➔

Obudził się cztery i półgodziny później; Evan jeszcze spał. Czuł ciepły oddech na swojej skórze, gdy nieświadomie, w śnie, szukając bliskości zanurzył twarz w zagłębienie jego karku. Wyplątał się z jego luźnego uścisku, obejmując wzrokiem skrawki najbliższej przestrzeni. Milo nie spał, popiskiwał przy drzwiach balkonu, natomiast Stella, widocznie nadal tkwiąca w sidłach błogiego lenistwa, w ogóle nie zwracała uwagi na swojego adoptowanego brata. Za to niemal bezszelestnie, ignorując jego istnienie, przeniosła się na poduszkę Arlo chwile po tym, jak zwolnił jej miejsce. W tym czasie dłoń Havillarda zacisnęła się na porzucanej na stoliku nocnym paczce papierosów i razem z dreptającym mu przy nodze szczeniakiem wyszedł na balkon. Gdy nagie stopy zetknęły się z rozgrzanymi przez słońce kafelkami, zęby wykrzywił w głębszym uśmiechu.
Nie wiedział, która była godzina; zegarek zostawił w łazience, na umywalce, gdy ledwo trzymał się na nogach. Wsunął papierosa do ust i przyłożył dłoń do czoła; było chłodniejsze niż jeszcze kilka godzin temu. Opierając się plecami o balustradę, przymknął na chwile powieki, zaciągając się życiodajną dawką nałogu. Dym gryzł przyjemnie najpierw w podniebienie, potem w ściany gardła, aż w końcu, wędrując drogami oddechowymi, trafił do płuc i pozostał tam na kilka sekund dłużej; w tej samej chwili promienie słońca zdążyły rozgościć się na jego skórze. Przywitał ich cichym pomrukiem zadowolenia; jeszcze nie zdradził Evanowi planu na wakacje, które od kilka tygodni nieśmiało kiełkowały mu w głowie.
Papieros później, upewniwszy się, że Cunnigham nadal uzupełniał zapasy snu, na palcach wyszedł ze sypialni i przemieścił się do łazienki; w mieszkaniu panowała cisza, a więc Scarlett nie wróciła na noc, zapewne nocowała u Tessy, zakładał więc, ze pewnie, jak to miały w zwyczaju, wróciły późno z imprezy i nie chciały się żegnać w stanie zaawansowanego upojenia alkoholowego.
Pod prysznicem, pod warkoczami chłodnej wody, zmył z siebie pot i bolączki ostatniej nocy, a wraz z tym zabiegiem przyszła długo wyczekiwana ulga. Czuł się znacznie lepiej; gorączka nie próbowała spalić go żywcem od środka, a ostrze bólu nie wtapiało się bezlitośnie w skronie. Znowu nie zamknął drzwi; z ręcznikiem owiniętym wokół bioder, myjąc zęby, dostrzegł w wiszącym nad umywalką lustrze odbicie Evana, nieco bardziej zrelaksowanego niż przed wschodem słońca, gdy zamienili ze sobą kilka zdań na krzyż. Bez słowa wypluł toczącą się z ust pianę, opłukał twarz, nasunął na nadgarstek zegarek.
- Powiesz mi na jaki tym razem przystanek zawiózł cię drzemkobus?
Bez trudu odnalazł drogę do jego ust swoim własnymi, gdy mijał go w drzwiach łazienki, pozostawiając na nich wilgotny ślad po pocałunku i posmak miętowej pasty do zębów, a temu towarzyszył rozbawiony grymas zadowalania rozlany na wargach, który zaangażował do okazania oznaki radości również oczy. Przystanął na chwile przy samej framudze; dłoń zabłądziła do burzy loków, którą zmierzwił pod palcami i niestygnącym na twarzy rozbawieniem zakończył swój obchód pomieszczenie dalej - w małej, skromnej kuchni.
