First topic message reminder :

Kiedy pierwszy raz zatopił nóż w ludzkim ciele, wydawało mu się, że krew na stałe splamiła jego ręce. Budził się w środku nocy, z wrażeniem, ze oblepia palce i niezależnie od tego, ile czasu spędził w łazience, nad zlewem, ile razy, by je szorował, te wrażenie nie znikało. Czuł jej smród, a gdy patrzył w lustro widział twarz tego, co sie wykrwawiał. Nie zamknął oczu, nie odwrócił spojrzenia. Patrzył mu prosto w ślepia, obserwował jak blask życia z nich wygasa, jak zachodzą mgłą, jak się zapada.
Głęboki wdech i jeszcze głębszy wydech.
Palce zanurkowały w poszukiwaniu paczki papierosów, ale nie nakarmił spragnionego organizmu kolejną dawką tytoniu. Nie teraz. Teraz, gdy zamarł bez ruchu i wpatrywał się w płonącą kukłę, nie bronił się przed niczym. Słabości odcisnęły się na jego twarzy - jedna, po drugiej. Był ich pełen. Kolekcjonował je jak wszystkie towarzyszące mu tęsknoty. Zacisnał mocniej palce na dloni Nevella. Nadal nie wiedzał, czy Bloodwroth był wstanie zapełnić tę pustkę. Czasem deszczowe chmury były odganiane przez promienie słońca, ale złe dni nie minęły. Wszystko, co tłumił, nadal w nim żyło. Jak żywy organizm. I czasem chciał, aby ktoś to od niego zabrał.
Przestać czuć cokolwiek.
Myśl, która towarzyszyła mu przez lwią część życia, rozbijała go na atomy. Roztrzaskana dusza na kawałki. Zatracone cząsteczki człowieczeństwa. Śmierć, krew, śmierci i jeszcze więcej krwi. Nie miał prawa do uczuć. Powinien się od nich odciąć na dobre.
Nie czuć nic. Pogrążyć się w bezemocjonalnej próżni.  Zatracić w tym, co strawiło jego rodzinę - w szaleństwie. Przeniknęła pod skórę, płynęła w naczyniach krwionośnych razem z krwią, była pompowana do serca.
Czuł jego bicie. Natarczywe, gwałtowne. Czasem chciał je wyrwać z własnej piersi i zamknąć w szkatułce. Żyć bez niego.  Wyobrażać sobie, ze ta egzystencja byłaby dużo prostsza.
Bez bólu. Bez poczucia pustki. Bez samotności.
Jednak - pomimo najszczerszych chęci - uczucia nadal były na swoim miejscu. Gromadziły się w nim jak burzowe chmury na wiszącym nad ich głowami sklepieniu. I zwiastowały to samo - burzę, nad którą tracił kontrolę. Zawsze taki był. Emocjonalnie porywczy.
Zgłuszał je w bólu. Był jego ucieczką. Tratwą, dzięki której balansował na krawędzi świadomości. Wypalał je żarem papierosa na skórze. Małe blizny po oparzeniach zdobiły jego blade ramiona. Było ich pełno. Układały się w konstelacja jego obłędu.
Bliżej, coraz bliżej,, słyszał głos Dahli przy uchu. Podejdź bliżej. Jeszcze jeden krok w przepaść.
Wybrał ją dawno - drogę ku zatraceniu. Na jej końcu znajdowała się wiara w Lilith. Błądził po krętych, układających się w labirynt, zakamarkach swojego umysłu. Już dawno się w nim zagubił, zatracił. Nie mógł uchwycić majaczącego na horyzoncie szczęścia.
Jak długo to jeszcze potrwa?
W symfonii dźwięków wlasnych myśli usłyszał głos na granic szeptu - Inspirat. Spirala strachu zacisnęła się na jego żołądku, wspięła sie po klatce żeber, wślizgnęła się w drogi oddechowe, trafiła do przełyku, zacisnęła swoje szpony na jego krtani.
Stał - twarzą w twarz ze swoim największym lękiem. Przełknął ślinę. Choć wiedział, ze wskazówki nadal przesuwały się po tarczy zegarka - słyszał uporczywe tik-tok w głowie -  wydawało mu się, ze czas stanął w miejscu. Zbliżył dłoń ku płomieniom.
Nie czuć nic więcej.
Języki ognia polizały go w skórę, jednak nie stopiły jej. Łaskotały czule, jakby były skore na figle. Przymknął powieki. W jednej chwili poczuł, jak coś w nim umarło.

