10 maja 1985

— Przysięgam, że kiedyś rozniosę tych ludzi — przywitała się groźbą wycelowaną w kierunku… właściwie, czyim? Tego zamierzała rozjaśnić na samym początku i kontynuowała tyradę zaczętą u progu mieszkania. — Jak można być tak głupim, przecież to powinno być zakazane ustawą federalną. Albo międzynarodową. Jakaś rezolucja ONZ może. Chociaż nie, one zazwyczaj nic nie dają — powiedziała, wchodząc do środka i zsuwając w przedpokoju czarne czółenka na słupku, które zaraz przewróciły się na bok, tym samym uwalniając się od niewygodnego na dłuższą metę obuwia. Machnęła na nieułożone buty dłonią, nie schylając się po to, żeby je poprawić. Jedynie przesunęła je stopą pod szafkę, żeby nie przeszkadzały na wypadek, gdyby Arlo wrócił niedługo do mieszkania. Nie znała grafiku Havillarda, więc ciężko było jej powiedzieć, czy starszy brat Scarlett przeszkodzi im tego popołudnia. (To wcale nie było jego mieszkanie, które one po powrocie do Hellridge traktowały je jak swoją własność.) Zapomniała go uprzedzić o tym, że został wrobiony. W kradzież. Szminki.

— Przyniosłam jedzenie — przeszła do ważniejszej części, unosząc z lekkim uśmieszkiem podkreślonych na czerwono ust reklamówkę. Zupełna zmiana nastroju: zmarszczone czoło wygładziło się, a oczy rozbłysły wesoło. Przez powrót do pracy jej czas wolny uległ na nowo skurczeniu, a na dodatek musiała załatwić parę spraw rodzinnych i nie tylko. Te drugie okazały się szczególnie ciężkie; wracając do Saint Fall nie spodziewała się, że zastanie je w chaosie, który objął również Kowen Nocy. A im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej bolała ją głowa. Dlatego poświęcenie wieczoru na spędzenie go ze Scarlett było idealnym pomysłem, by odciążyć ją chociaż na kilka godzin. — Próbowałam się dowiedzieć, gdzie można wziąć coś dobrego na wynos i mam nadzieję, że nie zostałam okłamana.

Wyminęła kobietę w przejściu, pewnym krokiem idąc w kierunku gościnnej sypialni, a dotarłszy do pokoju odłożyła torbę z pudełkami sałatki z kurczakiem i grzankami na stolik. Torebkę odłożyła obok, by nie zaczęła grzechotać rzucona na twardą posadzkę. Sama przysiadła na brzegu łóżka z wreszcie wolnymi rękami, rozpinając dwa górne guziki w kremowej koszuli. Równie dobrze mogłaby ją zupełnie ściągnąć z siebie, w końcu przed Havillard nie musiała się już niczego wstydzić. Widziała ją bez niczego i w najgorszych swetrach kupionych w lumpeksie, o których teraz chciałaby zapomnieć. Widziała ją w momentach, gdy mimo frustracji i przygnębiającym jak nigdy poczuciu niemocy oczy dalej były całkowicie suche i mogła wbijać długie paznokcie w nadgarstki tak mocno, aż pozostawiały po sobie krwawe półksiężyce.

Ostatnimi tygodniami jednak czuła się głównie szczęśliwa, mimo że Boston nie był wyłącznie miejscem długich wakacji. Znalazła się tam z inicjatywy ludzi, którym pozostawała dłużna, by przybliżyć się ku końcowi jego spłacania i musiała o tym pamiętać. Przypominały jej o tym kolejne listy zawierające adresy, nazwiska, czasami przydatne do wykonania pracy informacje, a ona musiała z tego zrobić jak najlepszy pożytek i odwdzięczyć się tymi jeszcze cenniejszymi. Było jednak coś w zgiełku wielkiego miasta, co nie przytłaczało wychowanej w niewielkim miasteczku Teresy, a dawało wytchnienie. Dało też nieoczekiwanie powrót Scarlett, co uznała za dobrą wolę Lilith po tych wszystkich latach i wynagrodzenie wielu innych niepowodzeń. [ukryjedycje]

