[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Arlo Havillard dnia Pon Lip 15 2024, 23:23, w całości zmieniany 1 raz

4 maja 1985

Od trzech dni nie był obecny w pracy. Poprosił River o drobną przysługę - zwolnienie lekarskie. Od pierwszego dnia maja walczył z skutkami ubocznymi zaklinania, co skutecznie wykluczyło go z życia na okres kilka dni. Płomienie nieznośnej gorączki trawiły jego ciało. Przed północą treści pokarmowe opuściła jego żołądek dokładnie ta samą drogą, jaką się tam dostały, ustami, w formie wymiocin. Skronie pulsowały bólem i aspiryna nie była w stanie go wyciszyć i załagodzić jakiekolwiek towarzyszących mu objawów. Drgawki spacerowały wzdłuż linii kręgosłupa. Spocone dłonie drżały. Obawiał się, że być może, w skutek długotrwałej ekspozycji na kontakt z demonami, wzrósł poziom natężenia zatrucia magicznego w jego organizmie. Bagatelizował tę refleksją, lecz coraz natarczywiej zakradła się do przestrzeni umysłu.
Sen ułożył się pod powiekami niespodziewanie; zdążył jedynie nakryć się kołdrą, policzek wtulić w poduszkę i zamknąć oczy. Wyjątkowo nie przewracał się z boku na boku, wyjątkowo nie musiał liczyć owiec przed zaśnięciem i wyjątkowo nie skonfrontował się z treściami, które sprawiły, że budził się z przyspieszonym oddechem i gwałtowniejsza pracą serca. Nie zdawał sobie sprawę, że ktoś przekręcił klucz w drzwiach i wszedł do mieszkania. Nie poczuł, gdy Stella z typową dla siebie gracją i zwiewnością zeskoczyła z łóżka, by przywitać swojego drugiego właściciela. Nie był świadomy jego powrotu, ani tym bardziej  obecności – tego, jak przysiadł na łóżku, ani tego, że nie wrócił sam.
Sen został Havillardowi odebrany na dobre w momencie, kiedy wilgotny, psi nos skonfrontował się ze skrawkiem jego skóry, a on otworzył najpierw jedno, a potem drugie oczy, z grymasem bólu wtopionym w rysy twarzy i podwójną zmarszczką na czole.
- Evan? - wzrokiem otulonym mgłą zamroczenia odnalazł, wśród panującego  w pomieszczeniu półmroku, owal znajomej twarzy; odruchowo, grzbietem dłoni, wytarł strużkę śliny z kącika ust.  - Która godzina? – zachował wargi w otwartej ręce, tłumiąc pojedyncze ziewnięcie. Zapewne za wczesna, by zwlec się z łóżka i powitać nowy dzień kubkiem kawy i papierosem między zębami. Zauważył swoim wprawnym okiem detektywa, że Cunnigham nadal miał na sobie komplet ubrań, co niebawem  planował zmienić, a to oznaczało, że dopiero wrócił, słońce więc nadal było skryte za linią horyzontu. - I czemu się nie kładziesz? – Czemu mnie budzisz?
Poczuł subtelny dotyk na skórze i był pewny, że Evan powitał go czułym muśnięciem skroni, jednak ułamki sekund później, gdy pod kopułą czaszki uformowała się ta refleksja, zdał sobie sprawę, że coś (lub ktoś) dyszał mu w szyje. Dostrzegł najpierw nos, potem parę migdałowych oczu, a na koniec oklapnięte ucho.
Pod wpływem tego emocjonalnego rollercostera usiadł, wykrzywiając usta w niemym grymasie zaskoczenia.  
- Stella? Co ci się stało? - Dlaczego jesteś szczeniakiem o zupełnie innej karnacji?, chciał zapytać, ale słowo zdławił w krtani; to nie mogła być Stella, prawda? Pytające spojrzenie utkwił w twarzy Evana.  – Wyjaśnisz mi, kochanie, co tu się dzieje? – słowo z trudem przeciskały się przez tunel krtani; miał wrażenie, że jego głos w brzmieniu przypominał pijacki, urywany w połowie zdania bełkot. Był jak niepoukładane, chaotyczne myśli kłębiące się w obszarze umysłu.
W zasadzie nie myślał trzeźwo. Zaraz po przebudzenia nie wiedział kim jest i gdzie się znajduje; czarna plama dopiero teraz, stopniowo, wypełniała się wartymi uwagi informacjami. Mial wyraźne trudności z łączeniem faktów, ponadto towarzyszyła mu gorączka i ból w skroniach. W takim stanie Evan nie mógł wymagać, że jego szare komórki będą w dobrej kondycji.