Płomienie czule otuliły jego dłoń, a on, z sercem boleśnie obijającym się o żebra, pozwolił im przeniknąć pod skórę, zamienić się miejscem z wijącymi się płytko pod nią dreszczami i ogrzać jego ciało namiastką bijącego od ognia ciepła.
Przymknął powieki. W jednej chwili poczuł, jak coś w nim umarło. Żołądek skurczył się do rozmiaru żołędzia, odłamki duszy wbily się boleśnie w organy, a w uchu usłyszał cichy, kobiecy szept.
Przypomnij sobie.
Na ustach Dahlii Cavanagh figurował subtelny zarys uśmiechu. Oczy błyszczały od ekscytacji. Nie odsunęła sie, kiedy jego dłoń znalazła się na wysokości policzka. Zbadał jego strukturę pod opuszkami palców- był zimny w dotyku. Kątem oka dostrzegł cień rysujący się na ścianie - w swoim kształcie przypominał ludzką sylwetkę, z powyginanymi groteskowo kończynami.
Tik-tok. Zegar w głowie wybił trzecia w nocy. Zachłysnął się powietrzem, łapczywie przełykając ślinę.
Teraz był w lesie. Szybkim krokiem mijał bezlistne, powyginane kikuty drzew, czując na karku czyjś napastliwie spojrzenie. Na horyzoncie majaczyła kobiece sylwetka, jednak, im szybciej się do niej zbliżał, tym coraz bardziej sie od niego oddalała. Wyciągnął ku niej dłoń. Ciche nie odchodź ugrzęzło mu w gardle, zastąpiła go desperacka próba zaczerpnięcia tchu.  Cień ogromnej sylwetki przeciął mu drogę. Zacisnął drżące, spocone dłonie na rękojeści noża.
Pobawmy się w chowanego, rozbawiony, dziewczęcy głos zakłócił panująca wokół martwą ciszę.
Znowu był w innym miejscu. Półmrok wypełniał rezydencje Fogarty przy Apollo Avenu 20. Słyszał, jak klepki podgłówek skrzypiały pod naporem jego ciała. Dwójka dzieci wspinęła się schodami na strych. Nie idźcie tam, chciał wyszeptać, ale nie był w stanie zmusić strun głosowych do współpracy. Drzwi bez aktu protestu, z cichym jękiem na zawiasach, uległy pod naporem palców, gdy te chwyciły za klamkę. Poczuł unoszącą się w powietrzu duszącą,słodkawą woń ludzkiego ciała i metaliczny posmak krwi pod językiem. Dziesięć uderzeń serca później krzyk odbił się od ścian strychu, a potem przeobraził się w ciche kwilenie i naiwne nawoływanie: Anette! Anette!
Łzy naszkicowały wilgotną ścieżkę na jego policzkach.
Obudź się.
Znalazł się w jasnym, nasłonecznionym, zupełnie pustym pomieszczeniu. Z każdej sciany patrzyły na niego zamknięte drzwi. Podszedł do pierwszych, które znalazły się na je drodze i otworzył je.
Tessa opierała się o framugę,zerkając na chłopca, który siedzial przy biurko, pochylając się nad kartką papieru. Cecil pdoszedł blizej, by przyjrzec cię, co szkicował dekadę temu. Karykaturalny cień naszicowany ołówkiem wypełnial przestrzeń bialej kartki.  
Tu jesteście, tym razem głos zabrała Camelia. Wołałam was od półgodziny. Chłopiece ciało zadrżało pod wpływem szorstkiego, mitycznego tembru.
Spójrz w górę.
Cecilowe spojrzenie instynktownie wykonało polecenie. Kulka ognia zwana słońcem świeciła na najwyższym punkcie widnokręgu. Zmrużył powieki, czując jak jego ostre płomienie prześlizgują się ochoczo po jego skórze i wtedy jej poczuł - wyimaginowane szpony strachu zaciskające się na jego krtani, skutecznie odcinając mu dopływ do świeżego powietrza. Pomyślał najpierw o matce, która zaklęciami iluzji zaszczepiła w nim lęk do ognia, a potem o Lilith - jej bezdusznym spojrzeniu.
Ponownie znalazł się w pustym pokoju, łzy zdążyły wyschnąć na jego skórze. Otworzył kolejne drzwi, a wtedy odezwał się potworny ból w skroni.
Weź do ręki nóż, usłyszał i posłusznie zacisnął na nim dłonie. Ciążył mu nieprzyjemnie w ręce, gdy objął go palcami i zbliżył go tętniącej pod skórę tętnicy. Wiedział, co następni, wiec wycofał się, zatrzaskując ze sobą te wspomnienie.
Sięgnął dłonią do klamki kolejnych. Szarpnął  z nią, ale tym razem nie uległy pod naporem jego dotyku.
- Musisz odnaleźć do nich klucz - cichy szept przy ucho nie należał do Dalhii, był zbyt ciepły,  niemal zatroskany.
- Co tam znajdę?
Odpowiedź, chciał usłyszeć, ale po jego słowach zapadła wymowna cisza i znowu pojawiło się to irracjonalne przeczucie, ze ktoś go obserwuje, a na ścianie namalował się ten sam cień, którego spotkał wcześniej. Zostało coraz mniej czasu, paniczna myśli zakradła się do przestrzeni jego umysłu. Skoncentrował się na wijącym się w polu widzenia kształcie, ale wtedy ciche „Cecil” zadudniło mu w uszach i obraz przed oczami się rozmazał.  
Wyswobodził palce z silnego, niemal bolesnego uścisku i, poddając się torsją, upadł na trawę, wypuszczając ustami ostatni posiłek.
- Muszę odnaleźć klucz – wyszeptał na granicy słyszalność, zaciskające palce na ździebełkach trawy. Serce łomotało rozpaczliwie w piersi, a on dygotał na całym ciele.
Rozpaczliwie tęsknił za utraconym wspomnieniami.

