13 VI 1985

Samo południe, słońce, Wallow, gdzie — jak okiem sięgnąć — łany, przystanek autobusowy i ona — z prywatną misją, o której, oczywiście, nikomu nie powiedziała.
Nigdy by nie przypuszczała, że magiczna skrzyneczka może sprowadzić na nią najbardziej niemagiczne doświadczenie pod słońcem w postaci odbębnienia zaległej roboty za jakiegoś starego dziada z północy, który zagubił list.
I to kiedy — w czerwcu!
Do tego czasu stary wałach może już dawno użyźniać sobą pastwisko za domem, tuż obok gnijących, dziecięcych marzeń — myśli, skręcając w boczną drogę, gdzie ponoć, według słów zapytanego mężczyzny, miał być ten czerwony traktor. Sam przyjazd tutaj jest dla Anniki pewnym wyjściem ze strefy komfortu, zaś zamiar kłębiący się w głowie — szaleństwem.
Ale jednak.
Jest tutaj i szuka wiatru w polu, igły w stogu siana, konia we wsi pełnej koni. A jedyna użyteczną informacją jest przynależność gatunkowa pacjenta, nazwisko dzieciaka, punkt orientacyjny i fakt, że zwierzak kuleje.
Potężny zbiór użytecznych informacji i tylko jedna konkluzja—
Oby tylko nie roiło się tutaj od kulawych wałachów, bo jeszcze przyjdzie jej pozostać w Wallow jako wiejska szeptucha, gdzie będzie leczyć spojrzeniem obolałe pęciny aż do samej emerytury.
Mimo zagubienia w meandrach wiejskich ścieżek, wskazówek uprzejmych miejscowych i pewnego poczucia bezcelowości wyznaczonego sobie zadania, Annika jednak idzie przed siebie. Z plecakiem, w dżinsowych szortach i włosach spiętych w luźny kok — na pierwszy rzut oka zwykła miejscowa, nikt specjalny — chce przyjrzeć się, czy jest jeszcze co ratować.
Znaczy — przyjrzałaby się, gdyby wiedziała, którędy tam trafić. Bo chyba znów zabłądziła.
Zostaje jej już tylko jedno i myśl tę przekuwa w zamiar. Cofa się do głównej drogi, gdzie jeszcze można liczyć na to, że uświadczy się choć pół żywej duszy, wystawi kciuk, kolano i poczeka na zbawienie.
Zbawienie w końcu nadjeżdża i byłoby pięknie gdyby nie—
Pojazd — trochę zbyt luksusowy, pasażer — trochę zbyt znajomy z twarzy.
I język grzęźnie w ustach, zanim wyrzuca z siebie pogodne wie pan może, gdzie szukać państwa Winslow?
Zawsze była pilną uczennicą — dobrze przyswoiła naukę, by przy Gwardzistach trzymać język za zębami.
— Dzień dobry — rzuca wreszcie, żeby dłużej tak nie milczeć — zgubiłam się.

W Wallow bywał często. To u Franka, to u Imani, a to czasem nawet zdarzyło mu się zajrzeć do Orlovskych. Ale do Wallow jeździł także po dobroci, które to miejsce oferowało. To tam znajdywał najlepsze jajka, mleko i przetwory. Może ktoś by się srogo zdziwił, że załatwia te rzeczy sam, zamiast wysłać kogoś, aby otrzymać dostawę pod same drzwi, ale Sebastian po prostu lubi jeździć do Wallow i rozmawiać z ludźmi, którzy tam mieszkają. To najzwyczajniej w świecie relaksujące. Wioska ma specyficzną, bardzo spokojną i przyjemną atmosferę, stanowi miłe oderwanie od tego, co ma na co dzień. I ludzie tam też są inni. Prości, niespieszący się, wolni od trosk, którymi żyje kazamata czy North Hoatlilp. Czuje się tam swobodniej, a z większością mieszkańców podłapał taki kontakt, że i oni z łatwością zapominają o jego drogich ubraniach czy świecącym z daleka Rolls Roysie. A jeśli nie zapominają, to tego po nich nie widać. Po kilku kolejkach bimbru zaczęli traktować go jak swojego.
