma w sobie pokłady bzdurnej empatii. Czego natomiast chce Charlotte? Nikomu nie życzy odejścia w stronę Nieba, nawet największemu wrogowi. Kłody rzucane pod nogi w tym świecie, są o wiele ciekawsze. - To ślepcy, którzy patrzą na nas z pogardą i nie wahaliby się podłożyć ognia pod stos, na którym mielibyśmy spłonąć. - Przykra rzeczywistość, z której można wynieść różne nauki. Williamson używa jej jako wody napędzającej młyn. - Ale pomyśl. Co im teraz zrobiłaś? Co zyskają, jeśli zostaną w ciele wilków, przez swoje ograniczone rozumienie, nie wiedząc nawet, co ich spotkało? Będą zagubieni i bez celu, a my zostaniemy z ich nienawiścią nadal nieodmienioną. - Czy świat byłby piękniejszy, jakby postawić wszystko w płomieniach? Zdecydowanie byłoby od czego odpalać papierosa, ale nie do końca jest to satysfakcjonujące rozwiązanie. Nie rusza się z miejsca, czując się tak, jakby nogi wrosły w ziemię. Ton stojącej przed nią istoty nie napawa optymizmem, ale też nie zmusza do absolutnego wycofania. Charlotte zdecydowanie nie należy do osób, które opuszczają swoje racje, nawet w zagrożeniu życia.  - Myśl o tym, jak o okazji. Dając im szansę na powrót, możemy pokazać im naszą siłę, ale nie wybierając sposób, który jeszcze bardziej ich zaślepi. Tylko tak możemy mieć nadzieję, że niektórzy z nich - urywa na moment, by przesunąć wzrokiem po wilkach - może jeden na dziesięciu, zrozumieją, że są w błędzie. - W końcu nie chodzi o to, żeby ich kochać, ale by wyznaczyć zasady. Kto miałby to zrobić? To kwestia drugorzędna i nad nią można zastanowić się po opuszczeniu lasu. Co, jeśli ludzkość ich zawiedzie? Cóż, ktoś spłonie.
Przez moment obawiała się, że towarzyszący jej chłopcy w kilku prostych słowach przekreślą ich szanse na cokolwiek, ale ci względnie zachowują poziom. Ściągnięcie brwi wywołują słowa nieznajomej - dziesiąty maja? Komuś zaginęły ostatnie dwa tygodnie. Ludzie kiedykolwiek coś rozumieli, szacunek do natury? Kim tak naprawdę jest stojąca przed nimi kobieta? Dlaczego zdecydowała się pojawić teraz, dlaczego reaguje? Zbyt wiele pytań, a pulsujący w głowie ból przypomina o upływającym czasie.

Zamilkł słuchając odpowiedzi kobiety. Może i miała rację, ale czy do końca? Nie był taki pewien. Cześć jego własnej rodziny była niemagiczna, jego przyjaciel z takiej pochodził. W armii większość nie znała magii - czy to sprawiło, że dla nich nie ryzykował? Absolutnie.
- Oko za oko, tak? Oni robili źle nam, więc my im też? - potarł wewnętrzne kąciki oczu; nie mógł doliczyć się wilków. Kto wie, czy to byli sami drwale, czy ktoś jeszcze.
Był rozproszony. Gdy kobieta na niego spojrzała poczuł, że zupełnie nie może się skupić. Kim ona była?
słowa Charlotte były dosadne. Czego innego mógł się spodziewać po córce Williamsona? Niektórzy radykalizm mieli we krwi. Ze względu na własną rodzinę i przyjaciół, mógłby odebrać jej słowa osobiście. Nie miał pojęcia, czy dobrze dobierała słowa kłamiąc, czy mówiła szczerze. To nie miało znaczenia; ich celem było sprawić, by wilki wróciły do swoich prawdziwych postaci. Co dalej? Czyszczenie pamięci, standardowa procedura.
- Mamy być tacy sami, jak oni? Skoro wyznawcy Gabriela nie mają litości, my też mamy się jej wyzbyć? Czy to nie sprawi, że staniemy się tacy sami? To zły kierunek. Nie jesteśmy tacy. Ja nie jestem - przemoc rodziła przemoc, a on doskonale o tym wie. Wzdycha opuszczając ręce. Cokolwiek tu się działo... - Nie. Jest dwudziesty trzeci - skorygował ją, gdy podała mu datę. Bacznie obserwował sylwetkę kobiety - a przynajmniej starał się usilnie na niej skupić, gdy postąpiła krok w stronę Charlotte. Zerka na Morley'a chcąc sprawdzić czy wszystko z nim w porządku.
Zabawne, to on sam przed chwilą potrzebował pomocy, próbując uspokoić oddech i rozszalałe serce.
- Kim jesteś? - pyta wprost raz jeszcze. Spodziewa się, że znowu nie otrzyma odpowiedzi, a jednak...

