Zestaw późnowieczornych skojarzeń:
Brzydka dzielnica, białe i martwe światła opustoszałych witryn nieczynnych sklepów; karetki na sygnale, karetki bez sygnałów. Pojedyncze prostokąty blasku w oknach — blade i rozmazane żarówki, pozbawione głębi i smaku. Gdzieś w tym wszystkim zagrzebane pod kołdrami plemię głodnych zjaw. Biedne dzieciaki, pokiereszowani dorośli, wszyscy ukryci w ciemności. Tacy jak ona. Tacy jak on.
Pokiereszowani dobrzy, pokiereszowani źli.
Dopalany w ustach papieros smakował czymś smutnym — popiół oznaczał koniec, finisz, metę z gatunku trudnych do wciągnięcia. Vittoria w oczach miała współczucie, w dłoni mocno zaciśniętą torebkę, w głowie pytanie z rodzaju kluczowych; co ty tutaj robisz (uu—u)?
Co ty robisz tu?
— Co ty robisz?
Wiedziała, więc po co traci oddech na słowa?
Wiedziała, odkąd zatrzymał samochód przy krawężniku i wyciągnął ze schowka broń.
Wiedziała w momencie, kiedy coś w nim — zapadka, która zamykała furtkę między obłędem, a obłędem, bo nie tkwiło w nim nic innego, poza różnymi odcieniami szaleństwa — podjęło spontaniczną decyzję i oświadczyło: nie wychodź z auta. Nie zamierzała — to Sonk Road.
Nie zamierzała — za szybami zapadł późny wieczór.
Nie zamierzała — byli spóźnieni.
Nie zamierzała — a potem przypomniała sobie, że od słuchania mężczyzn więdły uszy.
Czarna karoseria została za plecami; ciemne gardło uliczki czkało echem cichych stuknięć obcasów i prowadziło w nieznane. Niektórzy mieszkańcy tego miasta dawno temu pogodzili się ze zwykłym, nudnym życiem; takim, w którym wychodzi się z domu o siódmej nad ranem i wraca wczesnym wieczorem, 9 to 5 Dolly Parton w wydaniu Saint Fall.
Po siedmiu krokach i krótkim, posłanym w eter pytaniu, Vittoria uznała, że Valerio powinien wprowadzić tę samą zasadę w życie. Niech zrobi to dla własnego dobra i dobra ogółu — rozwiązałby tym wiele problemów, zapobiegłby wielu durnym decyzjom, oszczędziłby sobie kłopotu, innym terroru, a Torii ryzyka, że wdepnie obcasem Louboutina w gówno.
To Sonk Road; więc poniekąd już wdepnęła.
— Valerio, sei serio?
Katalog obrazów pozbawionych tytułów i nazwisk artysty; tu na lewo — graffiti chuja. Tam, na prawo — graffiti większego chuja. Na wprost — chuj rzeczywisty, z krwi, kości i szorstkiego zarostu, którym rozcinał uda zblazowanych studentek drugiego roku. Valerio gładko ukrywał w kieszeni coś, co nie było saszetką rzeżuchy — w Sonk Road po zmroku nie kultywowało się idei ogrodnictwa. Pula możliwości nie obejmowała też białego proszku — w Sonk Road po zmroku cukierników spotkać trudno.
Dilerów magicznymi używkami?
Cóż.
— Jeśli to dla Bena—
To co, Vittoria?
Wielkie, cuchnące merda; nie wyrwie z kieszeni Valerio świeżo zakupionego nabytku ani nie wyperswaduje mu misji podkarmiania Verity'ego. Żałoba robiła z ludźmi dziwne rzeczy, brzydkie rzeczy, smutne rzeczy — czasem wszystko na raz. Istniała tylko jedna ścieżka, by zapobiec kolejnej katastrofie z rozbitym samochodem w tle — i, wbrew oczekiwaniom zainteresowanych, nie była biała.
— Powiem mu.
Imię w domyśle, nazwisko poza marginesem dopuszczalnego brzmienia — wojna między Valerio i Barnabym trwała od ponad miesiąca, a polem bitwy od początku czerwca stał się dom Verity'ego.