Teraz akurat jechał do jednego z mieszkańców, któremu obiecał wspólny trening magii odpychania. Chłopak jest ambitny i ma predyspozycje, a Sebastian nie tylko nie mógł, ale i nie chciał odmawiać, kiedy go poproszono. Pogoda jest ładna, sprzyja aktywności na zewnątrz i mimo że życie go ostatnio nie rozpieszcza, dziś wstępuje w niego trochę więcej optymizmu. Tam, w Wallow, choć trochę odpocznie mentalnie.
Jest już nieopodal miejsca, w którym będzie musiał zjechać z głównej drogi, kiedy dostrzega młodą kobietę i jej wyciągnięty kciuk. Zatrzymuje się zupełnie odruchowo — nigdzie mu się nie spieszy, a ma puste auto; jeśli chce podjechać gdzieś niedaleko, może będzie mógł pomóc. Gdy podjeżdża bliżej, redukując prędkość, dostrzega, kim właściwie jest owa kobieta.
Niedawno była rodziną.
Zatrzymuje się i uchyla okno.
— Annika, dzień dobry — odpowiada ze swobodą. — Gdzie chcesz się dostać? Wsiadaj, podwiozę cię — oferuje bez zastanowienia, domyślając się, że skoro zabłądziła, to jej cel jest gdzieś w okolicy.

Nie do końca jest pewna, czy podejście Sebastiana do jej planu na pewno będzie entuzjastyczne — państwo Winslow wspomnieni w liście nie wyglądają na orędowników Piekieł, a danie się przyłapać na czarach w okolicznościach podobnych tej, to problemy, jakich Annice już wystarczy z nawiązką. A to może okazać się koniecznością, jeśli kulawy wałach chodził z nieleczonym urazem już pół roku, a po drodze jeszcze musiał przetrwać mrozy.
To trzyma Anniki uwagę na alarm, wiąże w gardle supeł i każe skrupulatnie oglądać każde wypowiadane słowo, zwłaszcza że—
W istocie. Niedawno byli rodziną.
Ostatecznie więzi może i zerwało samo Piekło, ale z jej niewątpliwej inicjatywy.
To wystarczająco, by zakładać, że ten konkretny Verity może traktować jej słowa co najmniej z pewną rezerwą — tym bardziej, że ich dotychczasowe rozmowy na ogół nie imponowały ani długością, ani głębią.
Nigdy dotąd też nie zaliczyli wspólnej przejażdżki po Wallow, co dziś może ulec zmianie — bo nie trzeba jej dwa razy namawiać, by zajęła miejsce na siedzeniu pasażera, wcześniej zdejmując plecak i wyciągając z jednej przegródki złożony w czworo list.
Kompletnie bez sensu. Jego treść mogłaby i tak już recytować z pamięci.
— Właściwie to jestem tu trochę przez przypadek... — zaczyna enigmatycznie, cały czas jedynie ściskając wysłużony kawałek papieru w palcach — …w pewnym sensie. Dostałam list, zdecydowanie nie adresowany do mnie. Może to zwykły żart, albo dziwna awaria — awarie na magicznych łączach to ostatnio prawdziwy koszmar — dodałaby, gdyby cokolwiek wiedziała na ten temat.  — ale chciałam to sama sprawdzić. Napisała go Molly Winslow, podobno tu gdzieś mieszka.
Gdzieś to pojęcie szerokie jak trawiaste równiny wsi Wallow — Annice zdarza się tu wpadać skrajnie rzadko, ale cały czas pamięta obietnicę złożoną Imani. Jej dzisiejszy przyjazd tutaj może być dobrą wymówką, by do pani Padmore jednak zajrzała. Przywitała się z nią i z dziećmi.