Nie do końca zgadzałem się z Charlotte. Wilki rozumiały dużo, potrafiły się nawet modlić do Gabriela - wystarczyło ich tylko posłuchać. Postanowiłem jednak nie poruszać tego tematu, by nie wchodzić w słowo Williamson, która doskonale prowadziła rozmowę z tą dziwną osobą.
Była kimś, kogo nie byłem w stanie pojąć. To była kobieta. Człowiek. A mimo to było w niej coś niepokojącego. Może to przez zatrucie magiczne? Słowa o magii, której nie będziemy w stanie poznać, zdziwiła mnie do granic. Przecież źródło magii jest jedno. O co mogło jej chodzić?
-Jest nam bardzo przykro z powodu twojego drzewa, Pani. - Jeśli było dla niej aż tak ważne, że nazwała je świętym, to nie dziwota, że postanowiła ukarać sprawców tego czynu. Czy to drzewo, do którego się modliła, by porozumieć się z jednym z upadłych? - Dlaczego mówisz, że nie poznamy tej magii?
Trudno było mi zwalczyć ciekawość. Szczególnie że to miejsce mogło być jakąś magiczną anomalią, biorąc pod uwagę, że tej kobiecie gdzieś zgubiły się dwa tygodnie. Nie chciałem o tym myśleć, ale mimowolnie przypomniały mi się historie o kręgach wróżek, po wejściu do których ludzie gubili nawet dziesiątki lat.
Oby to nie był ten przypadek.
-Oni nie potrafią być wilkami - wtrąciłem cicho. - Są zdezorientowani i zagubieni. Nie mieli wilczej matki ani ojca, by nauczyli ich polować, słuchać instynktów. Nie będą skuteczni i tylko zrobią tu bałagan, bo nie będą w stanie znaleźć odpowiedniej zwierzyny i jej dobić.
Spojrzałem na kobietę, chociaż jej spojrzenie było ciężkie i przeszywające. Czułem też na sobie wzrok Orlovskiego, ale starałem się nie rozpraszać, gdyż to byłoby bardzo niekulturalne.
-Ich watahy - to ich ludzkie rodziny. To tam należą.
Ja należałem teraz do tej, więc powinniśmy grać do tej samej bramki. Jeśli postanowiono, że walczymy o życie drwali - ja również będę o nie walczyć najlepiej, jak potrafię.