- Milo podejrzenie długo kręcił się po balkonie - rzucił w jego kierunku paczką papierosów - a teraz zaszył się pod stołem i nie chce wyjść - chwile później dołączyła do kartonowego pudełka zapalniczka - więc, kochanie - za tymi słowami nie kryła się żadna złośliwość, właściwie miał ochotę do niego podejść i jeszcze raz złączyć ich usta w pocałunku - tym razem dłuższym, bardziej intensywnym, przepełnionym tęsknotą, bo przez ostatni tydzień wpadali na siebie jedynie przy okazji, głównie w kuchni - Arlo wstawał do pracy, Evan kładł się spać - zobacz, czy nie zostawił tam żadnej niespodzianki, ja tymczasem zrobię nam kawę, a potem pomyślimy, co dalej.
Powinien, uprzedzając jego pytanie, wspomnieć, że czuje się znacznie lepiej?
Nie, nie potrzebowali zbędnych słów.

Nie zamykał drzwi łazienki. Często zostawił je uchylone. Jakby w ramach zachęt - co powiesz na wspólny prysznic albo kąpiel, kochanie? Evan mógł zajrzeć do niej w każdej chwil i skorzystać z tego zaproszenia, choć zdarzyło się to zaledwie pięć razy, od chwili, kiedy zaczęli współdzielić przestrzeń tego mieszkania.
Pocałunek - ledwie muśnięcie - które złożył na jego wargach, był ledwie początkiem czułości, jakie chciał mu tego dnia zaserwować, jednak powtrzymał się przed pogłębieniem tego gestu. Rekompensując sobie uczucie niedosytu, zanurkował dłonią w jego włosach, badając pod palcami miękką strukturę loków. Na początku wzdrygał się za każdym razem, gdy dłoń Havillada lądowała na jego głowie, jednak, zbiegiem czasu, przywyknął do jej obecność, co Barb skomentowała wymownym spojrzeniem i krótkim mi nigdy na to nie pozwalał.
- Wiec przesunąłem granice twojego komfortu - wymruczał mu wtedy prosto w ucho, po które sięgnął, bo, podobnie jak teraz, mijał go w drzwiach, w tamtym wypadku salonu. - I co? Wygrałeś - pozwolił ciepłej mgiełce oddechu ułożyć się na jego skórze - czy i tym razem sen się skończył przed ostatnim gwizdkiem? - zaczesał opadającego na jego policzki włosy za ucho, zanim zwrócił mu odebraną wcześniej przestrzeń.
W kuchni panował półmrok. O tej porze dnia nie docierało tu słońce, a więc sięgnął do ulokowanego przy drzwiach kontaktu, by zapalić światło i rozglądał się po skromnych metrach kwadratowych, zanim skonfrontował nagie stopy z chłodną powierzchnią płytek. W pierwszej kolejności, z czystego przyzwyczajenia, włączył radio; akurat leciały poranne wiadomości; spiker informował właśnie słuchaczy, że w bostońskim supermarkecie doszło do szczeliny, ale poza kilkoma kartonami mleka, nikt nie ucierpiał, co spotkało się z żartobliwym komentarzem z jego strony.
Arlo nie słuchał; ryk ekspresu zagłuszał kolejne słowa, a sam, wbijając w spojrzenie w okno, z którego rozciągał się widok na pusty, pozbawionej ludzkiej obecności zaułek, wypatrzył ulokowanego na parapecie sąsiedniego budynku rudego, rozciągniętego na całą jego długość kota, jednak z tej okazji nie towarzyszyły mu zbędne refleksje. Robiąc kawę, nie myślał o niczym konkretnym, jakby zupełnie odciąć się do tego, co kłębiło się pod sklepieniem jego czaszki.  
Dopiero obecność Evana obdarzyła smugi na jego beztrosce. Usłyszawszy za plecami znajomą, głęboką barwę głos, poczuł na nagich partiach ciało nieco natarczywy wzrok, ale nie rzucił mu prowokacyjnego spojrzenie znad ramienia i nie wygiął ust w zaczepnym uśmiechu. Poprawił ręcznik, by się upewnić, że biodra nie uwolnią się spod niedbałego wiązania, którego dopuścił się jeszcze w łazience.