Bo dzieci to jej—
— Wspomniała w nim o swoim koniu — uściślając, przypadkowy list uderzył w jej dwie słabości — nie miała żadnych szans — jeśli mogę im jeszcze jakoś pomóc, to spróbuję. Najlepiej anonimowo. Tylko chcę to najpierw zobaczyć na własne oczy.
Słowa są szczere, nie trącą fałszem — Annika jest fatalna w jego ukrywaniu.

Anniki nie trzeba namawiać — szybko zajmuje miejsce po stronie pasażera, jednak zamiast podać adres, mówi słowa, które wskazują na historię. Jaką? Tego Sebastian ma dowiedzieć się za chwilę. Nie na tyle zwięzłą, by mógł ruszyć natychmiast z miejsca, stoi więc, tak jak stał i zerka tylko kontrolnie w lusterko, czy aby na pewno jest widoczny z daleka.
Jest.
Nie śpieszy mu się, toteż nie pogadania w żaden sposób Anniki i nawet z zainteresowaniem słucha, co oznacza, że znalazła się tutaj przez przypadek. Przypadkowy list. No proszę, ledwie dwa dni temu Sebastian sam był z podobnym na komisariacie. Jego list co prawda nie wspominał ani Wallow, ani konia, ale był równie konfundujący.
— Mieszka — potwierdza, puszczając hamulec, domyślając się, że tam właśnie znajduje się cel ich destynacji. Sebastian może nie zna każdego w Wallow, ale bywa tu wystarczająco, by doskonale pamiętać, gdzie znajduje się domostwo państwa Winslow. Słyszał nawet o tym nieszczęsnym koniu, kiedy któregoś dnia odbierał pomidory od ich sąsiadów.
— Uczą was o niemagicznych zwierzętach? — zainteresował się, skręcając z głównej drogi na piaszczystą uliczkę między polami. Pamięta, że Annika studiuje coś związanego z zoologią i utarło mu się w głowie, że ma to związek z piekielnymi bestiami, ale zdecydowanie nie jest pewien ani co to za studia dokładnie, ani też nie ma pojęcia, jaki jest program nauczania na podobnych kierunkach.
Zaraz… Studiuje? A może już ukończyła studia? Ile ona właściwie ma lat?
Kalkuluje w głowie, ale cóż tu dużo rzec — za mało interesował się rodziną matki, by zapamiętać takie szczegóły, jak wiek czy studia żony jednego z Faustów.

Szybko dostała potwierdzenie, że wiadomość naprawdę mogło wysłać jakieś prawdziwe dziecko, dzięki czemu list, oprócz imienia, zyskuje także konkretną twarz — być może jakiejś małej dziewczynki z przybrudzonymi kolanami, blizną na łokciu, o dwóch warkoczykach i piegowatym nosie. Pasjonatce konnych eskapad Annika bez absolutnej potrzeby nie zamierza jednak pokazywać się na oczy — niby co miałaby jej powiedzieć?
Lepiej, by pozostały dla siebie pewnym wyobrażeniem — małej, rudowłosej dziewczynki z zacięciem do rywalizacji z jednej strony i starego, siwobrodego grubasa w czerwonym uniformie z drugiej.
Nie ma co zrzucać masek.
— A ten koń? — Dopytuje, zapinając pas, gdy Verity rusza na spotkanie przygodzie — jeszcze żyje? Chciałam mu się przyjrzeć i jakoś poprawić jego stan.
Jeśli jest jeszcze czemu się przyglądać. Nie ma wobec tej wyprawy żadnych oczekiwań, ale już na samym jej początku trafiła na zarazem najlepszego, jak i najgorszego towarzysza, co ironicznie zbiega się z jeszcze jednym faktem.