Twarz kobiety zdawała się nieprzejednana. Spojrzenie zyskało na surowości, a oczy mrużyły się, kiedy padały słowa każdego z Was. Wpierw – Charlotte, której odpowiedziała cisza. Potem – Charliego, który został skwitowany uśmiechem politowania. Na koniec – Richarda, dla którego uśmiech nieznacznie złagodniał.
— Nawet Wy podążacie za następcą Piotra, ziemskim wysłannikiem Gabriela, chociaż tego nie wiecie. I chcecie postąpić dokładnie tak, jak Jezus radził ludziom.
— Odpuść im, Fauno.
Kobieta nieznacznie odwraca głowę. Wy również możecie dostrzec mężczyznę powoli zbliżającego się w stronę kobiety. Jego tors był nagi, twarz okalały długie, brązowe włosy, a broda przypominała kształt koziej. Jeżeli wykonacie rzut na percepcję i przekroczycie próg 70, dostrzeżecie, że nic więcej nie zgadza się z ludzką postacią – jego nogi, na których właśnie zmierzał, częściowo zasłonięte przez szatę kobiety, wyglądały na kozie. Rzuty możecie wykonać w kostnicy.
— Mają rację. Oni nie wiedzieli.
— Zbezcześcili las.
— Świat się zmienił, a i dawniej ludzie ścinali drzewa.
— To było moje drzewo.
— Nie wiedzieli o tym. Ten młodzieniec ma rację, nie mają instynktu, by przetrwać.
— Tutaj? Tu nic im nie grozi. Dostali łagodną karę.
— Czy nie słyszałaś, jak mówili, że w ten sposób będziesz taka sama?
Twarz kobiety wydawała się zmieszana, zrezygnowana. Kimkolwiek była postać mężczyzny, jaka stanęła właśnie tuż za nią, wyglądało na to, iż uznawała jego autorytet, bądź też traktowała go na równi. Głośne westchnienie poniosło się do Waszych ust, a potem usłyszeliście głos jej towarzysza:
— Przepraszamy, że tak wyszło, dzieci Lucyera i Lilith. Przeniesiemy się w inne miejsce. Nie usłyszycie już o nas. Fauno?
Kobieta uniosła głowę, by spojrzeć w twarz brata. Chwila milczenia rozgrywała się pomiędzy nimi, nim w końcu rzuciła:
— Tak. Zabierzcie ich. Zrobicie z nimi, co uważacie.
Dłoń uniosła się w stronę wilków, a te nagle powstały i nadstawiły uszu. Druga dłoń wskazała wyjście z labiryntu i tam też właśnie podążyły stworzenia.
— Nie zaatakują Was. Gdy wyprowadzicie ich stąd, ponownie przyjmą swoją postać.

Za sprawą Wasze ingerencji, wilki zostają wypuszczone przez kobietę. Możecie podążyć z powrotem do wyjścia, bądź jeszcze przez chwilę pozostać w centrum labiryntu. Niezależnie od decyzji, po upływie jednej tury zwróćcie się ponownie o ingerencję Mistrza Gry.

Litość jest czymś, co należy nauczyć się umiejętnie wykorzystywać, by w życiu przynosiło wymierne profity. Dzięki litości można przekonać do siebie innych, wyciągając doń pomocną dłoń, puszczając przewinienia w niepamięć i dając komuś drugą szansę, by finalnie zdobyć ich zaufanie. Jej brak daje nieugiętość, moc w zdecydowaniu, wzbudza postrach w otoczeniu. Nie jestem taki, jak oni, padają słowa Charliego, a brunetka tłumi w sobie chęć obrzucenia go przelotnym spojrzeniem. Głupia była, wykręcając na tarczy telefonu jego numer, łudząc się, że może jej pomóc. Realizacja rzeczywistości okazała się bezwzględna, a niemagiczni najwidoczniej wzbudzają w nim więcej sympatii.
Nie potrafi sobie odmówić wywrócenia oczu, kiedy Richard dzieli się tymi wszystkimi łzawymi argumentami, którym niestety racji odmówić nie można - dlaczego on zawsze musi mieć takie trafne uwagi? Mówi o rzeczach prostych, które mimo wszystko trudno przychodzą zaklinaczce na myśl, bo oto na scenę wchodzi kolejny abstrakcyjny byt.
Im dłużej przygląda się dwóm postaciom, tym mocniej utwierdza się w przekonaniu, że to, co się tu dzieje, jest zwyczajnie pojebane. Odwraca się ku chłopakom, by upewnić się, że widzą to, co ona. Dlaczego tak łatwo przejść na porządek dzienny z czymś tak niespotykanym? Zielone tęczówki opierają się na sylwetce Fauny - dopiero dostrzeżenie gęsto owłosionych nóg sprawia, że rozumie zbieżność imienia - i w jednej chwili Charlotte zdaje się z nią sympatyzować. Ona walczy o swoje racje, o dziedzictwo, swoją własność, o honor. Wszystko to ma być jej odebrane za sprawą krótkiej pogadanki o byciu lepszym od innych. Czy to aby na pewno ma być takie łatwe? Przekreślenie wartości, wymazanie potrzeb, cały świat postawiony na nogi - jak sobie z tym poradzić? Czy będąc na jej miejscu, równie szybko odrzuciłaby to, co dla niej istotne? Empatia nie jest wpisana w dzisiejsze menu Charlotte.
- Nie, spoko, nic się nie stało - mruczy pod nosem z wylewającym się zewsząd sarkazmem, bo oto trwa wewnętrzna walka, w której Williamson nie wie jeszcze, jaką obrać stronę. Bardzo, kurwa, dobrze, ciśnie się na usta, kiedy faun obiecuje, że już o nich więcej nie usłyszą. Im szybciej ta cała szopka dobiegnie końca, tym lepiej. Tłumi w sobie potrzebę poznania odpowiedzi na kolejne pytania - kim są ci przybysze, skąd pochodzą, co znaczy święte drzewo, jak zdobyli swoją moc i co to znaczy, że nigdy nie będzie im dane sięgnąć po podobną? Mnogość niewiadomych sprawia, że twarz czarownicy staje się jeszcze bledsza, a rytmiczny puls w skroni przypomina o trawiącej jej ciało gorączce.
- Dobra, idziemy chłopaki, bez ociągania - rzuca ku wilkom, samej zwracając się w kierunku tunelu, którym przybyli. Dość ma już lasu, zwierząt, faunów, dylematów i tego nieszczęsnego rozłupującego głowę bólu. Przykłada chłodną, zawiniętą w bandaż dłoń do czoła, czując, jak odpuszczają wszystkie kotłujące się myśli, na podium wysuwając przemożną chęć dotarcia do domu. Nie ogląda się już za siebie, ani na fauny, ani na gwardzistów - jeśli będą mieć potrzebę innego domykania tej chorej akcji, są zdani na siebie.

