First topic message reminder :

Nie było szczere i wolne od zawahania. Ona była tylko obowiązkiem, tylko presją społeczeństwa, rodziców, kogokolwiek. Kiedyś jeszcze o tym porozmawiamy, ale nie teraz. Nie chcę, żeby jej widmo przykrywało nasze wspólne chwile. Jesteśmy w moim mieszkaniu, w mojej oazie, Lea jest ze mną, nikt inny nie ma prawa dzielić tych momentów z nami. Przeszkadzać w nich. Nie ma, kurwa, prawa.
Jego słowa trochę mnie uspokajają, choć nadal czuję lekki zgrzyt i coś, gdzieś, nie wiem gdzie, gdzieś głęboko w środku, kręci się jak rażone prądem, choć spycham to uczucie na bok. Nie zamierzam się zastanawiać nad tym, że może jednak do siebie nie pasujemy, że może nie powinienem być taki pobłażliwy dla tej homofobii i dla tych sekretów. Nie chcę się nad tym rozwodzić, to tylko sabotujące, zbędne myśli, a przecież najważniejsze jest to, co czuję. A teraz czuję się szczęśliwy i nie ma znaczenia, że sekundy wcześniej byłem zdruzgotany.
Jestem jego maleństwem i kiedyś mi powie. W swoim czasie. Rozumiem, przecież zeszliśmy się ledwie kilka dni temu. Przed nami jeszcze całe życie i multum wspólnych rozmów, wyznań czy czułości. Kiedyś bałem się go poznawać, bałem się być wścibski i nie czułem, że powinienem wiedzieć o pewnych rzeczach. Nie interesowały mnie one aż tak bardzo. Byłem gówniarzem, wolałem mówić o sobie i napawać się tym, jak wpatrzony jest we mnie Lea. I tym, że mogę być z kimś takim, że ze wszystkich to właśnie ja zagarnąłem jego serduszko. Teraz jest inaczej, teraz możemy poznać się na nowo i naprawdę, w pełni być ze sobą.
A może powinniśmy razem zamieszkać?
I do czego cię to doprowadziło?
Krótkie zmarszczenie brwi mówi o mojej dezorientacji. Zabrzmiało, jakby moja miłość nie była dobra, ale… Ale przecież jest i Lea nigdy nie zasugerowałby inaczej, więc…
Ach.
O to chodzi.
Uśmiecham się z krótkim rozbawieniem i przecieram oczy, krzywiąc się na kolorowe plamy, które przeszły na opuszkę.
— Chcesz mnie pomalować? — pytam pół żartem, ale i pół serio. W końcu powiedział „będziemy musieli”. No i jest tylko ze mną, a ze mną może czuć się swobodnie ze wszystkim. Ja goliłem mu jaja, on może mi zrobić makijaż, to uczciwa wymiana. — Jak wyjdzie ładnie, to może ci potem podziękuję — mruczę, falując krótko biodrami na jego kroczu, ledwie przykrytymi w tej pozycji obcisłym materiałem sukienki.