Pytanie bowiem wprawia Annikę w lekkie skonfundowanie — spojrzenie błąkające się dotąd po krajobrazie odrywa od niego i przewierca nim Sebastiana na wylot w niemym zapytaniu, które ostatecznie na głos nie pada, choć zapewne powinno.
Może ją wzrok myli, ale Verity wygląda na niewiele młodszego, niż Moriarty — jak więc przez ostatnich pięć lat musiało to małżeństwo wyglądać w jego oczach?
Jej pierwszym błędem jest założenie, że ten związek był dla Verity’ego jakkolwiek interesujący, zaś drugim, jeszcze większym, była kwestia starszeństwa.
W najśmielszych snach nie śmiała przypuszczać, że Faust mógł być od Gwardzisty aż siedem lat młodszy. To tylko jeszcze jedna tragedia tamtego małżeństwa.
— Pęciny wałacha z Wallow nie powinny zaskoczyć mnie bardziej, niż ich odpowiedniki u Kelpie — z litości dla rozmówcy pomija wszystkie nieistotne kwestie, nad którymi mogłaby się z radością rozwlekać, gdyby byli ze sobą na tyle blisko, by obalenie jakiejś butelki mogło im umilić tych kilka godzin wyjętych z życiorysu.
Ale nie są, więc Annika wraca do podziwiania krajobrazów.
— I już skończyłam studia — dodaje. Czy definitywnie, to czas pokaże, ale prostowanie bzdur ma za mocno we krwi, by nie poprawić Verity’ego również w tej kwestii. Czas płynie, a krajobraz za oknem niewiele się zmienia — po charakterystycznym punkcie z listu ani śladu, ale—
— Wystarczy mi tylko podwózka i wskazówki, gdzie ich znaleźć, dalej poradzę sobie sama. Nie chcę pana nadmiernie fatygować — dodaje, przerywając ciszę, gdy pojazd zwalnia, choć tak naprawdę nie ma nawet pojęcia, czy dotarli już na miejsce, czy czeka ich jeszcze pięć–dziesięć mil bujania się po wertepach. Nawet w najbardziej komfortowym pojeździe można czuć się niekomfortowo, Annika jest teraz tego najlepszym przykładem.

Wzrusza lekko ramionami na pytanie o konia. Słyszał przy okazji jednej z rozmów, jaka to bieda z tym wałachem i jak to człowiekowi wiecznie wiatr w oczy, ale zakończenia tej historii nie dane było mu poznać.
— Pojęcia nie mam — przyznaje, marszcząc z niezadowoleniem czoło, gdy musi zwolnić do minimum, bo wjeżdżają na obszar tak dziurawy, jakby ktoś przeprowadził tu bombardowanie. Dobrze, że ma wystarczającą wprawę, by zawieszenie Rolls Royce’a nie ucierpiało na nietypowych dla tej marki eskapadach.
Na moment odrywa spojrzenie od drogi, by zerknąć na swoją rozmówczynię, która po zadanym pytaniu zaczęła przewiercać mu głowę spojrzeniem. W jego oczach pojawia się jawne pytanie, zastąpione zaraz cieniem powątpiewania ale i niewymuszoną zgodą na przedstawiony stan rzeczy, kiedy Annika wyjaśnia, że koń niewiele różni się od kielpie. Nie jemu to oceniać — widział obydwa i rzeczywiście z wierzchu są podobne, ale kto je tam wie, jak duże różnice pojawiają się na poziomie biologicznym.
Już skończyła studia, no tak, coś mu się tak wydawało, że to chyba już ten czas. To by wyjaśniało intensywność jej spojrzenia. Ale czy powinien lepiej kojarzyć fakty z jej życia? Być może. Etykieta wymagała, by wiedzieć o swoim rozmówcy tego typu fakty, szczególnie gdy rozmówca jest rodziną. Tylko że… już nie jest. Nie żyje aż tak bardzo pod kamieniem, by i to go ominęło. Wystarczająco jednak, by etykietą i konwenansami przejmować się tylko w oficjalnych sytuacjach. To nie jest jedna z nich i dowodem na to jest zapach krowich placków wpływający przez wentylację.