| percepcja 76 + 21 = 97

Kobieta milczała przez dłuższą chwilę, a on nie doczekał się odpowiedzi na swoje pytanie. Ta miała przyjść sama, już za kilka chwil.
Orlovsky już otwierał usta, by powiedzieć coś jeszcze, ale nim zdążył wydusić z siebie jakiekolwiek słowo, kątem oka dostrzegł zbliżającego się ku nieznajomej mężczyznę. Uniósł nieznacznie podbródek mierząc go spojrzeniem. Pozornie nic go nie wyróżniało; nie zdołał zauważyć kozich nóg, ponieważ zakryła je szata Fauny. Krótka wymiana zdań między nimi wystarczyła bo zrozumiał, że on również nie pochodził stąd (z tego świata?), i że był na równi z nieznajomą, która właśnie zyskała imię.
- Rozumiemy - kiwa głową nie mając wcale pewności, czy powinni odpuścić. Pewien był jednak tego, że w starciu z nimi mogą nie mieć szans; nie, jeśli oboje władali tak samo potężną magią. - Jeśli istnieje jakiś sposób, bym mógł zadośćuczynić utratę drzewa...
To mógł być dobry pomysł. To mógł być bardzo zły pomysł. Może powinien był ugryźć się w język. Nie ugryzła się w niego również Charlotte, a jej słowa ociekały sarkazmem. Zacisnął na moment usta, ale komentarz zachował dla siebie. Była młoda, jeszcze jej się odbije to wszystko czkawką. Niemal wszystkim członkom Kręgu by mogło.
Wilki podniosły się z ziemi i razem, zgodnie ruszyły w stronę wejścia do labiryntu, przez który jeszcze niedawno sami przechodzili. Charlotte ruszyła zaraz za nimi. Spojrzał jeszcze na Morley'a dając mu do zrozumienia, że na nich już czas. Sam zamierzał zostać tu jeszcze przez krótką chwilę by upewnić się, że Fauna i jej towarzysz znikną. Zaraz potem dogoni pozostałych.
Oby tylko znów nie ogarnęło go poczucie paniki. Oby oznaczone wcześniej drzewa wciąż były na swoich miejscach. Oby... cokolwiek. Nie był jeszcze pewien, jak wyjaśnią to wszystko w raporcie.




