First topic message reminder :

Powinien wiedzieć, że kiedyś obróci się przeciwko niemu to, z jakim zaangażowaniem przykładał się do szkolenia innych. Co prawda Charlie niekoniecznie miał do Sebastiana osobisty problem, ale z pewnością jego pięści można było uznać za swoistą karmę, która w końcu do niego wróciła za wszystkie te trudne dni, które przeżywali szeregowi pod jego okiem. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Na szczęście Verity już dawno nauczył się, że tego rodzaju solidny wpierdol czasem potrafi nauczyć więcej niż wygrana. A może zawsze? Człowiek, smakując porażki, bardziej przykłada się do tego, by uniknąć jej w przyszłości. Zwycięstwo przecież smakuje dużo, dużo lepiej.
Mógłby mieć pretensje do Orlovsky’ego, że tak szybko go budzi, przecież w końcu, kiedy Sebastian ma taką okazję, by się porządnie wyspać? Raczej nie zdarza mu się odpłynąć na tyle, by przestały docierać do niego wszystkie bodźce z zewnątrz. Wystarczy byle szmer, byle głośniejszy oddech, żeby go obudzić. A teraz Charlie potrzebuje aż dwóch prób. Rzecz w tym, że Sebastian ledwie odzyskuje przytomność i od razu staje się jasne, że temu odpłynięciu daleko było do odpoczynku. I może rzeczywiście lepiej by było, gdyby ocucono go później. Ból uderza ze zdwojoną siłą, a nim natychmiast targają mdłości.
Zadrapania, jak zadrapania, ale…
Dotyka odruchowo nosa, by sprawdzić, czy nie jest złamany. Nie, miał już łamany nos, jest w porządku. Ale tak czy inaczej przyda się jeszcze kilka czarów, żeby nie stawić się w robocie z zapuchniętymi, podbitymi oczyma.
Czy jest okej?
— Czuję się jak podłoga w taksówce — odpowiada nadzwyczaj szczerze, ale bez cienia wyrzutu. Byłby szybszy, to by się czuł lepiej, a tak to ma. — Dobry sparing, Orlovsky — przyznaje, podnosząc się na nogi.
— Dzięki, ale siebie lepiej podlecz. — Charlie może i dostał mniej, ale też nie wygląda najlepiej. Sebastian zaś ma już na tyle siły, by spróbować jeszcze trochę pomóc samemu sobie.
— Sanaossa — rzuca więc na siebie, skupiając myśli wokół okolicy twarzy. Czuje jak puchnie z sekundy na sekundę.

Sanaossa: 75 - 10 (PŻ)=65 | m. anatomiczna I, st.50 | udane
Sanaossa: K100 | m. anatomiczna I, st.50 | do wyrzucenia: 50

The member 'Sebastian Verity' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 9

Życie jest stworzone z porażek po to, żebyśmy mogli wyciągać z nich lekcje i stawać się lepszymi. Wszystko można było obrócić w coś pozytywnego, jeśli tylko się tego chciało. Nie trzeba było nawet powtarzać sobie tych i podobnych frazesów, chociaż zawsze to robili. Może mieli już to we krwi.
Charlie nie zamierzał pozwalać Verity'emu na spokojny sen na mokrej ściółce; bynajmniej nie dlatego, że mógłby się przez to przeziębić. Gonił ich czas, jak zawsze.
Sebastian wstał ciężko - nic dziwnego, jak się tymi obiciami nie zajmą od razu, będzie tylko gorzej - i obmacał sobie nos. Breviter zadziałało jak powinno, lecząc powierzchowne rany.
- Nie spodziewałem się, że padniesz - przyznał - ale po cichu na to liczyłem. Nikt nie widział, tylko pewnie kilka ptaków i jakaś zdziwiona sarna - poklepał go po ramieniu krzywiąc się lekko. Był pewien, że stłuczenie na plecach da mu się jeszcze we znaki. Może od razu, w drodze powrotnej, powinien zahaczyć o Frankie. On sam z zaklęciami magii anatomicznej był na bakier.
- Sanaossa... - podejmuje jednak próbę, żeby być w stanie w ogóle dojechać do Paganini. Przyjemne ciepło przez krótka chwilę rozchodzi się po jego ciele przynosząc drobną ulgę. Zdążył zapomnieć, że Verity miał parę w łapie i sporo cierpliwości do szarpania się. - Dasz radę pojechać do domu? Czy wezwać kogoś? Nie wiem, Carter?
Nie, Carter mogła nie być odpowiednią osobą. A może przeciwnie? Od czasu wspólnego polowania miał wrażenie, że mieli się ku sobie. Ale ku sobie miało się wiele, nie zawsze w odpowiedni sposób.
- Dobra, chodź - skinął głową i ruszył w drogę powrotną zatrzymując się co jakiś czas, żeby dać Verity'emu odetchnąć.



Sanaossa (50): K60, udane

The member 'Charlie Orlovsky' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 78