- Myślałem, że to ty układasz scenariusz dzisiejszego dnia - ziewając, odstawił na stół dwa kubki z parującą zawartością. Usiadł na przeciwko, nie przejmując się brakiem najważniejszej części garderoby. Często tuż po prysznicu paradował bezwstydnie po mieszkaniu w samym ręczniku, Evan już dawno przywykł do tego widoku, choć po prawdzie nigdy nie narzekał. - Jestem człowiekiem niewygórowanych potrzeb. Wystarczysz mi ty, piwo prosto z lodówki, kanapa i Odyseja kosmiczna w tle.
Objął dłońmi nadal ciepły kubek, choć całą swoją uwagę poświęcił siedzącemu po drugiej stronie okrągłego stolika Cunnighamowi. Wymierzył mu kopniak pod stołem, niefortunnie wycelowanego w piszczel, krzywiąc przy tym usta w głębokim grymasie radości, do którego zostały zaangażowane oczy, przez co na krawędzi źrenic pojawiły się iskry rozbawienia. Poczuł się, jakby miał kilka lat mniej.
- Co zmalował? - zapytał, a w tym czasie w kuchni pojawiła się Stella. Powiodła półprzytomnym spojrzeniem po najbliższym otoczeniu, rozciągając się w progu. - Musi zrozumieć,  że koty w tym budynku mają przewagę liczebną, prawda, ślicznotko? - Podparł psią księżniczek za uchem, gdy wspięła się na tylnych łapach, by przednie oprzeć na jego kolanach.

Prawie było pełne niedosytu; usłyszał go barwie jego głosu, zobaczył w spojrzeniu i w sposobie, w jakim ułożył usta. Tęsknił za kortem i emocjami, jakie towarzyszyły ostrzejszym wymianom - punkt za punkt. Arlo westchnął bezgłośnie. Wybacz, ze nie mogę dzielić z tobą tych chwil, mruknął w myślach. Nie miał do tego ręki. Może za bardzo sie starał, by dotrzymać mu kroku?
- To co? Kolejna lekcja tenisa, jak się zrobi jeszcze trochę cieplej i uzbroisz się w nowe pokłady cierpliwości? - zaproponował. Pod warunkiem, że  nie będziesz z dziką furią uderzał pale- rakietą o kort, dodał w myślach, ale nie na głos, by nie popsuć panującej wokół nich atmosfery.
Havillard do życia potrzebował pięciu rzeczy - Evana, dzieci, papierosów, kawy i adrenaliny. Cztery pierwsze miał pod ręką, a to ostatnie dostarczała mu praca i ta na pełen etat, i ta dorywcza. Obie były równie ryzykowne, obie były obarczone ryzykiem.
- Mhm, w tle, w tle - zaśmiał się, jakby z ust Evana padł wyborny żart. W tle, bo Evan skutecznie odwracał jego uwagę od tego, co działo się na ekranie telewizorze i nie chciał mieć złudzeń, że tym razem będzie inaczej; jego barwa głosu na żywo robiła jeszcze większe wrażenie niż zakłócona przez szum fal radiowych. - A co? Wolisz, żebym skazał cię na tortury Gwiezdnych Wojen?
Obserwował, jak spiker podszedł od szafy i wyciągnął z niej jedną z wolnych misek dla Milo; zasługuje na nową, tylko swoją, pomyślał Arlo, ale nie była to kwestia, która obecnie najbardziej go nurtowała.
- Myślisz, że szybko się tego oduczy? – W domyśle sikać tam, gdzie popadnie. Ten etap zawsze był najtrudniejszy, potem sama radość. – Dobra, już dość się napatrzyłeś - zwieńczył swoje słowa łykiem kawy, posyłając znad kubka łobuzerski uśmiech Evanowi. – Idę się ubrać.
Wstał od stołu, zerkając na Milo, który dojadł swój posiłek w zawrotnym tempie i przystanął przy ciągle pałaszującej zawartość miski Stelli, jakby w nadziei, że siostra okaże mu litość i zostawi mi co nieco na dnie naczynia.