Choć ledwo kontaktował, przesunął spojrzeniem po twarzy Evana; zmęczenie odcisnęło na nim swoje piętno. Znowu pokonał wiele kilometrów, by tu być.  Na linii wypracowanego kompromisu zamieszkali w Saint Fall, choć dużo prościej byłoby zamieszkać w tętniącym życiem Bostonie, jednak Arlo zgiełk dużego miasta przytłaczał, przywykł do małomiasteczkowego charteru miejsca, gdzie się urodził. Jakby jego ambicje zatrzymały sie na Saint Fall i nie sięgały dalej; nie marzył o wspinaniu się po szczeblach kariery; cel, który mu przyświecał był innego rodzaju i spotykał się z niezrozumieniem i częściowo także niezadowoleniem ze strony Evana, który pragnął przeprowadzki do Massachusetts, jak niczego innego na świecie. Tymczasem magia powstania otwierała przed nimi drzwi nowych możliwości. Rytuał o nazwie Portal mógł być vademecum na ich problem z odległością, chociaz wiedział, że źródło kości niezgody między nimi leżało gdzie indziej; Cunnigham dusił się w małym miasteczku, które pozbawiało go możliwości rozwoju.
Znajoma barwa głosu wypełniająca przestrzeń pokoju wybiła go z rytmu myśli; nawet nie był świadomy, że na usta wślizgnął się lekki grymas imitujący uśmiech.
- Tak, poltergeista. Mają do mnie słabość - nuta rozbawienia zagościła w tonie jego głosu; jedyny poltergeist, z którym miał styczność, nawiedzał dom rodziny ojca w - ironio losu - Massachusetts.
To jeszcze nie pora, o której wstajesz było pretekstem, by przytulić twarz do poduszki i spać dalej. Na drodze stała mu obecność Evana, a raczej stworzenia, które wpatrywało się w niego, jakby nigdy nie widziało podobnego wynaturzenia.
To Milo, prezent urodzinowy, nasz nowy jamnik.
Słowa wybrzmiały w przestrzeni ich oddechów. Przetwarzał je w głowie.
Milo. Prezent urodzinowy. Nowy jamnik.
Co jeszcze? Czym mnie jeszcze zaskoczysz? Chociaż usta nie drgnęły, do spojrzenia zakradły się ogniki radości.  Dopiero po chwili - kilkadziesiąt, a może nawet minutę później odmierzanej przez niespokojne bicie serca między żebrami - pojął sens jego słów.
- Dzisiaj jest czwarty? - zacisnął zęby na dolnej wardze; urodziny, o których nigdy nie pamiętał, czas, który pośpiesznie mijał. - I znowu podniosłeś poprzeczkę - wymamrotał, ledwie zmuszając głos do posłuszeństwa; zeszłego roku, zamiast śniadania do łózka, był tort, z jakże wymownym you're old, skwitował to rozbawionym nadal młodszy od ciebie, jednak wtedy był w lepszej kondycji, nie miał gorączki, skronie nie pulsowały bólem, dłonie nie były śliskie od potu. Wtedy mógł po prostu uciszyć go pocałunkiem, by nie odnalazł w głowie żadnej riposty. Obecnie dłoń zawędrowała ku nowemu członkowi ich - obecnie - czteroosobowej rodziny. - Witaj w domu Milo - ciepły uśmiech, który rozświetlił jego twarz, był jednocześnie akceptacją jego obecności; Stella widocznie nie pocieszona, że ktoś inny znalazł się w centrum zainteresowania Arlo, wspięła się na klatkę piersiową swoją właściciela, nieco ograniczając mu dostęp do powietrza.
Gdyby jego zdolności intelektualne nie były zamglone przez temperaturę ciała, zapewne pod sklepieniem czaszki pojawiłoby się co najmniej kilka argumentów, czemu na obecnym etapie ich życia szczeniak był złym pomysłem, ale nie myślał trzeźwo, więc nawet nie zaczął tej wyliczanki; głowa opadła na poduszkę, gdy dłoń Evana zetknęła się z jego policzkiem i dostrzegł zmarszczkę dezaprobaty między jego brwiami. Co miał powiedzieć - to kwestia przyzwyczajenia?
- Purson zawsze był godnym przeciwnikiem, ale nie okazałem mu żadnej litości
I vice versa.
Był równie nieustępliwym i uparty, co Evander. I przynajmniej słowa, które z siebie wyrzucał, nie brzmiały już jak pijacki bełkot; coraz lepiej kontrolował struny głosowe.

Demony - temat, który zwykle generował dynamiczniejsza wymianę zdań między nimi. Evan nigdy nie podzielał zainteresowania Havillarda tym tematem, a dzień, w którym zastał go nieprzytomnego na kafelkach w łazience, przypieczętował tą niechęć, która, pogłębiona przez kilka innych, drobniejszych incydentów, trwała do dzisiaj. Czując na sobie jego uważne spojrzenie, wyrzuty sumienia ścisnęły go pięścią za żołądek.