Syrena alarmowa wyjąca w tle stała się jedynie mieszanką ich cichych oddechów. W tle wciąż grała muzyka, o której istnieniu zapomnieli obaj, tak skoncentrowani na sobie jak to przecież mieli w zwyczaju. Leander zapatrzył się w czarny tusz zdobiący jego skórę. Jego myśli pomknęły naprzód, czepiając się wściekle rozważań dotyczących makijażu. Takim przecież dobrze go znał. Na scenie pudrowano mu twarz, malowano go farbą, a to, co miał dzisiaj na sobie niejeden raz ubrałby na występ – i makijaż i spódniczkę. Dlaczego więc czuł się tak, jak gdyby było to w pewien sposób niewłaściwe? Wiedział dlaczego, ale uparcie odsuwał od siebie tę myśl, bo po cóż się tym frapować, skoro jego Maleństwo wciąż czepiało się uparcie krawędzi jego kurtki, przerażone możliwością odrzucenia. Takim chciał go widzieć i w tym pragnął go upewniać. Był jedynym jego szczęściem i niezależnie od tego, jak wiele razy rozetnie mu wargę, zawsze te same usta będą go całować. Raz tu, a innym razem tam, gdzie lubił je najbardziej. Właśnie to miejsce zupełnie zbiło go z tropu, którym podążała jego wyrwana ze schematu myśl. Spięcie w okolicy uda było sygnałem, jakie wkrótce przekazało Irze jasny komunikat na temat tego, jak radośnie byłoby mu przyjąć drobne wynagrodzenie tych makijażowych trudów.
– Uważaj – mruknął, chwytając go mocno za biodra, aby unieruchomić je w miejscu. Otulił jego szyję własnym oddechem, trochę zbyt ciężkim, aby oznaczał spokój, który pragnął z siebie wykrzesać. – Jeszcze chwila i będziesz musiał zmienić kolejność przysług.
Ostrzegał, czy zapraszał? Zdaje się, że interpretacja mogła być dowolna, co też było pewnym ustępstwem ze strony medyka. Gdyby nie chciał zaczekać, nie kłopotałby się malowaniem mu oczu i po prostu wziął sobie to, na co miał ochotę.
– Nie jestem malarzem – przypomniał mu też, tak na wszelki wypadek. Z cieniami do oczu nie miał zbyt wiele wspólnego, ale miał przeczucie, że przynajmniej jedna rzecz wyjdzie mu dobrze. – Namaluje ci taką kreskę, że każda będzie cię pytała, jak nauczyłeś się taką robić.
W jego głosie pobrzmiewała pycha. Będą musieli sprawdzić, czy nie były to jedynie czcze przechwałki. Na tę okoliczność Leander prowokująco docisnął biodra Iry do jego wyjątkowo żywej „kanapy”, aby pamiętał, za czym powinny tęsknić. Następnie pomógł mu z siebie zejść i wkrótce również wstał, aby podążyć za nim do miejsca, w którym trzymał kosmetyczkę. Gdziekolwiek to było, oczywiście. Nie mieszkał z kobietą już tak długo, że jego wiedza mogła być poważnie zdezaktualizowana.

Nie chcę już dłużej myśleć dziś o tych rzeczach. Nie chcę już płakać. Ostatnio robię to tak często… Jestem zmęczony, mam dość. Ale przecież często też się śmieję, często tańczę, często się bawię. Jestem szczęśliwy. Tak. Wszystko idzie w dobrym kierunku. Mam Leandra, mam swoich przyjaciół, mam Lilę, bo przecież mimo wszystko mnie nie zostawiła. Mam stabilną karierę i jakieś tam perspektywy na jej rozwój, choć trochę się w nich gubię — nie wiem czy to, co zaplanował ojciec, pokrywa się z moimi oczekiwaniami. Nie mam siły o tym myśleć, wolę dać pochłonąć się życiu. Zakotwiczenie się w teraźniejszości, w emocjach, w euforii i zabawie, w alkoholu i narkotykach… pomaga. Jest łatwiej, jest przyjemniej. Nie chcę wracać do rozsądku i rozważania wszystkiego, nie teraz, jeszcze nie. Chcę być beztroski. Chcę być wolny. Chcę, żeby rzeczywistość przestała ograniczać.
Uśmiecham się przekornie, słysząc mrukliwe „uważaj” i czuję, jak znajome, uzależniające napięcie rośnie jak na komendę. Ale nie chcę zmieniać kolejności przysług, bo nie chcę rozkoszować się jego dotykiem, wiedząc, że wyglądam tak paskudnie. Makijaż musi wrócić do nieskazitelnego, estetycznego wykończenia.
Nie kryję ekscytacji, kiedy zaręcza, że chętnie weźmie udział w tym słodkim, beztroskim procesie dbania o urodę. Bo to takie urocze, to, że możemy robić te drobne codzienne rzeczy razem, mimo że na pewno nikt w życiu nie próbowałby wyobrazić sobie Lei robiącego makijaż swojemu ukochanemu. Prze-sło-dkie.
— Poprawię makijaż i zaraz do ciebie wracam, słodziaku. — Szybki, krótki pocałunek wieńczy słowa, a ja zwinnie zeskakuję z jego kolan i śpieszę do garderoby, by zmyć brzydkie smugi i nałożyć cienie od nowa. No, dużo lepiej. Mam trochę zapuchnięte powieki i zaczerwienione oczy, ale… to powinno niedługo zejść. W sumie…
— Eeeeeej, panie doktorze, nie masz w tej anatomicznej czegoś na opuchnięte ślepia? — wołam jeszcze po drodze, wskazując dla podkreślenia na swoje powieki, kiedy jestem już znów w salonie. Podaję swojemu skarbowi kredkę i znów okrakiem umiejscawiam się na jego udach, rzucając przeciągły uśmiech. — Dasz radę w tej pozycji? — mruczę, przenosząc drobnym ruchem ciężar ciała, by wyraźniej odczuł na sobie moją obecność.