percepcja: K30 + 20 (percepcja) +13 (talent) = 63

Patrząc na nieznajomą, podejrzewałem się, że jej cierpliwość w końcu się skończy, po czym i my podzielimy los zmienionych w wilki drwali. Niespodziewanie przeszło mi przez myśl, że w sumie nie jest to najgorszy koniec. Na pewno lepszy niż inne rzeczy, które tak potężna osoba mogłaby nam zafundować, chociaż miałem wrażenie, że jej twarz jakby na chwilę złagodniała?
Na jej słowa o Jezusie już chciałem zaprotestować, kiedy nagle pojawił się drugi osobnik. Dziwny mężczyzna, który nazwał kobietę po imieniu. Fauna? To do niej pragnęła się upodobnić, by ? Bo przecież niemożliwe, by to była Ta Fauna. To niemożliwe. Takie rzeczy się nie dzieją. Nie mogą.
A co, jeśli tak? Ta myśli była głupia, idiotyczna i okropnie przerażająca. Na tyle, że aż nie wiedziałem, czy śmiać się, czy uciekać.
Nie, Morley. Po kolei. Potrzebujesz dowodów. Prawdziwych twardych dowodów. Więcej, niż fakt nietypowego i wykraczającego poza wszystko, co znałeś użycia magii. Więcej, niż to, w jaki sposób się do was zwracała i jak mówiła. No i więcej niż imię, jakim została nazwana.
A ten mężczyzna? Wyraźnie jest traktowany przez nieznajomą, jak ktoś równy… albo może ważniejszy? Czy byli może rodziną? Może i nie był to czas ani miejsce, ale próbowałem przypomnieć sobie wszystko, co kojarzyłem z książek i opowieści, jakimi raczyli mnie rodzice, gdy oglądaliśmy starożytne rzeźby w muzeum.
-Nie potrzebujecie pomocy? Miejsca, by zamieszkać? - Tak na wszelki wypadek zapytałem, w końcu raczej nie byli z tych okolic. - Mamy w Saint Fall, całą magiczną dzielnicę, dobrze ukrytą przed oczami niemagicznych. Tam nikt nie będzie wam robić żadnych problemów.
Bezpieczniej jest się trzymać razem. W miejscu, gdzie zwykły człowiek przypadkowo nie zniszczy tego, co dla ciebie ważne.
Spojrzałem z niepokojem na Charliego, kiedy ten zapytał o zadośćuczynienie, jednak w odpowiedzi dostałem sugestię, by ruszać za Williamson. Nie chciałem się rozdzielać. To brzmiało, jak okropnie zły pomysł, ale wierzyłem, że Orlovsky wie, co robi.
-Hej Charlotte, chcesz może wody albo kawy? - zapytałem cicho, kiedy tylko dogoniłem zaklinaczkę. Widziałem, że chyba coś jej się dzieje. - Papierosa?

|percepcja (nieudana): 8+5(percepcja)+8(talent)=21
rzut na historię: 20(historia)+18(wiedza)+k100

The member 'Richard Morley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 23

