First topic message reminder :

The member 'Marvin Godfrey' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 90

Silne zawroty głowy prawie pozwoliły mu zobaczyć gwiazdy. Prawie, bo ostatecznie zdążył opaść na kolana i podeprzeć się dłońmi o ziemię. Zamknął na chwilę oczy. Świat, który wirował mu przed twarzą, niebezpiecznie bujał całym jego żołądkiem, a byłoby trochę niefortunnie, gdyby zrzygał im się w pentagram w połowie rytuału. Kto wie, czy nie stworzyliby wtedy nowego rodzaju magii.
Gdyby tylko był w stanie, żywo zaprotestowałby przed wynoszeniem go do kącika rannych i niepotrzebnych. Rytuały mogły go składać w pół, ale był tak uparty, że gdyby było trzeba, to rzucałby je nawet na kolanach i z nosem wbitym w ziemię. Niestety tym razem pilnował go niedoszły drwal i gwardzista – nie było szans i okazji do pyskowania. Pogodzony z porażką, skorzystał ze swojej ludzkiej podpórki i schodząc poza zasięg działania magii, przyjął z wdzięcznością wodę od Marvina.
– Dziękuję – szepnął, gdy odchodził, powoli odkręcając korek. Trochę bał się mówić głośniej. Kto wie, czy wtedy rzeczywiście nie wywróci sobie żołądka na lewą stronę. Wodę pił małymi łyczkami i próbował poziomować głowę w taki sposób, aby pozostawić ją jak najdłużej w jednej pozycji. Nie szło mu to nawet aż tak źle, ale nietrudno było domyślić się, jaki z niego był obserwator. Nie zauważył nawet tego, czy rytuały, jakie mężczyźni rzucali na sam koniec, skutecznie rozpaliły świece, czy raczej musieli obejść się smakiem.
– Zbierzecie resztę…? – Zapytał, kiedy sylwetki Sebastiana i Marvina zamajaczyły mu na skraju widoczności. – Świec.
Uzupełnił szybko, żeby czasem nie zaczęli kwiatów z łąki zbierać i ładować mu do kieszeni. Nie no, nie zrobiliby tak, ale taka wizja była dość zabawna.
Pożegnanie w jego wykonaniu zakończyło się niemrawym machnięciem dłonią, ale o dziwo udało mu się nie zapaskudzić tapicerki Veritiemu, kiedy ten wiózł zwłoki do Maywater. Maurice był mu bardzo wdzięczny za podjęcie tego najwyższego ryzyka. Dzięki temu miał stosunkowo spokojny powrót i trafił pod profesjonalną opiekę swojej pomocy domowej.

| zt Kowen Dnia

Czasem doczekalnie piekielnej odpowiedzi na swoją inkantację jest trudem daremnym i w pocie wywalczanym na próżno. Z tym, że to nie jest ten dzień. Marvin czuje to w cieple pentakla, palcach zaciśniętych na athame i wreszcie widzi w koniuszkach knotów rozjarzonych ogniem. Oddech z samego Piekła tchnął w to miejsce jeszcze jeden okruch magicznej ochrony, a Godfrey może odetchnąć z ulgą i ponownie przyjrzeć się towarzyszom.
— No to po robocie — rzuca zadowolony, może odrobinę zbyt głośno, by Overtone mu za tę uprzejmą informację należycie podziękował.
Wyglądasz jak gówno — mógłby rzucić jak w kierunku dowolnego chłopaka z Wallow. Zreflektował się szybko, że może nie wypada, choć Maurice w istocie nie przypomina teraz najlepszej wersji siebie. Godfrey widział to już zbyt wiele razy — u siebie i u innych, by rozwodzić się nad tym dłużej. Ale też wystarczająco współodczuwa, by spojrzeniem wyrazić najgłębsze zrozumienie dla jego gównianego samopoczucia.
Ostatnio tak się czuł, gdy przeszarżował z piciem, a później ze słuchaniem. Paskudna sprawa. Dlatego bierze na siebie jeszcze jedno, ważne zadanie.
Nie trzeba mu go powtarzać po raz drugi.
— Posprzątam — odpowiada natychmiast. Widzi przecież przed sobą ludzi albo wyjątkowo posępnych i milczących, albo zbyt boleśnie doświadczonych przez magię, by on teraz miał na cokolwiek się uskarżać. Zebrane komplety zgarnia na jedną kupkę, którą dzielnie wyniesie z lasu, w zasadzie całkiem szczęśliwy z tego, że może okazać się pomocny na jeszcze jeden — choćby tak głupi — sposób.
W drodze powrotnej tą samą ścieżką, którą tutaj dotarli już milczy jak zaklęty, pozwalając wszystkim — w tym sobie — na swobodne zanurzenie się we własnych refleksjach.
Po tym, co zobaczyli na tamtej łące, to najlepsze, co można zrobić.
Wreszcie trafiają do głównej drogi, by — po pożegnaniu Maurice'a i Sebastiana — odjechać stamtąd w towarzystwie milczących państwa Marwood.