28 czerwca 1985

Nad miasto nadciąga noc, słońce półgodziny temu zniknęło za linia horyzontu. Przyjemny, chłodny wiatr przełamuje unoszącą się dzisiaj w powietrzu duchotę.
Praca. Dom. Praca. Dom. Jak w kieracie. A gdzie cała reszta? Praca badawcza? Przyjemności?
Na pytanie odpowiada mu panująca w mieszkaniu głucha cisza. Zdejmuje buty i wchodzi w głąb wąskiego korytarza; towarzyszy mu rysujący się na ścianie cień; przynajmniej on jest zawsze wierny, zawsze obecny. W pięciu krokach znajduje się w kuchni. Ciche westchnienie ulatuje z jego gardła na widok kubka, który w niewyjaśnionych okolicznościach – jeszcze rano tam było – stracił ucho. Przy nim leży zapisana niedbałym pismem krótka wiadomość. Napraw go sobie.
Dzięki za pozwolenie.
- Servitium – rzuca w ramach riposty; magia, bez żadnego aktu buntu, zjawia się na jego prośbę, ucho i kubek znowu stają się jednością.
Potrzebuję rozpaczliwie kawy, aby nie zasnąć. Już, teraz, w tej chwili. Nie mógł dłużej zwlekać. Organizm domaga sie pożądanej dawki snu, a on nie może spełnić tego żądania. Czeka na niego romans z magią - jak nie dziś, to nigdy.
Jego relacja z magią odpychania wciąż jest napięta, mocno dyskusyjna. Nie odwzajemnia jego uczuć; ile wody musi jeszcze upłynąć, zanim obdarzy go szczerą sympatią?
Odpowiedź to milczenie. Nie poświęcał jej ostatnio zbyt dużo czasu. Ciągle w biegu, ciągle gdzieś, dokądś, z kimś. Zwolnij, Havillard, zwolnij. Zainwestuj czas w naukę.
Wielokrotnie próbował opracować skuteczny sposób przyswajania wiedzy – bezskutecznie. Patentów ma kilka – czasem zawodzą, czasem się sprawdzają, ale nigdy nie zostawiają go z pustymi rękami; zawsze jest obietnica; wrócę do tego, jutro, pojutrze, za tydzień, miesiąc, ale wrócę. Szkoda, ze magia nie znalazła rozwiązania, jak przedłużyć dobę  chociaż  o połowę.
Dzisiaj, albo nigdy, ta myśl wypełnia jego myśli, kiedy jedną ręką wertuje książkę, a drugą wlewa wodę do kubka, by zaparzyć kawę.
Ostatnio magia bezustannie pokazywała mu środkowy palec. Czas przełamać złą passę. Najlepiej zacząć od czegoś prostego. Teleportareobjectum swobodnie układa się na ustach, kilka sekund później ciepło płynące w dłoni przynosi ulgę, a w palcach materializuje się zapalniczka, która dotychczas ciążyła mu w kieszeni, zamyka na niej lewą rękę.
Rozgląda się po pomieszczeniu, w poszukiwaniu czegoś, co pomoże mu podnieść nieco poprzeczkę. Szukać długo nie musi, w zasięgu jego spojrzenia pojawia się lezący samotnie na komodzie pierścionek.
- Revelare! - wystarczy jedno słowo, aby przełamać niechęć; Piekło nie zbywa go milczeniem, magia za to podpowiada, że przedmiot jest pozbawiony magicznych wlaściwości.
Siada na łóżku, magia ugina się pod ciężarem jego ciała, ale to nie czas na odpoczynek. Dłonią odnajduje książkę, która studiuje od kilku dni. Magia odpychania coraz częściej zajmuje jego myśli. Musi zwiększyć swój potencjał, ta refleksja, od przeszło tygodnia nie daje mu spokoju. Jaskinia zweryfikowała jego umiejętności. Boleśnie rozprawiła się z jego pewnością siebie.
Inspirat, czyta, sprawia, że niemagiczny ogień, zamiast parzyć, jedynie przyjemnie głaszcze ciało.
Znajduje zastosowanie dla zapalniczki, którą wciąż ściska miedzy palcami - odpala od niej knot świecy i odkłada na stolik nocny; dwa głębszy oddechy później jest gotowy na kolejne starcie ze swoimi słabościami.
Pierwsze wyszeptane cicho pod nosem Inspirat pozostawia na języku posmak porażki.
- Inspirat - druga próba nie przyklaskuje pierwszej. Zbliża palec wskazujący do płomienia świecy. Język ognia nie parzy, przyjemnie łaskocze go w skórę.  Uśmiech nakreśla wyraźny ślad na jego ustach.
To jeszcze nie pora, by zasiać na laurach. To jeszcze nie koniec. To ledwie początek. Nie tak łatwo zażegnać konflikt z magią; nie tak łatwo udobruchać jego ambicje, choć ma wrażenie, ze wraz z upływem czasu ma ich coraz mniej.