Charlotte, chociaż Twoje słowa zostały z pewnością usłyszane, nie doczekały się żadnej więcej reakcji, poza spojrzeniem dwojga nieznajomych śledzących Cię aż do zagłębienia z powrotem w przestrzeń labiryntu.
Charlie, na Tobie spoczęło spojrzenie Fauny. Już nieco bardziej łaskawym okiem przyglądała Ci się, słysząc płynącą od Ciebie propozycję.
— Zadbajcie o naturę – poleciła krótko. – Ostatnio wiele przeszła, szczególnie w tych rejonach. I jeszcze wiele przejdzie.
Richardzie, na Tobie natomiast osiadło spojrzenie mężczyzny, który uśmiechnął się do Ciebie przyjemnie, niemal z ojcowskim uczuciem w oczach.
— Nie sądzę, abyśmy potrafili znów mieszkać pomiędzy ludźmi. Ale dziękujemy, Richardzie. Znajdziemy sobie schronienie. Bądźcie zdrowi.
Niezależnie ile czekaliście, mężczyzna razem z Fauną zagłębili się po prostu, wchodząc w gaik, ale nie zniknęli. Nie zniknął również labirynt, którym przeszliście bez problemu drogą powrotną – prowadziły Was wilki, które, zgodnie z zapewnieniem Fauny, nie próbowały Was skrzywdzić. Przechodziły obok Was, wysuwały się naprzód, jakby z niecierpliwością, że nareszcie mogą stąd wyjść.
A kiedy nareszcie Wasze stopy postanęły na świetle słonecznym, wychodząc poza labirynt, dostrzegliście, że i wilki zaczęły się przemieniać. Po kolei, jeden po drugim, wracali do ludzkiej postaci. Byli to mężczyźni w sile wieku, chociaż teraz skołowani, mrużący oczy na świetle słonecznym, trzymający się za głowę. Niewykluczone, że z migreną. Wyglądało na to, że udało Wam się przywrócić światu całą grupę zagubionych mężczyzn. Problem był jednak jeszcze jeden. Byli oni niemagiczni – i niewiadomo, ile pamiętali ze swojego życia jako czworonogi.
— Co to było… - mamrotał jeden.
— Gdzie jestem? – pytał kolejny.
— Kim jesteście? – pytał ten bardziej przytomny.
Mieliście przed sobą grupę ośmiu niemagicznych i w Waszej gestii pozostaje, co z nimi zrobicie, ale wiedzcie, że Wasze akcje mogą mieć konsekwencje.

Przez pewien czas, gdy zajmowaliście się niemagicznymi, ciężko było zauważyć, że labirynt ułożony z gęstych drzew po prostu zniknął. Drzewa ponownie przerzedziły się, wyglądając o wiele bardziej naturalnie. Wyglądało na to, że Fauna wraz z drugim nieznajomym zniknęli – a miejsce, w którym stał labirynt, porosły krzewy i zioła. Richardzie, jako czarownik zaprzyjaźniony w podstawowym stopniu z botaniką, z łatwością rozpoznałeś podstawowe zioła, które używane są powszechnie do plecenia kadzideł.

Charlotte, Charlie, Richardzie, na podstawie Waszych decyzji udało Wam się uwolnić więzionych niemagicznych – Waszą decyzją jest, co z nimi teraz zrobicie. Przed Wami jest ośmiu niemagicznych, skołowanych i rosłych mężczyzn, których pamięć z tamtych zdarzeń pozostaje dla Was niewiadoma.

Na podstawie Waszych decyzji, Fauna wraz ze swoim towarzyszem i magicznym labiryntem zniknęli z tych terenów, jednakże po ziemi rozlała się swoista magia, która obdarowała ściółkę leśną darami, które mogą być wykorzystane do plecenia kadzideł.

W ramach ukończenia zadania, wszyscy otrzymujecie dodatkowe 50PD do zakupu surowców. Dokonując zakupu, powinniście podać link do tego posta na znak możliwości wykorzystania takiego bonusu.
Osiągnięcie wraz z ostatecznymi punktami doświadczenia zostaną przyznane po zakończeniu wydarzenia.