- Doskonale - uśmiech za uśmiech; nie powstrzymały go przed tym pulsujące bólem skronie, ani fala gorąca, która objęła jego ciało. Pokusa, by złapać w wargi znajomy, długo wyczekiwany grymas radości, zagłuszyła zdrowy rozsądek; dla tej chwili warto było otworzyć oczy i zrezygnować ze snu. Podparł się na łokciach; oddech musnął evanowego skrawka skóry, usta odnalazły drogę do dobrze znajomej struktury. Pozwolił sobie na ledwie muśniecie, ale to wystarczyło, by pobudzić serce do nieco bardziej dynamicznej pracy. – Poltergeist rozstałby sie z poczuciem humoru, gdyby pobył tu dłużej i odkrył, że  nie ma z tobą najmniejszych szans - potylica znowu zapadła się w poszwie, gdy głowa opadła na poduszkę; ta czułość obecnie kosztowała go więcej wysiłku niż poranny jogging.
Słowa Evana - dokładniej czwarty maja, skarbie - rozwiązała supeł wątpliwości, na którym w zapętleniu utknęły jego myśli, zdeformowanej, mglistej formie utrzymanej na oparach świadomości.
Ich związek trwał już nieco ponad cztery lata. Nie znudziłem ci się jeszcze, kochanie? Arlo, po tym jak Evan ugiął się pod naporem jego uroku osobistego, długo żył w przekonaniu, że to tylko kwestia czasu; kwestia czasu, kiedy odda mu zapasowy komplet kluczy; kwestia czasu, kiedy powie, że wraca do Bostonu; kwestia czasu, kiedy przyzna, że ma kogoś innego; kwestia czasu, kiedy nocne życie znowu go zabierze. Teraz podobne myśli nachodziły go rzadko, bardzo, bardzo rzadko, najczęściej podczas sprzeczek, których ognikami zapalnymi było zmęczenie Cunnighama.
By tu z nim być, dzień w dzień pokonywał kilkunastokilometrowy odcinek drogi. Arlo docenił te poświęcenie, choć wiedział, że to - znowu - tylko kwestia czasu, kiedy stary kompromis przestanie obowiązywać i na jego fundamentach wybudują kolejny, tym razem bardziej korzystany dla Evana.  
Jednak teraz, w dniu swoich urodzin, gdy gorączka trawiła jego ciało, odsunął od siebie te myśli; skoncentrował je wokół Evana.
-  Wiec mam rozumieć, że dzisiejszy dzień zarezerwowałeś w całości dla mnie? - uśmiech, który pojawił się na ustach Havillarda, pogrzebał niewinny charakter tego pytania; rzadko mieli okazje spędzić cały dzień tylko we dwoje; celebrowali wtedy nie tylko rocznice urodzin, ale przede wszystkim kolejny tydzień, miesiąc, rok spędzony w swoim towarzystwie. – Chociaż i tak - objął spojrzeniem najpierw Stellę, potem Milo, nowego członka rodziny podrapał za uchem; jamnik, w odwecie, złapał w zęby jego dwa palce; poczuł jak magłe igiełki wbijają się w jego skórę; ząbkowanie jeszcze przed nimi. Stella, jakby w ramach sprowadzenia go do parteru, zawarczała ostrzegawczo – konkurencja jest duża. Mam w ogóle szanse wygrać?
Stella była postawiona w zupełnie nowej sytuacji; do tej pory miała ich calą uwagę, teraz - niespodziewanie - musiała ja dzielić. Jej  ciężar na klatce piersiowej, chociaz zwykle był przyjemny, teraz ciążył; oddech stal się płytszy, tętno przyśpieszyło. Nie musiał nic mówić.  Nie zdążył powiedzieć "zejdź, Stello", Evan, popisał się swoim refleksem i zainterweniował kilka sekund po tym, jak z gardło Havillarda wydobył się duszący kaszel.
Czwarty dzień maja, trzydziesta pierwsza rocznica jego urodzin, szansa, by spędzić z Evanem cały dzień i akurat dzisiaj musiało go rozłożyć.
W odpowiedzi na troskę i zawziętość, która wybrzmiała z tonu głosu Evana, odnalazł jego dłoń i splótł ze sobą ich palce; nie obiecał, bo nie lubił składać obietnic, których być może nie uda mu się dotrzymać; nie obiecał, bo z kłamstwem nie było mu do twarzy; nie obiecał, bo zaufanie powinno działać w obie strony. Jego egoistyczna strona osobowości odnalazła drogę do innej, niesolidaryzującej się z empatią, myśli - cholernie lubię, jak się o mnie martwisz, której towarzyszyły zęby zaciskające się na dolnej wardze. Chwilę później zastąpił ją słowami.
- Nie wiem, co przyszykowałeś na ten dzień, ale plan na najbliższe pięć godzin jest prosty - sen. Postawi na nogi nas obu. - Widział sine, namalowane przez zmęczenie pręgi pod jego oczami. Słyszał go tez w tonie jego głosu; nocna podróż z Bostonu do Saint Fall zabrała mu cenne godziny na sen. I teraz nadszedł czas, by uzupełnić ten deficyt.