- Wilczy apetyt, co? - mruknął, nie kryjąc rozbawienia. Chciał nawet przykucnąć i podrapać szczenię za uchem, ale te, w akcie obronnym, zawarczało w czytelnym komunikacie - nie dotykaj, nie podchodź. Wzrok Havillarda przeskoczył z psa na Evandera. - Chyba mnie nie polubił - zakomunikował, ale uśmiech nadal był obecny na wargach, co oznaczyło, że Milo nie przekreślił ich relacji na start i nadal uważał go za trafiony prezent urodzinowy.
Trafił nam się charakterny egzemplarz, przemknęło Arlo przez myśl, gdy minął siedzącego przy stole Evandera. Tymczasem Stella spiorunowała brata spojrzeniem i w psim języku - kolejne warknięcie - oznajmiła mu, ze nie akceptuje szczenięcych wybryków.
Ona też była temperamentna, choć zazwyczaj wykazała więcej cech wspólny ze swoim młodszym ojcem.
- Więcej atrakcji wieczorem - rzucił w progu, gdy, korzystając ze swoją refleksu, chwycił za ręcznik, który usiłował zesunąć się z bioder i poprawił wiązanie.
Droga z przedpokoju do sypialni minęła mu w kilkunastu korkach i dziesięciu uderzeniach serca. Wyczuł utrzymujący się w powietrzu zapach papierosa. Evan go zostawił, pomyślał, w drodze do łazienki, kursując tam po szmatę do podłogi, gdy odkrył, ze Milo zesikał się na balkonie. Nie skonfrontował swoich podejrzeń z rzeczywistością; nie złapał go za rękę; bez dowodów nie ma zbrodni.
Zarzucił z siebie ręcznik i nasunął na biodra spodnie, nucąc pod nosem zasłyszaną przed dwoma dniami piosenkę angielskiej piosenkarki, Kate Bush.
Jak to leciało? Och, no tak!
- On top of the world, looking over the Edge - zanucił pod nosem; śpiewał tylko pod prysznicem i, biorąc pod uwagę niezadowolenie współlokatora, nie miał szans na zostanie drugim Morrisseyem. – Mam kilka pomysłów! - krzyknął z sypialni, w nadziei, że jego krzyk dotrze do uszu nadal siedzącego przy stole kuchennym Cunnighama, kiedy kolejne słowa Cloudbusting, pod wpływem myśli, wparowały ma dobre z głowy i nie silił się, by je sobie przypomnieć.
W kuchni zameldował się minutę później; na tors narzucił czarny, wyprany t-shirt z logiem The Smiths; nieco luźny w barkach, wiec był pewny, że musiał kiedyś należeć do Evana.
- Co powiesz na to, by przedostatni weekend czerwca spędzić w Bostonie? - zapytał, stojąc przez chwilą w drzwiach. Stella akurat prezentowała Milo kolekcje swoich zabawek. Nowy członek rodzinny obwąchiwał je z niebywałemu zaangażowaniem, , jakby to była kwestia życia i śmierci, ale przynajmniej czymś się chwilowo zajął, mimo iż  Arlo przeczuwał, że jego zainteresowanie było tylko platoniczne i wkrótce dobiegnie końca. – Z piątku na sobotę masz nocną audycję, sprawdzałem, ale za to sobota cała dla nas i pójdziemy gdziekolwiek będziesz chciał - mruknął mu w ucho, gdy nad nim nachylił, otulając jego płatek ciepłem oddechu. – Pewnie trochę tęsknisz za nocnym życiem i wieczną imprezą, co? - zażartował, wracając na swoje miejsce. Żarty żartami, ale wiedział, ile Evandera kosztowała przeprowadzka do Saint Fall i zawsze starał mu się to zrekompensować chociaz w minimalnym stopniu, w miarę ograniczonych możliwości. Tak jest teraz, gdy snuł plany na najbliższą przyszłość.
Objął w dłoniach kubek. Zbliżył usta do jego krawędzi - zawartość naczynia już nie parowała, a więc nie musiał połykać wrzątku.