Czy Fauna zwracała się do nich łagodnym tonem? Czy Faun pokusił się o uśmiech? Skąd znali imię Morleya? To pytania, których Williamson już nie chce zadawać sobie, ani nikomu innego - bynajmniej teraz. Zostawia za sobą rajską polanę oraz istoty w togach, marząc teraz już tylko o zimnej kąpieli.
- Z Piekła mi zstępujesz - wzdycha z rozmarzeniem do rzecznika. - Oczywiście, że chcę papierosa. - Czy to pomoże? Na gorączkę raczej nie, ale na spokój ducha już tak. Kiedy wychodzą na polanę, roztacza wokół siebie srebrzysty dym papierosa i głębokim skinieniem głowy dziękuje Richardowi. Ten jeden przynajmniej ma głowę na karku i wie, czego człowiekowi tak naprawdę potrzeba.
- Witamy w świecie dwunożnych - mruczy pod nosem, absolutnie nie kierując tych słów do nikogo konkretnego, obrzucając przeciągłym wzrokiem zagubionych mężczyzn. Co mają z nimi wszystkimi zrobić? Ich pamięć powinna zostać wymazana, miejsce zabezpieczone i przebadane, ale przecież nie jest od tego, by dyktować Czarnym, co mają robić.
- Ja… - zaczyna, obracając się ku Richardowi i Charliemu, robiąc krótką przerwę na wypuszczenie dymu z płuc.. - Chyba nie powinnam tu być, kiedy pojawi się Gwardia. Kazamata jest bardzo gościnnym miejscem, ale bez przesady. - Nie uśmiecha się, rzucając żartem, bo wcale nie jest jej do śmiechu. Od kiedy wyszli z tunelu i na powrót ogarnęło ich słoneczne światło, powróciły myśli przywołujące do normalnej codzienności, do obowiązków, które ma do spełnienia i do rytmicznie pulsującego bólu głowy. Eliksir łagodzący objawy skutków ubocznych intensywnego zaklinania, traci na swej sile. Trzeba wrócić do domu.
- Łap - zwraca się dość niespodziewanie do Orlovskiego, wolną ręką wyciągając z kieszeni spodni śnieżną kulę niewielkich rozmiarów. - Jakbyś wkrótce chciał podkręcić temperaturę, to może ci się przyda. Oby nie. - Podrzuca mu zaklęty przedmiot, mając nadzieję, że poradzi sobie ze zwinnością. - Do zobaczenia na uniwerku - mówi jeszcze do Richarda, posyłając mu blady uśmiech kącikiem ust. Czy powinna go tu zostawiać z Charliem i zastępem zagubionych facetów? Na pewno sobie poradzi.

| Przekazuję Charliemu śnieżną kulę z Molochem.
zt dla Charlotte

Skinął głową nie spuszczając spojrzenia z Fauny. Wciąż nie był pewien czy dobrze robią puszczając tę dwójkę wolno, ale... tak chyba było lepiej. W końcu odpuścił, odwrócił się i ruszył za wilkami, Charlotte i Richardem powstrzymując chęć obejrzenia się za siebie.
Tym razem droga przez labirynt była prosta, nie wywołała żadnego poczucia dezorientacji, nie zlał go zimny pot, nie zaczął panikować. Szli za przemienionymi wilkami do samego wyjścia, aż w końcu dotarli do ścieżki oświetlonej ciepłymi promieniami słońca. W tej samej chwili każdy z drwali zaczął odzyskiwać swoją ludzką postać. Jeden za drugim, każdy oszołomiony, każdy nie posiadający magicznego daru. Każdy najwyraźniej nie pamiętający nic z tego, co się stało.
Orlovsky wie, że przed nim i Morley'em jest jeszcze drugie tyle roboty; nie było co zwlekać, czas nie grał na ich korzyść.
- Tak, powinnaś się stąd zmyć - wzdycha, spoglądając na Charlotte. Nie wyglądała najlepiej. Mógłby się zastanawiać, czy da radę wrócić sama, jednak musiał zatrzymać tutaj wszystkich zagubionych drwali. - Uważaj po drodze.
Złota rada.
Już miał się zwrócić do najbliższego z mężczyzn, kiedy na odchodne rzuciła ku niemu... złapał szklaną kulę spoglądając na unoszący się w niej brokat. Zimowy gadżet, który musiał być zaklęty. Skinął głową w niemym podziękowaniu.

Razem z Morley'em wezwali na miejsce czyścicieli - oszołomionych drwali było zbyt wielu, żeby sami, we dwaj, sprawnie sobie z nimi poradzili. Wstępnie przesłuchali jak najwięcej z nich chcąc dowiedzieć się ile z tego wszystkiego pamiętają. Ich zaginięcie i odnalezienie trzeba będzie w jakiś sposób wyjaśnić. Zgubili się w lesie, to mogło być. Co dalej? Może będzie trzeba zaszczepić w nich fałszywe wspomnienie.
Później ze wszystkiego trzeba będzie spisać raport. Dopiero wtedy zauważył, że po zarośniętym wejściu do labiryntu nie było już śladu.