Siła woli: 30, 85

Przypomnij sobie.
Słowa Dhali wciąż były obecne; słyszał je tuz przy ucho, echem odbijały się od ściany czaszki
Pamiętał ledwie strzępki wspomnień, majaczące na krawędzi świadomości. Przesuwały się po kliszy pamięci w postaci fragmentaryczne, niekompletnych epizodów. Były jak kształt dymu papierosowego wijący się w powietrzu, którego poszarpał na strzępy wiatr.
Pogryziona przez czas fasada budynku - wielokrotnie przenosił ją na kartki swojego szkicownika. Podążając śladem swoich wspomnień, przenosił ją na mapę miejsc, w których bywał, ale nigdy do niego nie trafił, jakby nie istniał na prawdę, jakby był tylko projekcją jego wyobraźni.
Nóź ciążący w dłoń - zacisnął na nim mocno drżące w palce, jakby obawie, ze wypadnie mu z ręki, gdy będzie musiał z niego skorzystać. Czuł pod palcami wygrawerowaną sensacje.
Podłoga skrzypiąca pod naporem jego kroków - choć starał się poruszać jak zwykle, bezszelestnie, tym razem echo jego obecności nie cichło, a w głuchej ciszy wypełniającej pomieszczenia, brzmiało nienaturalnie głośne.
Ciemne, zaschłe plamy krwi pokrywającą boazerię - czuł jej metalicznym posmak na języku, jej ciężki zapach w powietrzu. Nie mógł jej znieść, choć przecież dorastał w bliskim sąsiedztwie ze śmiercią, zajrzał jej prosto w oczy, gdy miał kilka lat.
Mrok opatulający długi, ciągnący się jakby w nieskończoność korytarz - przyciągał go, nie mógł mu się oprzeć. Obserwował biegnące po ścianie cienie. Jak wykrzywiały po niego swoje szpony. Kiedyś się ich bał - panicznie ,czując jak serce lękliwie obija się o zebra, jak strach trzyma go za gardło. Dzisiaj, kiedy na przestrzeni lat stały sie stałym elementem jego życia, pojął, ze strach był przykrywką innej emocji.  
Korytarz zwieńczony lustrem, a tam Obce rysy twarzy w jego popękanej tali, wpatrujące się niego z chłodną emocjonalnością.
Kim jesteś?
W głowie teoria pojawiła się sama - to on ukradł twoje emocje, Cecil. Tej myśli wtórował śmiech Dahlii.
Teraz, na trawie, czując wymieciony w ustach, ich kwaskowaty posmak, łzy napływające do oczu, drżenie ciała, miał wrażenie, ze zaraz czerń zaleje jego spojrzenie i w końcu - po maratonie przeżyci - straci przytomność.
Łapał łapczywie oddech, chwilowo ignorując głos Nevella i jego obecność. Musiała wziąć się w garść. Doprowadzić się do porządku. Musiał-
- Tranquillita scorporis.
Liczył, ze dzięki tej dwuczłonoej inkantacji chociaż na chwile stanie na nogach.
Magia nie była obojetna jego szeptem. Odpowiedziała mu przyjemnymi strużkami ciepała rozlewającymi się po powierzchni skóry. Skurcze żołądka ustały, podobnie, jak drżenie dłoni i pulsujący ból w skroniach.
- Wspomnienia... klucz... - rzucił niezdarnie dwa słowa, które z trudem wydostały się spomiędzy wąskiej karteru krtani. Nevie zrozumie. Powinien. - Wracajmy, muszę...
… je odnaleźć. Otworzyć zabarykadowane drzwi.
Stanął, asekurując się jego ramieniem, które ochroniło go przed kolejnym upadkiem.
Złapiesz mnie, gdy będę upadać?
Nie, ale może próbować go uchronić przed samym sobą.
Wypuścił ze świstem powietrze.
- Wracajmy.
Potrzebował snu. Przestrzeni na refleksje. Kąpieli. Chwili samotności
- Opowiem ci wszystko w drodze - jego głos balansował na granicy słyszalności, ale przynajmniej udało mu się zmusić do współpracy mięśnie.
Chciał pozostawić i klauna, i to miejsce za swoimi plecami.


Tranquillita scorporis (st 45), 75 + 20