Celowo wypuszcza z dłoni zapalniczkę, w akompaniamencie cichego Sicutpluma. Tym razem Piekło milczy.
Książka podziela jej los.
- Sicutpluma - tym razem Piekło nie jest obojętne, tym razem magia akcentuje swoją obecność, a opasły, podniszczony tomiszcz, zwiewnie i bezszelestnie, niczym pióro, zsuwa się na dywan.
Wstaje, podchodząc do drzwi; podłoga trzeszczy pod naporem jego kroków. Dłoń kładzie na wysokości zamka i znowu inhaluje się powietrzem - dwa głębsze oddechy i wydechy później jest gotowy.
- Clausa - kolejna krótka inkantacja ulatuje z jego ust; mrowieniem odzywają się opuszki palców, porusza nimi, ale dyskomfort jedynie narasta, zwieńcza go sykiem.
Jeszcze raz, szept motywacyjny wybrzmiewa w jego myślach.
- Jeszcze raz -  wtóruje mu na głos w poszukiwaniu dodatkowej motywacji. – Calusa.
Tym razem na drodze żadnego akta sprzeciwu; szarpie za klamkę, drzwi ani drgnął. By się stąd wydostać, musi je otworzyć; żaden problem, prawda? Zna zaklęcie, wystarczy wypowiedzieć je odpowiedniej tonacji.
- Penitus.
Pierwsza próba rozlicza go bezlitośnie z zuchwałości; druga nie zaniża jego samooceny; trzecią kwituje głębokim westchnieniem - w jego przypadku do trzech razy sztuka nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości, jego przypadek udawania, że jest bezprecedensowy.
Nie chwal dnia przed zachodem słońca, Havillard.
Nie ma wyjścia; musi wykrzesać z siebie więcej koncentracji i próbować aż do skutku, a sukces w końcu przyjdzie. I wraz z kolejnym Penitus może go celebrować.  Może wyjść, może napić się kawy – pewnie dawno wystygła i nie nadawała się już do niczego, może zakląć kolejnego demona. Albo zwyczajnie świecie uzupełnić deficyt snu. Nie tym razem; nie korzysta z tej szansy.
Pozostało jeszcze jedno - rytuał. W tym celu podnosi książkę z podłogi. Brał pod uwagę kilka opcji, ale ostatecznie jego wybór pada na rytuał Szepcza, choć nie spodziewa się, że do jego mieszkania kiedykolwiek zakradnie się intruz. Nie miałby tu czego szukać.
Otwiera książkę na właściwej stronie. Umbrae susurrantes, terrorem et anxietatem inducere czyta, a potem powtarza wielokrotnie w myślach, w drodze po świece, proch rytualny i z powrotem. Po drodze jeszcze odnajduje drogę na balkon. Wsuwa do ust papierosa, a potem bezskutecznie próbuje odnaleźć w kieszeni zapalniczkę.
- No pięknie – mamrocze pod nosem; zostawił ją przecież na dywanie.
Pięć minut później wita go ten sam półmrok pokoju gościnnego, co przedtem.   Usypuje z prochy rytualnego znajomy kształt - pentagram. Pięć czerwonych świec odnajduje drogę do jego ramion.
- Umbrae susurrantes, terrorem et anxietatem inducere – wypowiada na głos, ale athame nie pojawia się w jego dłoni; próba generalna, chce się upewnić, że inkantacja podejmie współprace z jego strunami głosowymi.
Trzy, dwa, jeden.
Sięga po nóź; czuje jego przyjemny ciężar w dłoni, gdy zajmuje miejsce pośrodku pentagramu. Teraz ma wrażenie, ze czas nagle zwolnił; zatrzymał się na tej chwili. Zanim przystąpi do działania, skupia się przez chwile na pracy swojego serca i oddechu.
- Umbrae susurrantes, terrorem et anxietatem inducere – ostrze wędruje wraz z łagodnymi ruchami jego ciała; czas na wątpliwości dobiegł końca, wybrał działanie.



Servitium (st 60), 46 + 20
Teleportareobjectum (st 20), 27 + 20
Revelare (st 45), tutaj + 20
Inspirat (st 70), 53 + 5
Inspirat (st 70), 92 + 5
Sicutpluma (st 60), 35 + 5
Sicutpluma (st 60), 60 + 5
Clausa (st 45), 14 + 5
Clausa (st 45), 72 +5
Penitus (st 65), 59 +5
Penitus (st 65), 58 +5
Penitus (st 65), 53 +5
Penitus (st 65), 64 +5

Rytułał Szepcza (st 45), k100 + 5; zestaw świec w kolorze czerownym

The member 'Arlo Havillard' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 79