Strzał zapalniczki rozpala wyobraźnię; pss—tryk w świecie szczurów, szczyn i szczurzych szczyn rozświetla pokryty bohomazami mur, oświetla pochylone nad towarem twarze, rzuca cień na złożony w pół banknot. Benjamin Franklin to Ben Nad Benami — stary cazzo o wartości określonej ciągiem trzech nadrukowanych na pieniądzu cyfr. Wymiana handlowa; Benito Jeden—Zero—Zero za woreczek kryształowej esencji.
Niektórzy twierdzą, że dilerzy to najgorsze kurwy; że handlują śmiercią, że biorą cudze życia w dłonie i srają po całej powierzchni. Niektórzy idą o krok dalej i pierdolą, że dilerzy są źli, zarażeni złem strażników z Unit 1855.
Valerio nie jest od tego, żeby pisać komuś na czole zły; handlarze kokainą, heroiną, MDMA, prochami cerbera i innym gównem z magicznych zasobów przypominają mu małe robaki. Tłuste, brązowe karaluchy nażarte zgniłymi resztkami — leżą w gniazdach z brudnych pieniędzy, bardzo spokojne, niezbyt szkodliwe.
Wystarczy trochę światła, żeby spierdoliły tam, skąd wypełzły.
— Cattiva ragazza, miałaś zostać w aucie — to światło to Vittoria — stuknięcia obcasów, głos zza pleców, spierdalający w przeciwną stronę diler—pluskwa; Valerio nie macha mu na pożegnanie, ma kobietę do zabawienia i prawo dżungli do wyjaśnienia.
— Mężczyzna—
Piękna bestia; Benito Zawsze Drugi, ale pierwszy do włoskiego serca. Wierność wiele ma twarzy — ta Audrey pewnie zdążyła zgnić, che tristezza.
— Ma potrzeby, Toria. Zwłaszcza taki w żałobie, no?
I że cię nie opuszczę aż do śmierci; signora Verity znalazła prawny kruczek w kontrakcie i anulowała umowę razem z wykupionym na życie pakietem premium. Benito został sam w klatce z psem — Barnaby może i waruje na kanapie, ale to Valerio puka do Bena przez szybę i patrzy na niego przez szkło, żeby wypełnionym bielą woreczkiem obwieścić ho—ho—ho, Krampus odwiedza niegrzecznych chłopców zawczasu.
To, co Paganini chowa w kieszeni marynarki, obok białego nawet nie leżało; sproszkowane kryształki robią z mózgiem miłe rzeczy, a Ben ma dość brzydoty tego świata. Valerio robi to, co potrafi najlepiej — sprawia, żeby było mu dobrze.
Czego nie rozumiesz, Toria?
Irytuje go tą babską histerią — nic tak nie szarpie nerwów; nic tak nie oddala od wyidealizowanego obrazu kobiety, którą ma przed sobą. Piękna sukienka z zamkiem od góry do dołu, tak krótka, że kiedy Vittoria usiadła w Mustangu, odsłoniła brzeg koronek u pończoch — do tego szpilki, pomalowane usta, włosy blond, pokrewieństwa swąd.
I słowa.
Dużo niepotrzebnych słów i domyślnych podmiotów. Widmo niewypowiedzianego imienia zawisa nad Valerio; zabiję go, mówi w myślach i wie, że to zaraz, za kilkadziesiąt godzin, za dwie doby stanie się prawdą. Pogrzebię chuja żywcem.
— Sono di cattivo umore, perciò non farmi incazzare — ślad po spotkaniu z ragazzo to mikrociężar w kieszeni i Valerio na tle mroku — za plecami ma wylot z uliczki, stoi na tle tego białego półokręgu jak strażnik na środku tunelu. Za sobą ma światełko; przed sobą odpowiedzi. — Od kiedy trzymacie z Williamsonem wspólny front?
Ehi, Valerio; gdybyś tylko wiedział.

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Kość zmroków' :