— Ach tak — mruczy więc krótko, nieprzejęty. — I czym się teraz zajmujesz? — kulturalnie podtrzymuje rozmowę, choć zbliżają się już do miejsca swojej destynacji. Za minutę będą pod odpowiednim gospodarstwem i Annika zdaje się to wyczuwać, bo zawczasu daje Sebastianowi znać, że może spadać.
— Żaden problem — zaręcza, a jego spojrzenie znów przemyka po twarzy Anniki i tym razem iskrzy w nim cień zastanowienia. — Jak właściwie chcesz mu pomóc? Koniowi? — Czujny błysk rozświetla przez moment jego oczy, kiedy szuka wokół Anniki torby wskazującej na zabranie ze sobą stosownego sprzętu. Jego brak wskazywałby na, cóż, niekonwencjonalne sposoby leczenia, w każdym razie dla osób nieświadomych, jakimi są państwo Winslow.
Brama jest otwarta, więc Sebastian pozwala sobie wjechać na podwórko i wbrew zapewnieniom Anniki, że nie potrzebuje dalszej pomocy, przekręca kluczyk w stacyjce. Pan Winslow, który robił coś na podwórzu, podchodzi do auta, jeszcze zanim mają szansę dobrze z niego wysiąść.

Zacisnęła usta, co niewiele miało wspólnego z wertepami, do których zawieszenie pojazdu było zapewne tak samo przygotowane jak Moriarty i jego adwokat do sądowej batalii o honor. Oglądanie Wallow, tak innego od Maywater, to dla niej wystarczająco egzotyczne zjawisko, nie wspominając o tym, czym było oglądanie tej wsi oczami Verity’ego.
Nie zdziwiło jej to, że nie wie nic o losie konia.
Jest odrobinę zaskoczona faktem, że prowadzi ją na miejsce z taką pewnością, jakby to tutaj, a nie w Saint Fall, spędzał swój czas wolny, dla hecy zakładając na siebie flanelową koszulę i dżinsowe spodnie.
Oboje stanowią dla siebie podobną zagadkę i pytaniem otwartym pozostaje, czy wystarczy im tej krótkiej przejażdżki do ich odkrycia.
— Próbuję naprawić świat… — odpowiada bez wahania, dodając zaraz — …i szukam swojej niszy w badaniach nad piekielnymi bestiami. Zaplecze badawcze Flying Dutchman jest w tym bardzo pomocne, dlatego trzymam się Maywater.
Mówiąc krótko — za pieniądze Sandera baluj badaj, zbawiaj świat i nie zadawaj pytań zaczynających się od jak.
To mimo wszystko z ust Verity’ego pada i odpowiada mu westchnięcie.
Spojrzenie Sebastiana krzyżuje się ze spojrzeniem Anniki. Zamierza być szczera. Nie przyszła tutaj przecież po to, by podkładać się Gwardii, a plecak równie dobrze może skrywać ampułki z metamizolem (nie skrywa).
Ale mógłby.
— Nie podjęłam jeszcze żadnej decyzji — to akurat prawda, bo wiele zależeć ma od tego, co zastanie na miejscu. Równie dobrze jedynym, co dziś zrobi to położenie kwiatka w miejscu pochówku zwierzaka. — I zamierzam postąpić rozsądnie. Ale przyznam, że rozważałam różne opcje.
I większość z nich to anonimowość odmieniona przez wszystkie rodzaje i gospodarz, którego plany Anniki gówno obchodzą.
— Dzień dobry — woła, gdy oboje wysiadają z pojazdu — zgubili się państwo?
Jeszcze jak — myśli Annika, wbrew swoim myślom sięgając po inną odpowiedź.