Nie rozumiał, skąd w Irze tyle emocji na wzmiankę o tym, że może mu namalować coś na powiece. To tylko kredka do oczu, nic szczególnego. Może wpływ na to miało też to, że gdy sam chciał naszykować mu śniadanie, to ten stary alkoholik gardził pod groźbą zarzygania mu kuchni. Czy jakoś tak to było. Zapamiętał tylko taką wersję.
Nieco zbity z tropu tylko potwierdził ten plan krótkim mruknięciem. Prostując się na kanapie, poprawił swoją pozycję, starając się znaleźć jakąś, która da mu najwięcej swobody. Z Irą na kolanach mogło być z tym ciężko, ale nie narzekał. Sam stworzył tego potwora.
– Nie – odpowiedział na zadawane w biegu pytanie, natychmiast myśląc o zaklęciu zdejmującym opuchliznę. Co prawda zaklęcia nie znał, ale może wymyśli coś innego. I siedział tak ze zmarszczonym czołem, wyraźnie zbyt zamyślony, aby można było przyjąć go za gotowego do tego bojowego zadania. Mimo to przyjął kredkę w dłonie, od razu machinalnie chwytając ją w tak zwany chwyt piórkowy – taki, którym zazwyczaj pracował ze skalpelem – który wyglądał tak, jak gdyby trzymał długopis trzema palcami. Zauważył, że tak robił i odłożył natychmiast kredkę na kolana, nakierowując dłoń Iry, aby jeszcze ją przytrzymał.
– Czekaj, mam pewien pomysł – obwieścił, przyglądając się z zainteresowaniem jego powiekom. Celując w nie własną dłonią, wymruczał tylko krótko formułę zaklęcia frigussubsidio, chcąc schłodzić jego oczy. Podobny manewr chciał uczynić względem własnej dłoni, ale nie wyszło. Trudno się mówi. Zamiast się tym przejmować, grał tym, co miał.
– Wiesz co to jest masaż, lub drenaż limfatyczny? – Zapytał, umiejscawiając palce przy wewnętrznych kącikach jego oczu. – Zamknij oczy.
Nie pamiętał, że przydałby mu się olejek albo krem, a wstawać też wcale mu się nie chciało. Musieli sobie poradzić improwizując i to do tego stopnia, że kilka pierwszych ruchów Leandra było bardzo zachowawczych. Pamiętał, że trzeba docisnąć kącik oka, a potem to już rzeźbił. Wyczuwając pod palcami opór, kierował limfę w kierunku skroni, starając się odprowadzić płyn poza obszar, w którym się skumulował. Masował, zaczynając od wewnętrznego kącika przez łuk brwiowy tuż nad okiem, na dolnej powiece kończąc. Potem delikatnie opukiwał ten sam obszar palcem serdecznym, aby poprawić krążenie.
– Popatrz na mnie – zażądał, chcąc zobaczyć efekt swoich starań. – Jeżeli wszystko zrobiłem dobrze, to za kwadrans powinno być już znacznie lepiej.
Czy tak będzie? To się okaże.
– Chcesz poczekać, czy rysować na tym, co mamy? – Zapytał, wyjątkowo w pełni dostosowując się do życzeń właściciela kredki do oczu.

Frigussubsidio (m. anatomiczna II)
st. 50 | do wyrzucenia: 30 – udane i nieudane – działa tylko na Irę