— Dzień dobry, szukamy państwa Winslow — uśmiech temu towarzyszy odrobinę niezręczny, bo jak wyjaśnić kwestię zagubionego listu?
Nijak. Nie zamierza o tym wspominać.
— Słyszałam o koniu, chciałabym pomóc — dodaje, podchodząc bliżej, by mężczyźnie uścisnąć rękę — jeśli nie przyjechałam za późno.
Może ktoś udzielił pomocy już wcześniej. Zaskoczoną twarz mężczyzny można interpretować na wiele sprzecznych sposobów, a przed interpretacjami Annika powstrzymuje się do czasu, aż pan Winslow odzyska głos i sam zajmie stanowisko.

Znów zerka przelotnie na Annikę z rosnącym zainteresowaniem. Naprawianie świata, badania nad piekielnymi bestiami — trzeba przyznać, że brzmi to intrygująca. Przyjaciółka Maurice’a, Alisha, wspominała, że Annika mogłaby być osobą, która wiedziałaby, jak pomóc z jackalope i chyba rzeczywiście nie zmyślała. Pani Van der Decken zapewne mogłaby się wypowiedzieć w wielu kwestiach dotyczących tego, co ostatnio dzieje się w Cripple Rock. Jackalope, Kelpie — gdyby znalazła się w dobrym miejscu, w dobrym czasie, zapewne dużo mogłaby z tego wyciągnąć.
Rozważała różne opcje. Mhm.
— W takim razie może przydać ci się ktoś z zaklęciem wymazującym pamięć — odpowiada zupełnie konwersacyjnym tonem, najwyraźniej nieszczególnie przejęty tym, że Annika może zechcieć skorzystać z daru Lucyfera, zajmując się koniem.
Nie ma szansy usłyszeć odpowiedzi, bo głos zabiera pan Winslow. Niedziwne, że pierwszą jego myślą jest zgubienie drogi — w końcu kto przyjeżdżałby tu takim autem? Z drugiej strony, Rolls Royce Sebastiana pojawia się tu wystarczająco często, by okoliczni mieszkańcy zdążyli się już przyzwyczaić do tego widoku. Z wieloma z nich kojarzy się choćby z widzenia. Zresztą pan Winslow chyba również to skojarzył, bo przez chwilę przypatrywał się Sebastianowi, jakby chciał przypisać jego twarz do odpowiedniego wspomnienia.
— O koniu? — Pan Winslow podłapuje niepewnie i zerka to na Annikę, to na Sebastiana, to na samochód, jakby nieprzekonany. I tu również Sebastian się nie dziwi. Nie wyglądają przecież wcale jak klinika weterynaryjna na kółkach.
— Będąc u Franka… Na pewno zna pan Franka? Marwooda. — Pan Winslow kiwa głową nieco ożywiony. Powołanie się na znajomą gębę we wsi zawsze daje dobrego kopa do zaufania. — Słyszałem od sąsiadów, że zachorował państwu wałach. Annika bardzo się przejęła, kiedy mi się wymsknęła ta historia i nie odpuściłaby, gdybym jej tu nie przywiózł. — Sebastian uśmiecha się z pewnym pobłażaniem, z zupełną naturalnością zachowując się tak, jakby Annika była co najmniej jego siostrzenicą, z którą spędza cotygodniowe niedzielne herbatki.
— Aaaa, weterynarz? Taka młoda? — dopytuje pan Winslow, odrobinę kręcąc nosem. — Ale to nie wałach, to kobyła je. Rumba. Już u nas był taki jeden, on nam mówił, co robić, ale panie, to nie na naszą kieszeń jest. Trzymamy ją, bo chorego konia to i tak nikt ci nie weźmie, choćby i za darmo. Jeszcze żeśmy się łudzili, że jej przejdzie, młoda jest, wcześniej wsio dobrze było. Ale ja se myślę, że już ją będzie trza ubić, bo tylko piniądz w błoto idzie.